ตอนที่ 28 ความเจ็บที่ไม่มีเสียง

“ทำไมพระพายปิดมือถือ พี่ติดต่อพระพายไม่ได้ พี่เป็นห่วงพระพายมากรู้มั้ยครับ...พระพายเป็นยังไงบ้างครับ...”

คำถามออกจากปากของกวินกานต์แบบรัวๆ เพราะความเป็นห่วงคนรักของเขา จึงทำให้กวินกานต์มองข้ามเรื่องทุกอย่างไป เขารู้ทุกเรื่องราวผ่านพ่อของนันท์นลินมาแล้ว กวินกานต์รู้แม้กระทั่งชายที่ชื่อ ‘พริษฐ์’ ซึ่งเขานั่งค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตทั้งคืนจนไม่ได้หลับนอนแม้แต่วินาทีเดียว

“พี่วีร์คะ...พระพายขอโทษค่ะ พระพาย...”

ก้อนกลมๆ จุกในลำคอของนันท์นลินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอเหมือนท่วมปาก ที่ไม่อาจแก้ตัวอะไรได้อีกเลย

“ไม่ต้องอธิบายแล้วครับ...พี่เข้าใจพระพายนะครับ พระพายไม่ต้องโทษตัวเองนะครับ พี่เองต่างหากที่ช่วยอะไรพระพายไม่ได้ ทั้งที่เรื่องนี้มันควรจะเป็นพี่ด้วยซ้ำ พี่ไม่รังเกียจพระพายเลยนะครับ เราจะแต่งงานกันเหมือนเดิมครับ พี่จะช่วยพระพายหาเงินมาใช้คืนให้เร็วที่สุดนะครับ”

“พี่วีร์!” คำพูดทุกคำยังติดอยู่ในลำคอของเธอ

“พี่รักพระพายนะครับ พี่ไม่สนใจว่านายคนนั้นมันจะทำกับพระพายยังไง พี่ยังรักพระพายเหมือนเดิมครับ”

เพราะความรักที่กวินกานต์มอบให้เธอคนนี้นั้น มันมากมายเหลือเกิน กวินกานต์ไม่เคยโกรธคนรักที่ตัดสินใจโดยไม่บอกเขา แต่กวินกานต์โกรธนายคนนั้นต่างหาก! ที่ใช้หนี้สินกลโกงล่อลวงคนรักของเขา กวินกานต์จะต้องเอาคืนอย่างแน่นอน

“ขอบคุณพี่วีร์นะคะ...ที่รักพระพาย...พระพายไม่อยากให้พี่วีร์ต้องเดือดร้อนเพราะครอบครัวของพระพายค่ะ”

“พี่จะช่วยครับ...ตอนนี้เงินสดในส่วนของพี่ก็มีเกือบครบแล้วครับ ที่เหลืออาจใช้เวลาไม่นานครับพี่ช่วยพระพายได้แน่นอนครับ”

“ไม่ค่ะพี่วีร์...พระพายไม่ยอมให้พี่ทำแบบนั้นค่ะ เรื่องนี้พระพายขอเถอะนะคะ อย่าให้พระพายรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเลยนะคะ...เรายังไม่ได้แต่งงานกัน และคงจะ...”

ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกคออย่างห้ามไม่อยู่ นันท์นลินปวดใจอย่างที่สุด เธอไม่สามารถทำอะไรได้ดีกว่านี้แล้ว นันท์นลินใช้ร่างกายของเธอเพื่อชดใช้หนี้ให้กับพ่อของเธอ ตอนนี้ร่างกายของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขาตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธอเพื่อแลกกับหนี้สินของพ่อเธอ...ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ ‘นันท์นลินกลับรู้สึกดีกับสัมผัสของเขา’ บทรักนับครั้งไม่ถ้วนที่เขาและเธอได้กระทำกันในค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้เธอลืมทุกอย่างสิ้น แม้กระทั่งคนรักของเธอเอง

“แต่พี่รักพระพายนะครับ เราจะแต่งงานกันครับ”

“ไม่ค่ะพี่วีร์...พระพาย มะ-ไม่สามารถแต่งงานกับพี่วีร์ได้แล้ว...พระพาย...”

“พี่ไม่รังเกียจพระพายครับ ไอ้คนนั้นมันจะทำกับพระพายยังไง...พี่ไม่สนและไม่แคร์ครับ”

แต่ความแค้นต่างหากที่กวินกานต์จะต้องเอาคืนคนอย่างนายพริษฐ์แน่นอน

“พี่วีร์ฟังพระพายนะคะ เรื่องนี้พระพายจะต้องจัดการด้วยตัวเองค่ะ ตอนนี้พระพายมีสัญญาการใช้หนี้หนึ่งปี แต่อาจจะไม่ถึงก็ได้ค่ะพี่วีร์ พระพายเลือกทางนี้ไปแล้ว และอยากให้พี่วีร์เคารพการตัดสินใจของพระพายนะคะ”

 นันท์นลินไม่อาจให้คนรักของเธอช่วยเหลือได้ ปัญหาครอบครัวของนันท์นลิน เธอก็ควรที่จะแก้ไขด้วยตัวของเธอเอง

“...” สายตาคมจับจ้องไปยังดวงหน้าสวยของคนรัก หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างที่สุดจนไม่อาจเอ่ยถ้อยคำอะไรได้อีกต่อไป

“ถึงแม้ว่าพระพายจะเป็นอิสระ พระพายก็ไม่สามารถที่จะแต่งงานกับพี่วีร์ได้ค่ะ พระพายมีมลทินแล้ว ถึงแม้ว่าพี่วีร์จะทำใจยอมรับเรื่องของพระพายได้ แต่สำหรับตัวของพระพายเองยอมรับไม่ได้ค่ะพี่วีร์...พระพายขอโทษที่เราไม่อาจแต่งงานกันได้ พระพายไม่อยากให้พี่จมปลักกับเรื่องของพระพายมากเกินไป เรื่องนี้พระพายเป็นคนตัดสินใจที่จะแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเองค่ะพี่วีร์...”

“พี่จะอยู่ได้ยังไง...ถ้าไม่มีพระพาย...”

ดวงตาสีดําปิดลงอย่างทรมานใจ ความผิดหวังและความน้อยเนื้อต่ำใจพุ่งเข้ามาฉีกกระชากความรู้สึกของกวินกานต์อย่างเหี้ยมโหด ใบหน้าหล่อเหลาขาวสะอ้านดูเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด กวินกานต์ไม่หลงเหลืออะไรแล้ว แม้กระทั่งหัวใจของตัวเอง

“พระพายขอโทษค่ะพี่วีร์”

 หยาดน้ำเอ่อขึ้นมาคลอดวงตาคู่งาม ความเจ็บปวดของนันท์นลินไม่ต่างกันกับคนรักของเธอเลย นันท์นลินเพียงวัตถุที่มีไว้บำเรอความใคร่เท่านั้น เธอจะทนชดใช้หนี้ให้เขาอีกนานแค่ไหนกัน นันท์นลินไม่มีวันรู้เลย...

...................

          [ห้องทำงานพริษฐ์]

“ถ้าเจนิสไม่มาหาคุณแบบนี้จะได้เจอคุณเหรอคะธัญญ์ เมื่อวันก่อนเรานัดดินเนอร์กัน ธัญญ์ก็รีบขอตัวกลับบ้าน ไม่รู้จะรีบไปทำไมกัน...เจนิสน้อยใจนะคะที่ธัญญ์ทำเหมือนว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกันงั้นแหละ...”

“ผมก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรคุณนี่ครับ...ก็แค่วันนี้ผมมีประชุม และคิวงานแน่นไปหมด เลยไม่ได้ดูแลคุณก็เท่านั้นเองครับ”

ความเป็นจริงของพริษฐ์คือการมีสาวน้อยหน้าหวานรออยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ต่างหาก ความสุขสมที่พริษฐ์ได้รับจากลูกสาวศัตรูนั้น มันมากมายเกินกว่าที่เขาจะคาดการณ์ได้

“งั้นวันนี้ธัญญ์ต้องปลอบใจเจนิสแล้วนะคะ...”

ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังหนุ่มคนรัก พริษฐ์มีหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มชนิดที่หาตัวจับได้ยาก อีกทั้งเสน่ห์ของเขายังเหลือล้น จนทำให้รมิตาแทบเข่าอ่อนเมื่อได้ใกล้ชิดสนิทกับเขา รมิตาได้แต่หวังว่าวันหนึ่งเธอนั้นจะได้มีโอกาสที่จะแสดงความรักกับเขาบ้าง แต่ก็ทำได้ยากเมื่อพริษฐ์นั้นคอยหลบหลีกเธอมาตลอด

“อืม...ก็ได้ครับ คุณอยากได้อะไรครับ ไหนลองบอกผมมาสิครับ...วันนี้ผมคิวว่างไม่ได้ไปไหน”

 พริษฐ์พูดเอาใจแฟนสาว ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำแบบนี้ได้นานแค่ไหน อย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรก พริษฐ์คบกับรมิตาก็เพราะธุรกิจและผู้ใหญ่ พริษฐ์ก็พยายามปรับจูนเข้าหาเธอให้มากที่สุด...แต่ทว่าตอนนี้...พริษฐ์ก็ไม่รู้ว่าจะพยายามมันได้หรือเปล่า เพราะความรู้สึกเขาตอนนี้มันไม่ได้จดจ่อที่จะพยายามแล้ว...มันยังมีความรู้สึกบางอย่างสอดแทรกเข้ามาในหัวใจของเขา แต่พริษฐ์ยังไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรกันแน่...

“เจนิสอยากไปดินเนอร์ที่เพนท์เฮาส์ธัญญ์ค่ะ”

จุดประสงค์ของรมิตาคือการปิดเกมครั้งนี้ให้ได้ ระหว่างเธอกับเขาจะได้มีข้อผูกมัดกันเสียที รมิตารอเขามานานสองปีแล้ว พริษฐ์ไม่เคยมีท่าทีว่าจะเกินเลยกับเธอสักนิด มากสุดก็ได้แค่กอดจูบเท่านั้น รมิตาอยากได้มากกว่านั้น...

“ไม่ได้ครับ!” พริษฐ์รีบตอบทันควันโดยไม่ทันไตร่ตรอง

“ทำไมเหรอคะ...ธัญญ์มีใครซ่อนเอาไว้เหรอคะ”

 รมิตาตกใจกับคำปฏิเสธแบบปุ๊บปั๊บของเขา พริษฐ์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพนท์เฮ้าส์นั้นรมิตาก็เคยไปหลายครั้ง แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงไปไม่ได้แล้ว แปลกใจจริงๆ