จักการหนี้สอนของคนป่วย

ไพลินหาโรงแรมที่คิดว่าใกล้โรงพยาบาลที่สุดพัก หญิงสาวจ่ายค่าห้องไว้เจ็ดคืน ค่อนข้างปลอดภัยเธอออกไปห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ กับที่พัก หาซื้อเสื้อผ้าทุกอย่างต้องซื้อใหม่ทั้งหมด และแวะซื้ออาหารกลับไปกินที่โรงแรม ยังไงก็ตามร่างกายเธอต้องแข็งแรง ตอนนี้เธอต้องเป็นเสาหลักให้พ่อ สองทุ่มหญิงสาวกินข้าวอิ่ม เลือกที่จะบล็อกเบอร์โทรและไลน์ของแดนไทยอีกครั้ง ไม่จำเป็นที่เขากับเธอจะต้องได้พูดคุยกันอีกแล้ว หลังจากนี้ต่อไปก็คงเป็นเพียงเจ้าหนี้กับลูกหนี้กันแค่นั้น หากต้องพูดคุยกันเธอจะติดต่อผ่านทนายอำพลเท่านั้น

หญิงสาวโทรหายายเล่าเรื่องพ่อไม่สบายและยังอยู่ในห้องไอซียู ให้ยายฟัง เธออาจจะต้องอยู่คอยฟังข่าวของพ่อ และบอกด้วยว่าพ่อมีปัญหาเรื่องหนี้สินแต่ยังไม่ได้บอกว่าเท่าไหร่ รบกวนให้ชมพูช่วยดูแลยายให้ หญิงสาวลองคำนวณเงินและทรัยพ์สินที่มีอยู่ เงินที่พ่อฝากให้เธอทุกเดือนตั้งแต่เธอสิบขวบเดือนละสามหมื่นบาท รวมแล้วไม่ถึงสิบล้านด้วยซ้ำ ที่ดินที่พ่อเพิ่งให้ เธอเก็บไว้ที่บ้านสวนต้องกลับไปดูว่าราคาประเมิณเท่าไร เครื่องประดับในส่วนที่เป็นของเธอที่ยายกับแม่มอบไว้ให้หลายชุด ก็น่าจะได้หลายบาท เธอไม่รู้ว่าธุรกิจของพ่อมีอะไรบ้างเพราะไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยว ถ้ายกให้เขาทั้งหมดจะเป็นเงินเท่าไหร่ พรุ่งนี้เธอต้องคุยกับคุณอำพลให้ละเอียดที่สุด ไม่รู้ว่าพ่อของเธอมีทรัพย์สินที่ไหนบ้าง กว่าไพลินจะได้นอนก็เกือบเที่ยงคืน

หญิงสาวตื่นเช้ามาด้วยอาการที่ไม่ค่อยสดชื่นนัก ห้องพักถือว่าดีเงียบเป็นส่วนตัว ปลอดภัยมาก เธอลงไปกินอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรม แล้วโทรหาคุณอำพลทันทีอยากคุยให้จบเร็วๆ อยากรู้ว่าจะต้องมีเงินจ่ายคืนเขาเท่าไหร่ ถึงเวลาเสียก็ต้องเสียเธอไม่เสียดายอยู่แล้วของนอกกายหาเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนี้เธอต้องช่วยพ่ออยากให้พ่อได้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมโดยเร็วที่สุด บางทีก็ดีเหมือนกันที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับพ่อ จะได้รู้ว่าใครจริงใจไม่จริงใจบ้าง ภรรยากับลูกที่อยู่ด้วยกันมานาน คนที่พ่อไว้ใจให้ใจเขามากที่สุด แต่พอตอนที่พ่อลำบากเขากลับเลือกที่จะทิ้งพ่อของเธอ พ่อรักคุณสายสมรมากแม้จะมารู้ทีหลังว่าลูกในท้องของคุณสายสมรไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อ แต่ท่านก็ยอมรับได้ เพราะคำว่ารักอย่างเดียว และการที่พ่อให้ความรักกับคุณสายสมร ช่วยปกปิดความลับของสายทิพย์ แต่ผลที่พ่อได้รับกลับมาคือเมื่อพ่อลำบากไม่เหลืออะไรภรรยาใหม่และลูกเลี้ยงกลับรังเกียจและทอดทิ้ง เธอคิดว่ามันไม่แฟร์กับพ่อเธอเลย เอาเถอะไว้ให้เรื่องอาการป่วยของพ่อดีขึ้นก่อนล่ะกัน เธอจัดการแน่

“สวัสดีค่ะคุณอำพล ให้ฉันไปพบที่ไหนคะ ที่เดิมไหมคะ”

“ครับที่เดิม”

“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะคะ”

ไพลินใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังที่นัดหมาย เธอเข้าไปพบคุณอำพลตรงเวลาเป๊ะ มีเพียงสองคนเธอไม่เห็นเจ้าของเงินก็ดีเธอไม่อยากเห็นหน้าเขาเท่าไหร่หรอก ไม่ใช่มองหน้าไม่ติดแต่ไม่อยากเห็นหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“คุณอำพลคะ คือฉันไม่รู้เรื่องธุรกิจของพ่อเลย บริษัทฯของพ่อดำเนินธุรกิจอะไร และมีทรัพย์สินอะไรบ้างพอที่จะแปลงเป็นเงินได้บ้างไหมคะ ที่โรงงานมีพนักงานที่ยังทำงานอยู่ไหม เขาอยู่กันยังไงพ่อทิ้งโรงงานแบบนี้พวกเขาต้องตกงานกันใช่ไหม แล้วอีกหน่อยจะต้องมีเรื่องฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายต่อใช่ไหมคะ” ไพลินถามคุณทนายอำพลรัวๆ นึกเสียใจที่ตัวเองไม่เคยได้พยายามศึกษาเลยว่าพ่อของเธอทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไรบ้าง

“โรงงานของคุณพายัพพนักงานทุกคนยังทำงานกันอยู่ครับ สถานการณ์ภายในยังปกติไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพ่อคุณจ่ายเงินเดือนพนักงานช้าไปเจ็ดวัน ยังไม่มีใครสงสัยอะไร เพราะเงินในบัญชีไม่มีแล้ว คุณพ่อของคุณถูกโกงครับเพื่อนที่ร่วมทุนด้วยกัน คุณพายัพเป็นคนดีเกินไป ผมคุยกับเจ้านายแล้วนะครับ ในส่วนของโรงงานทางเราจะเข้าไปบริหารงานต่อ เพราะไม่ได้เกิดจากสินค้าที่ผลิตเสียหาย แต่เป็นเพราะถูกโกงเงิน ดังนั้นเรายังดำเนินกิจการต่อไปได้ ตีเป็นมูลค่าก็ประมาณสี่สิบล้านบาทถ้วนๆ นะครับ คุณพายัพเซ็นเอกสารยกโรงงานให้กับคุณแดนไทย ราคานี้รวมทุกสิ่งทุกอย่างภายในโรงงานหมด สถานะการเงินของบริษัทฯไม่ดีเลย สินค้าผลิตได้ส่งออกดีขายได้ แต่ไม่มีเงินเข้าบริษัทฯคือมีนะครับ แต่น้อยมาก คุณพายัพไว้ใจเพื่อนมากเกินไป”

“ส่วนทรัยพ์สินอื่นๆ เช่นบ้าน รถ ที่ดิน คุณพายัพได้แบ่งให้ภรรยาและลูกสาวเรียบร้อยแล้ว สองคนนั้นบอกขายและเตรียมย้ายไปอยู่ต่างประเทศเร็วๆ นี้ ส่วนที่เป็นของคุณพายัพมีที่ดินแถวสมุทรปราการแต่โอนเป็นชื่อคุณไพลิน รู้สึกว่าคุณยังไม่ได้เซ็นรับ ที่ดินจำนวนนี้ตามราคาประเมิณน่าจะได้สักประมาณเกือบห้าล้านบาทได้ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว แต่ถ้าได้ที่ดินและทรัพย์สินที่พ่อคุณแบ่งให้คุณสายสมรและลูกสาวก็เกือบครบแล้วนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณอำพลที่เหลือฉันจะพยายามหามาจ่ายให้ ที่ดินที่พ่อเพิ่งมอบโฉนดให้อีกหนึ่งแปลงรบกวนคุณอำพลช่วยคิดให้ฉันทีว่าเท่าไหร่ และคอนโดที่ฉันอยู่ด้วยนะคะเป็นชื่อฉัน และฉันมีที่ดินที่ของแม่ที่ให้ไว้อีกแปลงเดี๋ยวฉันส่งสำเนาให้ดู ช่วยดูให้ฉันหน่อยนะคะว่าเหลืออีกเท่าไหร่ คอนโดที่ดินสองแปลงฉันเซ็นโอนได้เลย สัปดาห์หน้าฉันจะขนของออกจากคอนโดทั้งหมด”

“คุณไพลินจะไม่ลองพูดคุยกับคุณสายสมรก่อนเหรอครับ เขามีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบ เพราะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”

“ฉันไม่อยากยุ่งกับเขา หรือถ้าทางคุณสามารถทำได้ก็เชิญค่ะ ฉันเคยคุยแล้วแต่คุยกันไม่รู้เรื่อง ฉันคิดว่าลำพังทรัพย์สินของฉันที่มีอยู่น่าจะพอจ่ายหนี้ของพ่อได้ หรือถ้าไม่พอยังไงฉันจะขอยาย คิดว่าไม่น่ามีปัญหานะคะ”

พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านสวน วันมะรืนฉันจะมาพบคุณที่นี่จะเอาเครื่องประดับมาให้คุณดูและขอให้คุณช่วยเป็นธุระให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันมีคนแก่ที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิดที่ต่างจังหวัดอีกหนึ่งคน ไหนจะพ่อที่โรงพยาบาลอีก เลยอยากรู้ว่าจะต้องหาเงินอีกเท่าไหร่ ช่วยฉันด้วยนะคะ จริงๆ แล้วฉันไม่มีใครเลย นอกจากยาย พ่อ แล้วก็เพื่อนสนิทอีกคน และฉันเชื่อว่าคุณจะช่วยฉัน หรือมีสิ่งไหนที่คุณลำบากใจช่วยฉันไม่ได้บอกฉันมาเลยไม่ต้องเกรงใจ ฉันจะได้หาทางอื่น”

“ไม่เป็นไรครับคุณไพลิน ผมเชื่อว่าคุณตั้งใจอยากที่จะชดใช้หนี้ให้พ่อของคุณทั้งหมด เดี๋ยวผมจัดการเอง ผมจะโทรหานะครับ วันมะรืนเราเจอกัน ผมจะเชิญผู้เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องประดับมาดูให้ที่นี่ ผมเอาใจช่วยนะครับคุณไพลิน ค่อยๆ คิดมีสติให้มาก งานเบาบางลงบ้างแล้วผมจะหาโอกาสไปเยี่ยมคุณพายัพที่โรงพยาบาล”

“ขอบคุณมากค่ะคุณอำพล ฉันลาเลยนะคะ “

“คุณไพลินจะไปที่ไหนต่อครับ”

“ฉันจะไปเยี่ยมพ่อสักหน่อยออกมาแต่เช้าเลยยังไม่ได้แวะไปเยี่ยมท่าน ฉันลาเลยนะคะ” ไพลินยกมือไหว้คุณอำพลอย่างอ่อนน้อม

คุณอำพลมองตามหลังไพลินไปจนลับสายตา ตาของไพลินยังบวมมากคงผ่านการร้องไห้มาทั้งคืนไม่มีการแต่งหน้าปกปิดแต่อย่างใด เด็กผู้หญิงคนนี้เก่งจริง เข้มแข็งมาก สติดีมาก คนแบบนี้น่ากลัว น่าเกรงด้วย ไม่โลภ กล้าได้กล้าเสียต่างกันลิบลับกับสองแม่ลูกนั่น เขาเห็นใจคุณพายัพแต่เขาทำตามหน้าที่ เห็นใจพ่อแล้ว มาเห็นลูกยิ่งเห็นใจมากยิ่งขึ้น เจ้านายเขามองคนไม่ผิดจริงๆ คุณพายัพโชคดีที่มีลูกแบบนี้ เขานึกเสียดายถ้าไพลินได้เข้าไปบริหารในโรงงาน ชีวิตคุณพายัพจะไม่มีสภาพแบบนี้เลย ลูกสาวของคุณพายัพคนนี้มีความเป็นผู้นำสูงมาก

ไพลินแวะไปเยี่ยมพ่อ ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ พ่อยังไม่รู้สึกตัวต้องรออย่างเดียว รอปาฏิหาริย์เหรอ ปาฏิหาริย์มีจริงไหม แต่เจ้าหนี้เธอคงรอไม่ได้หรอก ยังไงเธอต้องคุยกับยาย ค่ารักษาพ่อยังรออยู่คงต้องบอกความจริงทุกอย่างเธออยากเคลียร์เรื่องหนี้ของพ่อให้จบเร็วๆ หญิงสาวให้เบอร์ติดต่อด่วนกับพยาบาลไว้เรียบร้อย แวะกินข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาล แล้วออกเดินทางกลับบ้านสวนทันที หญิงสาวแวะเข้าห้องน้ำระหว่างทางซื้อกาแฟดื่ม แล้วออกเดินทางต่อทันทีเช่นกัน ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงก็ถึงบ้าน ต้องใช้สมาธิมากกว่าปกติ แวะรับบัวชมพูที่โรงพยาบาลกลับบ้านด้วยกัน

“พายเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยแย่เลยพูซื้อกับข้าวไว้แล้วไม่ต้องทำนะถึงบ้านก็กินได้เลย”

“ขอบใจมากนะพู พรุ่งนี้พูเอารถกะบะมาทำงานดีกว่านะ จะได้สะดวกช่วงนี้ช่วยพายหน่อย”

“ไม่เป็นไรเลยพายเราเป็นเพื่อนกันห้ามเกรงใจ พูเต็มใจ”

“ยายเป็นยังไงบ้างพู”

“ปกติทุกอย่างไว้ถึงบ้านค่อยคุยกัน เดี๋ยวพูขับเองพายพักเถอะ”

สองสาวกอดกันบัวชมพูโอบกอดไพลินตบหลังเพื่อนเบาๆ สงสารเพื่อนที่สุดบัวชมพูขับรถพาไพลินกลับบ้าน หน้าของไพลินตอนนี้เครียดมาก ขอบตาดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนแถมตาบวมอีก แต่ก็ยังสวยมาก

“มาแล้วเหรอหนูพาย มาๆ ลูกมาหายาย” ยายจันโอบกอดหลานสาว ไพลินโผเข้ากอดยายร้องไห้อย่างหนัก ร้องแบบไม่หยุดเลย ในใจมีหลายสิ่งหลายอย่างที่พูดไม่ได้

“ไหนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ยายฟังหน่อยได้ไหมหลาน”

ไพลินกลั้นสะอื้นก่อนที่จะเล่าเรื่องของพ่อให้ยายฟัง รวมถึงเรื่องหนี้สินของพ่อที่จะต้องจ่ายเจ้าหนี้ยกเว้นเรื่องของแดนไทย เธอไม่อยากให้ยายเสียใจกลัวยายจะเป็นอะไรไปอีกคน

“ยายพูดตรงๆ นะหนูพาย ต้องทำใจนะลูกพ่อเราเขาอาจจะฟื้นหรือไม่ฟื้นก็ได้ แต่หนี้ก็ต้องใช้เขาหนูพายไปจัดการมาว่าเหลืออีกเท่าไหร่ ยายเห็นด้วยเรื่องที่ดินที่จะยกให้เขา คอนโด เครื่องประดับพวกนี้ยายคัดให้หนูพายบางส่วน แต่ยายเชื่อว่ายังไงก็พอ ยายไม่ติดใจหรอก ของนอกกาย รีบเอาไปให้เขาดู ว่าขาดเหลือเท่าไหร่ของนอกกายหาเอาใหม่ไม่ต้องคิดมาก ถ้าไม่พอจริงๆ ยายยังมีอีกมากทั้งที่ดินและเครื่องประดับช่่วยพ่อของหลานแค่นี้เอง พ่อของหลานเขาก็เหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่งของยาย เขาเป็นคนที่กำเนิดหลานรักของยายคนนี้ พ่อเขาเป็นคนดีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาคือหนูพายถึงได้เป็นคนดี ช่วยก็ต้องช่วยกันให้เต็มที่ ยายเต็มใจมากนะลูก หนูพายไม่ต้องคิดมากเลย แล้วเรื่องเมียใหม่เขาล่ะ เขาช่วยอะไรพ่อเราบ้างไหมลูก"

"วันที่ไปรับฟังเรื่องหนี้ของพ่อวันนั้น เขาไม่รับผิดชอบอะไรเลยค่ะ พายแจ้งทนายเขาไปแล้วค่ะว่า ถ้าสามารถคุยกับภรรยาใหม่ของพ่อได้ก็คุยเลย แต่พายไม่คุยเพราะเขาคงไม่ฟังพายแน่"

"ทีนี่เรื่องค่ารักษาพ่อเรานี่แหละ ยังไงก็ต้องมีสำรองไว้ ไม่เป็นไรค่อยคิดกันใหม่ หนูพายจัดการเรื่องหนี้ของพ่อเราให้เสร็จเรียบร้อยก่อน"

"ไม่ต้องเครียดนะหนูพาย ยังมียายอยู่ทั้งคนเรามีกันแค่นี้ยังไงก็ต้องช่วยกัน พ่อเป็นผู้มีพระคุณเราต้องตอบแทน เวลานี้แหละที่เราจะได้ตอบแทนเขาเต็มที่ อย่ารังเกียจ อย่าเบื่อ ตั้งใจทำให้ดีที่สุด"

"พายตั้งใจไว้แล้วค่ะยาย ถ้าพ่อออกจากโรงพยาบาลแล้วพายจะพาพ่อมาอยู่ที่นี่ด้วยกันนะคะ"

"ได้เลยลูก บางทีเราอาจต้องสร้างเรือนสำหรับให้คนป่วยอยู่จะได้สะดวกสบาย ไม่ต้องกังวลนะหลาน" ยายจันสงสารหลานสาวกำพร้าแม่แล้วยังจะมากำพร้าพ่ออีก อาการของลูกเขยที่หลานสาวเล่าให้ฟัง ยายจันที่ผ่านโลกมานานทำไมจะไม่รู้ เปอร์เซ็นต์รอดน้อยมากๆ ยายจันรู้ว่าหลานสาวปกปิดบางอย่าง ยายรู้ว่าไพลินไม่อยากให้ยายคิดมาก และเสียความรู้สึกยายจันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว เรื่องที่แดนไทยเป็นใคร เข้ามาหายายจันเพราะต้องการอะไร ยายเชื่อว่าเจตนาที่แท้จริงเขาไม่ได้เป็นคนร้ายกาจอะไร และยายเชื่อมั่นในสายตาของตัวเองว่าแดนไทยคิดยังไงกับไพลิน แต่ติดตรงที่ว่าหลานสาวนางดันเป็นลูกสาวของลูกหนี้รายใหญ่ของเขา นามสกุลดังขนาดนั้นใครจะไม่รู้จัก มีเพียงหลานสาวของยายจันนี่แหละที่ไม่ได้สนโลกภายนอกเลย ไพลินไม่เล่นโซเชียลไม่ค่อยดูทีวี ยิ่งมาอยู่บ้านยิ่งไม่ค่อยได้สนใจเลย

หลังจากคุยกับยายแล้วไพลินสบายใจมากขึ้น เธอหวังว่าทรัพย์สินที่จะเอาไปขายคงจะพอล้างหนี้ของพ่อได้บ้าง อาจจะขาดไม่เท่าไหร่ ถ้าจะต้องขายที่ติดทางนี้ก็ต้องขาย บัวชมพูช่วยไพลินจัดเก็บเครื่องประดับที่ยายจันเตรียมไว้ให้เพื่อนของเธอนำเข้ากรุงเทพฯบัวชมพูตกใจมากกับเรื่องราวที่ได้ฟังจากปากของไพลิน ไม่คิดว่าเพื่อนจะมาเจอกับเรื่องหนักๆ แบบนี้