ตอนที่ 30 แค้นทวงคืน

“แกมาเอาคืนที่ฉันคนเดียว ลูกสาวฉันไม่รู้เรื่องของฉัน”

          “ไม่รู้! แต่ก็ให้ลูกสาวมาเสนอขายตัวเนี่ยนะ! มันไม่ดูใสซื่อไปหน่อยเหรอ...คุณเจนภพ!”

          “ฉันไม่ได้ให้ลูกสาวฉันมาขายตัว แค่มาเจรจาผ่อนผันกับแกก็เท่านั้น...ฉันเองก็ไม่คิดว่าลูกสาวฉันจะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ”

          “อืม...ก็ดีเหมือนกัน...มีลูกสาวคุณไว้แก้ขัด! ดีกว่าออกไปหาซื้อกินข้างนอก จ่ายแพงหน่อยแต่ก็คุ้ม!”

          “แก! หยุดพูดถึงลูกสาวฉับแบบนี้ได้แล้ว!”

          “คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม! หมดธุระของคุณแล้ว เชิญ!”

วาจาแสบทรวงสาดใส่แบบไม่ไว้หน้า พริษฐ์ไม่เคยลืม              ความเจ็บที่ผู้ชายตรงหน้าเขานี้ทำเอาไว้เลยสักนิด การเอาคืนแค่นี้มันแค่เศษเสี้ยวของทั้งหมดเท่านั้น มันยังไม่สาแก่ใจของพริษฐ์แม้แต่น้อย!

          “นาย...กลับกันเถอะครับ”

มานพผู้ทนฟังการโต้ตอบกันไปมาอย่างดุเดือดของทั้งสองฝ่ายมานาน เขารู้บทสรุปของนายตัวเองแล้ว

          “เอานายคุณออกไป! ไม่ว่ายังไง อยากได้บริษัทคืนไป          หาเงินมาร้อยห้าสิบล้านภายในสามวัน แล้วค่อยมาเจรจาใหม่!”

          “ขอบคุณครับคุณพริษฐ์”

มานพยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เขาอยู่ทุกเหตุการณ์จนถึงปัจจุบัน มานพเป็นแค่ลูกน้องไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้านอะไร นายว่ายังไงเขาก็ว่าตามอยู่แล้ว แต่เบื้องลึกในจิตใจของเขาในตอนนั้น ก็สงสารครอบครัวนี้เหมือนกัน นายของเขาโหดร้ายจนเกินไป ก็คงจะเหมาะสมกันแล้วกับตอนนี้...

......................

          [บนรถยนต์คันหรู]

          “เราคงหมดหนทางแล้วจริงๆ ครับนาย สัญญานั้นมันบอกชัดเจน ตอนที่เราไปกู้เงินของมันก็ไม่ทันได้สังเกตให้ดีครับ”

มานพเอ่ยขึ้น ที่เห็นนายของเขานิ่งเงียบมาหลายนาทีตั้งแต่ก้าวขึ้นมาบนรถ

 “ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนพ...ตอนนี้ฉันไม่โทษใครทั้งนั้น เพราะเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากฉัน ถ้าฉันไม่ไปทำกับกนกรดาแบบนั้น เรื่องราวทั้งหมดมันก็คงไม่เกิดขึ้นอย่างนี้”

          “แต่ตอนนั้นนายคงโกรธมาก ที่เพื่อนรักแยกตัวออกไปทำธุรกิจตัดหน้า ก็เลยแค่จะสั่งสอน...แต่ดันบานปลายไป...เท่านั้นเอง”

          “ไม่หรอกนพ...จริงๆ ฉันไม่ได้แค้นเรื่องนั้นทั้งหมดหรอก...ฉันรักกนกรดาต่างหากที่ฉันแค้น กนกรดาไม่เลือกฉัน ไม่รักฉัน ทั้งที่ฉันคอยทุ่มเทให้เธอตลอด...ความเจ็บที่ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าแท้ที่จริงแล้วเพื่อนรักของฉันมันกลับมารักคนที่ฉันหมายปอง โดยที่ฉันไม่เคยระแคะระคายมาก่อน...แต่ตอนนี้มันก็ผ่านมาแล้ว ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...สงสารก็แต่พระพายคนเดียว ฉันจะทำยังไงดีนพ จะช่วยพระพายออกมาได้ยังไง”

          “ผมมีวิธีครับนาย แต่วิธีนี้นายจะต้องพูดกับคุณหนูแบบตรงๆ นะครับ และต้องลดทิฐิของนายลง”

          “อะไรของแกวะนพ...แกมีวิธีตลอด วิธีอะไรของแกวะ”

          “นายต้องคุยกับคุณหนู ให้เปลี่ยนจากต่อต้านนายพริษฐ์ เป็นการเอาอกเอาใจมันแทนครับนาย...ผมเชื่อว่าคุณหนูทำให้นายพริษฐ์ใจอ่อนได้แน่นอนครับ”

          “แกจะบ้าเหรอวะนพ...แกคิดอะไรของแก”

          “เชื่อผมเถอะครับนาย...จุดอ่อนของนายพริษฐ์อยู่ตรงนี้แน่นอน...สายตาของผมไม่พลาด เผลอๆ ตอนนี้นายพริษฐ์อาจจะชอบคุณหนูแล้วก็ได้นะครับ”

          “จะเป็นไปได้ยังไง เมื่อกี้มันก็บอกฉันอยู่ ว่ามันให้พระพายชดใช้หนี้ให้ฉัน”

          “นายลองเชื่อผมอีกสักครั้งสิครับ เราก็ไม่มีทางไหนแล้วนี่ครับ อย่างน้อยขอให้มันคืนหุ้นของนายสัก30เปอร์เซ็นต์ก็ยังดีครับ นายพริษฐ์มีกิจการมากมายมีเงินเป็นพันล้านหมื่นล้าน เรื่องแค่นี้คงไม่สะเทือนหรอกครับ”

          “จริงหรือ?” เจนภพกำลังคิดตามลูกน้องของเขา

          “ครับนาย...”

          “ขอบใจแกมากนะนพ...ที่ไม่ทิ้งฉัน”

          “ครับนาย...เมื่อก่อนนายดูแลผมมาตลอดครับ นายมีบุญคุณกับผมครับ ผมไม่ทิ้งนายครับ”

          “ขอบใจนายอีกครั้ง เรื่องที่นายบอก ฉันจะลองไปคุยกับลูกสาวฉันดู...อย่างน้อยเรื่องของฉันกับไอ้พริษฐ์มันจะได้เบาลงบ้าง”

[ห้องทำงาน...กวินกานต์]

          “พลอยใจ...คุณช่วยโทรนัดคุณพรินทร์มาเจรจาเรื่องการวางโครงสร้างโรงงานเปิดใหม่ของเราหน่อย”

          “ค่ะคุณวีร์...สักครู่นะคะ”

          “อืม...ขอบใจมาก”

          ‘เธอคนนี้...ไม่เคยอยู่ในสายตาของกวินกานต์เลยแม้แต่น้อย’ แต่วันนี้เขากลับมีจุดประสงค์บางอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ‘พรินทร์’ คือพี่สาวฝาแฝดของนายพริษฐ์! คนที่มาพรากคนรักของกวินกานต์ ความโกรธแค้นที่คนรักของเขาถูกเล่ห์เหลี่ยมของนายพริษฐ์เอาเปรียบ ทำให้เขาอยากเอาคืนบ้าง กวินกานต์บังเอิญเจอชื่อและนามสกุลนี้เข้าในเอกสารการร่วมธุรกิจกับบริษัทของเขา ‘อัครกิจวัฒนา’ คือนามสกุลของนายพริษฐ์และพรินทร์ซึ่งเธอเป็นพี่สาวฝาแฝดของนายพริษฐ์ กวินกานต์จึงล็อคเป้าไปที่พรินทร์ทันที

          “คุณวีร์คะ...คุณพรินทร์เธอตอบตกลงรับนัดค่ะ...วันนี้เวลาหนึ่งทุ่มตรง พลอยนัดที่ร้านอาหารใกล้กับบริษัทนะคะ”

          “โอเคครับ”

          [เพนท์เฮ้าส์]

          รถมินิคันหรูเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถในส่วนของวีไอพีที่มีไว้สำหรับลูกค้าของทางคอนโดมีเนียมสุดหรูใจกลางเมืองกรุง ห้องชุดราคานับสิบล้านมีเพียงไม่กี่ห้องเท่านั้น ดังนั้นเรื่องระบบการดูแลและการให้บริการจึงดีเยี่ยมสมราคา

          ปึก! ปึ่ง เสียงประตูเปิดปิดในเวลาเดียวกัน ร่างบางก้าวลงจากรถ วันนี้นันท์นลินต้องมาทำหน้าที่ของเธอ เขาบอกให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ในเพนท์เฮ้าส์ซึ่งเขาจะมาหรือไม่มา แล้วแต่เขาจะกำหนด เธอไม่อาจรู้ได้เลย ยังไงนันท์นลินก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด เวลาหนึ่งปีมันก็ไม่นานเท่าไหร่ ถ้านันท์นลินทำใจและปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้น...

          “นี่!” อยู่ดีๆ น้ำเสียงแบบกระชากของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

          “หือ?” นันท์นลินหันไปยังต้นเสียงนั้นทันที

          “เธอเป็นใคร! ถึงมาอยู่ที่ห้องของธัญญ์!”

          รมิตาเปิดฉากทันทีเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือ ‘ลูกหนี้’ อย่างที่คนรักของเธอบอก หลังจากกลับมาจากที่ทำงานของพริษฐ์ รมิตาก็ตรงดิ่งมาที่เพนท์เฮ้าส์นี้ทันทีไม่รอช้า เบื้องต้นเธอได้สอบถามผู้จัดการเพนท์เฮ้าส์ และได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ คือคนที่พริษฐ์พามาพักอยู่ที่นี่

          “คะ? คุณพูดกับดิฉันหรือคะ?”

นันท์นลินงงอย่างที่สุด ที่อยู่ดีๆ มีหญิงแปลกหน้ามาดักรอเธอ และเอ่ยถามเธอด้วยคำถามที่ทำให้เธองงงวยเช่นนี้

          “เธอนั่นแหละ! ฉันหมายถึงเธอ! รีบตอบฉันมาเดี๋ยวนี้!”

เลือดในกายร้อนฉ่าเมื่อลางสังหรณ์บางอย่างบอกเธอว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่น่าจะใช่ลูกหนี้ธรรมดาอย่างแน่นอน ทั้งรูปร่างหน้าตาสัดส่วน และความสวยของลูกหนี้คนนี้ มันทำให้รมิตาอกแทบจะระเบิดออกมา