บทที่ 2

ณัฐชยารีบเข้าไปห้าม จึงถูกธัญชยาผลักจนเซถลา ในขณะที่ลินดาได้แต่ยืนดูเท่านั้น 

“สมน้ำหน้า” ธัญชยาสะแยะยิ้มใส่น้องสาวผู้อ่อนแออย่างสะใจ จากนั้นก็เดินกลับออกไปพร้อมมารดา เพราะลึกๆ เธอไม่ได้ต้องการตุ๊กตาขี้เหร่ตัวนั้นมากมาย แต่หมั่นไส้ที่ณัฐชยาหวงและเห่อ อุ้มไปนั่นไปนี่รอบๆ บ้าน นั่งคุยกับมันราวกับคนบ้า เธอจึงเข้าไปแย่งจนแขนตุ๊กตาขาด พอจังหวะที่ล้มไปนั่งกับพื้นก็ร้องไห้ให้ดัง เพื่อให้มารดาได้ยิน และก็จริง เพราะเมื่อมารดาเข้ามา เธอนั้นชนะใสๆ ต่อให้ผิดมารดาก็จะเข้าข้างบอกว่าเธอถูก 

เมื่อมารดาและพี่สาวฝาแฝดกลับออกไปแล้ว น้ำตาของความเสียใจ น้อยใจของณัฐชยาก็ไหลอาบแก้ม เธอก้มหยิบตุ๊กตาขึ้นมากอดและพยายามเอาแขนที่ขาดหวังมาต่อให้เป็นเหมือนเดิม แต่พยายามอยู่นานเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ณัฐชยานั่งร้องไห้กับตุ๊กตาตัวโปรดและหวงมากที่สุด จนป้าอ้วนแม่บ้านที่เลี้ยงณัฐชยามาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยต้องเข้ามาดู

“คุณหนูซอ อย่าร้องนะคะคนดีของป้า”

“ป้าจ๋า” แทนที่จะหยุดร้อง พอเห็นหน้าป้าอ้วน ณัฐชยากลับร้องไห้มากขึ้น อ้อมกอดของป้าอ้วนนั้นอบอุ่นและคอยปกป้องดูแลณัฐชยาเสมอ เพราะเลี้ยงมาตั้งแต่แรกเกิดทำให้ป้าอ้วนรัก ณัฐชยาเหมือนลูกแท้ๆ ก็ไม่ปาน

“โธ่...ทูนหัวของป้า ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง”

“ซอจะทำยังไงดีคะ ตุ๊กตาแขนขาดแบบนี้ ถ้าพ่อกลับมาเห็นต้องโกรธมากแน่ๆ” เสียงสะอึกสะอื้นเอ่ยถาม ดวงตายังคงแดงก่ำ รวมถึงหยาดน้ำตาก็ยังไหลเป็นสาย ป้าอ้วนใช้มืออวบๆ เช็ดคราบน้ำตาให้คุณหนูของเธอ 

“ถ้าขาดเราก็ซ่อมได้ เดี๋ยวป้าทำให้”

“จริงเหรอคะป้าอ้วน” แววตาเป็นประกายของณัฐชยาเอ่ยถาม 

“จริงสิคะ รู้แบบนี้ก็หยุดร้อง เดี๋ยวถ้าคุณพ่อกลับมาเห็นคุณซอตาบวมๆ แบบนี้จะไม่สบายใจเอา”

“ค่ะ ซอไม่ร้องแล้ว” ใบหน้าที่เศร้าสลดเมื่อครู่เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที 

“งั้นนั่งรอป้าตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าไปเอาเข็มกับด้ายก่อน”

“ค่ะ” ณัฐชยาพยักหน้ารับ ป้าอ้วนจึงปลีกตัวไปเอาเข็มกับด้าย จากนั้นก็กลับมาเย็บแขนของตุ๊กตาที่ขาดให้เข้าที่เข้าทาง โดยมีณัฐชยาคอยช่วย คอยลุ้นอยู่ข้างๆ กระทั่งเห็นว่าป้าอ้วนเย็บแขนตุ๊กตาเสร็จจึงเข้าไปกอดและหอมแก้มให้หลายครั้งอย่างขอบคุณ 

เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้กลับไม่ได้ทำให้ณัฐชยารู้ตัว หญิงสาวยังคงเหม่อคิดเรื่องในอดีต กระทั่งเสียงที่คุ้นหูเอ่ยถามขึ้น 

“นั่งคิดอะไรอยู่คะคุณซอ” เจ้าของชื่อหันไปมองยังคนที่เอ่ยถาม พร้อมกับส่งยิ้มให้ 

“คิดเรื่องเก่าๆ อยู่นะคะป้า” ณัฐชยาในวัยยี่สิบปีเอ่ยบอก ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้เธอผ่านเรื่องราวที่กระทบกระเทือนต่อสภาพจิตใจมาก็มาก แต่ณัฐชยาก็มีสติที่จะรับมือ ซึ่งป้าอ้วนคือหนึ่งคนที่คอยดึงเธอให้ขึ้นมาจากหลุมมืดที่คอยดักฉุดตัวณัฐชยาให้ลงไปจมกับความโกรธแค้นและเกลียดชัง 

“เรื่องก็นานมาแล้ว ยังจะเก็บมาคิดอีกทำไมคะ ทุกข์ใจเปล่าๆ”

“ซอโชคดีนะคะที่ซอมีคุณพ่อ มีป้าอ้วนอยู่ข้างๆ เพราะถ้าซอไม่มีใครให้ยึดเหนี่ยวเลย ป่านนี้ซอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” 

“คุณซอของป้า” มืออุ่นๆ ของป้าอ้วนกุมมือบอบบางของ ณัฐชยาไว้แล้วบีบเบาๆ เพราะรู้ว่าในใจของณัฐชยานั้นมีรอยแผลที่ยังไม่มีวันจางหายไปได้ง่ายๆ ก่อนจะมองหน้าณัฐชยาแล้วอมยิ้ม เด็กผู้หญิงที่โหยหาความรักจากมารดาในวัยเด็กคนนี้เติบโตมาอย่างสวยงาม 

ป้าอ้วนส่งยิ้มให้ณัฐชยา เธอทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่มานาน รู้และเห็นอะไรมาก็เยอะแต่ก็พูดไม่ได้ สิ่งที่เห็นและสะเทือนใจดูเหมือนจะเป็นเรื่องของสองพี่น้องที่ได้ชื่อว่าฝาแฝดคู่นี้ แม้จะเกิดวันเดียวกัน ห่างกันแค่เพียงไม่กี่นาที แต่ณัฐชยากลับไม่เคยได้รับความรัก ความห่วงใยจากผู้เป็นมารดา ผิดกับฝาแฝดผู้พี่ที่ชื่อธัญชยาที่ได้รับความรักไปจนล้น จนกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ 

เหตุที่เป็นแบบนั้นเพราะขณะที่ลินดาคลอดลูกแฝด เธอเกือบเสียชีวิตจากอาการตกเลือดหลังจากคลอดลูกคนแรกออกมาได้อย่างง่ายดาย ผิดกับเด็กที่ยังอยู่ในท้องอีกคนซึ่งก็คือณัฐชยา ที่ทำให้เธอเกือบเสียชีวิต ทรมานอยู่ในห้องคลอดด้วยสภาวะเป็นตายเท่ากัน นั่นทำให้ลินดาเกลียดลูกอีกคนขึ้นมาจับหัวใจที่สร้างความลำบากให้เธอตั้งแต่ตอนนั้น ตั้งแต่ที่ณัฐชยาเกิดมาก็ถูกมารดากล่าวโทษต่างๆ นานาว่าเป็นต้นเหตุทำให้เธอเกือบตายมาแล้ว จึงไม่สนใจใดๆ ไม่เคยอุ้ม ไม่เคยให้ดื่มนมจากอก ไม่เคยให้ความรักแม้แต่น้อย ผิดกับลูกแฝดคนโตที่ได้รับความรักจากเธอไปหมดหัวใจ และดูเหมือนจะได้รับความรักเกินความจำเป็นเสียด้วย

“ขอบคุณนะคะป้าอ้วน”

“ค่ะ” ป้าอ้วนเอ่ยรับสั้นๆ มืออวบยกขึ้นลูบใบหน้าเรียว จำได้ว่าตั้งแต่เกิดมานั้นอ่อนแอมาก จนต้องอยู่ในตู้อบนานเป็นเดือนๆ เพราะร่างกายไม่สมบูรณ์เท่าไหร่นัก 

พอโตขึ้นมาหน่อยก็ป่วยออดๆ แอดๆ จนต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น นั่นยิ่งทำให้ลินดาหงุดหงิดยามที่เห็นว่า ณัฐชยาไม่สบาย เพราะสุขภาพของลูกคนเล็กช่างผิดกับธัญชยาลูกคนโต ที่เลี้ยงง่ายเป็นที่สุด หน้าตาก็น่ารักน่าชัง ณัฐชยาเป็นเด็กที่น่าสงสารมากคนหนึ่ง แม้จะมีมารดาแต่กลับโตมาด้วยนมกระป๋อง 

แต่เรื่องในอดีตก็ทำให้ณัฐชยานั้นโตมาอย่างคนที่เข้มแข็ง หญิงสาวมีภูมิคุ้มกันตัวเองจากเรื่องรอบตัวได้ดี แต่ก็มีในบางครั้งที่ความอ่อนแอเข้ามาเล่นงาน อย่างเช่นวันนี้ วันที่เธอเอาแต่นั่งเหม่อย้อนคิดถึงเรื่องเก่าๆ ในอดีต สลับกับมองตุ๊กตาในมือที่เคยยื้อแย่งกับธัญชยาจนแขนขาดมาแล้ว ความเจ็บปวดในวัยเด็กนั้นฝังรากลึกในหัวใจ แต่ณัฐชยาก็เลือกที่จะลืม เพราะการจดจำนั้นไม่ได้ทำให้ชีวิตเธอดีขึ้นเลย