ลางสังหรณ์ที่เป็นจริง

เมื่อคืนกว่าไพลินจะได้นอน เธอต้องอาบน้ำสระผมใหม่เป่าผมกว่าจะแห้ง ถ้าไม่ต้องทำกับข้าวให้แดนไทยกิน เธอก็ไม่ต้องสระผมใหม่ หญิงสาวขึ้นเตียงไม่ลืมที่จะเอามุ้งลง หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย อาจเป็นเพราะขับรถทางไกลด้วย

ถึงจะนอนดึกแค่ไหนเธอก็ตื่นเช้าเป็นปกติตีห้าก็ตื่นแล้ว ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตีห้าครึ่งทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย เปิดประตูห้องออกมาห้องเล็กประตูยังปิดสนิท นี่เขาคิดว่าอยู่ห้องตัวเองหรือยังไงนะ อย่าบอกนะว่าเขายังไม่ตื่น ไพลินตรงไปที่ครัวเตรียมอาหารเช้ากิน ต้องทำเผื่อเขาซินะ

หกโมงเช้าทุกอย่างเรียบร้อย หญิงสาวเขียนโน้ตไว้ให้เขา สำหรับอาหารเช้า ฝากล็อคห้องให้ด้วย ทบทวนเส้นทางที่จะไปตามนัดอีกรอบ เธอกะเวลาไว้แล้ว ว่าคงจะไปถึงทันเวลาหญิงสาวเตรียมใจไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องมีสติให้มาก ขับรถไปเองเพื่อความสะดวก คิดว่าถ้าไม่มีอะไรมากเสร็จเรื่องแล้วจะเดินทางกลับบ้านสวนเลย โชคดีที่รถไม่ติดทำให้ถึงที่นัดหมายเร็วยิ่งขึ้น

“สวัสดีครับคุณไพลิน ถึงไหนแล้วครับ” ทนายอำพลโทรหาหญิงสาว

“สวัสดีค่ะฉันกำลังขึ้นไปอีกห้านาทีพบกันค่ะ”

ตรงหน้าของเธอคือ ตึกเลิศวัฒนากิจ ใหญ่โตมาก เจ้าของตึกคงรวยมากทนายอำพลนัดที่ชั้นสิบ ไม่นานไพลินปรากฎตัวที่หน้าสำนักงานเลิศวัฒนากิจ ทำไมชื่อคุ้นจังเลยแต่จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปแอร์เย็นเฉียบ มีคนทำงานบางตาเพราะยังเช้า คนกรุงเทพฯทำงานเก้าโมงเช้า เป็นเธอเองที่มาเช้า แต่ก็ยังมีคนมาเช้ากว่าเธอคือคุณทนายอำพล ห้องที่นัดหมายไว้ดูเหมือนจะเป็นห้องประชุมเล็ก ภายในห้องที่เธอเห็นคนแรกคือ คุณพายัพ หญิงสาวตกใจกับสภาพของพ่อ เธอกระพริบตาถี่ๆ และเพ่งมองผู้เป็นพ่อชัดๆ

“สวัสดีค่ะพ่อ” ไพลินเดินตรงเข้าไปหานายพายัพเขานั่งอยู่ที่โซฟา ท่าทางดูเหนื่อยล้ามาก ดูเหมือนว่าพ่อเธอยังป่วยอยู่ ที่ข้อมือมีสายน้ำเกลือ ทำไมต้องขนาดนี้ด้วยเรื่องอะไรกัน หญิงสาวยกมือไหว้คุณสายสมรที่นั่งอยู่ข้างๆ พ่อเธอ ถัดไปเป็นสายทิพย์ คุณสายสมรยกมือรับไหว้แบบขอไปที ส่วนสายทิพย์น้องเลี้ยงของเธอนั่นนั่งหน้าเชิดปลายตามองมาที่ไพลินแค่แว๊บเดียวเท่านั้น

“คุณไพลินใช่ไหมครับ” ชายร่างท้วมหันมาถามไพลินคงเป็นทนายอำพลนั่นเอง

“ใช่ค่ะ คุณอำพลใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณไพลินเชิญนั่งด้านนี้เลยครับ เดี๋ยวเราจะได้เริ่มกันเลยรอเจ้านายผมสักครู่นะครับท่านกำลังเดินทางมา”

ไพลินเข้าไปหาคุณพายัพ คุณสายสมรทำน่าเกลียดมากทำอย่างกับเธอเป็นตัวอะไรสักอย่าง ถอยออกไปนั่งโซฟาเดียวกับลูกสาวปล่อยให้ไพลินนั่งคู่กับคุณพายัพ เหตุการณ์นั้นไม่รอดพ้นสายตาของคุณอำพล เขาสังเกตทุกคนอย่างละเอียดนึกเห็นใจคุณพายัพ แต่เขาทำตามหน้าที่ต้องรีบทำก่อนที่จะไม่ได้อะไรเลย เขาพอจะรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปข้างหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น

“พ่อยังไม่หายดีใช่ไหมคะ พายโทรไปที่โรงพยาบาลเขาบอกว่าพ่อออกมาแล้ว”

“ใช่ลูกเสร็จจากที่นี่พ่อจะกลับเข้าไปใหม่ เพื่อรักษาตัวต่อ”

“ทุกคนครับนี่คือเอกสารทั้งหมด เปิดดูไปพรางๆ ก่อนก็ได้นะครับระหว่างรอเจ้านาย”

ไพลินรับเอกสารมาจากทนายความเปิดอ่านข้อความด้านใน หญิงสาวตกใจเมื่อเห็นข้อความ และจำนวนเงินหนี้สินของพ่อมากมายเหลือเกิน นี่เองลางสังหรณ์ที่เธอหวั่นใจมาตลอดเวลาที่ผ่านมา หญิงสาวบีบมือผู้เป็นพ่อเพื่อให้กำลังใจ พ่อน่าจะรู้มาก่อนล่วงหน้าบ้างแล้ว ท่านนิ่งมากยิ่งทำให้ไพลินสงสารจับใจ

ส่วนสองแม่ลูกกำลังนั่งงงกับสิ่งที่ได้รับรู้ และได้เห็นกับตาของตัวเอง ทั้งสองแม่ลูกพูดคุยกันเงียบๆ

ระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจและสนใจอยู่กับรายละเอียดของเอกสาร ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาสายตาของทุกคนในห้องจ้องมองไปยังประตู

“ทุกคนครับ ผมขอแนะนำเจ้านายผม คุณแดนไทย เลิศวัฒนากิจ เชิญครับคุณแดนไทย

คุณพายัพยกมือไหว้แดนไทยอย่างนอบน้อมหน้าพ่อของเธอตอนนี้ น่าสงสารเหลือเกินไพลินทำหน้าไม่ถูก งง กับสิ่งที่ได้ยินและได้เห็น บอกไม่ถูก อาการเหมือนช็อคของเธอ จนคุณพายัพสะกิดให้ยกมือไหว้ เธอถึงรู้สึกตัวหญิสาวยกมือไหว้เขา สูดหายใจเข้าปอดลึกสุดแล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา หัวหูเธอร้อนและแดงไปหมด อาการเหมือนจะเป็นลม นี่มันเรื่องอะไรกัน แดนไทย เลิศวัฒนากิจ ไพลินเจ็บจี๊ดในใจ ที่ผ่านมาคืออะไรแล้ว เมื่อคืนที่เขาพูดหลายอย่าง เธอเพิ่งเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด จุกไปหมด รู้แล้วสิ่งที่เธอสงสัยเขามาตลอด อยู่ๆ เขาก็เอาตัวเข้ามาพัวพันกับยายของเธอกับครอบครัวเธอเพื่อสิ่งนี้หรือเปล่า ยิ่งไม่เข้าใจเขาอยู่แล้วเวลานี้ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ เขาเข้ามาตีสนิทยายทำไม เพื่ออะไร

คุณสายสมรและลูกสาวจำต้องยกมือไหว้แดนไทย อย่างไม่เต็มใจนัก

“เราเริ่มกันเลยล่ะกัน เดี๋ยวผมจะอ่านเอกสารทั้งหมดที่ทุกคนถือให้ฟังอีกครั้ง ใครมีปัญหาหรือข้อสงสัยอะไรก็สอบถามได้หลังจากที่ผมอ่านจบนะครับ จะพยายามอ่านให้ทุกคนเข้าใจง่ายๆ” ระหว่างที่คุณอำพลอ่านเอกสารทั้งหมด ไพลินพยายามระงับสติอารมณ์ให้ใจเย็นไว้

สรุปสั้นๆ ง่ายๆ ว่าบริษัทฯของคุณพายัพเป็นหนี้ คุณแดนไทย เลิศวัฒนากิจ เป็นจำนวนเงินทั้งสิ้นรวมสี่สิบล้านบาท และคุณพายัพผิดชำระหนี้มาเกินกว่าหนึ่งปี ตอนนี้หนี้สินทั้งหมดทั้งสิ้นรวมหกสิบห้าล้านบาทถ้วน

“ที่ผมเรียกทุกคนมาวันนี้ก็เพื่อจะแจ้งให้ทราบว่าเงินจำนวนนี้ผิดชำระหนี้มาค่อนข้างยาวนานทำให้ดอกเบี้ยเพิ่มมากขึ้น ผมและคุณแดนไทย อยากรู้ว่าทางครอบครัวของคุณพายัพจะทำอย่างไรกับหนี้ก้อนนี้ เรามีเวลาให้อีกหกเดือน ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะให้โอกาส ถ้าผิดชำระหนี้อีกครั้งเราจะต้องดำเนินคดีตามกฎหมาย ทุกคนต้องมีส่วนรับผิดชอบหนี้ก้อนนี้ รบกวนทุกคนเซ็นเอกสารรับทราบด้วยนะครับ และนำเอกสารกลับไปได้เลย หลังจากวันนี้ใครก็ได้ช่วยมาคุยรายละเอียดของการชำระหนี้กับผมด้วยนะครับ เราไม่อยากให้ยีดเยื้อออกไป เพราะยิ่งปล่อยให้เวลายาวนานออกไป จำนวนเงินก็ยิ่งจะเพิ่มมากขึ้น" ยังไม่ทันที่คุณอำพล จะพูดจบเสียงของคุณสายสมรก็ดังขึ้นมากลบก่อนที่คุณอำพลจะพูดอะไรอีกต่อไป

“คุณพายัพนี่อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ คุณทำอะไร เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง ไหนว่ากำไรดีคุณเอาเงินไปทำอะไร ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะจบลงแบบนี้ ฉันไม่มีหรอกนะจะบอกให้ ทรัพย์สินในส่วนของฉันห้ามคุณมายุ่งเกี่ยว เพราะคุณยกให้ฉันแล้ว ฉันนี่นะไม่น่าหลวมตัวไปจดทะเบียนสมรสกับคุณเลย” คุณสายสมรพูดเสียงสั่น ตกใจอับอายไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง

“ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้ค่ะ ไหนบอกว่ารักครอบครัวไงคะ แล้วทำไมทำหนี้ตั้งมากมาย แล้วทีนี้จะเอาเงินที่ไหนมาใช้เขาล่ะค่ะ ทิพย์ไม่มีหรอกนะคะ พ่อก็รู้ทิพย์เองก็ยังไม่มีงานทำเลย คุณแม่ทำยังไงดีคะ ไม่นะคะทิพย์จะไม่ยอมใช้หนี้เด็ดขาด ใครทำคนนั้นก็รับผิดชอบไป ทิพย์เป็นลูกนะคะมาทำกับทิพย์แบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่เอาค่ะเสียเวลา ทิพย์จะกลับแล้วเชิญคุณพ่อกับลูกสาวที่รักแก้ปัญหากันเอาเองนะคะ อ้อ...แล้วอย่าลืมเรื่องเงินเดือนของทิพย์ด้วยนะคะ ยังไงทิพย์ก็ต้องได้เหมือนเดิม”

“ไปหนูทิพย์อย่าอยู่ที่นี่เลย แม่ไม่เอาแล้วว่าแล้วเชียวทำไมถึงโอนเงินเดือนให้แม่ช้านัก ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอกนะคุณพายัพ เชิญคุณแก้ปัญหาเอาเองเถอะฉันไม่มีส่วนรู้เห็นในทุกอย่างที่คุณทำ”

“พ่อคะใจเย็นๆ นะคะ” ไพลินสุดสงสารพ่อหญิงสาวบีบมือให้กำลังใจคุณพายัพที่ตอนนี้นั่งน้ำตาคลอ นั่นทำให้ไพลินน้ำตาไหล เธอพยายามกลั้นน้ำตาแล้วแต่ก็กลั้นไมไหวจริงๆ หญิงสาวโอบกอดปลอบพ่อทั้งน้ำตา

“คุณทนายคะ ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหมคะฉันขอถามตรงๆ ว่าหนี้ก้อนนี้ลดลงอีกได้ไหม ถ้าลดลงได้เท่าไหร่ กำหนดเวลาแค่หกเดือนตามนี้เลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามคุณอำพลใบหน้ามีแต่น้ำตาเสียงสั่นเครือ

“ลดไม่ได้แล้วครับ เพราะทางเราขยายเวลามานานมากแล้ว ถ้าหากว่าผิดสัญญาอีกครั้ง เราจะดำเนินการตามระเบียบของบริษัทฯ และตามกฎหมายไม่มีลดหย่อนแล้วครับ”

ไพลินเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อทั้งสองข้าง นั่งตัวตรง สูดหายใจลึกพยายามตั้งสติและเรียบเรียงคำพูด

“เป็นอันว่าวันนี้ฉันกับพ่อรับทราบหนี้ทั้งหมด แต่ฉันขอพาพ่อกลับไปโรงพยาบาลก่อนได้ไหมคะ แล้วพรุ่งนี้ฉันขอพบคุณอำพลเพื่อพูดคุยเรื่องนี้อีกครั้ง ฉันขอร้องนะคะขอพาพ่อไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน คุณดูอาการของท่านซิคะแทบจะไม่รู้สึกตัวแล้ว”

“คุณแดนไทยว่ายังไงครับ “คุณอำพลหันไปหาแดนไทย

"จะใจร้ายเกินไปไหมคะคุณทนาย นี่คนป่วยนะคะ ถ้าไม่อนุญาตก็จะเกินไปแล้วคนป่วยไม่หนีหนี้หรอกค่ะ ลูกหนี้ไม่ใช่ผู้ต้องหานะคะ" ไพลินพูดเสียงดังไม่ได้มองหน้าคุณอำพลพยายา

แดนไทยพยักหน้าอย่างเดียว ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ขนาดเตรียมใจมาแล้วแต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ใจเขาอ่อนไหว

ไพลินเข้าใจคำว่าสะอื้นในอกมันเป็นแบบนี้นี่เอง เธอห่วงความรู้สึกของพ่อ ไหนจะต้องมารับฟังยอดหนี้ในขณะที่ตัวเองไม่สบายมาก และยังต้องมาเสียใจกับคำพูดของภรรยาและลูกที่แสดงออกว่าพร้อมทิ้งเขาทันที

” ครับตามนั้น รบกวนคุณไพลินโทรแจ้งเวลากับผมด้วยนะครับ เราจะได้รีบคุยกันให้จบเร็วๆ”

“ขอบคุณมากค่ะ” ไพลินยกมือไหว้ขอบคุณทนายอำพลไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองอีกคน เธอโทรหารถฉุกเฉินทันทีเพื่อมารับพ่อกลับไปที่โรงพยาบาล มือไม้สั่นไปหมด

“พ่อขารออีกสักครู่นะคะไม่นานค่ะเดี๋ยวรถฉุกเฉินจะมารับพ่อกลับไปที่โรงพยาบาล”

คุณพายัพทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเดียว สภาพเขาแทบดูไม่ได้เลยมาดนักธุรกิจที่เคยดูดีไม่มีให้เห็นแล้วตอนนี้

“พ่อต้องเข้มแข็งนะคะ ไม่ต้องคิดมากพ่อยังมีพายใครไม่รักไม่สนใจพ่อไม่เป็นไร แต่พายรักพ่อเป็นห่วงพ่อมากด้วย พ่อต้องสู้อย่าท้อพ่อเก่งอยู่แล้ว แต่ตอนนี้พ่อต้องไปหาหมอก่อนแล้วเราค่อยคุยกันนะคะ ทุกปัญหามีทางแก้เราค่อยๆ คิดกันค่อยๆ หาทางออก พายจะช่วยพ่อเองพายไม่ทิ้งพ่อแน่นอน วางใจนะคะขอแค่พ่อตั้งใจรับการรักษาเดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้นพายจะอยุ่ข้างๆ พ่อตลอดไม่ต้องกลัวค่ะ

ไม่ถึงสิบนาทีรถของโรงพยาบาลก็เดินทางมาถึง ทีมบุรุษพยาบาลก็มาถึงตัวคนป่วย และลำเลียงคนป่วยขึ้นเปลนอนพาลงลิฟท์ไปอย่างรวดเร็ว ไพลินตามติดพ่อไม่ห่าง หญิงสาวติดไปกับรถฉุกเฉินทิ้งรถของเธอไว้ที่นี่ไว้ค่อยกลับมาเอา

กว่าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็เกือบสี่โมงเย็น พ่อเธอเข้านอนอยู่ในห้องไอซียู คุณหมอห้ามเยี่ยม คุณพายัพหมดสติไม่รู้สึกตัวยังไม่ฟื้นคุณหมอบอกท่านช็อค ไพลินนั่งหมดแรงอยู่หน้าห้องไอซียู สมองเธอตอนนี้ตื้อไปหมด แต่ต้องเรียกสติของตัวเองไว้ว่าห้ามหลุด ยื่นเอกสารของพ่อเรียบร้อย ฝากเบอร์โทรของตัวไว้กับพยาบาล ดีใจที่ตัวเองเข้มแข็ง ตอนนี้พ่อเหลือเธอเพียงคนเดียว จะทำยังไงดี จะบอกยายว่ายังไงดี เป็นยังไงก็เป็นกันถึงเวลาอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด ไม่ลองก็ไม่รู้คิดได้แบบนั้นหญิงสาวรีบลุก เวลานี้เธอต้องหาข้าวกินก่อน เธอต้องแข็งแรงจะอ่อนแอไม่ได้ หญิงสาวเดินหาห้องอาหารของโรงพยาบาล ตั้งสติได้พอสมควรแล้ว พยายามกินข้าวให้ได้มากที่สุด และรีบไปเอารถของตัวที่จอดไว้ที่ตึกนั่นก่อน

ไพลินเรียกแท็กซี่เธอร้องไห้ตลอดทางกระทั่งขึ้นมาบนรถของตัวเอง ก็ยังร้องไห้ไม่หยุดจะไปที่ไหนดี กลับคอนโดไม่ได้แน่ๆ เธอไม่อยากเจอหน้าเขา ทำไมใจร้ายเหลือเกิน เขาวางแผนทุกอย่าง เพื่ออะไร ถ้าไม่รู้จักเขาจะยังดีเสียกว่า นี่เขาตั้งใจมาหลอกลวงยายเธอ ทำเพื่ออะไรหลอกคนแก่ทำไม ถ้ายายรู้ยายจะรู้สึกยังไง แน่นอนยายต้องเสียความรู้สึกแน่ๆ ขนาดเธอยังรู้สึกจุกและเจ็บใจมาก เกลียดน้ำหน้าเขาจังเลย หน้าตาก็น่ากลัวใจเขาน่ากลัวกว่าอะไรทั้งหมด จิตใจเขาทำด้วยอะไรเลือดเย็นเรื่องเมื่อคืนสดๆ ร้อนๆ เป็นผู้ชายที่ตอแหลมาก น่ารังเกียจน่าขยะแขยง ไพลินต้ังใจไว้ ยังไงเธอก็ต้องรีบหาเงินใช้หนี้ให้หมด ถึงแม้ว่าจะต้องเสียเงินจนหมดตัวเธอก็จะใช้หนี้ให้พ่อ เพื่่อที่พ่อและเธอจะได้หลุดพ้นออกมาจากวงจนหนี้สินของเขา คนแบบนี้ไม่น่าคบหลอกลวงไม่จริงใจ เธอเกลียดการแสดงของเขา

เกิดมาเพิ่งเจอคนใจร้าย แม่เลี้ยงกับน้องเลี้ยงของเธอถึงจะร้าย สองคนนั่นก็ร้ายให้เห็นๆ ไม่ชอบก็พูดออกมา แต่นี้ทำไมเธอต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วยนะ เธอต้องหาที่อยู่ใหม่ไม่อยากกลับคอนโดแล้ว ไม่อยากเจอหน้าเขา รู้ว่าตัวเองไม่ปลอดภัยแน่ๆ จะทำอะไรเธอต้องรอบคอบให้มากๆ เขามีเงินมีอำนาจเรียกว่ามีอิทธิพลด้วยก็ว่าได้