Ep.3 มันเป็นอะไรของมันว่ะ?

Ep.3 มันเป็นอะไรของมันว่ะ?

วันต่อมา

ณ คลับแห่งหนึ่ง มีผู้คนมากมายหลายตาที่มาที่นี่ ล้วนแต่เป็นพวกผีพนัน ไม่ว่าจะเล่นขนาดไหนก็ไม่รู้จักพอสักที นี่สินะที่มา ของคำว่า 'ไม่รู้จักพอ'

ซึ่งเจ้าของคลับไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนของสก๊อต นั่นก็คือ ฟินน์ หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งก็คือ Dark เพราะความโหดของมันนั้นเอง

สก๊อตนั่งอ่านรายละเอียดที่ผู้เป็นพ่อได้ส่งมาให้ เกี่ยวกับหนี้ที่ถูกกู้ไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว โดยสามีภรรยาคู่หนึ่ง และที่อยู่ของพวกเขา

ทว่าในเครื่องสี่เหลี่ยมผืนผ้านั้น มีรายละเอียดของที่อยู่ ของผู้เป็นหนี้ปรากฎขึ้น

ที่อยู่ XXXXXXXX

สก๊อตถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะการทวงหนี้มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากสำหรับเขา เขาไม่ชอบเอาซะเลย ทำไมคนอย่างเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย ถือปืนฆ่าศัตรูยังง่ายกว่าอีก และที่สำคัญมันไม่น่าปวดหัวเเบบนี้

“เฮ้ย ไอ้สก๊อต มึงเป็นอะไรของมึงว่ะ? ” คอลิน เพื่อนกลุ่มเดียวกับร่างสูงถามอย่างนึกสงสัย

“เออ นั้นดิ กูเห็นมันนั่งทำหน้าแบบนี้มาสักพักใหญ่ล่ะ” เพื่อนรักอย่าง ออซซี่ ก็ช่วยเสริม

“มีเรื่องอะไรก็บอกพวกกูให้ช่วยได้นะเว้ย” เพราะเพื่อนแต่ละคนของเขานั้น ไม่ใช่กระจอกๆ สามารถทำได้ทุกอย่าง

“กูไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากใคร”

สก๊อตพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เเววตาอยากที่จะคาดเดาความรู้สึก เเละที่สำคัญคนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องให้เพื่อนๆมาช่วย ซึ่งเพื่อนๆของเขาก็รู้ดี

“เออๆ รู้คร๊าบบบว่า สก๊อต เรซเตอร์ เก่งและฉลาดมากกกกกกก” คอลินทนไม่ไหวเลยพูดแทรกขึ้นมา “แล้วไอ้คนเก่งอย่างมึง ทำไมต้องมานั่งทำหน้าซีเรียสอยู่ตรงนี้ล่ะคร๊าบ หืม? ”

คอลินพูดด้วยใบหน้าที่กวนตีน เขาล่ะอยากจะเอาตีน เอ้ย เท้าประทับหน้ามันซะจริงๆ

“เรื่องของกู! ไม่ใช่ธุระอะไรของพวกมึง” เชื่อแล้วว่าเย็นชา

“อ้าว ไอ้นี่! พวกกูอุส่าห์เป็นห่วงนะเว้ยเห้ย ดูมันพูดเข้าสิ เดี๋ยวพ่อก็เตะให้หน้าคว่ำสะหรอก” จากที่นั่งเงียบมานาน คลาร์ก ก็ได้เวลาใช้ปากสักที เพราะทนไม่ไหวที่เพื่อนไม่เห็นความห่วงใยของพวกเขาซะเลย

สก๊อตยกไหล่นิดๆ ทำเป็นไม่ได้สนใจคำพูดที่เหมือนลมที่พัดผ่านมาเเล้วก็ผ่านไป และก็ยกไวน์สีอำพันขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว ‘อึกๆ’

“พวกมึงพากันหุบปากสักที กูมาดื่มไม่ใช่มาฟังเรื่องไร้สาระน่ารำคาญ!” เสียงอันน่าเกรงขามของเพื่อนอีกคนก็ดังขึ้น ฟินน์พูดขึ้นอย่างเอือมระอาเพื่อนๆของตัวเอง

“อ้าววว ไอ้ดาร์ก! มึงนี่ดาร์กได้สมฉายากับนิสัยจริงๆ” ออซซี่อดไม่ไหวที่จะด่ากลับ แต่คิดหรอว่าคำแค่นั้นจะทำให้ไอ้คนดาร์กอย่างเขาสนใจ

มาเฟียทั้งห้าตระกลูที่กำลังพูดถึงนี้ คนที่อยู่ในวงการมาเฟียไม่มีใครไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของพวกเขา และพวกเขาเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ยังเด็กมี สก๊อต, ฟินน์, ออซซี่, คอลิน, และคลาร์ก

ชื่อกลุ่มของพวกเขาทั้งห้า คือ “The Beast” แต่ทว่าชื่อที่ตั้งกลับตรงข้ามกับหน้าตาของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง พวกเขาได้ช่วยกันตั้งชื่อกลุ่ม The Beast ซึ่งเป็นชื่อที่ทุกคนเห็นชอบตรงกัน

ทุกคนในกลุ่ม The Beast จะมีรูปสักตรงหน้าอกข้างขวาเหมือนกันทุกคน รูปที่สักคือ รูปหัวกะโหลก ทำให้ดูน่ากลัวสมกับชื่อ

“งั้น มึงสองตัวอยากกกกหายเครียดไหมล่ะ? ”

คอลินพูดข้อเสนอแก้เครียดมาให้เพื่อนอย่างสก๊อตกับฟินน์ได้ฟัง แล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ และยิ้มหวานใส่ คนอย่างพวกเขา ทั้งสองหรอจะไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกคนนี้ หมายถึงสิ่งใดที่จะทำให้เขาหายเครียด

“กูไม่ต้องการ ถ้ามึงอยากกกหนัก” สก๊อตเว้นจังหวะการพูด และจากนั้นพูดต่อว่า “ก็แก้เครียดคนเดียวไปเถอะ” ดูมันๆ

คอลินได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง ที่ไอ้เพื่อนเขาคนนี้มารู้ทันใจเขา

จะไม่รู้ทันได้ไงล่ะ ก็เขากับสก๊อตเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตัวเท่ามดตะนอย

“กูไปล่ะ มีธุระ” สก๊อตไม่สนใจเพื่อนๆของเขาแม้แต่น้อย เพราะเขาต้องรีบไปจัดการธุระเรื่องธุรกิจกับลูกค้าคนสำคัญของเขาต่อ ไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับพวกมันหรอก

“กูก็จะกลับ หมดอารมณ์ดื่ม รำคาญ!” ฟินน์พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเย็นชา เขาเป็นอีกคนที่ไม่อยากจะอยู่ต่อ เพราะเขาไม่ชอบอะไรที่มันน่าวุ่นวาย

“อ้าววว ไอ้สองตัวนี่ มาได้แปบเดียวก็ไปล่ะ” คลาร์กพูดขึ้นอย่างเอือมระอา “ดูเพื่อนของพวกมึงดิ กูล่ะหัวจะปวด!”

“เพื่อนกู ก็เพื่อนมึงด้วยคร๊าาบ” ออซซี่กล่าวอย่างประชดประชัน

“กูคิดว่า ไอ้สก๊อตต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง ที่มาทำให้มันไม่พอใจน่ะ กูว่า” คอลินทำหน้าตาเต็มไปด้วยความสงสัยในตัวเพื่อนของเขา เพราะถ้าไม่มี คนอย่างสก๊อตคงไม่เป็นแบบนี้ “มันเป็นอะไรของมันว่ะ กูอยากรู้หนัก”

“ไอ้คอลิน”

“ว่า? ”

“อย่า สอ เอือ กอ”

คอลินถึงกับอ้าปากข้างกลางอากาศ เมื่อได้ยินเพื่อนพูดอย่างนั้น

เป็นคลาร์กที่พูดขึ้นมาอย่างเอือมระอากับไอ้คนสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน เขาคิดว่า มันควรเอาเวลาพวกนี้ไปทำมาหากินยังจะดีกว่า

“โถ ไอ้เวร!!!” คอลินตะคอกใส่คลาร์กเสียงดังฟังชัดราวกับนกหวีดที่เป่าร้อยอันพร้อมกัน นี่มันกล้ามาหลอกด่าเขางั้นหรอ

คลาร์กไม่สนใจคำด่าใดๆจากไอ้เพื่อนรัก เขาแค่ยกไหล่ ยกคิ้วใส่มันเท่านั้น แค่ได้ด่ามันเขาก็มีความสุขแล้ว ความสุขหาได้ง่ายๆจากการด่าเพื่อนตัวเองนั้นเอง

อีกมุมหนึ่ง

ณ ร้านคาเฟ่เล็กๆ

“นี่ตะวัน ฉันกับท๊อปว่าจะชวนแกไปเล่นดนตรีเพื่อการกุศล จะไปด้วยกันป่าว? ”

เพื่อนรักอย่าง แสงเหนือ ถือโอกาสชวนทานตะวัน

“นี่ยัยแสงเหนือ ทุกคำแกพูดถูกหมดเลยน่ะยกเว้นอะไรรู้ไหม? ” ท๊อปฟี่พูดด้วยน้ำเสียหงุดหงิดและไม่พอใจเพื่อนรัก

“อะไรหรอ ฉันพูดผิดตรงไหนหรอแก? ” แสงเหนือที่ไม่เข้าใจว่าตัวเองพูดตรงไหนผิดไป ก็เลยทำหน้างงๆถาม

“ก็ชื่อฉันไง ยัยบ๊องเอ่ยยย นี่ฉันบอกพวกแกกี่ทีแล้วหะ? ” ใบหน้าของท๊อปตอนนี้เหมือนมีไฟถูกจุดขึ้นบนใบหน้า “ว่าฉันชื่อท๊อปฟี่ ไม่ใช่ท๊อป เข้าใจไหมมมม!!? ”

ท๊อปฟี่พูดออกมาเสียงดังฟังชัดยิ่งกว่า HD สะอีก เขาได้แต่หวังว่าเพื่อนรักสองคนจะจดจำใส่สมองอันน้อยนิดนี่สักที ‘เหนื่อยใจฉิบเป๋ง’

“โอเคๆค๊า รับทราบแล้วค๊า ท๊อปฟี่คนสวยประจำหมู่บ้านทอฝัน”

ทานตะวันที่นั่งฟังเพื่อนพูดก็หัวเราะชอบใจ

“ที่พวกแกบอกว่าจะชวนไปเล่นดนตรีเพื่อการกุศลเนี้ย คือวันไหน? ” ทานตะวันที่นั่งเงียบมาสักระยะก็พูดขึ้น แล้วก็ทำตาปริ๊บๆใส่เพื่อน “ฉันจะได้เตรียมตัวถูก เดี๋ยวกลัวไปชนกับวันงานฉันที่ต้องไปดูแลไร่”

“ไม่ชนแน่นอนจ๊า เพราะเราจะเล่นดนตรีประมาณ 1 ทุ่ม แกคงไม่ไปไร่ ตอน 1 ทุ่มหรอกใช่ไหม? ” ท๊อปฟี่พูดให้เพื่อนรักฟังแบบมีจริต กวนๆนิดๆ

“แล้ววันไหนล่ะจ้า คนสวย” ทานตะวันทำหน้าตากวนๆใส่ท๊อปฟี่คืนบ้าง

“หน้าตาแกนี่ น่าหมั่นไส้สุดๆเลยอ่ะ” พอท๊อปฟี่เห็นหน้าเพื่อนรักอย่างนั้นจึงเบะปากใส่ หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“เราจะไปเล่นดนตรีในคืนพรุ่งนี้จ๋า เพื่อนรักตะวัน”

“งั้นฉันตกลง เจอกันพรุ่งนี้นะ เพื่อนรักกกกก”

“โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ พวกฉันจะไปรับละกัน” แสงเหนือบอกกับทานตะวัน ที่เธอกับท๊อปฟี่ต้องไปรับ เพราะบ้านของทานตะวันอยู่ห่างจากพวกเธอประมาณ 2 กิโลเมตร ถึงแม้ว่าจะอยู่หมู่บ้านเดียวกันก็ตาม

หลังจากนั้น ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเติบโต เอ้ยยยย กลับบ้าน กลับช่องของตัวเอง

พอรถคู่ใจของเธอจอดถึงหน้าบ้านไม่ถึงหนึ่งวิ ยายเธอก็ถามทันทีว่า

“ไปไหนมาหรอตะวัน? ”

“ไปคุยเล่นกับเพื่อนๆมาจ๊ะยาย” วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธออารมณ์ดีมากๆ แต่ทว่าอารมณ์ดีได้ไม่นานเสียงใครบางคนก็แทรกขึ้นมา

“ไม่ใช่ว่าไปหา ฟอ เเอ นอ เเฟน มาหรอคร๊าบบบบ ลูกพี่” แฝดอย่างโจ้ได้พูดล่อเลียนกับเธอ สองแฝดคู่นี้ มักจะเรียกทานตะวันว่า ลูกพี่ และตอนนี้มันยังกวนประสาทเธอสะกดคำว่า แฟน ให้ฟังอย่างเสียงดังฟังชัดดด มันคิดว่าเธอไม่เคยเรียนภาษาไทยมาหรือไง

คนอย่างเธอเนี้ยนะจะไปหาแฟน ชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะ

“แกเคยยืนอยู่ดีๆ แล้วหัวขม่ำอย่างไม่รู้ตัวป่าว? ”

จากที่มีน้ำเสียงที่เคยหวานฉ่ำราวกับน้ำแตงโมปั่น แต่บัดนี้กลับกลายเป็นน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกและแฝงไปด้วยความโหดร้าย อาฆาต

ตอนนี้ทานตะวันควันแทบจะออกจากหูให้ได้ ที่ไอ้แฝดตัวนี้ มันกล้ามาหยอกล้อเธอด้วยการเอาเรื่องของผู้ชายมาพูดต่อหน้าเธอไม่พอ ยังจะมาพูดต่อหน้าของยายกับตาเธออีก เดี๋ยวมันได้เจอดี!

“โห หยอกนิดหยอกหน่อย ทำเป็นหน้ายักษ์ไปได้ เดี๋ยวไม่งามน่ะคร๊าบบบ” ดูมันทำหน้าแบบนั้น เธอล่ะอยากจะกระชากมาเตะให้สนุกขาชะมัด

“หุบปากกวนๆของแกไว้กินข้าวสะเถอะ ไม่งั้นจะได้กินนี้แทน”

เธอพูดแล้วทำตาชำเลืองมองลงไปที่เท้า เป็นการบอกเป็นนัยให้ไอ้แฝดตัวนี้มันรู้ว่าอย่ามากวนกับเธออีก ไม่งั้นจะไม่มีคำว่าเตือน แต่มันจะโดน

“โถ โหดชะมัด!” โจ้ได้แต่บ่นอุ๊บอิ๊บอยู่ในลำคอ กลัวว่าลูกพี่ของเขาจะได้ยิน

จากนั้นทานตะวันก็เดินเข้าบ้านไป เพราะขี้เกียจมาเถียงกับไอ้แฝดให้มันเมื่อยปาก ไปหาน้ำเย็นๆชื่นใจดื่มยังจะดีกว่า...