3.1 ฝน

“เชิญออกไปเถอะค่ะ นี่มันห้องส่วนตัว มันดูไม่ดีนะคะ มีอะไรไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”

“เข้ามาในห้องของคู่หมั้น... ไม่ได้?” ศิระเลิกคิ้วถามพลางค่อย ๆ เดินหน้ามาหาจนเธอต้องถอยหลังไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

เขาตัวสูงมากกว่า 180 หุ่นล่ำ ตัวใหญ่ กล้ามเนื้อหนั่นแน่นที่แม้แต่เสื้อก็ไม่อาจปกติได้ ดูกำยำสมกับเป็นชายชาติทหาร เป็นนักรบที่ผ่านมาแล้วแทบจะทุกหลักสูตรเลยก็ว่าได้

ในตอนที่เขากดหน้าลงมองเธอที่อยู่ในระดับต่ำกว่า แม้วริษาจะสูงเกินมาตรฐานหญิงไทยส่วนใหญ่ รูปร่างเพรียวสวยในแบบที่สามารถเป็นซูเปอร์โมเดลได้สบาย หากทว่าออร่าและรังสีบางอย่างจากตัวเขาที่เปล่งประกายออกมากลับทำเอาเธอรู้สึกว่าตัวเองหดเล็กลง จนต้องแหงนคอมอง

แผ่นหลังบอบบางชนเข้ากับฝาผนังหินอ่อนเย็นเฉียบ แขนกำยำสองข้างก็ยกขึ้นมาค้ำยัน กักขังร่างของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน

“ทำอะไรของคุณ” ญานิศาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ

“พี่สาวเธอทำแสบไว้มากเลยรู้ไหม”

รู้สิ! เธอรู้ดีกว่าใคร!

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” เขามองกันราวกับเธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ไม่ปาน “ฉันก็ตกเป็นผู้เสียหายเหมือนกันนะ”

“เหรอ...” ศิระเอียงคอถามแล้วโน้มหน้าลงมาใกล้

วริษาย่นคอถอยหนีแต่หัวก็ชนเข้ากับกำแพงอยู่ดี เธอหนีไปไหนไม่ได้ ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เอาเสียเลย ไม่เห็นจะฟินเหมือนในนิยายที่เคยอ่าน ตรงกันข้ามกลับให้ความรู้สึกที่แสนจะอึดอัดราวกับกำลังจะขาดอากาศหายใจ

เพราะแม้คนตรงหน้าจะหล่อเหลาราวกับเทพเจ้ากรีกโรมัน ดูเย่อหยิ่งยิ่งกว่าฟาโรห์ผู้สูงศักดิ์ ทว่าเขาดันเป็นคนรักของพี่สาว ไม่ใช่พระเอกในนิยาย!

“สรุปที่เข้ามามีอะไรคะ ไปนั่งคุยกันดี ๆ แล้วรีบเข้าเรื่องมาเถอะค่ะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว” วริษากัดฟันเอ่ยออกไป เธอสบมองเขาอย่างสู้สายตา ทำเป็นว่าไม่เกรงกลัวแม้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายจะสั่นจนแทบจะดิ้นออกมาเสียให้ได้

“พี่สาวเธอหายไปไหน”

“ฉันไม่รู้!” จะให้พูดอีกกี่รอบกันล่ะ

“พี่น้องกันแต่ดันไม่รู้?” เขาเลิกคิ้วถาม ท่าทางโอหังหากทว่าหญิงสาวกลับมองว่ามันดูยียวนจนน่าหมั่นไส้

“ขนาดคนรักอย่างคุณยังไม่รู้เลย แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง”

“ปากดี”

“อย่างอื่นก็ดีค่ะ” วริษาเชิดหน้าสู้สายตาแล้วพลั้งปากสวนออกไป ที่เธอหมายถึงคือหัวดี เรียนเก่ง หน้าตาก็ดี มีดีกรีเป็นหมอด้วย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดไปคนละทางเพราะสายตาคมมืดดำมองเรือนร่างเธออย่างไม่คิดปิดบังสายตาหยาบคาย

“ตอนนี้ เธอต่างหากที่เป็นคู่หมั้นฉัน ฝน” มือหนายกขึ้นมาเกี่ยวปอยผมยาวสลวยเล่น ม้วนมันกับนิ้วหนาแล้วปล่อยให้หล่นลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก

หญิงสาวสะบัดหน้าหนีแล้วใช้จังหวะที่เขามัวแต่ยุ่งกับผมจนเผลอเปิดทางให้เธอพลิกตัวหนีออกมาจากการกักขังได้ แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะก้าวได้เกินสองก้าวด้วยซ้ำ วงแขนแกร่งก็ตวัดโอบเอวบางอย่างว่องไวจนเธอร้องตกใจ

“ว้าย!” วริษาตัวลอยหวือขึ้นเหนือพื้นห้อง แล้วลอยละล่องลงไปกระแทกกับเตียงหนุ่มก่อนที่ร่างสูงจะตามขึ้นมาทาบทับ

เขาจากกักขังด้วยวงแขนแกร่ง ตอนนี้กลับกลายเป็นเรือนร่างกำยำอยู่ในท่าทางสุดแสนจะล่อแหลม

“ทำอะไรน่ะคุณศิ ลุกเดี๋ยวนี้นะ อื้อ!” ใบหน้าสวยหันหนีก่อนที่เรียวปากหยักจะประกบลงมา กลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มกำลังซุกหน้าอยู่ที่ซอกคอขาวเสียได้

“หึ!” เสียงกลั้วขำในคอมาพร้อมกับลมหายใจอุ่นรดรินผิวเนื้ออ่อนไหว วริษาตัวชาวาบแทบกลั้นหายใจ

“ชุดก็ใส่พอดี เหมือนตั้งใจเลยว่าไหม” เขาเย้ยหยันทำให้หญิงสาวผลักอกเขาให้ออกห่างอย่างอดทนกับการใส่ร้ายป้ายสีต่อไปไม่ไหว

“ตลก!” พูดเหมือนกับว่าเธอตั้งใจจะสวมรอยพี่สาวอย่างนั้นแหละ แม้เธอจะสูงกว่าพี่แต่สัดส่วนอื่น ๆ ก็ใกล้เคียงกัน จริง ๆ เธอไม่ได้ใส่ชุดพี่สาวพอดีขนาดนั้นเพราะช่วงอกของพี่ใหญ่กว่า สะโพกเธอก็ผายกว่าแต่ก็พอจะให้ช่างแก้ด่วนได้เมื่อคืนนี้

“ออกไปเถอะค่ะ คุณเข้ามานานแล้ว มันไม่เหมาะนะ” เธอย้ำเตือนกลาย ๆ โดยไม่คิดจะสนใจอธิบายอะไรให้มากความ ลองได้ตั้งแง่ก็แปลว่าปักธงมาแล้วว่าเธอเป็นคนแบบไหน แล้วจะแก้ตัวไปเพื่ออะไรกัน

“มาทำสิ่งที่คู่หมั้นควรทำกันหน่อยไหม”

“คะ?”

ศิระหยัดกายขึ้นนั่งคุกเข่าอยู่ที่หว่างขาเรียวขาว เขาปลดเข็มขัดแล้วดึงมันออกจากรางกางเกงจนเกิดเสียงดัง ทำเอาวริษาเบิกตากว้างด้วยไม่เคยจินตนาการว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้

“คุณศิ!” เมื่อได้สติเธอก็จะลุกขึ้นนั่งแล้วหาทางหนีทีไล่ หากทว่าเรี่ยวแรงก็ไม่ได้ครึ่งของชายหนุ่ม ศิระกดเรียวแขนทั้งสองข้างลงกับเตียง แล้วโน้มหน้าลงดูดซอกคอขาวอย่างแรงจนหญิงสาวเจ็บแปลบแทบจะร้องไห้