บทที่ ๑๔/๒ ไม่อยากเห็นหน้า

เด็กน้อยที่หากลืมตามาดูโลกวันใด ตามตำแหน่งแล้ว ต้องขึ้นชื่อว่าเป็นลูกของนาง

‘ต้องทำอย่างไรดี’

ไท่จื่อไม่ผิดต่อหน้าที่ของแผ่นดิน สำหรับราชวงศ์การสืบทอดสายโลหิตคือเรื่องสำคัญ แต่ไท่จื่อผิดต่อนางอย่างยิ่งในฐานะของคนรัก

รักใช่หรือไม่ ไม่กล้ามั่นใจแล้ว สายตา วาจา ท่าทาง อ้อมกอด รอยจูบ มือที่จับกันไว้แน่น ใจของเขาทำมาจากหินพันปีหรือไร เหตุใดจึงไม่รู้สึกผิดต่อนางแม้แต่น้อย

เขามองนางด้วยความเย็นชา สายตาไม่เหลือเยื่อใย

เขาทำให้ความรู้สึกเมื่อครั้งนางและเขาแรกเจอกันกลับมา ยามนั้นไม่เข้าใจ นางกล้าเดินตามไปถามไถ่ว่าเพราะเหตุใด

แต่ครั้งนี้…

แค่จะร้องไห้ นางยังไม่กล้า!

จะถามเขาได้จนสิ้นข้อสงสัย โดยที่ใจยังรับไหวกับสิ่งที่ได้ยินอยู่หรือ

หากเขาตอบตามตรง…ว่าที่ผ่านมาไม่ใช่ว่ารักกัน ‘นางคงอยู่ไม่ได้’

แรกเริ่มไม่รัก ยอมวิ่งตาม ทำทุกอย่างไปเพราะหน้าที่ ในตอนที่ใจของนางเริ่มหายห่างหนี เขากลับชิดใกล้

ให้ไปหมดแล้วทั้งใจ ไฉนจึงไม่ทะนุถนอม

ไม่นานเลย…สามวันเพียงเท่านั้น เขาจะอ้างเหตุที่ว่าเบื่อหน่ายรักร้างรา ด่าจนเจ็บช้ำให้มีน้ำตา หรือกล่าวว่าไม่