คนของกู

“เหี้ยเอ๊ย!” เสียงสบถหยาบดังขึ้นเมื่อบ่าถูกกระชากด้วยฝ่ามือของใครบางคน พานกระตุ้นให้คนที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหันกลับไปด่าอย่างไม่ไว้หน้า

ติณห์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

“กูเอง มึงหงุดหงิดอะไรมา”

“แล้วมึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้วะ”

“ก็มึงหายมานาน”

“ไอ้เซย์หายหัวไปไหน” บอกพร้อมกับมองหา ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใบหน้าติดความหงุดหงิดมาก หัวคิ้วแทบจะขมวดเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา

“มันกลับแล้ว”

“แล้วมึงไม่กลับ?”

“ไม่อ่ะ กูรอมึง”

“ภาระฉิบหาย ตอนมามึงก็มากับมันไม่ใช่เหรอวะ ตอนกลับรอกูเพื่อ?”

“มึงหึงเหรอ” คำถามส่งผลให้ลีโอชะงัก ดวงตาคมกริบตวัดมองสบตากับเพื่อนทันที

และแน่นอน คนที่รู้ตัวว่าเพื่อนกำลังจับผิดอยู่ตาเริ่มแข็งใส่ทันที

“อะไร”

“ก็หึงไง กูถามว่ามึงหึงเหรอ?” ติณห์ทำทีเป็นหันมองไปทางด้านหลัง กูรู้ กูเห็น เห็นทุกอย่าง ดูออกด้วยว่าไอ้ท่าทางเกรี้ยวกราดแบบนั้นเป็นเพราะมันไม่พอใจ

“อย่าสู่รู้”

“สุดท้ายกูก็อยู่ข้างมึงอยู่ดีไหม ชอบก็บอก มึงจะเงียบเพื่อ?”

“มึงรู้?”

“ก็ไม่รู้อะไรมาก ก็มึงเคยเอา มึงเคยเจ็บเพราะเขา แต่มึงก็ยังจะเอาอยู่ ทั้งที่หน้าอย่างมึงจะหาสวยๆ แบบน