บทที่ 6

หลังจากสมัครงานเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านคงเห็นว่าพายเป็นคนหน้าตาสวย หุ่นดี บุคลิกดี เลยรับเธอเข้าทำงานทันที อันนี้ก็น่าจะเป็นความโชคดีของเธอในรอบวันเลยก็ว่าได้

ระหว่างที่กำลังเดินกลับตึกคณะ ก็มีรถยนต์หรูคันคุ้นตาขับผ่านหน้าเธอไปด้วยความเร็ว ถึงจะผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที แต่เธอกลับจำมันได้ทันทีว่าเป็นรถของผู้ชายที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน

นี่เขาเรียนมหาลัยเดียวกับเธอเหรอ ทำไมเธอไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน แต่ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเธอไม่เคยไปไหนไกลจากคณะตัวเอง

"มีอะไร? กูเห็นมึงมองรถคันที่ผ่านไปแปลก ๆ"เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อเจอคำถามของมีนา เรื่องเมื่อคืนเพื่อนสองคนยังไม่รู้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเพื่อนหรอก เพียงแต่ไม่อยากบอกตอนนี้ อยากรอให้พ้นช่วงนี้ไปสักพักก่อน

"ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะ"

ส่วนคาเตอร์ขณะที่กำลังขับรถผ่านตึกคณะนิติศาสตร์ เขาก็เห็นพายเหมือนกัน ถึงจะเป็นเวลากลางวัน แต่เขากลับจำเธอได้ทันที เธอคือเด็กเสิร์ฟที่เขาช่วยไว้เมื่อคืน ดูเหมือนโลกจะกลมเกินไปหรือเปล่า เขาไม่คิดว่าเธอจะเรียนมหาลัยเดียวกับเขา

ตอนนี้เขากำลังขับรถมุ่งตรงไปยังผับธันเดอร์ เพราะโดนเรียกตัวไปด่วน คงจะเป็นเรื่องเมื่อคืนนั่นแหละ มีแค่สกายที่รู้เรื่องนี้จากคนเป็นพี่ชาย ส่วนเพื่อนในกลุ่มคนอื่นไม่มีใครรู้เรื่อง เขาเองก็ยังไม่คิดบอก ตอนแรกก็คิดว่าเรื่องก็คงไม่ใหญ่อะไรมาก แต่พอมาถึงผับกลับเจอพวกอันธพาลพวกนั้นรออยู่กับธันเดอร์ในห้องรับรองแขก

“มาแล้วเหรอ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”ชายคนหนึ่งในกลุ่มยืนชี้หน้าเขาทันที ที่เขาโผล่หน้าเข้าไปในห้องนั้น ด้วยท่าทางเรียบเฉย ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรตามสไตล์ของตัวเอง แต่คนพวกนั้นดูเหมือนจะไม่พอใจในการกระทำของเขา เพราะทุกคนต่างมองหน้าเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“เขาเป็นน้องชายกู”ธันเดอร์เอ่ยออกไปทันที วันนี้ทั้งวันเขาไม่เป็นอันทำอะไร เพราะไอ้คนพวกนี้ไม่ยอม ต้องการจะเจอกับคาเตอร์อย่างเดียว ขนาดเขาบอกว่าไม่รู้จัก พวกมันยังไม่เชื่อ บอกว่าคาเตอร์อ้างว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กของเขา

“แล้วเมื่อกี้บอกไม่รู้จัก”ไอ้คนที่เอามือชี้หน้าเขาหันไปเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับธันเดอร์“ถ้ายังอยากทำธุรกิจที่ตรงนี้อย่างราบรื่น ต้องให้มันกราบตีนขอโทษกู เป็นเด็กกล้าเอาปืนมาขู่กู”

ธันเดอร์กรอกตามองบน เขาไม่ได้กลัวพวกมันสักนิด ที่ทำแบบนี้เพราะรำคาญ แต่ถ้าถึงขั้นขู่เรื่องผับแบบนี้ เขาคงไม่ใจเย็น“คิดว่ากูกลัวพวกมึงเหรอ?”

เสียงเยียบเย็นของธันเดอร์ที่เปร่งออกมา คนสนิทแบบคาเตอร์รู้ดีว่าพี่ชายคนนี้กำลังโกรธ“เรื่องอะไรกูต้องไปกราบมึง ควรเป็นพวกมึงต่างหากที่ต้องกราบขอโทษผู้หญิงคนนั้น”

“มึงนี่ยังปากดีไม่เลิกนะ คงไม่รู้สิว่ากูเป็นใคร”

คาเตอร์เดินไปตรงหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างไม่กลัว เขาใช้สายตามองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า“ถ้าหน้าไม่เหมือนพ่อแม่กู คิดว่ากูต้องรู้จักมึงไหม”

ปกติคาเตอร์ก็ไม่ใช่คนที่ก้าวร้าวกับคนที่อายุมากกว่าอยู่แล้ว แต่หากเป็นคนพวกนี้ บอกตรง ๆ เขาไม่คิดจะให้ความเคารพ นอกจากหน้าตาไม่น่านับถือแล้ว นิสัยยังไม่น่าสนทนาด้วย

“น้องมึงปากดีแบบนี้ มึงคงไม่อยากเปิดผับแล้วสินะ”

“ผับกูไม่ได้เปิดแค่วันสองวันนะ มึงควรสืบให้ดีเสียก่อนที่จะพูดแบบนี้”ธันเดอร์ตวาดออกไป พร้อมกับลูกน้องสามสี่คนเดินเข้ามาขนาบข้าง เขาพอจะรู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร ก็แค่ลูกนักการเมืองท้องถิ่นแถวนี้ คิดจะทำตัวกร่างไปทั่ว ตอนแรกเขาก็ไม่อยากยุ่งแล้ว แค่อยากให้คาเตอร์ได้เจอพวกมันเรื่องจะได้จบ ๆ แต่เห็นทีจะไม่จบ เขาก็จะใช้วิธีการจัดการของเขาเหมือนกัน

“ออกไปจากผับกูได้แล้ว เรื่องจะให้น้องกูขอโทษอะไรนั่น คงเป็นไปไม่ได้ และเตรียมตัวมึงให้ดีนะ กูจะให้น้องผู้หญิงแจ้งตำรวจ”

“ฮ่า! ฮ่า!”ไอ้สี่คนนั้นหัวเราะออกมาทันที ที่ธันเดอร์พูดถึงตำรวจ แต่พวกมันคงไม่รู้ว่าเขามีหลักฐานหมดแล้ว จากกล้องวงจรปิดรอบร้าน เห็นทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่เรื่องนี้เขาคงไม่บอกพวกมัน คงต้องเรียกเด็กเสิร์ฟเมื่อคืนมาพบเขาก่อน เพื่อถามว่าเธอจะเอายังไง

“ตำรวจเหรอว่ะ งั้นกูกลับไปนอนรอที่บ้านดีกว่า ไปกันเถอะพวกมึง”มันพูดประชด พร้อมทั้งเอ่ยบอกอีกสามคนให้กลับ“พวกมึงก็ระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน”

ชี้หน้าเขาทั้งสองคน ก่อนจะพากันออกจากห้องรับรองไป โดยมีลูกน้องผับเดินตามออกไปด้วย

“ผมขอโทษนะพี่”หลังจากพวกนั้นออกไป คาเตอร์ก็ยกมือไหว้ขอโทษธันเดอร์ทันที เขาเป็นคนทำให้เรื่องมันวุ่นวายขนาดนี้

“ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก ว่าแต่ผู้หญิงที่มึงช่วยเมื่อคืนมึงรู้จักเหรอ”

“ไม่รู้จัก ที่จริงก็ไม่อยากยุ่งเลยนะพี่”

ธันเดอร์ยิ้มออกมา“เออกูรู้ ถ้าเป็นกูก็ต้องช่วยเหมือนกัน นี่ก็เพิ่งให้ฝ่ายบุคคลโทรไปให้ออกจากงานไปก่อน คงไม่ปลอดภัยหรอกที่จะให้ทำงานที่นี่"

คาเตอร์ฉุกคิดถึงเมื่อคืนที่เขาไปส่งเธอ ถึงจะเป็นเวลาดึกแต่พอจะมองออกว่าความเป็นอยู่ของเธอไม่ดีเท่าไหร่ อีกทั้งการเรียนไปด้วยแล้วมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผับเลิกตีหนึ่งตีสองแบบนี้ ชีวิตคงจะลำบากมาก แต่แล้วทำไมเขาต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้ด้วย เธอจะเป็นยังไงก็เรื่องของเธอ เขาไม่ได้เกี่ยวอะไร

“แล้วพี่จะเรียกเธอมาจริงเหรอ”

“อืม...กูมีหลักฐานเอาผิดพวกมันแล้ว ถึงจะทำอะไรมากไม่ได้ แต่ก็ต้องทำให้พวกมันหลาบจำเสียบ้าง”ธันเดอร์สั่งให้ลูกน้องโทรหาพายเพื่อให้มาพบเขาทันที“แล้วมึงจะกลับเลยหรือเปล่า? หรือว่าจะแดกเหล้าตอนนี้”

“เอ่อ…สักนิดก็ได้พี่”

เมื่อตอบไปแบบนั้น ทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปยังโซนวีไอพีชั้นสอง ตอนนี้ผับยังไม่เปิด เลยยังไม่มีพนักงานมาทำงาน มีเพียงลูกน้องคนสนิทของธันเดอร์ไม่กี่คนเท่านั้น

หลังจากนั่งดื่มไปได้สักพัก ลูกน้องของธันเดอร์ก็มาบอกว่าผู้หญิงที่ให้โทรหามาแล้ว“ไปพาขึ้นมาบนนี้”

คาเตอร์หันมองไปยังด้านล่าง เห็นผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดนักศึกษาเหมือนที่เขาเห็นที่มหาลัย แสดงว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไปและจำได้จริง ๆ ว่าเป็นเธอ

ใบหน้างองุ้มเหมือนไม่พอใจของพาย เดินตามลูกน้องเจ้าของผับขึ้นมาตามบันได เธอไม่อยากมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ เพราะเมื่อช่วงบ่ายเธอเพิ่งได้รับสายจากฝ่ายบุคคลว่าให้ออกจากงาน แต่พอตอนเย็นบอกให้เธอเข้ามาพบเจ้าของผับ ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

แต่ทว่าเมื่อขึ้นมาถึงโซนวีไอพี เธอกลับเจอผู้ชายที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืนนั่งอยู่กับเจ้าของผับด้วย นัยน์ตาคมจ้องมองเธอทุกย่างก้าวที่เธอเดินเข้าไปใกล้ ผู้ชายคนนั้นใส่เสื้อช็อปคณะวิศวะของมหาลัยเธอ ถึงแม้จะไม่เคยย่างกายไปคณะนั้น เพราะเพื่อนสองคนห้ามไว้บอกว่าที่นั่นมีแต่คนอันตราย แต่เธอก็จำได้ว่าเป็นเสื้อช็อปมหาลัยเธอ แสดงว่าเจ้าของรถที่เธอเห็นขับผ่านไปเมื่อตอนบ่าย ก็คือเขาจริง ๆ

“นั่งสิ”เสียงทุ้มราบเรียบของธันเดอร์บอกให้เธอนั่งลงโซฟาตรงข้ามกับคาเตอร์

“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ”