บทที่ 9 แม่บ้านบุญจันทร์

บทที่ 9 แม่บ้านบุญจันทร์

ห่าวอี้คว้าแขนดึงไว้ อารามรีบร้อนต้องการออกห่างคนร่างสูง ทำให้แม่บ้านสาวตั้งท่าจะเหยียบไปบนเศษแก้วอีกครั้ง แต่พอเธอก้มลงเห็นจึงรีบชักเท้าก้าวไปอีกทางพลันเสียหลักอีกครั้งเซถลาอีกรอบ ในมือยังโอบแก้วไว้กลัวตก

“นายช่วยหยิบพวกแก้วนี้ออกจากแขนแม่บ้านก่อนโจว”

ลลิตได้ยินเสียงสั่งเป็นภาษาจีนแต่แสร้งทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง ตั้งท่าจะเดินต่อ

“แล้วให้เธอกลับมาเก็บเศษแก้ว นี่จะเดินไปไหน เดี๋ยวโจวเว่ยจะช่วย”

หน้าเรียวเล็กยังก้มหน้า พยักหน้ารับคำสั่งรอกระทั่งโจวเว่ยช่วยดึงแก้วออกไปจากอ้อมแขนจึงเดินอ้อมเศษแก้วออกจากห้อง

“จีจี้กลับไปสะ”

“ค่ะ”

เสียงเข้มต่ำดุดันทำให้นางแบบสาวไม่บ่นสักคำ เธอลุกขึ้นเดินกลับออกไปอย่างว่าง่าย ไม่มีทีท่าอาลัยอาวรณ์นั่นเพราะบอสใหญ่มักให้รางวัลงามเสมอหลังจบเรื่อง

ลลิตกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมไม้กวาดและที่ตักผง ถุงพลาสติกสำหรับเก็บใส่เศษแก้วโดยที่ห่าวอี้นั่งอยู่ขอบเตียงมองตามเธอตลอด

“ชื่ออะไร”

จู่ ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นจนลลิตตกใจ ยังก้มหน้างุดรีบเก็บกวาด

“คะ คะ?”

“ถามว่าชื่ออะไร”

“ชื่อบุญจันทร์ค่ะ”

เสียงหวานอ้อมแอ้มแผ่วเบา

“มีชื่อเล่นไหม”

ลลิตส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง มือยังใช้ทิชชูซับพื้นโดยรอบจนคิดว่าเกลี้ยงหมดแล้วค่อยยืดกายขึ้น

“เข้างานกี่โมง”

“เข้างานบ่ายสามโมงค่ะ”

“เงยหน้า!!”

เสียงตะคอกดังจากปลายเตียงทำให้ลลิตถึงกับสะดุ้ง ตั้งสติค่อยเงยหน้าขึ้นพยายามไม่มองตรง ๆ แสร้งมองผ้าปูที่นอนด้านหลังแทน เท้าขยุกขยิกประหม่าปนหวาดหวั่น ภาวนาในใจขอให้ห่าวอี้อย่าจำได้

“ใช่คนที่โดนลงโทษไปหรือเปล่า”

เธอพยักหน้ารับ

“ต่อไปเข้างานเร็วขึ้น ก่อนแปดโมงเช้าต้องเห็นเข้ามาทำความสะอาดห้องนอน เอากาแฟไปให้ในห้องทำงาน ซักเสื้อผ้า เก็บผ้า ทั้งหมดที่เป็นงานสำหรับฉันคนเดียว อย่างอื่นไม่ต้องทำ”

คราวนี้ลลิตเบือนสายตากลับไปจ้องนายใหญ่ ยืนหน้าเหวอตาโต เสื้อคลุมเนื้อนุ่มสีขาวเปิดอ้าตรงหน้าอกเล็กน้อย เขานั่งกำกับสั่งงานอย่างสบายใจมองตรงมายังเธอคล้ายค้นหาบางอย่างจึงรีบก้มหน้าลง

“ค่ะ”

“พูดได้กี่ภาษา”

“เออ สองค่ะ ไทย แล้วก็อังกฤษ”

หน้าเข้มยังจ้องนิ่งจนลลิตนึกหวั่น แล้วค่อยผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อเสียงทุ้มสั่งให้เธอออกจากห้องไปได้ แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูห้องเสียงตะโกนดังด้านหลังทำเธอตกใจจนเผลออุทาน

“โจวเว่ย!!”

“ว้าย!!”

ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากบอสใหญ่ จึงรีบสาวเท้าออกจากห้องใจเต้นระทึก เหลียวมองประตูที่ปิดลงทันทีเมื่อโจวเว่ยเข้าไปในห้อง คิ้วคันศรขมวดยุ่งคิดหนัก

ทำยังไงดียายครีม! แล้วนี่จะหาข้ออ้างไปสืบเรื่องได้ตอนไหน

“ครับบอส”

โจวเว่ยขานรับเมื่อปิดประตูห้องนอนเรียบร้อยกันคนภายนอกได้ยิน

“ไปสืบดูว่าบอสหญิงคลับโฮสซีเคร็ตอยู่ที่ไหน ไม่ต้องงดส่งดอกไม้ ให้ส่งไปตามปกติ”

“ครับ”

“ส่วนแม่บ้านคนใหม่ให้ขยับมาทำแทนหน้าที่แทนเจ้าแพะ ปล่อยให้เธอมีอิสระในคลับ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับบอส”

“ดูไปก่อน ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่า”

“ครับบอส”

“ไปเถอะ ฉันจะพักผ่อนแล้ว”

ร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อคลุมออกพาดขอบเตียงแล้วล้มตัวลงนอน บอสสาวหายตัวไปแต่กลับมาโผล่ในคราบแม่บ้าน

นี่เธอคิดว่าปลอมตัวแค่นั้นแล้วจะดูไม่ออกหรือไง?

นึกถึงร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนเมื่อครู่พลันสะท้านขึ้นมาเป็นระลอก กลิ่นกายสาวผสมกลิ่นเหงื่อบางเบาไม่ได้ทำให้เขารังเกียจเหมือนเคย กลับกันยิ่งทำให้ทรวงอกหนุ่มอัดแน่นด้วยเปลวเพลิง ยิ้มพรายยามคิดถึงร่างงามที่ต้องยอมมอบกายให้เขาสักวันหนึ่ง

ในไม่ช้า

“พี่โซอี้!!”

“ค่ะคุณครีม”

ภคินีรับโทรศัพท์ขณะที่เดินออกมาจากห้องออกกำลังกายในตอนเช้า ตั้งแต่เจ้านายปลอมตัวไปทำงานที่คลับคู่แข่ง ทำให้เธอเองมีเวลาว่างขึ้นอีกมากโดยเฉพาะช่วงเช้า

“ไอ้ห่าวอี้มันย้ายครีมขึ้นไปเป็นคนทำความสะอาดส่วนตัว มันรู้แล้วใช่ไหม”

เสียงถามปนบ่นหวานใสของนายสาวทำให้ภคินียิ้มออกมา แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันเสี่ยงเกินไป จึงหน้านิ่งลง

“เดี๋ยว ๆ นะ ตั้งแต่เมื่อไร”

“เมื่อคืน ครีมเข้าไปทำความสะอาดห้องเลยได้เจอหน้าหมอนั่น เขาดูออกใช่ไหม ละ แล้วเลยแกล้งครีม”

“ใจเย็น ๆ คุณครีม ถ้าไม่งั้นคุณครีมไม่ต้องสืบบ้าบออะไรนั่นแล้ว ออกมาเถอะ จะได้ไม่เสี่ยง”

“ไม่!! ไม่ได้ ครีมไม่ยอมหรอก แค่นี้นะครีมต้องรีบเข้างานแล้ว”

“เดี๋ยวคุณครีม คุณครีม!! บ้าจริง วางสายไปแล้ว”

ภคินีเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าตั้งท่าจะเข้าไปออกกำลังกายอีกรอบ พลันสบสายตาบอดี้การ์ดร่างยักษ์หน้าตี๋ของห่าวอี้ยืนนิ่งจ้องเธออยู่

มาตอนไหน แล้วนี่รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่

“สวัสดีตอนเช้าครับคุณโซอี้”

สาวร่างบึกหยุดกึกหรี่ตามองเอาเรื่อง

“รู้จักชื่อฉันได้ยังไง”

“ไม่ยากเลยครับ เพราะใคร ๆ ในวงการต่างเรียกคุณว่าโซอี้ทั้งนั้น”

“มีธุระอะไรพูดมาเลยดีกว่าอย่ามัวเสียเวลา”

โจวเว่ยยิ้มกว้างเดินตามสาวร่างใหญ่เข้าไปในห้องออกกำลังกาย มองเธอเดินขึ้นลู่วิ่งใจนึกภาพบางอย่างลามกในใจ

“ไม่ทราบว่าบอสหญิงไปไหนครับ เจ้านายให้ผมส่งดอกไม้ทุกวันแต่ไม่เคยเจอ”

“อยู่ แต่ไม่ออกมา”

น้ำเสียงห้วนสั้นสะบัดหน้า ไม่ได้ทำให้โจวเว่ยโกรธ ตรงข้ามชายหนุ่มร่างยักษ์เดินไปข้างหน้าลู่วิ่งกวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าจนภคินีจนหยุดวิ่งลง

“นี่ นายร่างยักษ์ มองอะไรไม่ทราบ ถ้าไม่อยากมีปัญหาอยู่ให้ห่างๆ ฉันไว้”

“แล้วถ้าผมอยากมีปัญหา”

ภคินีถลึงตาใส่หมดอารมณ์ออกกำลังกายทันที จึงเดินลงจากลู่วิ่งก้มลงหยิบกระเป๋าเพื่อกลับห้องพัก มือใหญ่ขาวอย่างคนจีนคว้าหูหิ้วกระเป๋าไว้ยื้อจนเธอต้องหยุดลง

“ยังไม่ตอบผมเลย ถ้าผมอยากมีปัญหา โซอี้จะทำยังไง”