All Chapters of หนีรัก: Chapter 1 - Chapter 8

คอนโดใหญ่ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครชั้นที่สิบ เมื่อคืนกว่าไพลินจะจัดการสัมภาระเสร็จและได้นอนก็เกือบค่อนคืน แต่ก็ยังมีแรงตื่นเช้าลุกเตรียมกับข้าวไว้ให้ยายทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวัน เสร็จแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน“ยายจ๋าพายไปทำงานก่อนนะ เลิกงานแล้วพายจะรีบกลับค่ะ”“เดินทางปลอดภัยนะหนูพาย ไม่ต้องห่วงยาย”“ขอพายกอดที แล้วจะรีบกลับมากินกับข้าวฝีมือยายนะคะ”วันนี้ไพลินใส่ชุดยูนิฟอร์มของบริษัทฯเป็นกางเกงขายาวสีดำ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนกุดสีขาวด้านใน สวมเสื้อสูทแขนยาวสีเดียวกันกับกางเกง สวมรองเท้าส้นสูงสีดำ ไพลินไม่ใช้กระเป๋าแบบผู้หญิงทั่วไป เธอเลือกใช้เป้ขนาดกำลังพอดี บรรจุสิ่งของทุกอย่างไว้ข้างในเป้ เดินทางด้วยรถประจำทางเหมือนเดิม รถของเธอยังจอดอยู่ที่เดิม คอนโดกลับมาเงียบเป็นปกติ ไม่คึกคักเหมือนเมื่อวาน วันไหนที่เจ้านายมาตรวจคงคึกคักแบบนี้ตลอดหญิงสาวเดินทางถึงที่ทำงานแต่เช้า แปลกใจทำไมรถเยอะ คนก็เยอะแปลกยิ่งกว่า รถและคนที่อยู่แถวลานจอดรถของตึกคล้าย เมื่อวานที่เห็นที่คอนโดของเธอเลย ไม่น่าใช่ทีมเดียวกันหรอก เดี๋ยวนี้คนทำงานแต่งตัวคล้ายๆ กันไปหมด หญิงสาวเดินแหวกคนเข้าไปที่ลิฟท์ เพิ่งจะเจ็ดโมง

กรุงเทพมหานคร สำนักงานทนายความ เลิศวัฒนากิจ ตั้งอยู่ใจกลางเมืองย่านเศรษฐกิจ ที่ขณะนี้ทนายความกำลังเรียบเรียงเอกสารของลูกหนี้ที่ผิดนัดชำระเงินกู้ไว้ให้เจ้านายพิจารณาแดนไทย เลิศวัฒนากิจ เจ้าของ ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ สำนักงานตรวจสอบบัญชี โรงแรม หลายสาขากระจายไปตามจังหวัดใหญ่ๆ ของประเทศไทย พ่อกับแม่เขาได้รับมรดกมาจากปู่กับย่า เรียกว่ารวยมาตั้งแต่เกิด พ่อกับแม่เขาวางมือทางธุรกิจปล่อยให้เขากับน้องสาวบริหารงาน น้องสาวเขารับหน้าที่ดูแลการเงินทั้งหมด ส่วนเขารับหน้าที่ดูแลงานบริหารทั้งหมด พ่อกับแม่เขาวางงานไว้ดี พนักงานเก่าไว้ใจได้เกือบทุกคน เขากับน้องสาวทำงานสบายๆ จะยุ่งเวลาสิ้นเดือนเท่านั้นเพราะต้องเซ็นเอกสาร เขากับน้องเดินทางไปทั่วเมืองไทยเพื่อตรวจดูธุรกิจ ทรัพย์สินที่มีมากมายใช้ชาตินี้ก็ไม่หมด รวยแบบเงียบๆ ไม่ฟุ้งเฟ้อไม่หรูหรา ทุกคนยังคงใช้ชีวิตปกติเหมือนคนธรรมดาทั่วไปทั้งสองพี่น้องโสดมาก แดนไทยโสดเพราะเขาไม่รักใคร มีผู้หญิงจำนวนมากที่ยอมเป็นแค่คู่นอนของเขา แดนไทยไม่เอาเปรียบใคร มีสัมพันธ์กัน เขาก็ตอบแทนทุกคนไม่ว่าจะเป็นเงินทอง บ้าน รถ ที่ดิน และสิ่งสำคัญที่เขาจะต้องเจรจาก

คุณหมออนุญาตให้ยายออกจากโรงพยาบาลได้ ไพลินและบัวชมพูพายายกลับบ้านสวน ชมพูนอนพักที่บ้านของยายจันหนึ่งคืนสองสาวพูดคุยกันสมกับที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแค่ได้พูดคุยกันเพียงเท่านี้ก็มีความสุขแล้วสำหรับชีวิตของคนธรรมดาที่ชอบใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนกันบ้านของยายเป็นบ้านไม้ทรงไทยโบราณใต้ถุนสูงหลังใหญ่ ปลูกอยู่บนเนื้อที่ยี่สิบไร่ ตัวบ้านแยกออกมาปลูกในเนื้อที่ห้าไร่ แบ่งห้าไร่ไว้ปลูกทุกอย่างที่อยากกิน อีกสิบไร่ยายให้คนเช่า สมัยก่อนอยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตา มีตา ยาย แม่และพ่อของเธอ แต่หลังจากที่แม่เธอแต่งงานกับพ่อ ทั้งสองคนก็ย้ายเข้าไปอยู่กรุงเทพฯด้วยธุรกิจของพ่อเธออยู่ในกรุงเทพฯทั้งหมด กลับไปหายายกับตาบ้างเดือนละครั้ง กระทั่งตาเสียชีวิตแม่เธอตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่บ้านกับยาย พ่อเธอเดินทางไปมาระหว่างกรุงเทพฯและบ้านยาย หลังๆ มาพ่องานเยอะมากขึ้น กลายเป็นแม่ที่ขับรถพาเธอไปหาพ่อที่กรุงเทพฯ หลังแม่เธอเสียชีวิตไพลินอยู่กับยาย กระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยเรียนจบได้ทำงานที่กรุงเทพฯทุกเย็นวันศุกร์เธอขับรถกลับมาหายายเกือบทุกสัปดาห์สมัยที่เธออยู่ด้วยยายเลี้ยงไก่ หมา แมว ไว้เป็นเพื่อน พอเธอไม่อ

สามสัปดาห์แล้วที่ยายมาอยู่กับไพลิน หญิงสาวสังเกตุว่ายายมีความสุขก็จริงแต่ก็ไม่สุขที่สุด เธอรู้ว่ายายคิดถึงบ้านสวน คนแก่ไม่ชินกับคอนโดป่าปูนมันไม่ธรรมชาติ“ยายจ๋าพายไปทำงานก่อนนะคะ”“เดินทางปลอดภัยนะลูก ไม่ต้องห่วงยาย”ไพลินอยู่ในชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่า เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรองเท้าส้นสูง ยายห่อข้าวใส่กล่องให้เธอไปกินที่บริษัทฯไพลินไม่บอกยายว่าลาออกแล้ว กรองกาญเข้าใจในเหตุผลของเธอดีว่าจำเป็นจริงๆเมื่อมีพนักงานใหม่เข้ามาทำงาน ไพลินเลยถือโอกาสวันนี้คุยกับหัวหน้าจะพายายกลับบ้านเลย เพราะเหลือเวลาแค่สัปดาห์เดียว“มีอะไรหรือเปล่าพาย เรื่องยายหรือเปล่า”“ใช่ค่ะพี่กรอง ยายดูไม่มีความสุขเลย พายอยากพายายกลับบ้านค่ะเหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียว พายขอไปเลยได้ไหมคะ ”กรองกาญถอนหายใจเสียดายก็เสียดาย พนักงานดีๆซื่อสัตย์ ทำงานดีนิสัยดีแบบนี้สมัยนี้หายากมากและที่สำคัญไพลินโสด เวลามีงานเร่งงานด่วนไม่เคยขัดช่วยงานได้ทุกอย่างแต่ด้วยเหตุผลเธอต้องยอมปล่อยไพลินไป อีกไม่แน่วันข้างหน้าอาจได้มาร่วมงานกันอีก“งั้นก