Semua Bab หงส์เหนือพันธการ: Bab 1 - Bab 10

ดวงตาหงส์คู่งามเริ่มเห็นทหารยามเปลี่ยนไปเป็นราชองครักษ์ บ่งบอกว่าปลายทางของนางอยู่อีกไม่ไกล องครักษ์ทั้งหลายตั้งแถวเรียงรายยืนนิ่งกลางสายฝนราวกับว่าไม่ใช่คนทำตนเป็นรูปปั้น ผู้พิทักษ์ความปลอดภัยไร้ชีวิตชีวา นิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน หลอกล่อลอบวางกับดักให้วางใจ ที่แท้แล้วเม็ดฝนตกกระทบพื้นยังไม่รวดเร็วเท่าการเคลื่อนไหวของพวกเขายามมีภัยมาเยือนนายเหนือหัว อวี่เทียนเหมยอยู่ใต้ชายคา พวกเขาอยู่ใต้แผ่นฟ้า เหมือนกันหนึ่งข้อ ล้วนมีหน้าที่ซึ่งต้องกระทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ทั้งสิ้น จังหวะการเดินของคนงามช้าลงด้วยความตั้งใจ กิริยาอ่อนโยนนุ่มนวลในทันใด เมื่อเห็นใบหน้าเหี่ยวย่นที่คุ้นเคย “เสิ่นกงกง” เอ่ยคำทักทายด้วยเสียงหวานใสพร้อมย่อตัวทำความเคารพ ใบหน้างามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ ขันทีเฒ่าพยักหน้ารับช้า ๆ สายตาสำรวจกวาดมองคนงามทั่วตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า บังเกิดความปิติชื่นชมเปี่ยมล้นอยู่ในใจของผู้เฒ่า ไร้คำใดอาจหาญเอ่ยถึงความงดงามตรงหน้าให้สมค่า สายตาฝ้าฟางเคยเห็นสาวงามมานับหมื่น งามใบหน้าหรืองามที่กิริยา บุตรสาวราชครูผู้นี้ ขันทีเฒ่าที่เฝ้ามองผู้คนมานานนับห้าสิบปี ไม่มีสตรีใดกล้าเ

“ตามแต่ใจเจ้า” สมดังพระทัยแล้วก็ตรัสแต่เพียงเท่านี้ ทรงรู้ว่าต้องเดินหน้าและถอยหลังให้ถูกเวลา ความสนพระทัยทั้งหมดจึงถูกละทิ้งหนีห่างคนตรงหน้า โอรสสวรรค์ทอดพระเนตรไปยังประตู ประตูไม่หนาพอจะปิดบังสายตา ไม่หนาพอจะไม่ได้ยิน “เข้ามาเถิด” พระสุรเสียงดังชัดเจน รอไม่นานนัก เสิ่นกงกงก็เดินก้มหน้างุดแทบจะแนบกราบไปกับพื้นเข้ามาก่อน “กระหม่อมทูลลา” ไม่รอให้ได้รับคำอนุญาตด้วยซ้ำ โม่เทียนอวี่ก็เดินออกไปทันที โม่เหยียนไซ่ฮ่องเต้ทอดพระเนตรตามหลังพระโอรส พระพักตร์กระตุกในทันใด อยากจะสรวลให้ดังลั่น เมื่อเหตุการณ์ที่ทรงปรารถนาปรากฏดังพระทัยมุ่งหวัง. อวี่เทียนเหมยอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินลี้หนีหน้า แต่นางก็ยังตั้งใจฟังในทุกถ้อยคำ ไม่คู่ควร ไม่เหมาะสม เขาจึงยินยอม แต่ไร้ความยินดี คนงามน้ำตาคลอเต็มหน่วยตา แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่มีเหลืออยู่บังคับไม่ให้น้ำตาไหล นางเงยหน้าขึ้นมองยามเขาเดินผ่าน ใบหน้าของบุรุษไร้ใจที่ไม่ยินดีเป็นอย่างไร เหตุใดเขาจึงใจร้ายนัก บุรุษผู้ซึ่งนางนับวันคืนรอคอยพบหน้า แตกต่างมากเพียงใดกับคำเล่าลือ นางทันได้สบสายตาประสานยามเขาย่างกรายผ่าน ราวกับเวล

พี่ชายของนาง อวี่เหวิน พี่ใหญ่เขาแต่งเข้าวังหลวงเป็นราชบุตรเขย นับแต่วันแต่งงานของเขา ทุกคนในจวนตระกูลอวี่ กระทำสิ่งใดก็ตาม ห้าในสิบส่วน ต้องไว้หน้าเขา พี่ใหญ่เปลี่ยนไปตามที่อยู่อาศัย จวนตระกูลอวี่เลี้ยงเขามา แต่ห้ามทำให้เขาอับอาย พี่ใหญ่ไม่ใช่คนตระกูลอวี่แต่แรก เป็นลูกบุญธรรมของท่านพ่อท่านแม่ เลี้ยงตัวได้แต่เลี้ยงใจไม่ได้ อวี่เหวินผู้ควรจะเป็นที่พึ่งให้น้อง ๆ ไม่มีแล้ว วันหน้าบิดาลาจาก ใครจะเป็นที่พึ่งให้ทุกคน หากไม่ใช่นาง...ตำแหน่งไท่จื่อเฟยจะช่วยให้จวนตระกูลอวี่ดำรงคงอยู่ได้ อวี่เทียนเหมยนึกถึงหน้าบิดามารดายามนางเดินตามพญามัจจุราช นางเหนื่อยหอบ หายใจรัวเร็ว รู้สึกร้อนทั้งที่ฝนยังตกลงมาไม่ขาดสาย เป้าหมายของนางยิ่งนางเดินช้า เขายิ่งเดินห่าง เขาเดินก้าวเดียวเทียบเท่านางเดินสามก้าว ใครเห็นเข้าคงได้หัวร่อ ขบขันว่านางวิ่งตามบุรุษไม่อายฟ้าดิน! ทางเดินทอดยาวออกไปไกลเหมือนไร้จุดสิ้นสุด ไท่จื่อนั้นราวกับว่าเขาเหาะได้ แม้มองจากที่ไกล ๆ อวี่เทียนเหมยยังต้องนึกชื่นชมในใจ เขาดูสง่างาม เขาสวมใส่อาภรณ์สีดำสนิททั่วทั้งตัว ดูจากเสื้อผ้าก็บ่งบอกแล้วว่าเขาเป็นนรกหรือสวรรค์ นางและเขา

อวี่เทียนเหมยน้ำตาไหลพราก ไม่เคยรู้สึกว่าตนเองตกต่ำมากถึงเพียงนี้ เขากล่าวว่านางไร้ประโยชน์! สามคำนี้เด่นชัดในหู สลักลึกยิ่งกว่าคำว่าไร้ศักดิ์ศรี! ไม่รู้ว่าเพราะตากฝนนาน หรือเพราะถ้อยคำที่ได้ยิน สูญสิ้นทุกความรับรู้ ชาไปทั่วทั้งตัวครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ โกรธมากทีเดียว...แต่สู้อับอายไม่ได้ สมเพชตนเองอีกไม่น้อย ขอบคุณฝนที่ตกกระหน่ำในวันนี้ น้ำตาของนางจึงไม่โดดเด่นมากนัก ร่มของเขาที่ทิ้งไว้ยังวางอยู่ข้างตัว อวี่เทียนเหมยไม่คิดว่าเป็นเพราะความรักที่ทำให้นางร้องไห้ นางแน่ใจอย่างยิ่งในข้อนี้ เพียงแต่ความเสียใจเด่นชัด จนไม่อาจปฏิเสธ ระยะเวลาสิบปีกว่าปียาวนานชั่วกระพริบตาเดียว เวลาทั้งหมดที่ผ่านมา นางล้วนใช้ชีวิตโดยมีบุรุษผู้หนึ่งเป็นเป้าหมาย เรื่องราวมากมายของเขาถูกเล่าขาน...ล้วนดีมากกว่าร้าย ให้นางไร้ความรู้สึกกับเขาย่อมเป็นไปไม่ได้ กับไท่จื่อ...อย่างน้อย คำกล่าวที่ว่าหลงใหลได้ปลื้ม น่าจะไม่ผิดนัก เขาคือชายในฝัน ไม่ใช่แค่สำหรับนาง ใต้หล้านี้...เขาคือที่หนึ่ง สตรีใดบุตรสาวจวนไหนตระกูลน้อยใหญ่เพียงใดไม่ชื่นชมเขาบ้าง แล้วกับนางซึ่งถูกประกาศว่า ภายภาคหน้าได้

อวี่เทียนเหมยรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย ไม่ว่าสำหรับใครทั้งสิ้น กราบทูลที่บิดากล่าวนั้นหมายถึง การไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วขอยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย อวี่เทียนเหมยเชื่อว่า ต่อให้เป็นท่านพ่อที่เป็นพระสหาย ผ่านเป็นร่วมตายกับฝ่าบาทมามากเพียงใดก็ตาม หากฝ่าบาททรงทราบถึงข้อความนี้ ไม่พ้นต้องทรงกริ้ว อวี่เทียนเหมยไม่อยากให้ฝ่าบาทและท่านพ่อต้องมาผิดใจกัน เพราะเรื่องของบุตร นางจึงต้องพึงระวังรักษาทั้งท่าทาง และคำพูดของตนเองเอาไว้ให้มาก อวี่เสียนพูดไม่ออก เห็นอวี่เทียนเหมยแล้วก็สงสารบุตรสาวจับใจ รู้สึกว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ชวนให้กระอักกระอ่วนเหลือเกิน เรื่องราวเบื้องหลังที่เพิ่งได้ฟังมา คำขู่เข็ญที่เพิ่งได้รับ ไม่ทำไม่ได้ ปฏิเสธไม่ได้ แต่หากปล่อยให้ดำเนินต่อไป บุตรสาวจะไม่มีความสุขมากกว่ามีความสุข อวี่ฮูหยินถอนหายใจ สามียึกยักไม่ได้ใจความเหมือนยามสอนลูกศิษย์ ทั้งพ่อและลูกล้วนสงวนท่าที โชคดีที่เหมยเหมยเข้าใจง่าย พูดสองสามคำก็เข้าใจถึงเจตนา อวี่ฮูหยินบอกบุตรสาวว่า “ฝ่าบาทเสด็จมา” อวี่เทียนเหมยตกใจอยู่บ้างเมื่อได้ยิน เหลือบตาไปมองซูผิง สาวใช้กลับส่ายหน้าว่าไม่รู้ ตกใจทว่าไม่ได้แปลกใจมากเ