17

“เวลาของฉันกับเขาหมดไปแล้ว” หญิงสาวเสียงเครือ “มันหมดไปตั้งแต่ที่ฉันสำนึกได้ว่าฉันกับเขาไม่คู่ควรกันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรทั้งนั้น”

“คิดว่าผมจะเชื่อคุณหรือไง ในเมื่อก่อนหน้านี้คุณพยายามติดต่อเขาและพยายามทำให้น้องชายของผมกลับไปหาคุณ”

“อย่ามาปรักปรำกันนะคะ คริสต์เป็นคนดี เขาแค่อยากรู้เท่านั้นว่าฉันเป็นยังไง”

“อ้อ...อยากให้เขารู้ใช่ไหมว่าคุณมันน่าสงสารและอ่อนแอมากแค่ไหนเวลาถูกผู้ชายทิ้ง มารยาหญิงมันก็มีเท่านี้ มีแค่อยากให้คนอื่นเห็นใจ บางทีอาจไม่จำเป็นต้องเป็นคริสต์ แต่เป็นผู้ชายคนไหนก็ได้ที่คุณพร้อมจะบากหน้าเข้าไปให้พวกมันปลอบด้วยเงิน!”

“นิค! คุณพูดเกินไปแล้วนะ...อ๊ะ!”

ภิณไลย์ญาร้องเสียงหลงเมื่อผลักร่างสูงออกห่างและเงื้อมือขึ้นหวังจะตวัดลงบนหน้าของนิโคลัสแต่ไม่ทันมือหนาของเขาที่คว้ามันไว้แน่นก่อนผลักร่างน้อยให้หลังชนผนังอีกครั้งและดันตัวเข้าหา คราวนี้เขาจับคางเรียวไว้และบีบเต็มแรง หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาซึมและทำได้แค่ส่งเสียงเจ็บปวดในลำคอ ชายหนุ่มขบกรามเสียงดังและคำรามดุดันน่ากลัว

“อย่าคิดท้าทายผมแบบนี้อีกเนเน่! ผมไม่ใช่คริสต์หรือไอ้ผู้ชายหน้าไหนที่คุณคิดว่าจะร้องขอความเห็นใจได้ ฟังผม...ฟังให้ชัดๆ”

นิโคลัสก้มหน้าลงไปใกล้ ใกล้มากเสียจนปากหยักได้รูปแทบจะแนบบนกลีบปากระริกสั่นของภิณไลย์ญาได้อยู่แล้ว เสียงลมหายใจของเขาหนักหน่วง เสียงครางลึกในลำคอสั่นไหวประสาทของหญิงสาวที่คางมนถูกบีบด้วยปลายนิ้วแกร่งดุจคีมเหล็กกล้าจนเจ็บร้าวไปถึงขมับ เขาไม่สนใจหยดน้ำที่ไหลจากหางตาคู่สวยลงอาบแก้มด้วยซ้ำนอกจากเค้นเสียงลอดไรฟัน

“จำไว้ว่าสำหรับผมผู้หญิงอย่างคุณไม่ได้สำคัญอะไรมากไปกว่าเม็ดกรวดทราย ถ้าจะเป็นได้ก็แค่ที่ระบายอารมณ์ของไอ้พวกผู้ชายมีเงินเท่านั้น ผมจะให้คุณอยู่ที่นี่ คุณอาจจะติดต่อกับใครก็ได้ยกเว้นน้องชายของผม และเวลาอยู่ที่นี่คุณต้องฟังผมทุกอย่างในฐานะทาสเงินที่ต้องแลกอิสรภาพกับการชดใช้ค่ารักษาน้องชายของคุณ ที่สำคัญอย่าทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบ”

พูดจบก็คลายนิ้วที่กดปลายคางหญิงสาวแต่ใบหน้าหล่อเหลายังอยู่ชิดมากขณะภิณไลย์ญากลั้นสะอื้นและถามเสียงสั่น

“ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณไม่ชอบอะไร”

“คุณจะเรียนรู้มันจากคนในบ้านนี้ และสำหรับโซอี้ ในขณะที่คุณอยู่ที่นี่ ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไงห้ามแสดงความทุกข์ใจให้เธอเห็น”

“คุณกำลังหมายความว่าถึงจะเกลียดกันแค่ไหนเราก็ต้องยิ้มให้กัน...อย่างนั้นสินะคะ”

“ให้คุณเจ็บเจียนตายก็ต้องเก็บไว้ ไม่มีสิทธิ์แสดงความเจ็บปวดให้ใครเห็นอย่างเด็ดขาด!”

คำขู่ทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้ง แต่แล้วทั้งสองต้องชะงักเมื่อเสียงแหลมเล็กดังขัดจังหวะที่หน้าประตูห้อง

“แดดี๊...แดดี๊ขา...หนูอาบน้ำเสร็จแล้ว...เสร็จแล้วๆๆ”

นิโคลัสจำต้องผละจากร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นหากภิณไลย์ญาก็เก็บอาการหวาดหวั่นไว้ได้ทันก่อนชายหนุ่มจะหันไปเปิดประตูให้หนูน้อยวิ่งเข้ามา โซอี้โผเข้ากอดร่างสูงที่ย่อตัวลงและโอบอุ้มร่างน้อยในชุดกระโปรงลายดอกตัวใหม่พร้อมด้วยกลิ่นหอมของสบู่และแชมพูหวานยิ่งกว่าลูกเบอรร์รี่เป็นตะกร้าลอยมาแตะจมูกของหญิงสาวที่ยืนมองคนทั้งสองกอดและหอมแก้มราวกับไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน

“โอว...อะไรเนี่ย...แดดี๊ว่า แดดี๊ได้กลิ่นสตรอวเบอร์รี่นะ”

“ม่าย...ม่ายช่าย...นี่เป็น...กลิ่นฟรุ๊ตตี้”

“พระเจ้า...ถ้าอย่างนั้นแดดี๊ของหม่ำผลไม้กองนี้ให้หมดเลยได้ไหม แดดี๊หิวมาก กลิ่นของมันชวนหิวมากจริงๆ”

“อย่านะแดดี๊...อย่านะคะ...ฮะๆๆๆๆ...ไม่ๆๆๆๆ....”

โซอี้หัวเราะคิกคักเพราะถูกปลายจมูกของนิโคลัสซุกไซ้ไปทั่วทั้งเรือนผมสีน้ำตาลประกายทองสว่างไสวที่ยังเปียกปอนและผิวแก้มนุ่มละมุน ลำคอหอมกรุ่นกลิ่นละไม ภิณไลย์ญามองภาพนั้นอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายร้ายกาจเลือดเย็นอย่างเขาจะรู้จักทำให้เด็กน้อยไร้เดียงสาหัวเราะได้ หญิงสาวรู้สึกหดหู่และอับอายตัวเองขึ้นมาในวินาทีนั้น เธอต้องมองดูทุกคนในบ้านหลังนี้มีความสุขแม้หัวใจตัวเองต้องร่ำไห้เช่นนั้นหรือ นิโคลัสบีบคั้นเธอได้อย่างเจ็บแสบและแยบยล เมื่อไหร่กัน...เมื่อไหร่เธอถึงจะหลุดพ้นจากชีวิตของเขาเสียที แต่แล้วความคิดนั้นก็หยุดชะงักลงอีกครั้งเมื่อโซอี้หยุดหัวเราะและถามขึ้นว่า

“แดดี๊ขา...แล้ว...คืนนี้เนเน่...นอนที่ไหนคะ?”

“เราจัดห้องไว้ให้เธอแล้ว”

“เนเน่จะอยู่ที่นี่...นานไหมคะ?”