บทที่ 3

ชั้นบนคือห้องของ VIP ที่มีเฉพาะคนที่มีเงินและฐานะเพียงพอเท่านั้นถึงจะขึ้นไปได้

ฉันในฐานะคุณนายลี่กลับไม่มีสิทธิ์ แต่ซูจิ่นเยว่กลับทำได้

ซูจิ่นเยว่เดินเข้ามาหาฉัน แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาที่เสแสร้ง

“พี่ลี่เขารู้ว่าฉันชอบสร้อยคอทับทิม แต่เขาติดงานอยู่ต่างเมืองกลับมาไม่ทัน เลยให้ผู้ช่วยเฉินมาช่วยฉันประมูลน่ะค่ะ” ซูจิ่นเยว่ยิ้มพลางขยับตาไปที่มุมหนึ่ง “แต่ไม่คิดว่าคุณหลินก็ชอบสร้อยคอเส้นนี้เหมือนกัน”

ฉันมองซูจิ่นเยว่ด้วยสายตาที่เย็นชา "เธอควรจะเรียกฉันว่าคุณนายลี่สิ"

ซูจิ่นเยว่แสร้งทำท่าปิดปากน่ารักๆ อย่างจงใจ แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "แต่คุณนายลี่ก็กำลังจะหย่าอยู่แล้วหนิคะ รีบเรียกตอนนี้ไปก่อนก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ"

เธอเป็นเพียงแค่พนักงานเล็กๆ ของกลุ่มบริษัทลี่ แต่กลับไม่เกรงกลัวฉันเลยสักนิด เพราะเธอรู้ดีว่าฉันที่เป็นคุณนายลี่ในตอนนี้มันก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้น ตำแหน่งนี้ในไม่ช้าก็จะเป็นของเธอ

"ผู้ช่วยเฉิน ทำไมยังไม่รีบไปเอาสร้อยคอมาอีก" ซูจิ่นเยว่หันไปสั่งผู้ช่วยเฉิน "พี่ลี่บอกฉันเมื่อกี้ว่าเพิ่งลงจากเครื่อง เดี๋ยวเขาก็จะมารับฉันแล้ว เขาต้องอยากเห็นฉันใส่สร้อยคอทับทิมเส้นนี้แน่ ๆ!"

ฉันมองใบหน้าของซูจิ่นเยว่ที่เต็มไปด้วยความสะใจ ยิ่งคิดว่าของของแม่จะไปอยู่บนคอของผู้หญิงคนนี้ ฉันก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาในทันที แต่ฉันจำต้องอดกลั้นเอาไว้เพื่อคุณพ่อ

"ซูจิ่นเยว่ ขายสร้อยเส้นนี้ให้ฉันซะ เธอตั้งราคามาได้เลยฉันยินดีจะผ่อนจ่ายให้" ฉันกล่าว

"แต่ฉันบอกพี่ลี่ไว้แล้วว่า คืนนี้จะใส่สร้อยเส้นนี้ไปดินเนอร์กับเขา" ซูจิ่นเยว่แสร้งทำท่าลำบากใจ "หรือไม่งั้นก็คุณไปเจอเขากับฉันไหมคะ แล้วค่อยบอกกับพี่ลี่เอง"

"ไปจงไปเจออะไร!" เสียงพ่อฉันดังขึ้นอย่างเดือดดาลจากข้างหลัง

พ่อเดินเข้ามาหาและคว้าแขนของฉันไว้ "ไปหย่ากับมันตอนนี้แหละ!"

"พ่อ!" ฉันรีบคว้าแขนพ่อไว้ "แต่สร้อยเส้นนี้ยังอยู่ในมือของเธอนะคะ"

"พ่อไม่ต้องการสร้อยแล้ว กลับไปกับพ่อ!" พ่อดึงฉันอย่างแรง

พ่อมองฉันด้วยความผิดหวังและโมโห "มันรังแกลูกขนาดนี้ แล้วยังกล้าลามมาถึงคนในครอบครัวเราอีก ลูกยังคิดจะอยู่กับมันต่อไปอีกหรือไง?"

"พ่อ...หนูแค่อยากจะพูดคุยกับเขา" ฉันไม่กล้ามองหน้าพ่อเลย

"นี่ลูก!" มือของพ่อสั่นเทา พ่อจ้องฉันเขม็ง "บนโลกใบนี้มีผู้ชายอีกตั้งมากมาย ทำไมถึงต้องเป็นแค่มันเท่านั้น!"

ฉันก้มหน้าลง

ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายอยู่มากมายบนโลก แต่คนที่ฉันรักก็มีเพียงแค่ลี่สุยอานคนเดียวเท่านั้น

พ่อโมโหจนสะบัดมือฉันออก จากนั้นจึงกล่าวเสียงแข็ง "ได้ งั้นลูกก็ดื้อดึงต่อไปเถอะ! แล้วคอยดูว่าวันนึงลูกจะต้องเสียใจแน่นอน!"

จากนั้นพ่อก็หันหลังแล้วเดินออกไปอย่างขุ่นเคือง

ซูจิ่นเยว่หันมามองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ย พอดีกับที่ผู้ช่วยเฉินก็กลับมาพร้อมกับสร้อย เธอกล่าวกับฉันว่า "ตามฉันมาสิ"

ฉันเดินตามเธอออกจากประตูห้องประมูลไป ข้างนอกฉันเห็นรถคันที่คุ้นเคยจอดอยู่

รถคันนี้เราเคยไปเลือกซื้อมาด้วยกัน ฉันชอบสีขาวแต่ลี่สุยอานชอบสีดำ แต่พอถึงเวลาที่ต้องเลือกสีรถ ลี่สุยอานกลับเลือกสีขาวโดยไม่ลังเลเลย

ตอนนั้นฉันยังถามเขาอยู่เลยว่าในเมื่อเขาเป็นคนที่ใช้รถมากกว่า ทำไมถึงไม่เลือกสีที่ตัวเองชอบล่ะ แต่เขากลับตอบว่า "ผมซื้อรถคันนี้เพื่อพาคุณไปในทุกที่ที่คุณอยากไปไง คุณชอบสีไหน ผมก็ซื้อสีนั้นแหละ"

แต่ตอนนี้ กลับเป็นซูจิ่นเยว่ที่ได้นั่งอยู่ในรถคันนั้น และนั่งอยู่ข้างๆ ลี่สุยอาน

ส่วนตัวฉันกลับได้แต่ยืนอยู่ข้างนอก มองดูลี่สุยอานที่ลดกระจกลง และสายตาของเขาที่เคยมองฉันอย่างรักใคร่นั้น ตอนนี้กลับเหลือแต่ความเย็นชาและว่างเปล่า