ตอนที่9.คนคลั่งรัก

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็ดีขึ้นตามลำดับ ศิลาตัวติดกับหนึ่งสาวจนเหมือนคนคนเดียวกัน กลับจากทำงานก็ขลุกอยู่กับเธอ บางครั้งก็พาเธอมาทำงานด้วย ไม่ถึงครึ่งวันก็พาเธอกลับมานอนพักผ่อน และเขาก็นอนกับเธอด้วย แล้วออกไปทำงานเมื่อแน่ใจว่าเธอหลับสนิท

วันนี้ก็เช่นกันศิลาพาหญิงสาวมาทำงานด้วย เขาอนุญาตให้เธอเดินเล่นในไร่ดอกไม่ได้ แต่ต้องมีเขาไปด้วยทุกครั้ง สถานที่เดียวที่เขาไม่อนุญาตให้เธอไปคือน้ำตกท้ายไร่ นอกจากที่นั่นจะไกลจากพื้นที่ที่เขาทำงานแล้ว ที่นั่นยังเต็มไปด้วยอันตรายสารพัด ทั้งสัตว์ร้ายและพวกที่ใช้ช่องทางธรรมชาติลักลอบขนแรงงานต่างด้าวเข้าเมือง หนึ่งฤทัยทำตามอย่างเคร่งครัด หญิงสาวจะออกไปไร่เฉาะเวลาที่เขาอยู่ด้วยเท่านั้น ถึงจะไปไกลแต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าสายตาของเขา

            “หมอนัดวันไหน” ศิลาถามเมื่อพาเธอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกัน

            “วันอังคารหน้าค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกแล้วขอตัวเดินแยกเข้าครัว นอกจากไปเที่ยวเล่นในไร่แล้ว ครัวยังเป็นอีกที่ที่หนึ่งฤทัยชอบไปอยู่ในนั้น นอกจากให้สายพิณสอนทำอาหารแล้ว หนึ่งฤทัยยังทำขนมได้อีกหลายอย่าง จนศิลายังต้องแซวว่าเธอวางแผนไปจากเขาจริง ๆ

            “ข้าวเกรียบปากหม้อค่ะ ลองชิมดูนะคะ” หนึ่งฤทัยยกจานก้าวเกรียบปากหม้อมาวางให้เขา

            “หอมจัง หน้าตาก็น่ากิน คุณทำเองเหรอ” ศิลาถามแล้วจิ้มเข้าปาก

            “อร่อยไหมคะ” หนึ่งฤทัยถาม อย่างรอคอยคำตอบ

            “อร่อยมากครับ นั่งทานด้วยกันสิครับ” ศิลาชวนพร้อมขยับที่นั่งให้เธอ

            “แป้งที่ผสมแล้วยังเหลืออีกเยอะเลยค่ะ ฉันทำเผื่อคนงานในไร่ด้วย จะให้ทันเวลาอาหารกลางวัน ไม่รู้จะทันหรือเปล่า ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบหนึ่งฤทัยก็เดินกลับเข้าไปในครัว ศิลามองตามแล้วยิ้มให้แผ่นหลังบาง หนึ่งฤทัยเป็นคนมีน้ำใจและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เขาเองก็พึ่งรู้เพราะที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยได้สนใจเธอนัก ไม่คิดว่าคนที่อยู่เมืองนอกมาตลอดชีวิตจะมีน้ำใจแบบนี้ข้าวเกรียบปากหม้อและสาคูไส้หมูเสร็จในเวลา 11:30 น. ทันเวลาอาหารกลางวันพอดี ศิลายกกล่องใส่ขนมใส่รถ แล้วพาเธอเข้าไปในไร่ แม่ครัวและคนงานมาช่วยกันยกลงไปวาง หนึ่งฤทัยทำหน้าที่ตักแจกคนงาน แม่ครัวและคนงานจ่างพากันขอบคุณ เพราะตั้งแต่หนึ่งฤทัยหัดทำขนม คนงานในไร่ก็ไม่เคยอด

            “อร่อยมากเลยครับนายหญิง” มนตรีบอกกับหญิงสาวเมื่อตักสาคูไส้หมูเข้าปาก ทุกคนในไร่ต่างพากันเรียกเธอว่านายหญิง

            “อร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะคะ ในกล่องยังเหลือค่ะ เพิ่มได้นะคะคุณเบียร์” หนึ่งฤทัยบอกกับมนตรี

            “อร่อยมากเลยเหรอเบียร์ อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ จะห่อไปฝากสาว ๆ ด้วยก็ได้นะ หนึ่งทำมาเยอะ” ศิลาที่เดินเข้ามาได้ยินบทสนนทนาที่มนตรีพูดกับหนึ่งฤทัยพอดี จึงขัดขึ้น

            “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับนาย” มนตรีปฏิเสธพร้อมกับทำท่าจะยกจานข้าวไปนั่งกินที่อื่น แต่ถูกศิลากดบ่าเอาไว้

            “จันทร์ไปไหน ไปตามจันทร์มากินข้าวได้แล้ว” ศิลาหันไปถามคนงานที่นั่งกินข้าวอยู่ และบอกให้คนที่กินข้าวอิ่มแล้วไปตามนวลจันทร์มา ทุกคนในไร่ต่างก็รู้ว่ามนตรีกำลังจีบนวลจันทร์อยู่

            “จันทร์ลาหยุดครับนาย มีดบาดมือเมื่อวาน” มนตรีบอกกับเจ้านาย

            “อ้าว เป็นไรมากเปล่า ฝากเยี่ยมด้วยนะ” การกระทำและคำพูดของศิลาไม่บอกก็รู้ว่าเขากำลังเป็นหมาห่วงก้าง เพราะกลัวมนตรีจะวุ่นวายกับคนของเขา

            “ใครยังไม่ได้ขนม ใครได้แล้วแต่อยากกินอีกมาต่อคิวเลยนะ ใกล้ถึงเวลาพักผ่อนของแม่ครัวแล้ว” ศิลาบอกกับคนงาน แล้วจัดแจงหยิบขนมให้คนงานแทนเธอ

            “ทำแบบนี้ขนมฉันก็ขายไม่ออกสิคะ ใครจะกล้ากิน” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา

            “ดีไม่อยากให้ใครกินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ขนมของคุณผมอยากกินคนเดียวเท่านั้น”

            “เยอะขนาดนี้คุณกินหมดไหมล่ะคะ เข้าใจว่าหึงเข้าใจว่าหวง แต่ช่วยเลือกเวลาหน่อยได้ไหมคะ เขาเป็นคนงานของคุณ ช่วยคุณทำงาน ฉันก็อยากตอบแทนพวกเขาบ้าง ขนมพวกนี้คิดเสียว่าเป็นน้ำใจของภรรยาเจ้าของไร่ก็แล้วกันนะคะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา มันก็จริงของเธอคนงานเหล่านี้เป็นคนของเขา ที่หนึ่งฤทัยทำแบบนี้ก็เพื่อผลประโยชน์ของเขาทั้งนั้น แล้วเขาจะอิจฉาคนงานทำไม

หนึ่งฤทัยตามศิลาเข้าไปในออฟฟิศ หญิงสาวช่วยเขาดูจดหมายที่คนงานเอามาส่งให้ แล้วแยกเป็นกองไว้ให้เขา แล้วจัดโต๊ะแยกเอกสารบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ ศิลาที่นอนเหยียดยาวบนโซฟามองเธอจับนี่จับนั่นจนเพลินตา หนึ่งฤทัยไม่ใช่คนสวยที่ต้องเหลียวหลังมอง แต่เธอคือคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ศิลาสะดุดความคิดของตัวเอง ที่เผลอคิดไปว่าหนึ่งฤทัยเป็นน้ำเย็นสำหรับเขา ทั้งที่จริง ๆ แล้วเธอคือน้ำกรดที่พร้อมจะทำลายล้าง

            “มานั่งนี่เถอะคุณ ตรงนั้นให้แม่บ้านเขาทำ คุณทำหมดแล้วแม่บ้านจะทำอะไรล่ะ” ศิลาเรียกหญิงสาว แล้วขยับแบ่งที่ให้เธอ

            “เสร็จแล้วค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกแล้วถูผ้าไปบนโต๊ะอย่างตั้งใจ

            “พอเถอะน่า มานอนพักกันดีกว่า”

            “นอนอะไรล่ะคะ นี่ห้องทำงานนะคะ”

            “ไม่มีใครเข้ามาหรอกน่า ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครมาเห็นหรอก”

            “คุณนอนเถอะค่ะ ฉันขออ่านหนังสือนั่นได้ไหมคะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา ศิลาพยักหน้าอนุญาต หนึ่งฤทัยกรีดนิ้วลงบนสันหนังสือเล่มหนาบนชั้น นึกแปลกใจเพราะหนังสือเหล่านี้คือภาษาต่างประเทศทั้งนั้น มีไว้อ่านหรือมีไว้ประดับกันแน่ หนึ่งฤทัยคิดแล้วเลือกหนังสือมาหนึ่งเล่ม แล้วถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ของเขา เปิดหนังสืออ่านทีล่ะหน้าอย่างสบายใจ ศิลาหลับไปแล้วหนึ่งฤทัยยิ้มเมื่อได้ยินเสียงกรนของเขา อ่านหนังสือไปพักใหญ่หนึ่งฤทัยก็เมื่อยล้า ร่างบางบิดกี้เกียจไปมา เมื่อหนังสือหมดความน่าสนใจ หนึ่งฤทัยก็มองหาสิ่งใหม่มาทดแทนเพื่อฆ่าเวลา ตากลมโตมองรูปในกรอบที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ รูปนี่น่าจะเป็นครอบครัวของเขา เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางคงเป็นศิลาสินะ

            “หล่อมาตั้งแต่เด็กเลยนะ” เอ่ยชมแล้วมองไปยังคนที่หลับสนิทบนโซฟา ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนหลับเหมือนถูกมนต์สะกด ย่อตัวนั่งลงบนพื้น

ตากลมโตจับจ้องอยู่บนใบหน้าของคนที่หลับสนิท นิ้วเรียวกรีดไล้ลงบนกรอบหน้าคมสันอย่างเผลอไผล เธอไม่รู้ว่ารู้สึกแบบนี้กับศิลาตอนไหนกัน ก่อนหน้าที่เธอจะความจำเสื่อมเธอคงรักเขามากเลยสินะ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกกับศิลาแบบนี้จริง ๆ เธอรักเขาจนหมดหัวใจ มีความสุขทุกครั้งที่มีเขาเคียงข้าง

            “ฉันรักคุณนะคะ” กระซิบชิดใบหูแกร่ง แล้วฝังจมูกลงบนแก้วสากแผ่วเบา จังหวะที่จะลุกขึ้น มือของคนที่เธอคิดว่าหลับสนิทก็คว้าลงที่มือบาง แล้วออกแรงดึงให้เธอล้มลงมาทาบทับบนตัว เพราะไม่ทันระวังหนึ่งฤทัยจึงล้มลงไปนอนซ้อนทับบนร่างแข็งแกร่ง

            “คุณหิน!” หนึ่งฤทัยร้องออกมาด้วยความตกใจ

            “ครับ” ศิลาขานรับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า  

            “ปล่อยค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น” หนึ่งฤทัยบอกพร้อมกับดิ้นอยู่บนอกของเขา

            “ผมหลับของผมอยู่ดี ๆ ใครล่ะมากวนผมให้ตื่น”

            “ฉันไม่คิดว่าคุณจะตื่นนี่ค่ะ” หนึ่งฤทัยแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ

            “ตอนแรกก็ไม่อยากตื่นหรอกครับ แต่มีคนมาบอกรักเลยต้องตื่นมาดูหน้าเสียหน่อย”

            “ไม่อยากตื่น คุณไม่ได้หลับเหรอคะ”

            “ใครบอกว่าผมหลับ ผมแค่พักตาเฉย ๆ” สิลาบอกแล้วกอดรัดเอวเธอเอาไว้

            “ปล่อยก่อนค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา

            “อ่านหนังสือแล้วเหรอ”

            “อ่านไปได้สามสี่หน้าค่ะ เล่มที่หยิบมาเคยอ่านแล้ว”

            “เก่งมาก อ่านภาษาต่างประเทศออกด้วย”

            “อ้าว นี่ชมเหรอคะ”

            “ชมครับชม”

            “ว่าแต่คุณเถอะ ซื้อมาอ่านหรือซื้อมาประดับผนังคะ”

            “ถามแบบนี้ก็ได้เสียสิครับ” พูดจบก็ใช้มือข้างที่ว่าง กดศีรษะเธอลงมาจนริมฝีปากของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ

            “คุณคุณจะทำอะไร”

            “อื้อออ...” หนึ่งฤทัยร้องออกมา เมื่อศิลากดศีรษะเธอลงมาจนปากของเธอประกบลงมาที่ปากของเขา

ปากร้อนบดขยี้ลงบนปากบาง แทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากบาง ดูดดึงดุนดันลิ้นเล็กที่เอาแต่คอยจะถอยหนี หนึ่งฤทัยดิ้นไปมา ศิลาไม่สนใจกับการขัดขืนของเธอ ยิ่งเธอดิ้นก็ยุ่งสนุกที่ได้แกล้งเธอ

            “อย่าค่ะ” หนึ่งฤทัยร้องห้ามเมื่อศิลาพลิกเธอให้อยู่ใต้ร่าง หญิงสาวขนลุกเมื่อสบกับตาคมเข้มที่เต็มไปด้วยความปารถนาของเขา

            “คุณหินค่ะ นี่ห้องทำงานนะคะ” หนึ่งฤทัยบอก เมื่อศิลาทาบทับลงมา

            “จริงด้วย ทำไงดีล่ะ ผมทนไม่ไหวแล้ว”

            “คนบ้า...” หนึ่งฤทัยว่าให้ศิลาจะหื่นกามเกินไปแล้ว ก่อนจะต้องร้องออกมา เมื่ออยู่ ๆ ก็ลอยขึ้นจากพื้นโซฟา

ศิลาช้อนร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน แล้วเดินไปยังห้องที่อยู่หลังโต๊ะทำงาน

            “คุณหินค่ะ” หนึ่งฤทัยเรียกชื่อชายหนุ่ม เมื่อเขาวางเธอลงบนที่นอนนุ่มบนตียง