ตอนที่ 31 แค้นนี้เพื่อเธอ

“แล้วคุณเป็นใครหรือคะ? ทำไมต้องมาถาม? ดิฉันไม่รู้จักคุณค่ะ...คงไม่จำเป็นที่ดิฉันต้องตอบค่ะ”

นันท์นลินกวาดสายตามองผู้หญิงที่กำลังถลึงตาใส่เธอ ราวกับจะหยุ๋มหัวเธอเสียให้ได้

          “ฉันเป็นแฟนของธัญญ์! ชัดเจนพอมั้ย!”

          “อืม...ค่ะ...แล้วยังไงต่อคะ คือดิฉันจำเป็นต้องรู้ใช่มั้ยคะ?”

นันท์นลินโต้กลับทันที ถ้าเธอคนนี้พูดกับนันท์นลินดีๆ เธอก็คงจะตอบได้ดีกว่านี้

          “ใช่! เธอมาอยู่เพนท์เฮ้าส์ธัญญ์ในฐานะอะไร บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ!”

รมิตารู้สึกหน้าชาอย่างที่สุด เมื่อสำรวจไปทั่วทั้งร่างกายของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกหนี้ตามที่คนรักเธอบอก ยิ่งทำให้รมิตาดิ้นขึ้นไปอีก เธอคนนี้มีความสวยไม่ใช่เล่น

          “ทำไมคุณไม่กลับไปถามแฟนของคุณล่ะคะ ว่าดิฉันเป็นใครและอยู่ในฐานะอะไร”

          “นี่!” รมิตาง้างฝ่ามือขึ้นหมายจะฟาดไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มนั่น แต่ก็ชะงักทันที เมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นแทรก

          “เอาสิ...ถ้าคุณคิดว่าฉันจะยืนให้คุณตบฟรีๆ”

นันท์นลินยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เธอไม่ยอมให้เธอคนนี้มาเล่นงานเธอฝ่ายเดียวแน่ จริงอยู่ที่เธอคนนี้อาจจะโกรธตามประสาผู้หญิงที่จับได้ว่าคนรักตัวเองมีผู้หญิงอื่นซ่อนเอาไว้

          “ธัญญ์บอกว่าเธอเป็นลูกหนี้ แต่ฉันไม่เชื่อถึงได้มาถามเธอนี่ไง!”

          “ก็ตามที่แฟนคุณบอกค่ะ ดิฉันเป็นลูกหนี้ที่ต้องใช้หนี้ให้กับแฟนของคุณ...ทุกคืน!”

นันท์นลินฟาดแบบตรงๆ เขาบอกแฟนตัวเองว่าเป็นลูกหนี้ นันท์นลินก็รู้สึกว่าแฟร์ๆ กันไป ตัวเธอไม่ได้มีค่าอะไรกับเขาอยู่แล้ว ทุกค่ำคืนของเธอกับเขามันเป็นเพียงแค่การชดใช้หนี้ก็เท่านั้นเอง

          “เธอหมายความว่ายังไง! ทุกคืน!”

โทสะร้อนพวยพุ่งเข้ากลางอกของรมิตาจนแทบแตกออกจากกัน เมื่อได้ยินประโยคร้อนจากผู้หญิงคนนี้

          “เอาจริงๆ คุณก็ไม่น่าจะต้องให้ดิฉันแปลให้หรอกนะคะ...เรื่องนี้คุณแค่กลับไปถามแฟนของคุณว่ามันหมายความว่ายังไง ดีกว่าที่คุณจะมาถามดิฉัน...จริงๆ เรื่องสถานะลูกหนี้ดิฉันก็ไม่ได้เต็มใจหรอกค่ะ...แต่เพราะดิฉันไม่มีเงินสี่สิบล้านจ่าย ก็เลยต้องของผ่อนผันเจ้าหนี้ของดิฉันด้วยวิธีนี้ค่ะ”

          “กะ-แก! อีนังหน้าด้าน!”

รมิตาง้างมือขึ้นอีกครั้งเมื่อความโกรธแบบปรอทแตกของเธอพุ่งทะยานไปจนสุดแล้ว

          “ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ ถ้าคุณจะตบดิฉัน เพราะเรื่องนี้ดิฉันเสนอฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกค่ะ...คุณควรกลับไปคุยกับแฟนคุณดีกว่าดิฉันแนะนำ...อ่อ...ถ้าจะให้ดีคุณช่วยพูดกับแฟนคุณหน่อยได้มั้ยคะว่าช่วยลดหนี้ให้ดิฉันเยอะๆ ค่ะ ดิฉันจะได้หลุดพ้นสถานะลูกหนี้เร็วๆ”

          โต้มานันท์นลินก็โต้กลับ แค่การชดใช้หนี้ให้กับเขาเธอก็ลำบากพอแล้ว จะให้เธอต้องมารบกับแฟนของเขาอีก นันท์นลินไม่เอาด้วยอย่างแน่นอน

          “ฮึ่ม! ได้! แล้วฉันจะกลับมาไล่แกด้วยตัวเองเลย! คอยดู!”

          “ค่ะ! ยินดีค่ะ...มาเร็วๆ นะคะ” นันท์นลินโบกมือตอบ

          “เฮ้อ...” นันท์นลินถอนหายใจออกมาอย่างทันที เมื่อเธอผู้จากไปพร้อมกับความโมโหอย่างขีดสุด นันท์นลินไม่คิดที่จะยั่วยุใคร เธอต้องปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง ถึงแม้มันจะแทบไม่เหลือแล้วก็ตาม เธอไม่ต้องการที่จะหาเรื่องใครก่อน ความอดทนของเธอก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน...

.....................

          [ร้านอาหารสไตล์อิตาเลี่ยนแห่งหนึ่ง]

“ดิฉันตกใจมากเลยนะคะ ที่อยู่ดีๆ คุณก็นัดดิฉันมาเจอกันวันนี้”

พรินทร์มาในชุดเดรสเข้ารูปสีสดใส เธอดีใจอย่างที่สุดที่กวินกานต์นัดเธอมาเจอวันนี้ พรินทร์คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเขาจะสนใจเธอด้วยซ้ำ ซึ่งก่อนหน้านี้กวินกานต์ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองพรินทร์เลยด้วยซ้ำ ทั้งที่เธอคอยเปิดโอกาสให้เขาเข้าถึงเธอตลอด จนเธอเริ่มถอดใจไปแล้ว...แต่วันนี้กลับแปลกไป

“อืม...ช่วยแทนตัวเองใหม่ได้มั้ยครับ คุณกับผมก็ห่างกันแค่สองปี...แทนตัวเองด้วยชื่อของคุณก็ได้ครับ...ส่วนผม ‘วีร์’ ครับ” กวินกานต์เปิดเกมรุกทันที

“อ๋อ...ค่ะคุณวีร์”

พรินทร์รู้สึกเก้อเขินอย่างบอกไม่ถูก อาการของเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกเซอร์ไพรส์

“ไม่ต้องเรียกห่างเหินขนาดนั้นก็ได้ครับ คุณตกใจอะไรมาหรือเปล่าครับ...ท่าทางคุณเกร็งๆ นะครับ”

กวินกานต์รู้อาการของเธอคนนี้ดี ไม่ว่าใครก็ต้องตกใจทั้งนั้น ที่อยู่ดีๆ มีผู้ชายมาขอนัดเดทกระทันหันแบบนี้ ‘มันคือเกมการเอาคืน’ กวินกานต์ย้ำกับตัวเองทุกครั้งเมื่อนึกถึงการกระทำของนายพริษฐ์น้องชายเธอ

“เอ่อ...ธาราแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอคะ...จะไม่ให้ธาราตกใจได้ยังไงคะ...ครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน คุณก็คุยแต่เรื่องงานนี่คะ”

พรินทร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่สุด ตลอดอายุ 30 ปีที่ผ่านมาพรินทร์ไม่เคยมีแฟนเลยสักครั้ง เหตุผลน่ะเหรอ พรินทร์กลัว...กลัวเหตุการณ์ในอดีตตอนที่เธอยังเป็นเด็ก อาการของโรคแพนิคของเธอนั้นยังไม่เคยหายไปจากชีวิตของพรินทร์เลย ถึงแม้เรื่องราวเหล่านั้นจะล่วงเลยมาแล้ว 20 ปีก็ตาม เธอไม่กล้าคบใคร...

“ขอโทษครับ...ตอนนั้นผมน่าจะเครียดเรื่องงานมากจนเกินไป...เลยโฟกัสแต่เรื่องงานครับ”

ความจริงมีเพียงน้อยนิด แต่การโกหกสร้างเรื่องมีเกือบ เต็มร้อย กวินกานต์ไม่สนใจว่าตัวเองจะต้องใช้วิธีแบบไหนที่จะ    แก้แค้นเอาคืนนายพริษฐ์ ขอเพียงผลลัพธ์มันคือความเจ็บปวดก็พอ!

“อ่อค่ะ...แล้ววันนี้คุณวีร์จะดูรายละเอียดของเรื่องโครงการหรือเปล่าคะ พอดีธาราจะได้นำเสนอให้คุณอีกครั้งค่ะ”

“คุณธาราเชื่อจริงๆ หรือครับว่าผมจะคุยกับคุณเรื่องงาน”

สายตาคมเข้มจ้องไปที่ใบหน้างามนวลเนียน ถ้าจะบอกว่าผู้หญิงตรงหน้าเขานี้สวย กวินกานต์ยอมรับว่าคือความจริง ดวงหน้างามหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอางเพียงบางเบา ความสวยแบบธรรมชาติที่กวินกานต์ไม่ค่อยได้พบเจอบ่อยนัก นอกจากนันท์นลินแล้ว ก็คงเป็นเธอคนนี้อีกคน แก้มขาวเนียนนั้นมีจุดสีแดงชมพูขึ้นอยู่ตลอดเวลา กวินกานต์รู้ว่าเกมนี้เขาปิดได้ไม่ยาก เพราะดูเธอน่าจะสนใจเขาอยู่เหมือนกัน

“อ่าว...แล้วคุณวีร์นัดธารามาทำไมคะ?”

คำถามอันใสซื่อถูกถามออกไป โดยที่พรินทร์มองผู้ชายตรงหน้านั้นบวกเสมอ เพราะเธอชอบผู้ชายคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่พรินทร์ไม่กล้าที่จะสรุปเข้าข้างตัวเองก็เท่านั้น

“ผมขอพูดตรงๆ เลยนะครับ...ตอนแรกคุณพ่อพยายามแนะนำคุณให้ผมรู้จัก ผมยอมรับว่าผมไม่ได้สนใจคุณ ผมมัวแต่เคร่งเครียดกับงาน จนเมื่อพ่อของผมแนะนำผมอีกครั้ง ว่าผมควรที่จะคว้าเพชรเม็ดงามนี้ไว้ ผมเลยกลับไปทบทวน ผมเลยคิดที่จะเริ่มสนใจคุณ ก็เลยขอสานสัมพันธ์กับคุณครับ ผมเองตอนนี้ก็ไม่ได้มีใครนะครับ โสดครับ...อยากจะลองคบกับคุณครับ...ธารา”

กวินกานต์เล่นเกมเชิงรุก!

“อะไรนะคะ!”

หัวใจของพรินทร์กระตุกวาบทันทีกับสิ่งที่เธอได้ยินจากปากของชายหนุ่ม ใจเธอเต้นแรงและสั่นสะท้านราวกับไม่เคยสัมผัสความรักมาก่อน และได้ตกเข้าไปในวังวนของห้วงเสน่หาความเทิดทูนอันท่วมท้นอย่างรวดเร็ว...