บทที่ 162

ในตอนนี้ เบียทริซตัดสินใจว่าเธอควรอยู่ให้ห่างจากปัญหานี้

ไม่นานนัก ลุงแดเนียลก็มาถึง

“วิลสัน แขกคนนั้นอยู่ที่ไหนกัน?”

“นั่นครับลุง” วิลสันพลันชี้นิ้วไปยังอเล็กซ์

แดเนียลพลันมองตาม เขาพลันจ้องมองไปยังอเล็กซ์ ผู้ซึ่งสวมเสื้อผ้าลำลองราคาถูกและกำลังกินปูตัวใหญ่อยู่

“คุณครับ ผมเป็นผู้จัดการสถานที่สำหรับการประมูลในค่ำคืนนี้ แดเนียล จอร์แดน ขอดูคำเชิญของคุณหน่อยสิครับ”

อเล็กซ์พลันคายเนื้อปูออกจากปาก ทันทีที่ดึงทิชชูเปียกจากด้านข้างออกมาเช็คปาก เขาก็พลันกล่าวคำพูดขึ้น “ปูตัวนี้น่าจะปรุงนานเกินไปหน่อยนะครับ เสียรสสัมผัสไปหมด ไม่ค่อยอร่อยเลย อีกอย่าง กุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลียก็น้อยเกินไปด้วย ยังไงก็เถอะ ผมขอกุ้งล็อบสเตอร์อีกจานด้วยก็แล้วกัน แล้วก็อย่าลืมใส่ขิงและน้ำส้มสายชูลงไปด้วยล่ะ”

เบียทริซซึ่งยืนอยู่ห่างจากอเล็กซ์ประมาณห้าเมตรแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เธอครุ่นคิด “ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงว่าตัวเองกำลังซวย? เขาคิดว่าตัวเองอยู่ไหนกัน? สวนหลังบ้านหรือไง?”

แม้แต่วิลสันก็ยังตกใจ เขาเองก็ไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน

แดเนียลยืนรอคำตอบจากอเล็กซ์ประมาณสามสิบวินาที ถึ