ตอนที่  4 งานปาร์ตี้

ตอนที่  4

งานปาร์ตี้

วันนี้ฉันมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเหนือเข่า โชว์เรียวขาสวยๆ ให้พี่ออสตินมอง ส่วนความบางไม่ต้องพูดถึงถ้าเป็นกลางวันไม่ผ่านพี่มาโครชัวร์ แต่นี่กลางคืนมันคงมองไม่เห็นด้านในชัดมากนัก แม้คนใส่จะอยากให้เห็นชัดๆ ก็เถอะ ฉันดูตัวเองในกระจกแล้วหมุนตัวไปมาให้พี่น้ำหวานดู

“ซอนโอเครึยังพี่น้ำหวาน เซ็กซี่มากไหม พี่ออสตินจะชอบไหมพี่ว่า” ฉันถามพี่น้ำหวานเพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเองมากขึ้น

“อย่าว่าแต่ชอบเลย หลงเลยแหละพี่ว่า” พี่น้ำหวานก็ยังเป็นกำลังเสริมและพลังบวกกับฉันเหมือนเคย เราสองคนเข้าขากันได้ดี ความจริงฉันมีพี่เชียร์เป็นกำลังเสริมอีกคนด้วยนะ แต่ตอนนี้กำลังเสริมอีกคนของฉัน น่าจะลุกขึ้นมาเสริมกำลังให้ฉันไม่ไหวแล้ว อย่าว่าแต่จะมาเสริมกำลังให้ฉันเลย กำลังจะลุกก็ไม่รู้ว่าพี่เชียร์จะไหวรึเปล่า เห็นพี่น้ำหวานบ่นให้พี่สงครามอยู่

เมื่อชมกันไปชมกันมาจนมั่นใจมากแล้ว ฉันและพี่น้ำหวานก็มาถึงงานปาร์ตี้ของพวกเราที่จัดขึ้นที่ริมสระว่ายน้ำ หน้าบ้านพักนี่แหละ เป็นไพรเวทที่สุด มีแต่ก๊วนพวกเราที่มากัน แต่แสง สี เสียง ก็ใช่หยอกอยู่นะ

พอมาถึงพี่ชานนท์ก็ชงเหล้ามาให้ฉันทันที ถามว่าฉันกินเหล้าเก่งไหม ก็พอได้ แต่ก็ไม่ถึงกับคอแข็งมากกินได้พอสมควร พอเหล้าเข้าปากได้ที่ ฉันก็เริ่มออกฤทธิ์ พวกเราสาวๆ เต้นกันอย่างสนุกสนาน

จนเมื่อดึกพอสมควรพี่ชานนท์ก็เป็นตัวตั้งตัวตีชวนทุกคนไปเที่ยวที่ผับในเมืองพัทยา โดยทุกคนตกลงไปกันหมด ยกเว้นพี่ออสตินกับยัยพี่เฟียส แล้วแบบนี้ฉันจะไปเที่ยวทำไมล่ะ จึงขออยู่ที่นี่ต่อ ซึ่งพี่มาโครก็ไม่ได้ว่าอะไร

ตอนแรกเห็นว่าพี่เพ-ลินจะไม่ยอมไปด้วย แต่พอพี่สงครามออกมาจากห้อง (แต่ออกมาแค่คนเดียวนะไม่รู้ว่าพี่เชียร์ไปไหน) และพี่ชานนท์ก็ลากพี่สงครามไปด้วย เท่านั้นแหละพี่เพ-ลินเปลี่ยนใจทันที

เมื่ออยู่ด้วยกันสามคน มีหลายครั้งนะที่พอเห็นยัยพี่เฟียสเข้าไปคุยใกล้ๆ กับพี่ออสติน ฉันก็จะแกล้งเดินเข้าไปขอชนแก้วกับพี่เขาและยืนคุยต่อกับพี่เขา แม้จะเห็นสายตาไม่พอใจของยัยพี่เฟียสก็เถอะ และครั้งนี่ก็เช่นกัน

ฉันแกล้งเดินไปแล้วเซเหมือนจะล้มลงไปในสระ เพราะฉันเห็นว่า พี่ออสตินกำลังเดินตามมา ทำให้พี่เขาคว้าเอวบางของฉันไว้ ฉันแกล้งตกใจและกอดตอบทันที ฉันได้ยินเสียงหัวใจพี่ออสตินเต้นแรงมาก เหมือนของฉันเลย ฉันเลยยกมือขึ้นจับอกข้างซ้ายของพี่ออสติน เพื่อทดสอบว่าหัวใจของพี่เขาก็เต้นแรงเหมือนกันกับของฉันจริงไหม แต่พี่ออสตินคว้ามือฉันไว้ก่อน ก่อนที่พี่เขาจะถามออกมา

“เมามากแล้วนะเรา เดินไม่ตรงทางแล้ว พี่ว่าขึ้นไปพักเถอะ” พี่ออสตินพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามือฉันเริ่มอยู่ไม่สุข ฉันจึงซบหน้าลงที่อกของพี่เขา ประมาณว่าเมาอย่างที่พี่เขาพูด ความจริงตอนนี้ก็ยังไม่ถึงกับเมามากหรอก แต่อยากอ้อนพี่ออสตินมากกว่า

“เดินไหวไหม เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” พี่ออสตินพูดขึ้น ก่อนจะทำท่าเหมือนจะพาฉันออกไปจากงานจริงๆ

“ไม่ๆ ซอนยังไม่เมาค่ะ ยังต่อได้อีกยาว” ฉันเอ่ยเสียงอู้อี้ สายตาฉันเหลือบมองไปยังยัยพี่เฟียสที่ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉัน ก่อนที่ฉันจะยิ้มเยาะเข้าใส่ด้วยความสะใจ ที่ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของพี่ออสติน

“แน่ใจนะว่าไหว เมื่อกี้ยังจะล้มอยู่เลย ถ้าพี่จับไว้ไม่ทันป่านนี้ลงไปว่ายน้ำในสระแล้วมั้ง” พี่ออสตินถามขึ้น น้ำเสียงพี่เขาก็เหมือนเมามากเหมือนกัน

“เมื่อกี้แค่เรียกร้องความสนใจเอง” ไม่ใช่เสียงฉัน ไม่ใช่เสียงพี่ออสติน ก่อนที่ฉันจะหันไปตามเสียง แล้วเห็นอีพี่เฟียสยืนยิ้มปลอมๆอยู่ นางเดินมาแล้วยิ้มให้ฉัน ก่อนจะหันหน้าไปคุยต่อกับพี่ออสตินว่า

“น้องซอนญ่าแค่แกล้งจะล้ม เพื่อให้ออสตินกอด... โอ๊ะช่วยน้องไว้ พี่พูดถูกไหมคะ พี่เข้าใจว่า น้องสาว คงอยากให้พวกพี่ๆ สนใจ เป็นธรรมดา” นางเน้นคำว่าน้องสาวใส่หน้าฉัน

ฉันเริ่มมองนางอย่างไม่พอใจ เพราะที่นางพูดไม่เป็นความจริงเลย ฉันไม่ได้ทำเพราะเรียกร้องความสนใจ แต่ฉันทำเพราะฉันอยากอยู่ใกล้ๆ พี่ออสตินต่างหาก แต่ฉันก็ไม่ได้แย้งนางหรอกนะ ปล่อยให้นางเข้าใจไปตามนั้นแหละ

“ซอนว่าซอนคงไม่ต้องเรียกร้องความสนใจหรอกมั้งคะ เพราะยังไงพี่ออสตินก็ให้ความสนใจและความสำคัญกับซอนอยู่แล้ว โดยที่ซอนไม่ต้องพยายามอะไรมากเลย” ฉันพูดไปก็มองหน้าพี่เฟียสไป เห็นนางกำมือแน่นอย่างไม่พอใจ ฉันจึงพูดขึ้นอีกว่า

“แต่กับบางคน อาจต้องพยายามให้มากหน่อยนะคะ เขาถึงจะสนใจ ซอนเอาใจช่วยค่ะ สู้ๆ” พอพูดเสร็จฉันกำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้น ความจริงฉันไม่อยากเดินออกไปเลย ไม่อยากให้ยัยพี่เฟียส มีโอกาสได้อยู่กับพี่ออสติน แต่ได้ยินเสียงพี่เฟียสพูดขึ้นมาก่อน

“ติน เราปวดหัวมากเลย เราว่าเราไม่ไหวแล้วแหละ ตินไปส่งเราที่ห้องทีได้ไหม” ได้ยินแค่นั้นแหละฉันหันขวับทันที แหมร้ายใช่เล่น จะให้ผู้ชายไปส่งถึงห้องแล้วบอกว่าเมา อีกอย่างพี่ออสตินก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถ้าอ่อยขนาดนี้จะเหลือเหรอ

ไม่ได้ๆ ซอนญ่า แกจะปล่อยให้พี่ออสตินของแกเดินตกหลุมพรางจิ้งจอกเก้าหางอย่างอีพี่เฟียสไม่ได้ แกต้องขัดขวางเอาพระเอกของแกคืนมา ฉันสั่งตัวเองในใจ

“ถ้าพี่เฟียสเมามากขนาดเดินไม่ไหว เดี๋ยวซอนเดินไปส่งดีกว่าค่ะ ให้พี่ออสตินนั่งดื่มต่อเถอะค่ะ” ซอนญ่ารีบเสนอตัวออกไป

“จะไหวเหรอ ซอนญ่าเองก็เมามากไม่ใช่เหรอ” เฟียสแย้งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เดี๋ยวเราเดินไปส่งทั้งสองคนเอง” สุดท้ายออสตินตัดบทจบเพราะเขาก็ไม่กล้าที่จะปล่อยให้ซอนญ่าอยู่ที่นี่คนเดียวเหมือนกัน

เราทั้งสามเดินมาถึงหน้าห้องพี่เฟียส ก่อนที่พี่เฟียสจะทำตาอ้อนใส่ พี่ออสติน

“ตินเราปวดหัวมากเลย ตินช่วยพาเรา...// เดี๋ยวซอนพาพี่เฟียสเข้าห้องเองค่ะ ดูท่าพี่เฟียสน่าจะเดินไม่ไหว” ฉันรีบเสนอตัวออกไปก่อนที่ อีพี่เฟียสจะพูดจบ ทำให้นางมองหน้าฉันเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อ

ฉันมองหน้าพี่เฟียส พร้อมยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก ก่อนจะเดินไปพยุงยัย พี่เฟียสเข้าไปในห้อง แต่เดินไปยังไม่ถึงเตียงหรอก นางก็สะบัดมือฉันออก แล้วเดินไปที่เตียงนอนของตัวเอง

แหม๋...ทีอย่างนี้หายเมาเลยนะ พอพ้นสายตาผู้ชาย ฉันได้แต่คิดในใจ ก่อนจะบอกออกไป

“งั้นซอนออกไปก่อนนะคะ พี่ก็พักผ่อนตามสบายนะคะ” ฉันจึงเอ่ยขึ้นพร้อมหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้องของพี่เฟียส

“อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ออสตินไม่มีวันชอบเด็กอย่างเธอหรอกนะ ที่เขาทำดีด้วย เพียงเพราะเธอคือน้องสาวเพื่อนเท่านั้น อย่าคิดไปเองคนเดียวมากนัก นี่พี่หวังดีกับเรานะถึงได้เตือน ไม่อยากให้เราเพ้อฝันไปมากกว่านี้” นางเอ่ยพร้อมยิ้มปลอมๆ ให้ฉัน ฉันเลยยิ้มปลอมๆ ให้นางคืน (ปลอมมาปลอมกลับไม่โกง) ก่อนจะตอบนางไป

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์เตือนแต่คนอย่างซอนญ่า มีดีพอตัวค่ะ รู้ค่าของตัวเองดี และรู้ว่าตัวเองก็มีดีที่คู่ควรกับที่สิ่งดีๆ ถ้าซอนรักหรือชอบใคร ถ้ามันไม่ผิดศีลธรรม ก็คงไม่ผิดอะไรที่ซอนจะพยายามเอามาเป็นของตัวเองให้ได้…. ซอนไปนะคะ” ฉันตอบกับนางตามความคิดของตัวเอง ฉันไม่ใช่คนจะมาคิดเยอะอะไรอย่างนั้น และไม่สนคำพูดของคนที่ไม่เห็นค่าเราด้วย แล้วทำไมฉันต้องเอาคำพูดยัยพี่เฟียสมาใส่ใจ

หลังจากไปส่งพี่เฟียสเสร็จ พอฉันเดินออกมาก็ไม่เห็นพี่ออสตินแล้ว พี่เขาคงกลับเข้าปาร์ตี้แล้วมั้ง ฉันรู้สึกมึนๆ หัวก็เลยเข้าห้องนอนไป เพราะถึงฉันจะกินเหล้าได้บ้างแต่ก็มีลิมิต ไม่ต้องพูดถึงเมาหรอก เพราะแค่มึนๆ หัวฉันก็หลับกลางอากาศได้แล้ว พี่มาโครจึงไม่ยอมให้ไปกินเหล้ากับใคร ถ้าพี่เขาไม่ได้ไปด้วย

จู่ ๆๆ ฉันก็เหมือนถูกฉุดกระชากอย่างแรง หลังจากนั้นสติฉันก็ดับวูบลง