ตอนที่ 2 ผู้ชายที่ดีกว่า (3) ตกลงรับงาน

เขาเลิกคิ้วแล้วอุทานเป็นคำถามในลำคอเบาๆ คีตะไม่เข้าใจคำถามของคนตรงหน้า ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาอยู่สถานที่แบบไหนถึงต้องร้องในใจ แต่ไม่ทันจะอ้าปากพูดก็อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“คืองี้ ถ้าพี่คีตะรับงาน แกล้งควงเป็นแฟน ไปเที่ยว กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ ปกติพี่คิดเรทพวกนี้เท่าไหร่”

“ฉัน?”

เขายังคงทำหน้างงไม่เลิก แล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

ก็จะไม่ให้งงได้ยังไง

กูแค่มาส่งของให้คนที่เขาจ้าง เป็นงานพิเศษที่รับทำอยู่ตอนนี้ แล้วงานที่เขาทำก็ไม่ใช่งานที่สาวรุ่นน้องคนนี้เข้าใจ

เขาจำเธอได้ เพื่อนของเมียไอ้บูม ซึ่งไอ้บูมเป็นเพื่อนต่างคณะของเขา จำได้ก็เพราะว่าสวยนั่นแหละ เห็นครั้งแรกก็สะดุดตาแล้ว ถึงเขาจะไม่ค่อยสนใจใคร ไม่ค่อยพูดกับใคร แต่ก็เห็นคนนี้อยู่นะในสายตาเวลาเจอกัน

เธอชอบยิ้มให้เขา...

เป็นครั้งแรกที่ป๊อปได้เห็นเขาในชุดอื่นที่ไม่ใช่ชุดนักศึกษา ใส่เพียงเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงคาร์โก้สีดำแบบที่ผู้ชายหุ่นดีๆ เขาใส่กัน ยอมรับว่าเขาในชุดนี้ดูดีมากทีเดียว เป็นความธรรมดาที่โคตรจะพิเศษ

“อือฮึ พี่คิดเท่าไหร่ ป๊อปจ่ายได้นะ” ก็ป๊อปมันลูกคนรวยและเขาก็คงรู้

ป๊อปไม่คิดว่าตัวเองต้องอายกับเรื่องนี้ ในเมื่อเขารับงาน เธอเองก็มีเงินจ่ายไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม เธอไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเห็นแก่เงินหรืออะไรทั้งนั้น งานแบบนี้มันก็มีมาตั้งนานแล้ว ผู้ชายที่ทำงานแบบนี้ก็ไม่ได้ดูแย่ในสายตาเธอ

“เธออยากให้ทำอะไร” เขาถามเสียงเรียบพลางคิดในใจ

ฉิบหายไหมไม่รู้ แต่ทำก็ทำวะ

กูจะมาเปลี่ยนงานตอนนี้เลยได้ไหม ที่จริงมันไม่ใช่แนว ที่ต้องมานั่งเอาอกเอาใจใคร แต่ใครๆ ก็พูดว่างานนี้เงินดี แล้วยายนี่ก็คนกันเองไม่เห็นมีอะไรต้องห่วง

เธอเสนอ เขาแค่สนอง

“ก็... ชวนคุย พาไปเที่ยว ไปกินข้าว ดูหนัง แล้วก็เดินควงได้ แบบฟิลแฟน”

คีตะฟังแล้วก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องราคาก็ไม่รู้เขาคิดกันยังไง งานนี้มันทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้กูร้อนเงิน ต้องเอาเงินไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่ถึงสองแสน ไหนจะค่าเทอม เทอมสุดท้ายนี้อีกที่เหลือเวลาถึงสิ้นเดือนเท่านั้น

จะขอไอ้ไคก็เสียหน้าแย่ ทำงานก็ได้น้อยนิด ไหนจะต้องเรียนหนักเทอมสุดท้ายนี้อีก เงินเก็บแม่ก็เหลือไม่กี่บาทแล้วพอก็แต่ค่าเดินทางไปโรงพยาบาลรายสัปดาห์ ยังต้องหาค่าผ่าตัดอีกหลักแสน

“สองแสน” มันคือจำนวนเงินที่เขาต้องใช้ในสิ้นเดือนนี้

ป๊อปเบิกตากว้างเมื่อได้รับคำตอบจากเขา ทว่าอีกฝ่ายไม่มีแววความขี้เล่นอยู่เลย และคนอย่างเขาไม่เหมาะกับคำว่าล้อเล่น ขึ้นชื่อว่ารับงานแต่ป๊อปยังไม่เห็นเขายิ้มเลย

ก็ดีนะ ดูจริงจัง เวลาเจอใครจะได้ไม่หลุด

“สองแสน ได้อะไรบ้าง” ขึ้นเตียงด้วยไหม ถ้าได้ก็คุ้มอยู่

อันนี้ไม่ล้อเล่น เธอเอาจริง ถ้าเขาโสดเธอก็อยากให้มีข้อนี้ อยากรู้ อยากลอง ถ้าเป็นเขาสอนเธอก็พร้อมเรียนรู้

“เธออยากให้ทำอะไรฉันก็ทำ” ทำได้หมด

ประโยคนั้นของคีตะทำเอาคนฟังใจเต้น ไม่อยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่ใครมันจะไม่คิด ที่ว่าทำได้หมดนั้นรวมถึงเรื่องขึ้นเตียงด้วยไหมนะ

“พี่แกล้งๆ เป็นแฟนได้ไหม แล้วเรทนี้มันได้กี่วันกี่เดือนล่ะ”

เขานิ่งไปครู่หนึ่งราวกับใช้ความคิด ก็เพราะไม่ทันได้คิด เรื่องเวลาไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าจะจ่ายตอนไหนเพราะเขาต้องใช้มันสิ้นเดือนนี้แล้ว ถ้าไม่ได้เงินจำนวนนี้คงต้องแบกหน้าไปขอไอ้ไคมัน

ไคคือฝาแฝดของเขาที่แยกจากกันตั้งแต่ยังเด็ก แถมยังเกลียดกันตั้งแต่เด็กเพราะแฝดของเขามันขังเขารมควันเกือบตาย เพิ่งจะมาคุยกันดีๆ เมื่อหลายเดือนก่อนนี้เอง ถึงแม้ตอนนี้จะเข้าใจกันแล้วแต่เขาก็ไม่อยากไปขอร้องอ้อนวอนมัน

จริงอยู่ว่ามันเต็มใจให้เพราะคือเรื่องของแม่ แต่เขาอยากหามันด้วยตัวเองก่อน

เธอมองท่าทางคิดมากของเขา ให้เดาว่าอาจจะมาทำงานใหม่ยังไม่ได้คิดไว้ เงินที่เอ่ยมานั้นอาจจะแค่ลองใจลูกค้า ป๊อปคงต่อราคาได้อีกหน่อยแต่ลองฟังระยะเวลาดูก่อน

“เธออยากได้เท่าไหร่”

เอาก็เอา เวลานี้มันมีทางเลือกสักกี่ทางกัน เขาร้อนเงินเธอเองก็เหงาน่าดู

สองแสน...

ป๊อปคิดในใจว่า อาทิตย์เดียวก็ออกจะแพงไป เด็กใหม่ด้วยจะเอาอกเอาใจเก่งบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ อย่าว่าแต่เป็นเด็กใหม่เลยเผลอๆ วันนี้เขาอาจจะมาสมัครทำงาน ก็ที่ผ่านมายังไม่เคยเห็นผ่านสื่อเลยสักครั้ง

ถ้าสักเดือนก็คงพอเหมาะพอดี แต่เดือนเดียวมันจะไปพออะไร เผลอๆ อาจทำให้ใครหัวเราะเยาะว่าป๊อปควงหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนนี้ได้เดือนเดียวก็ถูกเขาเขี่ยทิ้ง

สามเดือนก็อาจจะกดราคาเขาเกินไป สงสารเขาอีก เพิ่งมาทำงานก็โดนหลอกเสียแล้ว อีกอย่างก็เรื่องแม่ของเขาที่ไม่สบายอาจจะต้องการใช้เงินในส่วนนั้น เธอรู้สึกเห็นใจ เงินสองแสนของเธอกับเขาคุณค่ามันคงต่างกัน

สำหรับเธอซื้อกระเป๋าแบบอันลิมิเต็ดได้แค่หนึ่งใบ แต่สำหรับเขามันอาจจะต่อชีวิตได้อีกหลายเดือน

“งั้นเอางี้ไหม ป๊อปจ่ายให้พี่เป็นเดือนๆ ไป เดือนละสองแสนโอเคไหมล่ะ” ถ้าทำงานไม่ถูกใจก็แค่เดือนเดียวพอ

แต่ถ้าโอเค ไปต่อ เธอพร้อมเปย์ผู้ชายหล่อราวกับเทพบุตรจุติลงมาเกิดแบบเขา

“...”

เขาไม่ตอบแต่นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้ารับด้วยสีหน้านิ่งเรียบอีกเช่นเคย

มันมากเกินไปจานเขารู้สึกไม่ดี

“สองแสนหนึ่งปีก็ได้ แต่ฉันขอเบิกสิ้นเดือนนี้”

ป๊อปส่ายหน้าไปมาพร้อมกับโบกมือว่าไม่เห็นด้วยกับความคิดเขา

“ไม่ มันน้อยไปหรือเปล่า หรือระหว่างนี้พี่รับงานอื่นด้วยเหรอ”

“ไม่มีเวลาขนาดนั้น” ราคานี้เขาพร้อมจะยกตัวเองให้เธอหมดเลย จะลูบจะคลำอะไรก็ได้หมด ขอแค่จ่ายจริงไม่เบี้ยวก็พอ

“งั้นก็ตามที่ป๊อปบอกนั่นแหละ พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก สองแสนหนึ่งเดือน แต่รับแค่งานเดียวได้ไหม”

เธอคิดว่าเขาอาจจะเกรงใจเพราะเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนของเฌอ แต่เธอไม่คิดแบบนั้นเลย งานก็คืองาน

“อืม”

“งั้นตอนนี้แปลว่าพี่ไปด้วยได้ใช่ไหมหรือร้านมีกฎอะไรหรือเปล่า”

“ไปไหน”

“ไปนั่งร้านอื่นกัน”