1.2 ฟาโรห์ไร้หัวใจ

ณรงค์เอ่ยพลางยกมือลูบหัวลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับขึ้นห้อง โล่งใจไปหนึ่งเปราะ ไม่สนเสียงหวีดร้องอย่างโกรธเคืองของคนเป็นเมียและไม่สนความสมัครใจของบุตรสาวคนเล็กว่าเธอจะเต็มใจทำไหม

“พ่อคะ!” อะไรกัน มาบอกว่าให้เธอเข้าพิธีหมั้นแทนพี่สาวพรุ่งนี้เนี่ยนะ! กับแฟนพี่ บ้าไปแล้วหรือยังไง!

ยิ่งกว่าบทละครน้ำเน่าที่เคยดูกับคุณย่าตอนเด็ก ๆ เสียอีก ตอนนั้นดูไปยังเบ้ปากไป หากก็ไม่เคยคาดฝันว่า ณ ปัจจุบันชีวิตต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ บ้าชะมัด

หญิงสาวหันกลับไปมองผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่ที่นั่งอยู่ที่เดิมหลังจากกรีดร้องขึ้นมาเหมือนตบะแตก แต่เพียงไม่กี่นาทีใบหน้าสวยก็กลับมาปกติดังเก่า

เย่อหยิ่งและถือดีเป็นปกติ

หากวริษารู้ดีว่าท่านกำลังน้ำตาตกในแม้ใบหน้าที่ยังสะสวยอ่อนเยาว์กว่าอายุจะไร้น้ำสีใสไหลริน

ขนาดร้องไห้ยังไร้น้ำตา เชิดหน้าชูคอดุจนางพญาหงส์

ท่านยกปลายนิ้วเรียวสวยขึ้นกรีดตรงมุมหางตา กะพริบตาเบา ๆ ไล่หยาดน้ำแห่งความอ่อนแอแสนไร้ค่า ก่อนมันจะไหลลงมาให้ใครได้เห็น แล้วนางพญาหงส์ก็ผ่อนลมหายใจแผ่วเบาก่อนจะกลับมายืนไหล่ตั้งหลังตรงอีกครั้ง

ท่านพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เป็นเสียงประกาศิตทรงพลังที่ทำให้คนฟังหนาวสั่นจับขั้วหัวใจ

“เรื่องแค่นี้... แกทำให้ฉันได้ใช่ไหม”

คำว่า ‘ใช่ไหม’ ที่ต่อท้ายปะโยคไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ามันจะใกล้เคียงกับคำถามเลยสักนิด และวริษาก็ไม่จำเป็นต้องอ้าปากตอบให้เปลืองน้ำลาย

“ไม่ได้ก็ต้องได้ รับผิดชอบแทนพี่สาวแกไปก็แล้วกัน!”

และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้วริษาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดจนแทบขยับตัวไม่ได้ หายใจไม่ออกเหมือนกำลังโดนฝ่ามือหยาบใหญ่ที่มองไม่เห็นบีบคออยู่เช่นตอนนี้

จะมีผัวทั้งทีก็มีดี ๆ กับชาวบ้านเขาไม่ได้ หากแม้แต่การต้องแต่งงานเพราะดันพลาดท้องเธอก็พอจะรับไหว เข้าใจสถานการณ์ได้อยู่ว่าโง่ทำตัวเอง พลาดเอง ใจแตกเองอะไรก็ว่าไป

แต่นี่อะไร! ดันเป็นเพราะพี่สาวหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ก่อนงานหมั้นแค่ไม่ถึงหนึ่งวัน เธอจึงต้องมาเป็นคู่หมั้นสวมรอย

จะเรียกว่าสวมรอยก็ไม่ได้อีกเพราะเขารู้กันทั้งบางว่า ว่าที่เจ้าบ่าวกับวริศราพี่สาวของเธอคบหากันอยู่นานปี จะเรียกย้อมแมวก็ไม่ได้เพราะครอบครัวทั้งสองฝ่ายรู้เห็นเป็นใจกัน แม้กระทั่งเจ้าบ่าวก็ไม่มีท่าทีจะขัด

ระหว่างวริศราเกิดจากความรักหรือเปล่าไม่รู้ แต่กับเธอเพราะผู้ใหญ่ไม่อยากให้เสียหน้า ด้วยไม่รู้ว่าวริศราจะกลับมาอีกไหม แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่

ยายคนนั้นทำอะไรตามใจตัวเองเสมอ คาดเดาอะไรไม่ได้ หากทว่าการหมั้นหมายเพื่อจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกันของสองตระกูลก็ไม่ใช่การเล่นขายของขายข้าวแกงเสียเมื่อไหร่

จะยกเลิกงานหมั้นบุพการีผู้มีฐานะและหน้าตาทางสังคมก็หน้าบางเกินกว่าจะยอมรับความอับอาย

ใด ๆ เธอก็รู้ดีอีกเช่นกันว่าเหตุผลหลักไม่ใช่แค่ความหน้าบาง แต่เป็นเพราะความหน้าด้านต่างหาก ด้านอยากจะดันทุรังให้ดองกันจนได้เพราะกลัวจะเสียผลประโยชน์มหาศาลในปัจจุบันและอีกหลายสถานการณ์ในอนาคตสืบต่อไป

การโทษว่าทางร้านพิมพ์การ์ดทำงานพลาดอาจดูง่ายกว่า แม้ว่ามันจะดูโง่เช่นกัน งานใหญ่ในวงสังคมระดับนี้ ออแกไนซ์มีชื่อแบบนี้ หากพลาดแค่นี้จะแก้ไม่ได้เลยหรืออย่างไร

แต่ก็ช่างเถอะ เบื่อจะหาเหตุผลมาคัดค้านเพราะสุดท้ายวริษาก็ไม่อาจมีปากมีเสียงหรือเถียงใครได้ หน้าที่เธอก็คือหุบปากให้เงียบ แล้วก็ทำตามหน้าที่ของตนเองต่อไป

หญิงสาวหันไปมองคนที่ได้ชื่อว่าคู่หมั้นอีกครั้งอย่างพิจารณา พ.ท.นพ.ศิระ  ลีละวีระพันธุ์ หรือที่ใคร ๆ ก็เรียกกันว่าหมอศิ เขาเป็นแพทย์ทหารและเป็นบุตรชายคนเดียวของท่านสันต์กับคุณหญิงกัลยา

เขาวางมือจากการรับราชการทหารเพื่อที่จะมาสานต่อธุรกิจหลายอย่างและเตรียมตัวจะเป็นผู้นำตระกูลลีละวีระพันธุ์คนต่อไป

สำหรับเธอแล้วศิระเปรียบเหมือนฟาโรห์ หล่อเหลา เก่งกาจ เด็ดเดี่ยว แต่ดูไร้หัวใจแม้เขาจะมีพี่สาวเธอเป็นคนรักมาหลายปีก็ตาม จนเธอแอบตั้งฉายาให้เขาว่าเป็นฟาโรห์ไร้หัวใจ

“ยิ้มให้มันดี ๆ หน่อยสิลูก” เสียงนั้นเรียกวริษาให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด เธอละสายตาจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นหันมาหาเจ้าของเสียง ซึ่งก็คือมารดาเธอ

คุณหญิงศรีนางยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้พลางยกปลายนิ้วเรียวเกี่ยวปอยผมทัดหู ให้ความรู้สึกอบอุ่นพิลึก หากวริษาก็ทำตามอย่างว่าง่าย แม้ในใจจะแทบกรีดร้องออกมาว่า...

‘ให้ยิ้มยังไงไหวล่ะคะหม่อมแม่ คนที่ยืนอยู่นี่ก็ผัวพี่ งานนี่ก็ของพี่ไม่ใช่ของตัวเองเสียเมื่อไหร่’

แต่เธอก็ยังยิ้ม... ฉีกยิ้ม แย้มยิ้มจนแก้มแทบแตกตามแรงกดเล็บของผู้เป็นมารดา ผิวหนังหลังหูเธอปวดแสบหากก็จำต้องยิ้มต่อไป โดยที่ไม่ทันได้สนใจมองเลยว่าชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังส่งยิ้มการค้าให้แขกเหรื่อในงานจนเหงือกแห้งกำลังลอบมองเธออยู่ด้วยนัยน์ตาข้นคลั่กสีถ่านที่แทบคาดเดาอะไรไม่ได้เลย