14 พังไม่เป็นท่า เละเทะไปหมด

14 พังไม่เป็นท่า เละเทะไปหมด

กรี๊ดดดดด....

เสียงกรีดร้อง เสียงดนตรี อีกทั้งแสงสีชวนเร้าใจทำให้ทั้งทอฝันและเทียนหอมสนุกสนานจนลืมทุกสิ่ง

“ไม่รู้มาก่อนว่ามันสนุกอย่างนี้นะหอม”

“ใช่ อุ๊ย ๆ เพลงนี้ เราชอบ”

ชานนท์มองสองสาวกำลังสนุกสนานก่อนที่หางตาจะเหลือบมองไปยังประตูทางเข้าผับเมื่อเห็นเงาของผู้ชายร่างสูงใหญ่คล้ายสุดแสน - - ฉิบหายแล้ว ไหนบอกไม่มา

เขาตวัดสายตากลับไปทางเทียนหอมที่ยังเต้นสนุกสนานไม่รู้เรื่อง จึงลุกขึ้นยื่นมือออกไปตั้งใจจะสะกิดแต่ไม่ทันเสียแล้ว

หมับ!!

ชานนท์สะดุ้งเฮือกเมื่อแขนซ้ายที่เต็มไปด้วยรอยสักจับลงบนข้อมือ กลืนน้ำลายเหนียวหนืดเหลียวกลับไปมองเพื่อนที่ตอนนี้จับจ้องแต่ร่างของน้องสาวบุญธรรม

แต่แล้ว....

“พี่แสน!!”

ทั้งชานนท์และสุดแสนหันควับไปทางเสียงหวานใสตะโกนดังแข่งกับเครื่องเสียง แล้วหันมองหน้ากันเบิกตากว้าง

ตอนนี้กลายเป็นสุดแสนที่กลืนน้ำลายลงคอเมื่อจู่ ๆ พริตตี้สาวที่เรียกใช้งานประจำทุกคืนวันเสาร์ที่เขากับชานนท์ออกท่องราตรีมาหลายปี ดันโผล่มาพอดี

“พี่แสนนน ไม่เจอกันตั้งหลายอาทิตย์ ไม่เห็นเรียกเชอรี่มานั่งเป็นเพื่อนเลยคะ เนี่ยถ้าไม่มีคนจ้างเชอรี่มา เชอรี่คงยังอยู่กรุงเทพ”

ร่างอวบอิ่มในชุดรัดรูปสีดำสุดเอ็กซ์โผเข้าหาสุดแสนทันที พร้อมโอบลำแขนรอบคอ แล้วชำเลืองมองไปทางสองสาวที่ตอนนี้หยุดเต้นแล้ว ต่างจ้องมองด้วยดวงตากลมโตเบิกกว้าง และหนึ่งในสองคนนั้นดูสีหน้าไม่ดี ซีดลงเปลี่ยนสีจนเธอกลัวว่าเด็กทั้งสองจะเป็นลม

“เดี๋ยวนี้พี่แสนนิยมเด็กสาวเหรอคะ ดูแล้วยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเลย จะทำอะไรเป็นคะ”

เชอรี่ว่าพลางเบียดนมใหญ่ตัวเองเข้าแนบชิดอกแกร่ง แหงนดวงหน้าขึ้นหาพยายามโน้มลำคอหนาให้ก้มลงมาเพื่อประกบปาก แต่สุดแสนยังขืนไว้

“ปล่อยได้แล้วเชอรี่ ไปหาแขกคนที่เรียกเธอมา”

“โธ่! พี่แสน จะใครที่ไหนกัน คุณสันต์ไงคะ พี่แสนเป็นคนแนะนำเขาเองให้เรียกเชอรี่” มือเล็กยังเกาะเกี่ยวเอียงใบหน้าหวานส่งรอยยิ้ม “กลายเป็นขาประจำกันเลย แต่วันนี้เขาเรียกมาหลายคนค่ะ เชอรี่เลยเบื่อ ๆ พอดีมองเห็นพี่แสนเดินเข้ามาพอดี”

สุดแสนบิดข้อมือเล็กของเชอรี่ออกจากลำคอจนหน้าหวานเหยเก

“พี่แสนเจ็บนะคะ อะไรกันเนี่ย” เชอรี่ร้องขึ้น ก่อนจะตาแวววาว “หรือว่าพี่แสนมีอารมณ์แล้ว ขึ้นห้องเลยไหมคะ”

ชานนท์รีบถอยห่างออกทันทีเมื่อเห็นท่าไม่ดี ขยับไปใกล้ทอฝันโน้มหน้าลงพูดข้างหู

“น้องทอฝันจ๊ะ น้องส้ม พี่นนท์ว่าเรากลับกันเลยดีไหม”

“ไม่ดี!!” เทียนหอมกระชากเสียงใส่

เธอจ้องร่างอวบอิ่มที่ยังเกาะร่างแกร่งของพี่ชายเธอราวตุ๊กแก ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ร้อนในช่องอกมันคืออะไร แต่คงไม่ใช่ความรู้สึกที่เธอควรจะมีต่อพี่ชาย ยิ่งได้ยินคำพูดสนิทสนมเต็มสองหูยิ่งพาลวูบวาบโกรธจัด

เทียนหอมคว้าแก้วเหล้าขึ้นมายกดื่มจนหมดแล้วกระแทกแก้วลงบนโต๊ะ ชงเพิ่มเองอีกไม่สนใจมองไปทางหน้าคมเข้มที่เริ่มทอแสงน่ากลัว

“น้องส้ม...พี่นนท์ว่าพอเถอะนะครับ กลับกันดีกว่า”

ชานนท์ยังสู้อุตส่าห์ทำใจดีสู้ จับแก้วเหล้าขืนไว้แต่ดันเผลอไปจับบนมือนุ่มนิ่มของเทียนหอม ไม่ทันปล่อยมือ

“ไอ้นนท์!!”

ตุบ! ผลัก!

ชานนท์แม้ว่าเป็นนักมวยรูปร่างสูงใหญ่ตัวหนาพอ ๆ กับสุดแสน แต่ด้วยทีเผลอทำให้เจอหมัดตรงเข้ากรามซ้ายเต็มเปาจนหน้าหัน

“ไอ้เหี้ยแสน มึงมันสุดยอดเลยไอ้ห่า”

ความเลือดร้อนของนักมวยทำให้ชานนท์ก็ไม่ยอมใคร ตัวเขาถ้าไม่ชนะน็อคก็ชนะคะแนนทุกครั้งที่ลงแข่ง ยิ่งมาถูกต่อยต่อหน้าสาธารณชนกลางผับชื่อดังเมืองอุบล ถิ่นเที่ยวของเขาเอง ทำให้ยอมเสียหน้าไม่ได้

ชานนท์ไม่สนใจเสียงห้ามของสองสาว มือเล็กเทียนหอมฉุดท่อนแขนเขาไว้แต่เขาสะบัดออก แล้วเหวี่ยงหมัดไปบนหน้าหล่อคมสันของสุดแสนทันทีเช่นกัน

จากนั้นพลันเกินการชุลมุน สองหนุ่มจากค่ายมวย ส อรุณ กำลังวัดมวยกันบนพื้นคลุกฝุ่น ทั้งกอดกันกลม ผลัดกันต่อย

พรวด!! ผลัก!! ตุบ!! ตับ!! เพล้ง!!

รูปร่างของชายใหญ่โตด้วยส่วนสูงร้อยเก้าสิบทั้งสองทำเอาโต๊ะล้มระเนระนาดเป็นวงกลมรอบตัว

สุดแสนยังคงได้เปรียบคร่อมร่างชานนท์ไว้เหวี่ยงหมัดลงหน้าหล่อออกกรามเหลี่ยมอย่างคนอีสานเต็มที่

ภายในร้อนระอุ ทรวงอกอัดแน่นบรรจุลูกระเบิดเต็มพิกัดตั้งแต่ที่เขาก้าวเดินอาดอย่างคนมั่นใจตนเองใกล้โต๊ะเข้ามาทุกที จนเริ่มมองเห็นเรือนร่างเต็มตัว สติสตังพลันปลิวหลุดหาย

เทียนหอมในชุดท่องราตรีสุดเอ็กซ์ไม่แพ้เชอรี่ ทำให้หัวใจหล่นวูบจนตั้งตัวไม่ติด

อาการหึงหวงกระแทกซ้ำเข้าอีกครั้งจนท้องไส้ปั่นป่วน ยิ่งพอเห็นมือชานนท์ประกบมือนุ่มข้างนั้นที่เขาเคยได้จับเพียงคนเดียวทำเอาขาดการยั้งคิด กระโดดเข้าใส่เพื่อนร่วมค่ายที่เติบโตมาด้วยกัน

“ไอ้ห่าแสน พอ โอ๊ย! โอ้ย!”

ผลัวะ ตุบ ตับ

“พี่แสนหยุด หยุดดดด พอแล้วววว”

เทียนหอมโผเข้าใส่คว้าข้อมือสุดแสนไว้แต่อาการหน้ามืดทำให้เขาแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครสลัดทิ้งแล้วผลักสุดแรง

“โอ๊ยยย!!”

ร่างระหงในชุดรัดรูปตัวสั้นกระเด็นออกไปไกลทันที ล้มลงก้นกระแทกพื้น เสียงหวานใสทำให้สุดแสนหันไปมอง

“หอม!!”

เขาผละลุกออกจากชานนท์ประคองร่างของน้องสาวขึ้นมา

“พี่ขอโทษ เจ็บมากไหม”

ปรี๊ดดดดดดด

“เฮ้ย! ตำรวจมาว่ะ ตำรวจมา ตำรวจ!!”

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนขึ้นมาแต่มันทำให้วงนักเต้นรำในผับชื่อดังของเมืองแตกหือ เพราะบางคนอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ เทียนหอมกับทอฝันก็เช่นกัน

สุดแสนตาโตเหลือบมองชานนท์ที่นั่งอยู่บนพื้น สบตากันแล้วฉุดแขนเพื่อนร่วมค่ายขึ้นมา

“มึงไปส่งทอฝัน ส่วนหอมกูพากลับเอง”

หลังจากนั้นร่างของเทียนหอมก็ถูกฉุดกระชากออกจากพื้นที่ตรงไปยังหลังร้านอย่างคนรู้ทาง

“พี่ทำไมไม่ออกหน้าร้าน เดี๋ยวก่อน เบาหน่อย”

“ไปเร็ว! อย่ามัวพูดมาก”

สุดแสนดึงข้อมือเล็กแรงขึ้นให้วิ่งไปทางประตูหลังทางออกหนีไฟแล้วเลี้ยววนไปยังหลังเวที จากนั้นจึงจะถึงทางออกสำหรับพนักงานอีกที  พาวิ่งไปยังรถหรูที่จอดหลบอยู่นอกถนนใหญ่ได้ทัน

“ขึ้นรถ” เสียงทุ้มกร้าวเล็กน้อย ไม่ได้น่ากลัวเท่าตอนอยู่ในผับ

ปัง!!

สุดแสนเร่งเครื่องเร็วออกจากริมฟุตบาททันที มองกระจกไม่เห็นว่ามีใครสนใจ อาจคงเพราะรถคันนี้ตำรวจทุกคนในจังหวัดต่างรับรู้ว่าเป็นของค่ายมวย ส อรุณ

“เป็นไง อยากหนีเที่ยวดีนัก เกือบได้เรื่อง” หางตาชำเลืองมองน้องสาว

“พี่แสนคงตกวิชาภาษาไทย คำว่าหนีเที่ยวนั่นใช้กับคนหลบซ่อนแอบ แต่หนูขอพ่อครูมาดี ๆ ฉะนั้นใช้คำนี้ไม่ได้”

“เถียงข้าง ๆ คู ๆ สีข้างถลอกหมดแล้วม้างง” ลากเสียงยาวก่อนจะแค่นเสียง “ฮึ ถ้าพี่ลากออกมาไม่ทันมีหวังพ่อครูได้ขึ้นโรงพัก”

“เหร๊อออออ ไม่ใช่เพราะว่าพวกพี่ตีกันเหรอตำรวจถึงได้มา”

“คนต่อยกันสองคน มันจะทำให้ตำรวจมาได้ไง ขนาดบอดี้การ์ดประจำร้านยังไม่เข้ามายุ่ง”

“พวกเขาไม่เข้ามายุ่งก็เพราะว่าเป็นพี่แสนหรอก ลูกคนดังของเมือง ใครมันจะกล้าแหยม”

“ไม่เจอกันสองอาทิตย์ ดูปากดีปากกล้าขึ้นนะน้องหอม”

“หนูก็ปากแบบนี้มานานแล้ว แต่พี่แสนไม่เคยสังเกตต่างหาก”

“อ้อ...งั้นต่อไปพี่คงต้องสังเกตให้มากกว่านี้สินะว่าน้องหอมของพี่ซ่อนเขี้ยวเล็บแหลมคมอะไรไว้อีก”

เทียนหอมเลือกที่จะเงียบเสียงลง เธอสะบัดหน้ามองออกไปนอกถนน ภาพร่างสุดเซ็กซี่กอดรัดฟัดแนบลำตัวจนหน้าอกล้นทะลักดันร่างสุดแสนยังทำให้เธอกรุ่นไปด้วยความโกรธ

“ทำไมเงียบ”

สุดแสนชำเลืองมองได้สองวินาทีแล้วตวัดตากลับอย่างรวดเร็วมองถนน เมื่อสายตาปะทะต้นขาขาวใสจนเห็นเส้นเลือดยามเทียนหอมยกขาขึ้นไขว่ห้างพอดี ใบหูร้อนขึ้นจนแดงซ่าน

“แล้วคิดยังไงไปเที่ยวทั้งที่ยังอายุไม่ถึง”

เทียนหอมยังเงียบ ในช่วงวัยสิบแปดปีฮอร์โมนวัยรุ่นพลุ่งพล่าน ปกติเธอเป็นคนเรียบร้อย แต่เหตุการณ์ในผับทำให้เธอไม่อาจควบคุมบางอย่างภายในได้ ซ้ำไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง

สุดแสนชำเลืองมองอีกครั้งก่อนจะพารถเลี้ยวเข้ารั้วบ้านวนกระทั่งจอดในโรงจอดรถ แล้วฉุดมือเทียนหอมไว้เมื่อเธอตั้งท่าเปิดประตู

“อย่าเพิ่งลง เรายังคุยกันไม่จบ”

“คุยอะไรกันคะ หนูว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“วันนี้หอมทำผิดรู้ตัวหรือเปล่า”

“ทำผิด!! หนูทำผิดเรื่องอะไร”

เทียนหอมสะบัดหน้ากลับมาขืนมือออกแต่ไม่สำเร็จ พวงแก้มแดงระเรื่อขึ้นสี อารมณ์ขุ่นมัวทวีเพิ่มขึ้น ยิ่งเขาออกแรงรั้งมือไว้ เธอยิ่งโมโห

“เรื่องออกเที่ยวทั้งที่อายุไม่ถึงไง”

“พี่แสน!! พี่มันคนบ้า! บ้าที่สุด หนูไม่รู้จะ..จะต่อว่าพี่คำไหนดีพี่ถึงจะเข้าใจ”

“อะไรกัน ทำไมกลายเป็นพี่ผิด!” สุดแสนเริ่มเสียงดังขึ้น ดึงร่างระหงเข้ามาใกล้อีกจนเกือบชิด “พี่รีบบึ่งรถกลับมาจากโคราชให้ทันวันเกิดน้องสาว แต่พอมาถึงพบว่าน้องสาวไปเที่ยวกลางคืน ออกล่าผู้ชายเหมือนผู้หญิงคนอื่นเสียแล้ว”

เพียะ!!

แรงฝ่ามือของเทียนหอมทำให้ดวงหน้าแกร่งหันไปทางขวา กรามแกร่งขบแน่นค่อยเบือนหน้ากลับ

“วันเกิดงั้นเหรอ ฮื้อออ พี่แสนบ้า วันนี้วันเกิดหนู พี่ทำวันเกิดหนูพังไม่เป็นท่า เละเทะไปหมด เข้าใจไหม!!”

“พะ พี่” เสียงทุ้มเบาลง นัยน์ตาอ่อนแสง

“พี่บอกว่าพี่จะไม่มา แล้วยังไง ฮะ...หนูต้อง ฮัก ฮื้อ ต้องนอนอยู่บ้านเหรอ หนูโตแล้ว สิบแปดปี ไม่ใช่เด็กแล้วนะ อีกหน่อยหนูต้องไปเรียนต่อ ไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้ หนูอาจมีแฟน แต่งงาน มีลูก ฮื้ออ”

สุดแสนกะพริบตาสลัดศีรษะสองครั้งมึนงง เทียนหอมร้องไห้ไประบายความในใจไปด้วย เขาไม่เคยรับรู้มาก่อนว่าเธอมีความคิดแบบนี้อยู่ในหัว

“หนูจะไปไหนเป็นสิทธิ์ของหนู พี่แสน เป็นแค่พี่ชาย ไม่ใช่สิ ฮื้ออ พี่แสนเป็นคนนอก ไม่ใช่พี่หนูด้วยซ้ำ มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้หนูทำโน้นทำนี่ คนบ้า คนเฮงซวย หนูเกลียดพี่ ปล่อยหนู ฮื้อออ”

เทียนหอมกระชากมือออก ลงจากรถวิ่งหายขึ้นบ้านไปทันที ปล่อยให้สุดแสนยังนั่งมึนอยู่ในรถคนเดียว

เขาเสียศูนย์จนเป๋ตั้งแต่เห็นทำนบน้ำตาทะลักทลายเปื้อนพวงแก้มทั้งสองข้าง หยาดน้ำรื้นนัยน์ตายิ่งทำเขาใจอ่อนยวบยาบต้องการโผเข้าหาสวมกอด ปลอบประโลมด้วยบางสิ่งบางอย่างที่เขาคิดว่าหากเทียนหอมได้รับรู้คงไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีกต่อไป

สุดแสนดับเครื่องแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นจุดสูบ แล้วลงจากรถค่อย ๆ เดินทอดน่องอย่างใช้ความคิด