บทที่ 10

กู้ว่างเชินรู้สึกประหลาดใจมากกับคำตอบของฉู่เหมียน

เธอเป็นหลานสะใภ้ที่ย่าของเขารักและเอ็นดูมาก ตามใจเธอเหมือนเป็นหลานสาวแท้ ๆ

ทุกครั้งที่เขาทำผิด คุณย่าจะคอยปกป้องเธอทันที หลายครั้งที่คุณย่าบุกไปที่บริษัทแล้วด่าเขาจนหัวหด!

เธอพูดว่าจะไม่ไปงานวันเกิดคุณย่างั้นเหรอ? เขาไม่เชื่อหรอก

"ฉู่เหมียน เรื่องที่เธอผลักลู่เจียวตกน้ำจบไปแล้ว" เขาย่นคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงความประนีประนอม

"จบยังไงล่ะ จบก็เท่ากับฉันยอมรับว่าเป็นคนผลักสิ" ฉู่เหมียนโต้แย้งอย่างรวดเร็ว

กู้ว่างเชินไม่อยากยึดติดกับเรื่องนี้อีกแล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "เลิกงี่เง่าสักทีได้ไหม"

ฉู่เหมียนมองเขา สายตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นผิดหวัง

จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่าเธอเป็นเด็กงี่เง่า

ฉู่เหมียนก้มหน้าลง ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "แต่งงานกันมาตั้งหลายปี นอกจากช่วงแรก ๆ ที่ฉันไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้ว คุณเคยเห็นฉันทำตัวงี่เง่ากี่ครั้ง?"

"คุณบอกเองนี่ว่าจะไม่ตามง้อฉัน ฉันรู้ตัวดีอยู่แล้ว"

"ฉันจะงี่เง่าไปเพื่ออะไร งี่เง่าให้ใครมาสงสารล่ะ?"

ฉู่เหมียนพูดคำเหล่านี้ไปพลางใส่รองเท้าไปพลาง น้ำเสียงนิ่งมาก

เหมือนความผิดหวังที่ผ่านมาทำให้เธอเข้าใจและมองโลกได้ชัดเจนมากขึ้น

ไม่มีการร้องตะโกนโวยวาย ไม่มีการทะเลาะ มีแต่ความสงบ

เธอเงยหน้าขึ้น ยื่นผ้าก็อซคืนให้กู้ว่างเชิน น่าเสียดายที่สายตาโกหกไม่เป็น

ทุกครั้งที่เธอเงยหน้ามองกู้ว่างเชิน ไม่ว่าจะเป็นความโกรธเกลียด หรือความผิดหวัง ล้วนแล้วแต่มีส่วนผสมของความรักที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูด

"ถ้าฉันเป็นลู่เจียว ฉันคงจะนอนซบไหล่คุณแล้วเรียกร้องความสนใจให้หนำเชียว" ดวงตาของเธอโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ยิ้มอย่างสดใส แต่ซ่อนความขมขื่นเอาไว้

น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ลู่เจียว เธอไม่มีสิทธิ์นั้น

เธอไม่เคยอิจฉาใครเลย สิ่งที่คนอื่นมีเธอก็มี สิ่งที่คนอื่นไม่มีเธอก็มี

แต่ตอนนี้เธออิจฉาลู่เจียว

ลู่เจียวเก่งมาก เก่งที่ได้รับความรักจากกู้ว่างเชิน

ลูกกระเดือกของกู้ว่างเชินขยับ นัยน์ตาลึกล้ำมืดมิด ราวกับมีบางสิ่งกำลังลุกไหม้อยู่ในใจเขา

"รอคุณว่างเมื่อไหร่ค่อยโทรหาฉัน แล้วเราไปที่สำนักงานเขตเพื่อหย่ากัน" เธอเม้มริมฝีปาก แววตาสดใสและน่าหลงใหล

เธอไม่ใช่ฉู่เหมียนที่เคยร้องไห้และอ้อนวอนให้เขาอยู่ข้าง ๆ อีกต่อไปแล้ว

คราวนี้เธอยอมปล่อยมือจริง ๆ

คิ้วของกู้ว่างเชินขมวดเล็กน้อย หัวใจของเขาถูกดึงรั้งจนตึง เสียงแหบพร่า "ฉู่เหมียน"

"คุณย่าไม่สบาย อย่าเพิ่งบอกคุณย่าเรื่องที่เราจะหย่ากัน" ฉู่เหมียนขัดจังหวะกู้ว่างเชิน

"จริงด้วย” ฉู่เหมียนเงยหน้ามองเขา ถามว่า "สามปีก่อน ฉันเคยให้แหวนคุณ คุณจำได้ไหม?"

กู้ว่างเชินตกใจ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ฉู่เหมียนก็รู้ว่าเขาจำไม่ได้

"ของขวัญที่เธอให้ฉันอยู่ในลิ้นชักที่สามในห้องทำงาน" กู้ว่างเชินตอบ

ฉู่เหมียนพยักหน้า "ฉันไม่ต้องการอะไรเลยหลังจากหย่า แค่ขอแหวนวงนั้นคืน ไว้ฉันจะกลับไปที่วิลล่าเพื่อเอามา"

เมื่อพูดจบเธอก็ตั้งท่าจะลงจากรถ

กู้ว่างเชินจับมือเธอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าเธอวางแผนเรื่องต่าง ๆ อย่างเป็นระบบ

ความโกรธที่ไม่สามารถอธิบายได้ค่อย ๆ ผุดขึ้นในใจเขา "เธอรีบร้อนจะหย่าขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ฉู่เหมียนยิ้ม

ถามอย่างกับว่าเขาไม่รีบงั้นแหละ

"ฉันรีบแน่นอน คุณชายหลิน คุณชายซู คนดี ๆ มากมายต่อแถวรอฉันอยู่" ฉู่เหมียนช้อนตาขึ้นอย่างเย้ายวน ไร้เดียงสาแต่ก็ร้ายกาจราวกับปีศาจ

เช่นเดียวกัน กู้ว่างเชินก็อยากจะแต่งงานกับคนที่เขารักให้เร็วที่สุด ไม่ใช่หรือไง?

สีหน้าของกู้ว่างเชินซับซ้อน ความหนาวเย็นแผ่กระจายไปทั่วร่างทันที มือที่กำมือฉู่เหมียนค่อย ๆ ออกแรงมากขึ้น

รูม่านตาของฉู่เหมียนหดลงเล็กน้อย เขากำลังบีบแผลของเธออยู่ เจ็บมาก

บรรยากาศในรถหนักอึ้ง กู้ว่างเชินจ้องมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ แล้วถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว "เธอชอบคนอื่นแล้วเหรอ?"

จู่ ๆ เขาก็ตั้งคำถามอย่างกะทันหัน ฉู่เหมียนสับสนในชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว

เธอขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย ลมหายใจของเธอพ่นอยู่บนใบหน้าของกู้ว่างเชิน ดวงตาร้อนแรง ถามกลับ

"คุณชายกู้คะ ในฐานะอดีตสามี คุณถามมากเกินไปหรือเปล่า?"

กู้ว่างเชินอ้าปากค้าง พูดไม่ออกเพราะคำพูดของเธอ

กลับมารู้สึกอีกครั้งว่าคำว่าคุณชายกู้และอดีตสามีช่างฟังดูระคายหูจริง ๆ!

ฉู่เหมียนชักมือกลับ เปิดประตูรถแล้วลงจากรถไป

ฉู่เหมียนเดินท่ามกลางสายฝนเม็ดเล็ก ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อย ๆ หายไป ขณะหันหลังให้กู้ว่างเชินก็โบกมือราวกับกำลังบอกลาเขา

ไฟหน้ารถส่องไปยังเรือนร่างบอบบางของเธอ แผ่นหลังของเธอบางมากจนแทบจะหักได้ทุกเมื่อ ท่าทางเธอไม่เห็นเก่งเหมือนตอนที่อยู่ในรถเลย กลับกันดูเหมือนจะแตกสลายไปทั้งตัว

กู้ว่างเชินกำพวงมาลัยแน่น แม้ว่าฉู่เหมียนจะไม่ตอแยอีกต่อไป

แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับไม่รู้สึกมีความสุขแม้แต่น้อย

ตรงข้าม ราวกับมีบางสิ่งค่อย ๆ หายไป ทำให้เขาทั้งร้อนรนและหงุดหงิด

ฉู่เหมียนเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย เมื่อมองไปยังเมืองที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ เธอกลับรู้สึกเบื่อหน่าย

กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ฉู่เทียนเหอและเซิ่งชิงยังนั่งดูละครด้วยกัน ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น

เมื่อเห็นฉู่เหมียนกลับมา เซิ่งชิงก็โบกมือทันที "ลูกสาว กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ"

"สนุกไหมลูกรัก?" ฉู่เทียนเหอถามตาม

ฉู่เหมียนหยุดเดิน เฝ้ามองคนทั้งสองที่อยู่บนโซฟา หัวใจว่างเปล่าราวถูกเติมเต็มด้วยความรัก

เธอเดินเข้าไป เบียดตัวเข้าไปอยู่ระหว่างคนทั้งสอง แล้วโอบแขนกอดเซิ่งชิงเหมือนเด็ก ๆ เรียกด้วยเสียงอู้อี้ว่า "แม่คะ"

เซิ่งชิงมองฉู่เทียนเหอ เธอรู้ดีว่าฉู่เหมียนไม่สบายใจ

เธอลูบหลังฉู่เหมียนเบา ๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "แม่อยู่นี่จ้ะ ลูกไม่ต้องกลัวนะ"

"มาถึงก็เรียกแม่ ไม่เห็นเรียกพ่อที่อยู่ข้าง ๆ บ้างเลย" ฉู่เทียนเหอทำเสียงกระเง้ากระงอด

ฉู่เหมียนรีบปล่อยมือจากเซิ่งชิง แล้วหันไปกอดฉู่เทียนเหอ

เธอซุกหน้าลงที่ไหล่ของฉู่เทียนเหอ น้ำเสียงสั่นเครือ "เมื่อก่อนหนูตัดสินใจผิด หนูขอโทษ..."

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉู่เทียนเหอหายไป หัวใจของเขาหนักอึ้ง "ขอโทษเรื่องอะไร พ่อแม่คนไหนจะโกรธลูกตัวเอง"

เซิ่งชิงก็ลูบหัวฉู่เหมียน ปลอบเธอด้วยความอ่อนโยน "เหมียนเหมียน ไม่เป็นไรนะ เข้มแข็งเข้าไว้ เดี๋ยวอนาคตทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"

ฉู่เหมียนสูดน้ำมูก เธอปล่อยมือจากฉู่เทียนเหอแล้วหันไปมองเซิ่งชิง

ดวงตาของทั้งสองมีรอยยิ้ม พวกเขาพยักหน้าให้เธอเป็นการปลอบประโลม

เมื่อเห็นว่าพวกเขาอบอุ่นขนาดนี้ ฉู่เหมียนก็ยิ่งโกรธตัวเองที่ดื้อรั้นทำร้ายจิตใจพวกเขาเมื่อก่อน

"เล่าให้พ่อฟังซิ วันนี้เกิดอะไรขึ้นที่งานเลี้ยงบ้าง" ฉู่เทียนเหอหลังตรง ตั้งใจฟัง

ฉู่เหมียนพยักหน้า เธอจัดการอารมณ์ของตัวเอง นั่งลงตรงกลางระหว่างคนทั้งสอง โอบแขนกอดฉู่เทียนเหอ ซบพิงไหล่เขาแล้วเริ่มเล่าเรื่อง

"ลูกช่วยปฐมพยาบาลให้คุณหานเหรอ?" ฉู่เทียนเหอประหลาดใจมาก

"ค่ะ" ฉู่เหมียนจิบน้ำ มองออกไปนอกหน้าต่าง

ฝนตกหนักกว่าเดิม

ฉู่เทียนเหอถามต่อ "แล้วได้เจอลูกชายเขาด้วยหรือเปล่า?"

"เจอสิคะ"

ฉู่เทียนเหออ้าปากค้าง แล้วก็หัวเราะออกมาทันที

"ลูกสาวพ่อเก่งจริง ๆ! แต่เรื่องนี้ต้องไม่ให้คุณย่ารู้เด็ดขาด ไม่งั้นคุณย่าจะมาแย่งตัวลูกไปเรียนต่อหมออีกแล้ว!"

"ลูกสาวที่รัก พ่อถามหน่อย เมื่อไหร่จะพร้อมรับช่วงต่อบริษัทของพ่อ?"

"พ่อคะ พ่อถามอีกแล้วนะ..."

ฉู่เหมียนลุกขึ้นยืนอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินหนีไป

ฉู่เทียนเหอจึงตะโกนไล่หลังเธอ "ลูกสาวที่รัก ไม่รู้เหรอว่าวิธีที่ดีที่สุดในการลืมความเจ็บปวดคือทำให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้"

"อย่ามองว่าพ่อเร่งให้ลูกรับช่วงต่อบริษัท จริง ๆ แล้วพ่อกำลังช่วยลูกให้ลืมความเจ็บปวดอยู่ต่างหาก!"

"จะว่าไปพรุ่งนี้พ่อมีงานเลี้ยง ลูกไปแทนพ่อด้วยสิ!"

ฉู่เหมียน "...พ่อคะ!"

ฉู่เหมียนกลับเข้าห้อง ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ

ถึงแม้ว่าการทำงานยุ่งจะดี เพราะทำให้ลืมเรื่องราวที่รบกวนจิตใจได้ แต่การอัดตารางงานให้กันแบบนี้มันแน่นเกินไปแล้ว ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน?

ฉู่เหมียนขึ้นไปนอนบนเตียง เพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็ได้รับข้อความจากโม่อี้

‘หัวหน้า ได้แหวนคืนมาหรือยัง? ฉันรอไปลุยกับเธอไม่ไหวแล้ว!’

แหวน...

ฉู่เหมียนตอบกลับข้อความ ‘พรุ่งนี้ว่าจะไปเอา ไว้เจอกันที่ฐาน M ตอนเที่ยง’