เหมือนเจอคนโรคจิต

ไพลินกินก๋วยเตี๋ยวของเธอต่อไปจนหมด กินข้าวเหนียวถั่วดำต่อเงียบๆ อิ่มแล้วลุกเข็นรถที่มีของใช้อยู่เกือบเต็มเข็นตรงไปด้านนอกของห้าง มือข้างที่ไม่เจ็บกดโทรศัพท์เรียกรถ ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเธอเลย เธอเข็นรถออกมาถึงด้านหน้าของห้างพ้นประตูเลื่อนแค่นิดเดียว

“อุ้ย” รถที่เธอเข็นมา ถูกแดนไทยกระชากออกไปจนร่างเธอเซไปตามรถเข็น

“กลับไปที่โต๊ะอาหาร ลุกหนีมาเฉยๆ แบบนี้ได้ยังไงเสียมารยาท”

ไพลินปล่อยให้รถเข็นไปอยู่ในมือเขา ถอยหลังไปชิดริมถนนอีกฝั่งเริ่มกลัว เขาเหมือนคนบ้า หรือเขาเป็นคนบ้าจริงๆ ไม่ปกติแน่ๆ พายเอ้ยไม่น่าเลย ทำยังไงดีหญิงสาวหันซ้ายขวารถที่เรียกมาพอดีเร็วทันใจรถจอดตรงหน้า ไพลินเปิดประตูขึ้นรถทันทีปล่อยให้แดนไทยยืนจับรถเข็นอยู่ตรงนั้น ช่างเถอะของทั้งหมดนั่นเกือบสามพัน ไว้ค่อยซื้อใหม่ ตอนนี้เธออยากไปให้ถึงคอนโดให้เร็วที่สุด ใจเต้นแรงทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้นึกเป็นห่วงยาย ถ้าเกิดเขาบ้าจริงๆ ยายกับเธอต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ

ไพลินจ่ายค่ารถแบบไม่รับเงินทอนรีบขึ้นไปหายายทันที คงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว

“หนูพายเป็นอะไรไปลูก ทำไมหน้าตาตื่นแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า”

“ยายคะ พายลาออกจากงานแล้วนะคะเริ่มวันนี้ พายจะพายายกลับบ้านเราจะไปอยู่บ้านยายกันนะคะ คืนนี้พายจะเริ่มเก็บของพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันเลย”

“ทำไมรีบร้อนจังเลยล่ะลูก”

“ไม่รีบหรอกค่ะยายจริงๆ พายตั้งใจว่าจะพายายกลับบ้านวันนี้แต่พายนัดกินข้าวกับพ่อ”

“พ่อเขารู้แล้วเหรอลูก”

“รู้แล้วค่ะ พ่อหน้าตาไม่ค่อยสบายเลยค่ะยาย เหมือนมีปัญหา พายคิดว่าคงเกี่ยวกับธุรกิจที่ทำ”

“เขาคงมีปัญหาของเขานั่นแหละลูก”

“พ่อเอาโฉนดที่ดินมาให้พายด้วยค่ะ บอกว่าใช้เงินที่พ่อกับแม่เก็บมาด้วยกันซื้อไว้นานแล้วโอนให้พายเรียบร้อย จริงๆ พายไม่อยากได้เลย แต่พ่อขอร้องเลยต้องรับไว้ พายบอกพ่อว่าถ้าพ่อต้องการใช้ก็มารับคืนได้เลยค่ะ”

“ดีแล้วลูกไม่ต้องอยากได้ของเขาหรอก ของยายมีตั้งเยอะแยะเหลือกินเหลือใช้”

“งั้นเดี๋ยวพายเก็บของก่อนนะคะยาย พรุ่งนี้อยากออกแต่เช้าๆ”

“ตามใจลูกของยายมีไม่มากหรอก กระเป๋าเดียวก็ไปได้แล้ว”

ยังไม่ทันที่สองยายหลานจะเริ่มเก็บของเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ไพลินสะดุ้งหันไปมองหน้ายายจัน

“มีอะไรหนูพายตกใจทำไม มีอะไรที่ยังไม่ได้เล่าให้ยายฟัง”

ไพลินอ้ำอึ้งพยายามตั้งสติตอนนี้เธอไม่อยากเจอหน้าเขาเลย

“ยายจ๋าพายไม่อยากเจอหน้าคุณแดนไทย ไม่อยากพูดคุยหรือเสวนากับเขา ไม่ถูกชะตาเลย”

“หนูพายมันจะน่าเกลียดไหมลูก เขาช่วยยายมาตลอดเลยนะ ช่วงที่หลานไม่อยู่ เขานี่แหละที่ช่วยยายขนของขึ้นมาไว้บนห้องวันที่ยายมาที่นี่วันแรก ดูแล้วเขาสุภาพจะตายคิดไปเองหรือเปล่าลูก เดี๋ยวเราก็ไม่อยู่แล้วดีกับเขาสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

“ยายจ๋าอย่าบอกเขาได้ไหมคะ ว่าเรากำลังจะกลับต่างจังหวัดพายขออย่างเดียวนะคะยาย”

ยายจันเดินไปเปิดประตูเป็นแดนไทยจริงๆ หิ้วของมาเต็มสองไม้สองมือ

“เชิญเข้ามาก่อนคุณ แล้วนี่อะไรหรือเต็มสองไม้สองมือเลย”

“ผมเอาของคุณพายมาส่งครับ”

“อ้าวแล้วไหงคุณถือมาคนเดียว หนูพายมารับไปหน่อยลูกเร็วหนักๆ ทั้งนั้นเลย แล้วทำไมเป็นคุณเขาถือมาล่ะ” ยายจันเริ่มสงสัยระหว่างหลานสาวกับแดนไทย คงมีเรื่องไม่ถูกใจกันแน่ๆ

ไพลินถอนหายใจเสียงดัง จากที่กำลังจะเดินเข้าห้องต้องหันกลับเดินไปรับของจากเขา

“หนูพายเอาของไปเก็บก่อนนะลูกแล้วเดี๋ยวหาข้าวให้คุณเขากินด้วยนะ ถือมาได้ยังไงของเยอะขนาดนั้นไม่ใช่อย่างสองอย่างนะเยอะมากเลย” ยายจันหันมาบอกหลานสาวที่ทำหน้านิ่ง

“หนูพายฟังยายพูดหรือเปล่าลูก”

“ค่ะยาย ขอบคุณนะคะ"หญิงสาวหันไปขอบคุณแดนไทย

หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณเขาไม่มองหน้าด้วยซ้ำ เสร็จแล้วเลี่ยงไปจัดอาหารที่ยายทำไว้มาให้คนที่นั่งรอที่โต๊ะอาหาร เธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดไม่แน่ใจว่ายายไปเผลอเล่าให้เขาฟังบ้างหรือเปล่า ที่จะกลับต่างจังหวัดกัน เธอเดาไม่ถูกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ดูท่าที่นั่งกินข้าวคุยกับยาย ท่าทางสนิทสนมน่าหมั่นไส้กินเล่นกินหัวอยู่นั่นแหละแทนที่จะรีบกินแล้วรีบไป

“ไพลินเลี่ยงไปจัดการเช็คของใช้ตามบิลที่เธอซื้อมาเก็บเข้าตู้ เห็นว่าเขากินข้าวอิ่มแล้ว เธออุ่นลอดช่องใบเตยที่เขาซื้อมาฝากยายยกไปให้เขากิน ตามที่ยายสั่ง แล้วกลับมานั่งเก็บของใช้เข้าตู้ต่อไปเงียบๆ ปล่อยให้เขาคุยกับยายไปอยากคุยก็คุย อยากทำอะไรก็ทำไปเลย นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มผู้ชายยังไม่กลับ ไพลินเก็บของเสร็จแล้วเธอเข้าห้องนอนอาบน้ำเตรียมตัวนอนแล้วก็เผลอหลับไปจริงๆ ยังไม่ได้ล้างแผลด้วยซ้ำ

“หนูพายทำอะไรอยู่ลูกล้างแผลรึยัง”

ไพลินตกใจตื่นเสียงยายอยู่ใกล้ๆ เตียงหญิงสาวลืมตาตกใจที่ยายยังไม่นอน

“ยายกี่ทุ่มแล้วคะ ทำไมยังไม่นอน”

“พายไม่น่ารักเลยนะลูกแขกยังไม่กลับเลย แล้วนี่ยังไม่ได้ล้างแผลใช่ไหม”

“ลืมไปเลยค่ะยายเดี๋ยวพายออกไปล้างเดี๋ยวนี้เลย ยายไปนอนพักผ่อนเถอะค่ะ”

ไพลินลุกทันที ยายเข้าห้องนอนไปแล้ว ห้าทุ่มครึ่งหญิงสาวรีบออกไปด้านนอกผู้ชายยังไม่กลับจริงๆ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้นี่จะเอาชนะกันให้ได้หรือยังไง

“ล้างแผลรึยัง”

“ยังค่ะกำลังจะล้าง”

“จะล้างยังไง ทำไมปล่อยให้ยายอยู่ดึกได้ หนีไปนอนได้ยังไง”

“ทำไมคุณต้องอยู่ดึก ถ้าคุณกลับเร็วยายก็ไม่ต้องอยู่ดึก”

“ไปล้างแผลฉันบอกยายเธอแล้ว ปล่อยให้ยายนอนไปส่วนเธอไปกับฉัน”

“ไพลินได้ยินฉันพูดไหม หรือต้องให้ฉันไปปลุกยายเธอออกมายืนยันว่าท่านอนุญาตให้ฉันพาเธอไปล้างแผล”

ไพลินที่อยู่ในชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวลายสกอตสีขาวแดง คว้ากระเป๋าสตางค์โทรศัพท์คีย์การ์ดห้องเดินออกไปรอเขาด้านนอก พยายามระงับสติอารมณ์ให้นิ่งเท่าที่จะทำได้ สองคนเดินไปพร้อมกันต่างคนต่างเงียบกระทั่งถึงรถของแดนไทย จะเที่ยงคืนแล้วจะไปล้างแผลที่ไหนกัน กะอีแค่ล้างแผลเธอล้างเองก็ได้ไม่เห็นจะต้องลำบากเลย

แดนไทยขับรถวนหาคลินิคจนได้ แต่กว่าจะหาเจอก็เกือบตีหนึ่ง ต่างคนต่างเงียบเหมือนต่างควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้

ไพลินไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ จะอะไรนักหนากับแค่เรื่องแผลบนหลังมือ

“ฉันขอเบอร์โทรเธอหน่อย”

ไพลินนั่งเงียบ

“ไพลินจะให้ดีๆ ไหม”

“จะเอาไปทำไมคะ เราไม่จำเป็นที่จะต้องติดต่อหรือพูดคุยกัน”

“จะให้ดีๆ ไหมอย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สามนะ”

ไพลินยื่นโทรศัพท์ให้เขา แล้วหันหลังให้เขาหันหน้าออกไปนอกกระจก อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ กดหาเอาเองล่ะกัน

“เสร็จแล้วเวลาที่ฉันโทรหาก็ให้รับด้วยล่ะ อยากได้อะไรไหมก่อนกลับ”

“ไม่ค่ะอยากกลับแล้ว ง่วงนอน”

“นอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันยังไม่ง่วงเลย”

ไพลินหันขวับไปมองหน้าคนพูดบนหน้ามีแต่คำถาม

“เธอก็ตามใจฉันซิอย่าดื้อนักฉันไม่ชอบคนดื้อ”

ไพลินขมวดคิ้ว เขาต้องจิตไม่ปกติแน่ๆ หญิงสาวเภาวนาขอให้เขาหยุดพูดจะทำยังไงดีเขาถึงจะพาเธอกลับคอนโด

“คุณแดนไทยคะ ดิฉันง่วงมากแล้วค่ะมีอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ได้ไหมคะฉันต้องกินยาแก้อักเสบนี่ก็เกือบตีสองแล้วเดี๋ยวยายตื่นมาไม่เห็นฉันท่านจะเป็นห่วงเรากลับคอนโดกันดีกว่านะคะ”

เขาก็ยิ้มเป็นนี่นา แดนไทยออกรถมุ่งหน้ากลับคอนโด ไพลินถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอกพยายามอดทนเต็มที่ นี่เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้

“พรุ่งนี้ฉันขอแรงเธอหน่อยได้ไหม ไปช่วยฉันทำความสะอาดที่ห้องฉันหน่อย”

“คุณก็จ้างแม่บ้านก็ได้นี่คะ พรุ่งนี้ฉันคิดว่าฉันจะไม่ว่าง”

“เธอก็ต้องตอบแทนฉันไง นี่ฉันหิ้วของมาส่งให้เธอตั้งมากมาย ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยนะที่หนีฉันกลับคอนโดก่อน ไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้”

“ได้ค่ะไม่มีปัญหาพรุ่งนี้กินข้าวเช้าเสร็จแล้วฉันจะไปทำให้”

“ฉันไม่ได้ให้เธอทำฟรีๆ หรอกนะคิดมาเลยว่าเท่าไหร่”

“ฉันต้องไปดูหน้างานก่อนค่ะ ไม่เห็นพื้นที่เลยตอบไม่ได้”

“พ่อกับแม่เธออยู่ไหน”

“พ่อมีครอบครัวใหม่ แม่ฉันเสียแล้วค่ะตอนนี้ฉันมีแค่ยายที่เป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียว”

“เจอพ่อบ่อยไหม”

“ไม่บ่อยค่ะ”

“เพราะอะไร”

“ไม่อยากให้พ่อมีปัญหากับภรรยาใหม่ค่ะ แม่เลี้ยงกับน้องเลี้ยงไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่”

“ถ้าพ่อเธอมีปัญหาเธอคิดว่าจะช่วยเขายังไง เช่นเรื่องเงินหรือเรื่องธุรกิจ”

“ฉันคงไม่มีปัญญาหรอกค่ะ แต่ถ้าพ่อล้มละลายหรือไม่มีเงินฉันจะรับเลี้ยงเขาเองถ้าภรรยาใหม่กับลูกเขาไม่ดูแลพ่อ”

“ดีเป็นลูกกตัญญู พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเจอกันที่ห้องฉันนะ”

“อะไรกันคุณเช้าเกินไปค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะตื่นสาย”

“ถ้าเธอไม่มาฉันจะไปตาม งั้นไม่เป็นไรพรุ่งนี้ฉันจะไปขอกินข้าวเช้ากับยายของเธอล่ะกัน”

“จริงๆ เราหายกันแล้วนะคะ ฉันไม่ได้โกรธคุณแล้วเรื่องที่ทำฉันเจ็บ คุณไม่ต้องมาคอยพาฉันไปล้างแผลก็ได้นี่ก็เกือบจะแห้งแล้วไม่กี่วันก็หาย คุณก็ไปทำงานของคุณต่างคนต่างอยู่ ฉันไม่ชินกับการที่มีคนอื่นนอกจากยาย”

ดูเหมือนว่าแดนไทยไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เธอพูดเลยกระทั่งถึงคอนโด เขาก็เข้าห้องเขาไปเงียบๆ ไพลินรู้เกี่ยวกับตัวเขาอีกอย่างคือต้องเงียบห้ามต่อล้อต่อคำเพราะเขาไม่ชอบ แล้วทำไมเธอต้องทำตามเขาด้วยไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ หญิงสาวคิดวนไปวนมา กว่าจะได้นอนก็เกือบตีสองกว่าเข้าไปแล้ว

แดนไทยรู้สึกว่าตัวเองพอใจที่ได้พูดคุยกับเด็กไพลิน แต่จุดประสงค์หลักของเขาไม่ใช่แบบนี้ อยากรู้นักว่าถ้าเด็กนี่รู้เรื่องทั้งหมด จะทำหน้ายังไงทำไมเขาจะไม่เห็นว่าสองพ่อลูกนัดคุยกัน มีอะไรที่เขายังไม่รู้เกี่ยวกับครอบครัวนี้อีกซองที่พ่อส่งให้ลูกนั่นคืออะไร