18

ชายหนุ่มเหลือบแลเจ้าของใบหน้าสวยจัดที่หรุบเปลือกตาลงก่อนเขาจะตอบว่า

“เนเน่จะอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพัก”

“สักพัก? สักพักคืออะไรคะ?”

“ก็ไม่นานไงล่ะจ๊ะ”

“กี่วันคะ?”

“ไม่แน่ใจ”

“ทำไมแดดี๊บอกไม่ได้”

“แดดี๊ไม่แน่ใจ...ยังไงล่ะจ๊ะ”

รอยยิ้มอ่อนหวานและขี้เล่นในทีพร่าพรายบนใบหน้าหล่อเหลา ถึงเขาเป็นคนหน้าดุ เลือดเย็นแค่ไหนแต่ภิณไลย์ญาก็อดไม่ได้เลยที่จะเหลือบมองหน้าคร้ามเข้มและท่าทีของเขาต่อลูกสาวตัวน้อย อดคิดไม่ได้เลยว่าหากเขายิ้มและพูดดีกับเธอเช่นนั้นบ้างสักครั้งความรู้สึกของเธอคงไม่แย่ไปกว่านี้ หญิงสาวพยายามสงบใจตัวเอง พยายามมองในแง่ดีว่าอย่างน้อยเธอก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ เป็นเด็กหญิงตัวเล็กช่างพูดที่ยังมองเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ สักครู่ก็ได้ยินนิโคลัสเอ่ยว่า

“เอ...แดดี๊ว่าตอนนี้มันดึกแล้วนา ถึงเวลาที่ลูกต้องนอนแล้วรู้ไหม ลิตเติ้ลแรบบิท แม่กระต่ายน้อย”

“แดดี๊เล่านิทานให้หนูฟังก่อน หนูอยากฟังนี๊ทาน”

“เรื่องอะไรดีล่ะ?”

โซอี้ทำท่าคิด “อลาดิน กับ ซินเดอเรลล่า”

“ลูกฟังมันเป็นร้อยรอบได้แล้วกระมัง”

“หนูอยากฟังอีก หนูชอบอลาดิน หนูชอบจินนี่...อ๊อ...ช่ายๆ...แดดี๊บอกว่าจาหาตะเกียงวิเศษมาให้นินา”

“แดดี๊ลืมอีกแล้ว ขอโทษด้วย...งานยุ่งมากจาลืมของแม่กระต่ายน้อย”

โซอี้หน้าง้ำ “แล้วเมื่อไหร่แดดี๊จาหามาให้ หนูจาได้ขอพรวิเศษ”

“ขอจากแดดี๊ซีจ๊ะ แดดี๊ให้ได้”

“ม่ายๆๆๆ...แดดี๊ไม่ใช่จินนี่ จินนี่ตัวใหญ่ จินนี่มีทุกอย่างเลย”

“โอเค ครั้งหน้าแดดี๊ไม่ลืมแล้วนะ”

“ถ้าลืมล่ะคะ”

“ถ้าลืมเหรอ?...อืม...ให้แดดี๊ทำอะไรดีล่ะ”

นิโคลัสทำหน้าครุ่นคิดแต่แล้วโซอี้ก็โอบแขนเล็กรอบคอเขาแล้วจูบแก้มสากระคายนั้นก่อนแนบแก้มน้อยบนแก้มของชายหนุ่ม ภิณไลย์ญาได้ยินเสียงกระซิบเล็ก ๆ ว่า

“ถ้าแดดี๊ลืม หนูจาไม่ให้แดดี๊ออกนอกบ้าน แดดี๊ต้องอยู่กับหนูให้นาน เท่าที่หนูอยากให้อยู่เลย...นะคะ”

นิโคลัสเงียบไปชั่วอึดใจก่อนที่เขาจะตอบกลับว่า “ค่ะ...แดดี๊จะอยู่กับลูก ให้นานๆ”

ร่างสูงช้อนโซอี้ขึ้นอุ้มและออกไปจากห้องนั้น ภิณไลย์ญามองตามนิโคลัสพาหนูน้อยกลับเข้าไปในห้องอีกห้อง เธอน้ำตาซึมไม่รู้ตัวและยังคงมีคำถามตลอดเวลาว่าโซอี้เป็นใคร หนูน้อยเป็นลูกสาวของนิโคลัส ซาเวียร์จริงหรือไม่ เขาเก็บเรื่องเมียกับลูกไว้เป็นความลับอย่างนั้นหรือ  ร่างบางค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างเบามือ เธอระบายลมหายใจออกมาหลายครั้ง

หลังจากนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นเลลานีที่เอากระเป๋าเดินทางมาให้ก่อนขอตัวกลับออกไป ภิณไลย์ญาตัดสินใจปิดประตูและล็อคลูกบิด วินาทีนั้นเธอนึกถึงน้องชายขึ้นมาจับจิต รู้สึกว่าตัวเองถูกบีบให้แคบลง เหมือนอยู่บนเกาะร้างลำพังทั้งที่ยังได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังมาจากอีกห้อง หลังจากนี้ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น นิโคลัสจะทำยังไงกับเธอ ไม่รู้เลยจริงๆ

หญิงสาวเปิดกระเป๋าเดินทางที่มีชุดไม่กี่ชุด อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ยังปลอดภัยอยู่ในห้อง ด้วยความเหนื่อยเพลียทำให้เธอต้องรีบเข้าห้องน้ำทั้งที่ตาใกล้ปิด ความทุกข์ทับถม ความเจ็บปวดซ้ำเติม ยังมีอะไรในโลกโหดร้ายไปกว่านี้อีกไหม พออาบน้ำเสร็จแล้วภิณไลย์ญาก็ออกมาด้านนอกทั้งที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว แต่แล้วก็ต้องผงะเมื่อเห็นร่างสูงสง่ายืนอยู่ตรงกลางห้อง

“นิค!” นัยน์ตางามเบิกกว้างเมื่อเห็นนิโคลัสยืนกุมโทรศัพท์เครื่องบางในมือ สีหน้าของเขาขึ้งเคียดขณะนั้นเธอเห็นแสงจากหน้าจอโทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นเอาไว้ สันกรามบนใบหน้าเข้มนูนขึ้นเป็นสันขณะจ้องนิ่งมายังร่างน้อยที่ถอยหลังไปชิดประตูห้องน้ำ

“ไหนบอกว่าจะไม่ติดต่อกับน้องชายของผม แล้วทำไมคริสต์ยังโทรหาคุณอยู่ล่ะ!”

บทที่ 7 Hatred heart ผู้ถูกกักขังหัวใจ

นิโคลัสชูโทรศัพท์มือถือในมือขึ้น ภิณไลย์ญาใจหายวาบเมื่อเห็นหน้าจอกระพริบจากสัญญาณเรียกเข้า เธอเองที่ตั้งระบบสั่นไว้แม้มันไม่มีเสียงแต่หมายเลขที่โชว์หราหน้าจอก็เดาออกว่าทำให้เขาเคียดขึ้งแค่ไหน ร่างเล็กกำหมัดแน่น ถึงแก้ตัวตอนนี้ก็เหมือนราดน้ำมันลงกองไฟ เธอปรี่เข้าไปและดึงโทรศัพท์จากมือหนา

“คุณไม่มีมารยาทเลยนะคะนิค แล้วนี่คุณเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา”

“ผมไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใครหน้าไหนทั้งนั้นในเมื่อบ้านหลังนี้เป็นของผม ผมอยากจะเข้าออกห้องไหนเวลาไหนก็ได้”

“แต่นี่เป็นห้องของฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นบ้านของคุณแต่คุณไม่มีสิทธิ์ล่วงล้ำสิทธิของคนอื่น เข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้”