ตอนที่ 29 สงครามเดือด!

“ลูกหนี้ของผมครับ พักอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของผม”

พริษฐ์เลือกที่จะบอกรมิตาแบบตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เขาไม่ชอบการปิดบังหรือการโกหกสักเท่าไหร่ ฉะนั้นในเมื่อตัวเขาเองไม่ชอบก็ไม่ควรที่จะทำมันเสียเอง

“อะไรนะคะ! ลูกหนี้! มันยังไงคะธัญญ์ เจนิสงงไปหมดแล้วนะคะ ธัญญ์ให้ลูกหนี้ของธัญญ์อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของธัญญ์เนี่ยนะ...แล้ว...เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”

ไฟร้อนเริ่มสุมเข้ามาที่กลางอกของรมิตาทันทีระหว่างรอคำตอบจากแฟนหนุ่ม

“ผู้หญิงครับ...” อีกนิดเดียวความจริงก็จะเริ่มเปิดออก

“หมายความว่ายังไงคะ...” ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที หัวใจของรมิตาเต้นรัวขึ้นเรื่อยๆ

แต่ทว่า...ยังไม่ทันที่ความจริงจะกระจ่าง เสียงโทรศัพท์ภายในก็แผดร้องดังขึ้นมาก่อน...

ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด!

“อืม...ว่าไงมัลลิกา”

“ท่านประธานคะ...คือ...คุณเจนภพมาขอพบคุณค่ะ”

“โอเค...งั้นสักสิบนาที คุณค่อยให้เขาเข้ามา”

 พริษฐ์คงต้องจัดการเรื่องด่วนนี้ก่อน นายเจนภพจะมาไม้ไหนอีก ทำไมถึงต้องขอพบเขา ในเมื่อเรื่องราวทุกอย่างทางทนายเขาจัดการเรียบร้อยแล้ว

“ธัญญ์คะ”

“คุณกลับไปก่อนได้มั้ยครับ พอดีตอนนี้ผมมีเรื่องด่วน ไว้ผมคุยธุระเสร็จเมื่อไหร่ผมจะโทรหาคุณครับ”

“แต่...”

“นะครับ...ผมต้องทำงานจริงๆ เจนิส”

“ก็ได้ค่ะ...” ร่างบางเดินดิ่งออกจากห้องเขาไปทันทีโดยไม่เอ่ยคำกล่าวลา วันนี้รมิตาจะต้องรู้ให้ได้ ว่าลูกหนี้ของพริษฐ์เป็นใครกันแน่...

ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูบานใหญ่ถูกรบกวนโดยเลขาหน้าห้องทำงานใหญ่

          “เชิญ”

          “ค่ะ...” ร่างของเลขาเดินนำบุคคลสองคนเข้ามาในห้องทำงานของท่านประธาน

          “เชิญนั่งค่ะ คุณเจนภพ”

          “อืม...” สายตาของเจนภพกำลังสอดส่องไปทั่วบริเวณห้องทำงาน ‘เมื่อก่อน...ที่ตรงนี้คงเป็นห้องทำงานของเพื่อนเขาสินะ’

          “มีอะไรก็เชิญได้เลย ผมให้เวลาไม่เกินยี่สิบนาที”

          น้ำเสียงแบบห้วนๆ สาดตรงถึงศัตรูทันทีไม่พูดพร่ำทำเพลง

          “เอ่อ...วันนี้นายท่านจะมาขอเจรจากับคุณครับ”

มานพออกโรงแทนนายของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดูท่าของนายเขาแล้วจะยังดูอึนๆ อยู่ไม่น้อย

          “ผมไม่มีอะไรเจรจาอีกแล้วเกี่ยวกับบริษัทของคุณ และผมขอถามหน่อย...ว่าหุ้นของคุณเหลือกี่เปอร์เซ็นต์กัน ที่คุณจะมาขอเจรจากับผม...คุณเจนภพ”

          “นั่นก็เพราะแกต้องการจะเอาคืนฉันต่างหากล่ะความแค้นของแกมันไม่แฟร์เลย แกมีแผนที่จะล้มฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...แกมันก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่หว่า ไม่สู้กันซึ่งหน้า เหมือนพ่อแกไม่มีผิด แต่ก่อนไอ้พงศ์พ่อของแกก็ทำแบบนี้กับฉัน ทำธุรกิจด้วยกัน แต่อยู่ดีๆ ก็  หักหลังฉันไปเปิดบริษัทใหม่แข่งกับฉันอีก...ไม่รู้ว่าลูกอย่างแกจะรู้หรือเปล่า ว่าพ่อของแกก็ไม่ต่างกัน พวกหมาลอบกัด!”

ความแค้นของเจนภพถูกพ่นออกมาแบบไม่ยั้ง เขาเองยังคงปักใจเชื่อว่า เรื่องทุกอย่างนั้นเกิดจากความแค้น ไม่ใช่เป็นการ    แก้แค้นธรรมดาทั่วไป ถ้าเจนภพรู้ก่อนหน้านี้ล่ะก็ ไม่มีวันที่เขาจะพลาดท่าเสียรู้ครั้งนี้อย่างแน่นอน

          “ที่ผ่านมา...คุณก็ยังไม่รู้ตัวเองสินะ...ว่าใครกันแน่ที่ทำคุณ!”

น้ำเสียงเข้มกระชากด้วยอารมณ์ที่ไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ

          “ก็พวกแกไง! เอาบริษัทของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!”

          “เอ่อ...นายครับ ใจเย็นๆ ครับ”

ตอนแรกนายของมานพบอกว่าจะมาเจรจา ตอนนี้เขาว่ามันจะไม่ใช่แค่เจรจาเสียแล้ว

          “ไม่เย็นไอ้นพ! วันนี้ฉันจะต้องได้บริษัทของฉันคืน!”

เจนภพคิดว่านี่คือกลโกงที่หลอกซื้อหุ้นของบริษัทเขาโดยการจำนองเอาไว้ไม่ใช่การขายขาด ยังไงเสียมันก็คือของเขาอย่างแน่นอน

          “สงสัยคุณจะยังไม่ได้อ่านสัญญาก่อนรับเงินไปสินะ...”

          “แกหมายความว่ายังไง”

          ปึ่ก! เอกสารถูกโยนบนโต๊ะทันที

          “อ่านให้นายคุณฟัง! จะได้เลิกเบ่งอำนาจเสียที!”

          “ครับ” มานพหยิบเอกสารมาเปิดอ่าน ข้อความในเอกสารสัญญาเกือบสองหน้ากระดาษ บวกกับตัวหนังสือตัวเล็ก ทำให้มานพต้องเพ่งสายตาอ่านอย่างยากลำบาก...

          “อะแฮ่ม!...ถ้าทางลูกหนี้ผิดนัดชำระเกินกว่าเวลาที่กำหนด ให้ถือว่าหุ้นของบริษัทนั้น...ตกเป็นของเจ้าหนี้ทันที...”

มานพหันไปมองผู้เป็นนายเมื่ออ่านข้อความสำคัญนั้นจบลง

          “แก! ไอ้พริษฐ์!!”

          “ชัดเจนมั้ยครับ...จะต้องอธิบายอะไรอีกไหม!”

          “มีทางที่จะซื้อหุ้นคืนกลับบ้างมั้ยครับ คุณพริษฐ์”

มานพใช้น้ำเย็นเข้าลูบแทนนายของเขา ซึ่งตอนนี้นายเขานั้นใบหน้าแดงกล่ำเพราะความโกรธที่ตัวเองเสียหน้าและโดนลูบคมจากเด็กรุ่นลูก

          “ผมเห็นแก่ลีลาของลูกสาวคุณ...เอาเป็นว่าผมให้เวลาคุณสามวันไปหาเงินมาคืนที่คุณกู้จากบริษัทไปแล้วกัน...คุณเจนภพ!”

พริษฐ์ขยี้ความเจ็บช้ำลงกลางใจเจนภพทันที การเอาคืนของเขาตอนนี้มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น

          “ไอ้พริษฐ์!! แก! โอ๊ะ”

เจนภพยกมือกุมหน้าอกของตัวเอง เมื่อความเจ็บนั้นแล่นมาจุกแน่นอกของเขาจนหายใจแทบไม่ออก ความดันพุ่งสูงปรี๊ดความโกรธทะยานขึ้นในระดับสิบจนปรอทแทบแตก

          “นายครับ!” มานพรีบประคองร่างของผู้เป็นนายเอาไว้

          “ลูกสาวของคุณ…ผมเอาไปหลายรอบ เธอถึงใจผมจริงๆ อ่อ...ต่อไปคุณก็คงจะต้องเรียกผมว่าลูกเขยสิ! ถึงจะถูก”

          คำพูดของเจนภพเมื่อ 20 ปีมันย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้ง แต่ทว่าออกจากปากของเด็กน้อยที่เขาเคยทำร้ายในวันนั้น

          “แก!” เจนภพจุกอกจนไม่สามารถที่จะเอ่ยอะไรได้อีกแล้ว เสียงหอบหายใจของเขาแสดงถึงความโกรธจนขีดสุด

          “แต่ผมไม่ได้อยากเป็นลูกเขยคุณหรอกนะ...ผมแค่จะเอาลูกสาวคุณเล่นๆ และชดใช้หนี้สินของคุณเท่านั้น...คุณเจนภพ!”

          “คุณพริษฐ์ครับ...”

          “ไม่ต้องมานพ! ปล่อยให้มันพูดไปให้จบ! มันอยากแก้แค้นเอาคืนฉัน...ก็ให้มันเอาคืนให้หมด! ฉันไม่ร้องขอมันอีกแล้ว!”

          “อืม...ใจเด็ดดีนี่...เหมือนกับลูกสาวไม่มีผิด! ร่อนเสนอตัวมาขายเพื่อใช้หนี้ให้กับพ่อตัวเอง! สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน!”

          “ถ้าแกพูดแล้วรู้สึกดี...แกพูดออกมา! ฉันไม่มีอะไรจะโต้ตอบกับแกอยู่แล้ว ตอนนี้แกมันเหนือกว่าฉันนี่!”

          “คนอย่างคุณไม่ได้รู้สึกผิดหรอก...คุณข่มขืนแม่ของผม      ทำร้ายคนที่ผมรักทั้งที่อายุผมแค่สิบขวบ! คุณก็ยังทำร้ายได้!”

          ความเจ็บปวดเข้ามากระแทกใจของชายหนุ่มอีกครั้ง พริษฐ์ไม่เคยลืมเลือนเหตุการณ์นี้ได้ลง มันตอกย้ำเขาทุกเวลา เขาต้องเห็นภาพของผู้เป็นแม่และพ่อจากลาโลกนี้ไป เพราะน้ำมือของชายที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้