บทที่ 2

“นั่นมันผู้ช่วยของลี่สุยอานเหรอ?”

พ่อของฉันจำเขาได้ “เขากำลังช่วยลูกประมูลอยู่เหรอ? ลูกไม่ได้บอกเขามาก่อนเหรอว่าวันนี้ลูกก็มาที่นี่?”

ฉันส่ายหัว

ครั้งสุดท้ายที่ลี่สุยอานกลับมาบ้าน ก็ผ่านมาแล้วกว่าหนึ่งเดือน ฉันกับลี่สุยอานไม่ได้พูดคุยกันนานแล้ว

และแม้ว่าฉันจะบอกเขา เขาก็คงไม่สนใจ

เมื่อเห็นสีหน้าของฉัน พ่อก็รู้ในทันทีว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้น จากนั้นจึงยกป้ายขึ้น “สามสิบล้าน”

“ห้าสิบล้าน”

ทางนั้นก็ไม่ลังเลที่จะยกป้ายขึ้นอีกเช่นกัน

“หกสิบห้าล้าน”

“ร้อยสิบห้าล้าน!”

พ่อของฉันมือสั่นนิดหน่อย เหมือนกำลังจะนึกอะไรออก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ยกป้ายขึ้น และวางลงมาบนเข่าของเขาตามเดิม

บ้านเราเป็นเพียงแค่บริษัทเล็กๆ ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น

“ปัง ปัง ปัง”

ในที่สุดก็สิ้นสุดการประมูล

ฉันกับพ่อมองดูสิ่งของที่เป็นสมบัติของแม่ถูกเก็บกลับใส่กล่องแล้วนำลงไป

สำหรับการประมูลที่เหลือ เราสองคนก็ไม่มีสมาธิอีกต่อไป

เมื่อการประมูลสิ้นสุดลง ฉันก็รีบลุกขึ้นทันทีแล้วเดินไปหาผู้ช่วยของลี่สุยอาน

“ผู้ช่วยเฉิน!” ฉันเรียกเขา

ผู้ช่วยเฉินหยุดเดินแล้วหันมามองฉัน

“ทำไมคุณถึงมางานประมูลนี้?” ฉันถามเขา

ในใจฉันก็ยังมีความหวังเล็กน้อย

อาจจะไม่ใช่ลี่สุยอานที่เรียกเขามาหรอก

เขายังไม่ทันได้ตอบฉัน เสียงของหญิงสาวที่มีชีวิตชีวาจากชั้นบนก็ดังขึ้นว่า “คุณหลิน เขามากับฉันเองค่ะ”

ฉันเงยหน้าขึ้นไป เห็นว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากชั้นบน สวมชุดเดรสแขนกุดสีชมพู

เธอแต่งหน้าดูน่ารักตามสมัย เป็นสาวใบหน้ากลมๆ สีชมพู ผอมเพรียวและมีรูปร่างเล็กน่ารัก

เป็นสไตล์แบบที่ลี่สุยอานชอบ

เพื่อเธอคนนี้ ลี่สุยอานอยากจะหย่ากับฉันจนแทบจะบ้า