1 บ้านใหม่

1 บ้านใหม่

“หนูอายุเท่าไรแล้วจ๊ะ”

“สิบขวบค่ะ”

เสียงเล็กอ้ำอึ้งเล็ดลอดเบาออกมาจากลำคออ่อนนุ่มอย่างเด็กสาว

“เดี๋ยวหนูส้มไปอยู่กับพ่อนะ พ่อจะดูแลหนูเป็นอย่างดีเลย”

เด็กน้อยร่างเล็กติดผอมบาง ทว่าผิวขาวผ่องใสอุดมด้วยเลือดฝาด แหงนดวงหน้าน้อยนัยน์ตารื้นหยาดน้ำมองชายร่างบึกหุ่นใหญ่ราวยักษ์ปักหลัก โน้มหน้าลงเข้าหาเผยรอยยิ้มที่เขาคนนั้นคิดว่าอ่อนโยน แต่มันยิ่งส่งให้ดุดันกว่าเดิม

“โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้องไห้นะ หนูมีครอบครัวใหม่แล้ว อบอุ่น พวกพี่ ๆ รออยู่ที่บ้าน”

เธอเม้มริมฝีปากสะอื้นเบา ๆ แล้วจึงค่อยเอ่ยเสียงค่อยกว่าเดิม

“หนะ หนู ชื่อเทียนหอม ไม่ใช่ส้มค่ะ”

สถิตคุณ อึ้งงันทันที ตาจ้องเด็กน้อยตัวเล็กที่ยังเบ้หน้า ก่อนที่เขาจะหน้าเจื่อนลงเสียเอง ยืดกายกลับแล้วยกมือลูบท้ายทอยแก้เก้อ

“ก็ที่บ้านพ่อมีแต่ ส เสือ ชื่อเทียนหอมมันไม่เข้า เปลี่ยนเป็นส้มนั่นแหล่ะ ไป ๆ อย่ามัวพูดมากกันเลย ไม่ต้องเอาอะไรไป พ่อรวยเดี๋ยวซื้อให้ใหม่หมด”

เธอเหลือบสายตามองรถหรูคันยาวใหญ่ที่พ่อคนใหม่เลือกมารับ จอดตรงตีนบันไดศาลาวัดในวันเผาศพ เธอจึงได้เรียนรู้สัจธรรมใหม่ขึ้นมาอีกอย่าง

คนเราดูเพียงหน้าตาท่าทางคงไม่ได้  เทียนหอมจึงค่อยยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรก ขอบปากยังสั่นเล็กน้อย

ในความโชคร้ายมักมีเรื่องดีเสมอ ...

และครั้งนี้ก็เช่นกัน เหตุการณ์รุนแรงที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาลในวัยสิบขวบ

พ่อกับแม่ตาย ไร้ญาติ สิ้นเนื้อประดาตัว

เธอถือว่ากรณีนี้เข้าขั้นระดับอภิโชคร้ายในความโชคร้าย แต่ทว่าโชคดีที่พ่อของเธอคืออดีตนักมวยดังค่าย ส.อรุณ ฉายาบิ๊กเอ็ม

เธอจึงได้มายืนอยู่ตรงนี้...หน้าบ้านหลังใหญ่มหึมา ทำจากไม้สักทองทั้งหลังแบบสองชั้น ชั้นล่างต่อเติมแบ่งซอยห้องครัว ห้องนั่งเล่น ส่วนชั้นบนเป็นห้องนอน ห้องพักผ่อนส่วนกลางสำหรับคนในครอบครัว

อาณาเขตค่ายมวยกว้างใหญ่กินเนื้อที่กว่าเกือบสิบไร่ชานเมืองของจังหวัดอุบลราชธานี มีทั้งค่ายมวย สนามกีฬาในร่ม กลางแจ้ง สนามฟุตซอล ร้านอาหาร คาเฟ่ชื่อดัง เรียกได้ว่าครบวงจรจบในที่เดียว

ค่ายมวย ส.อรุณ ที่มีเจ้าของคือ พ่อครูสถิต หรือ สถิตคุณ อรุณ อดีตนักมวยระดับประเทศและนักมวยอาชีพคว้าแชมป์มาแล้วหลายสมัย ก่อนจะหยุดต่อยมวยลงเสียดื้อ ๆ หลังจากแต่งเมียไม่นาน

“มา ๆ เข้าบ้านกัน”

เทียมหอม พึ่งบุญ เด็กหญิงวัยสิบขวบแหงนเงยดวงหน้าหวานสวย ตากลมโตบ๊องแบ๊วราวกับนางฟ้าตัวน้อย ด้วยผิวขาวจัดอมชมพู ปากกระจับพวงแก้มยุ้ยทั้งสองข้าง

“แม่ ลูกไอ้บิ๊กเอ็มมาแล้ว”

เธอมองตามเสียงทักทายไปยังด้านในห้องนั่งเล่น จึงพบกับหญิงวัยกลางคนหน้าตาดีจัด เข้าขั้นว่าสวยราวนางสาวไทยผิดไปจากพ่อครูสถิต ที่ผิวคล้ำหุ่นล่ำบึก หน้าเหลี่ยมจมูกแบนอย่างคนอีสาน จะเรียกว่ากิ่งทองใบหยกคงไม่ได้

“สวัสดีจ๊ะ แม่ชื่อ ตรึงใจ เรียกว่าแม่ใจก็ได้”

เธอถูกแม่ตรึงใจคว้าไปกอดหอมแก้มซ้ายขวาหลายฟอดก่อนจะปล่อยตัว

“ทำไมไม่เห็นพูดอะไรเลยล่ะพี่สถิต”

“นั่นสิ ตั้งแต่ไปพามาจากกรุงเทพก็นิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จา พูดออกมาแค่คำเดียว”

พ่อครูสถิตพูดไปยังเก้อเขินจึงแสร้งทำทีเดินไปเดินมาจนเธอถูกแม่ตรึงใจลากเข้าไปในด้านในห้องนั่งเล่น แล้วแก้วนมเย็นก็ถูกจับยัดใส่มือเธอทันที

“หิวไหมคะลูกหอม ดื่มนมก่อนนะ เดี๋ยวแม่หาอะไรง่าย ๆ ให้ทาน”

“ชื่อหนูส้ม” พ่อครูรีบโพล่งแย้ง “แวะกินแถวปั๊มน้ำมันมาแล้วแม่ สงสัยยังสะเทือนใจเลยไม่ยอมพูดยอมจา ต้องให้เวลาหน่อยนะแม่”

เด็กน้อยนิ่งเงียบไม่มองหน้าคนทั้งสอง เอาแต่เพ่งมองภาพถ่ายรูปครอบครัวในห้องนั่งเล่น เด็กผู้ชายสองคนในวัยสิบกว่าขวบและพ่อครูสถิต แม่ตรึงใจ ทุกคนยิ้มแย้มโอบกอดกันด้วยความรัก

“แล้วนี่ไอ้เสือกับไอ้แสนมันอยู่บ้านไหม”

“เสืออยู่ที่สนามซ้อม ส่วนเจ้าแสนอยู่ในห้อง เล่นเกมอยู่จ๊ะพี่”

“ไอ้ลูกคนนี้ นี่ไม่ใช่วันเล่นเกมสักหน่อย เฮ้อ...ไอ้แสน แสน!!”

พ่อครูสถิตเดินไปพลางตะโกนเรียกไปด้วยลับหายไปทิ้งเธอไว้กับแม่ตรึงใจที่ยังขยันส่งขนมมาให้

“มา... มานี่เลยไอ้ลูกตัวดี วันนี้มึงต้องขึ้นซ้อมพร้อมไอ้นนท์ ทำไมไม่อยู่ที่โรงยิม”

“โธ่! พ่อ ผมนัดเพื่อนเล่นเกมออนไลน์ โอ๊ย!! อย่าดึงหูผมมมม”

เทียนหอมตาโตเมื่อได้ยินเสียงดุด่ากึ่งทะเลาะกันของพ่อลูกดังลอยมาตามโถงก่อนที่จะได้เห็นตัวจริง ๆ

เด็กสาวจ้องนิ่งยังประตูห้องนั่งเล่นเมื่อพ่อครูดึงหูลูกชายเข้ามา เด็กหนุ่มหุ่นสูงชะลูดสูงเก้งก้างอย่างเด็กวัยสักสิบสี่สิบห้า นุ่งกางเกงขาสั้นเสื้อยืดอยู่บ้านลายวันพีชยี่ห้อดังกลางหน้าอกเสื้อ แล้วเด็กหนุ่มก็เซถลาพรวด ๆ เพราะถูกพ่อครูเหวี่ยงมือออก

“มารู้จักน้องสาวคนใหม่ ชื่อน้องส้ม”

เธอหันควับไปมองพ่อครูสถิต เม้มริมฝีปากแต่ไม่เอ่ยแย้งออกมากระทั่งเสียงเด็กหนุ่มเรียกความสนใจจากเธอ

“น้องสาว พ่อแอบไปมีลูกกับอีหนูหรือไง”

ป้าบ!!

เทียมหอมสะดุ้งเล็กน้อยพอเห็นพ่อครูสถิตใช้ฝ่ามือตบกะโหลกลูกชายไปหนึ่งครั้ง - - หรือบ้านนี้จะรวยแต่ชอบใช้ความรุนแรง

“ปากเสีย” พ่อครูสถิตชำเลืองมองภรรยาเสียวสันหลังวาบ ยิ้มแหย ๆ หันกลับมาทางเธอ น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันใด “ลูกส้ม นี่ สุดแสน ลูกชายพ่อเอง แล้วก็ไอ้แสน น้องชื่อเทียนหอม แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ชื่อน้องส้ม”

“คนเขาชื่อเทียนหอมก็ดีอยู่แล้ว จะไปเปลี่ยนทำไมล่ะพ่อ โอ๊ย! ตบตีลูกมันบาปนะพ่อ! ตายไปจะตกนรก”

“ไอ้ลูกเวร เอ้า! ทักทายน้อง”

สุดแสนมองร่างเล็กกว่ามากของเด็กหญิงวัยสิบขวบ ผิวขาวจัดอมชมพู ตากลมโตขนตางอนยาว สวมชุดกระโปรงบานสีขาวเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนมีโบระบายชายแขนเสื้อจนน่าขนลุก ปากกระจับกำลังเม้มตึงคล้ายไม่พอใจ น่าจะใช่อยู่หรอก จู่ ๆ โดนจับเปลี่ยนชื่อเป็นใครก็คงไม่พอใจ

เขาพยักหน้าเข้าใจอยู่คนเดียวแล้วเลื่อนสายตาลงปลายเท้า นิ่วหน้าทันที

“ขึ้นบ้านมาไม่ล้างตีนก่อนหรือไง ดูสิตีนดำเชียว”

คำทักทายแรกต้อนรับน้องสาวคนใหม่ทำเอาพ่อครูสถิตและแม่ตรึงใจสะอึก พ่อครูเงื้อมือตั้งท่าตบศีรษะลูกชาย แต่สุดแสนรู้ทันเคลื่อนร่างไปทางด้านหลังเทียนหอมเสียก่อน

“หวัดดีน้องหอม อยู่บ้านนี้ต้องทำใจ มีพ่อเป็นไบโพลาร์”

หนนี้พ่อครูสถิตขี้เกียจจะด่าลูกชายคนเล็กแล้ว จึงเลือกหันไปหาทางภรรยาแทน

“แม่เตรียมห้องไว้ให้ลูกส้มหรือยัง”

“เตรียมแล้วจ๊ะพี่ อยู่ห้องถัดไปกับแสน”

“ไอ้แสน ได้ยินแล้วก็พาน้องไปดูห้อง จะได้สนิทกันเร็ว ๆ”

สุดแสนถอยออกมาจากด้านหลังเทียนหอมก้าวนำโดยไม่รอ

“อ้าว มึงลากกระเป๋าน้องไปด้วย” พ่อครูชี้นิ้วไปทางกระเป๋าพูดลากเสียงยาว “เป็นพี่แล้วยังเป็นผู้ชาย มึงต้องช่วยเหลือน้อง จะมาทำตัวเป็นลูกคนเล็กไม่ได้แล้วนะโว้ย”

สุดแสนเอี้ยวหน้ากลับมากวาดตาลงมองกระเป๋าใบไม่ใหญ่มากนักก่อนจะสบสายตากลมโต

“ก็โตแล้ว กระเป๋าไม่ได้ใหญ่สักหน่อย แถมมีล้อลาก ของ ๆ ตัวเองแท้ ๆ”

มุมปากสุดแสนขยับโค้งขึ้นก่อนจะเหวอไปเมื่อน้องสาวคนใหม่น้ำตารินไหลหยดแหมะลงทันทีพร้อมเสียงสั่นเครือ

“พ่อคะ พี่แสน ... พี่แสน”

“ไอ้แสนนนนน!!”