บทที่ 6 ให้จดจำไปจนตาย

ความเงียบปกคลุมทั่วห้องหลังบทสนทนาสั้น ๆ ระหว่างภานุวัฒน์กับธีภพจบลง

ท่ามกลางความเงียบ...แต่ไม่ว่างเปล่า

ในห้วงความเงียบนั้นมีทั้งความเข้าใจ และภาระที่แต่ละคนแบกไว้ในเส้นทางที่ไม่อาจหันหลัง

 

คีรณัฐ  ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตเรียบเฉียบที่นั่งพิงพนักนิ่ง ๆ 

กระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เฉือนลึกในทุกถ้อยคำ

"ฉันเอง...ก็คงต้องถอนตัวจากฝั่งธุรกิจแล้วเหมือนกัน"

 

เพียงคำพูดเดียว

บรรยากาศในห้องพลันตึงขึ้นอย่างยากจะอธิบาย

ธีภพละสายตาจากแฟ้มในมือ

ภานุวัฒน์หยุดมือที่กำลังขยับแฟ้มเอกสาร

ทั้งสองไม่ถามซ้ำ เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ 

เบื้องหลังหน้ากากผู้บริหารที่คีรณัฐสวมไว้ตลอดหลายปี

คือเจ้าหน้าที่สืบสวนพิเศษระดับสูง หนึ่งในผู้กวาดล้างขบวนการสกปรกในโลกมืด

ทั้งสารเสพติด อาชญากรรม และนักการเมืองที่ย่ำยีผู้บริสุทธิ์

โดยเฉพาะ...ท่านรัฐมนตรี วิศรุต เกริกไกร เป้าหมายที่เขาเพ่งเล็งมาเนิ่นนาน

 

คีรณัฐหัวเราะเบา ๆ คล้ายไม่ยี่หระ

"ถึงเวลาแล้วล่ะ...ต้องกลับไปทำในสิ่งที่ควรทำ"

เสียงเขานิ่งและมั่นคงจนรอบห้องเหมือนจะอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ

 

ธีภพพยักหน้าเข้าใจ

ไม่พูดมาก เพราะสายสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ไม่ต้องการถ้อยคำฟุ่มเฟือย

 

ภานุวัฒน์เองก็พยักหน้าน้อย ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่ทุ้มต่ำ

"ต่อจากนี้..."

"ฉันอาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากแกบ้าง"

 

คิ้วของคีรณัฐยกขึ้นนิด ๆ อย่างรู้ทัน

รอยยิ้มที่มุมปากเย็นเฉียบ และเต็มไปด้วยความเข้าใจลึกซึ้ง

"ไม่ใช่เรื่องบริหารสินะ?" เขาถามพลางกระตุกยิ้มมุมปาก

 

"ไม่ใช่" ภานุวัฒน์ยืนยัน ดวงตาสีน้ำแข็งวาววับเป็นประกายเฉียบขาด

"แต่เป็นเรื่องของศัตรู...ที่แกเองก็ตามล่าอยู่เหมือนกัน"

 

แววตาทั้งสองสบกันใน​ความ​ หมายทั้งหมดกระจ่างโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยชื่อ

ท่านรัฐมนตรี วิศรุต เกริกไกร

บุรุษผู้เป็นจุดเริ่มต้นของหนี้เลือด หนี้แค้น และความสูญเสีย

 

คีรณัฐหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

เขาจับปกเสื้อตัวเองอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็น

"เมื่อไหร่ที่แกต้องการ..."

"ก็แค่ส่งสัญญาณมา"

เขาหันไปสบตาธีภพและภานุวัฒน์

"โลกของเรามันสกปรกพอแล้ว...อย่างน้อย ถ้ามีใครกล้าทำให้มันสะอาดขึ้นอีกนิด ฉันก็ยินดีจะเป็นฮีโร่ให้"

 

 

....................

 

 

เวลาผ่านไปแล้วเกือบครึ่งเดือน

ในสถานที่ซึ่งเหมือนหลุมดำ 

ที่กักขังเธอไม่ให้เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวของท้องฟ้า

ไม่มีวัน​ ไม่มีคืน

มีเพียงแสงไฟสลัวและกลิ่นอับของความอ้างว้างที่เกาะกินหัวใจ

ลาริสาทำงานเงียบ ๆ ในมุมเล็ก ๆ ของโลกนี้

เหมือนคนไร้ตัวตน...ที่ไม่มีใครอยากมองเห็น

ครึ่งเดือนที่ผ่านมานั้น เธอไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกเลย

ภานุวัฒน์

ชายผู้จับตัวเธอมา

ชายผู้ที่ปล่อยให้เธอเอาตัวรอดท่ามกลางโลกอันโหดร้ายนี้เพียงลำพัง

 

ในตอนแรก เธอยังเชื่อว่าหากไม่สร้างปัญหา เธอจะสามารถมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบ

แต่โลกที่ไม่มีแสง ไม่ได้ใจดีกับใครง่าย ๆ

ตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเข้ามา

สายตาเหยียดหยาม และรอยยิ้มเยาะเย้ยก็ไม่เคยหายไปจากรอบตัว

 

"นึกว่าหน้าตาสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ?"

"คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูรึไง?"

 

ถ้อยคำเสียดแทงเหล่านั้น

เริ่มจากเสียงกระซิบ​ แปรเปลี่ยนเป็นการผลักไส 

และในที่สุด...กลายเป็นการกลั่นแกล้งอย่างเปิดเผย

 

ยุ้ย​ พนักงานรุ่นพี่ที่ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ลับหลังเต็มไปด้วยพิษร้าย

คือคนที่ก่อเรื่องทั้งหมด

เธอไม่ชอบลาริสา ไม่ชอบตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น

ทั้งที่ลาริสาไม่เคยทำอะไรให้เธอโกรธเคือง

แต่เพียงเพราะความสวย แววตาที่ใสซื่อน่าสงสารของลาริสา 

เพียงแค่นั้น​ ก็พอที่จะทำให้ความริษยาในใจของใครบางคนปะทุขึ้น

และคืนนี้...

เธอก็ตัดสินใจจะ ‘สั่งสอน’ ให้ลาริสาจดจำไปจนตาย

 

ขณะที่ลาริสากำลังเก็บขวดเครื่องดื่มในห้องเก็บของลับตาคน 

ยุ้ยก็แอบตามเข้ามา

เสียงหัวเราะแหลมคมดังสะท้อนผนังเย็นเฉียบ

 

"ฉันล่ะเกลียดจริง ๆ​ คนตอแหลแบบแก"

"เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเสแสร้ง! "

"ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าที่นี่มันไม่มีที่สำหรับคนอย่างแก?"

 

คำพูดแหลมบาดหู

ก่อนที่ถาดเหล็กจะถูกฟาดใส่กลางแผ่นหลังเธอเต็มแรงจนเซถลา

ร่างบางของลาริสากระแทกเข้ากับชั้นเหล็กที่เรียงขวดเครื่องดื่มอยู่

เสียงขวดแก้วแตกกระจาย

เศษแก้วพุ่งใส่ผิวเนื้อจนบาดเป็นทางยาว

ความเจ็บปวดแล่นปราดจนหายใจไม่ออก

เลือดไหลซึมตามรอยแผลที่แขนและต้นขา

ลาริสาพยายามยันตัวขึ้น

แต่มือเปื้อนเลือดทำให้เธอลื่นไถลกลับลงไปอีกครั้ง

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังลั่นในห้องเก็บของปิดตาย

 

"อยากกลับไปบ้านมากใช่มั้ยล่ะ?"

"ก็ลองดูสิ...ลองเดินออกไปจากที่นี่ แล้วจะได้รู้ว่าข้างนอกน่ะ นรกจริง ๆ เป็นยังไง!"

 

น้ำตาเอ่อขึ้นในดวงตาของลาริสา

แต่เธอกัดฟันแน่น ไม่ยอมให้พวกนั้นได้เห็นแม้แต่น้ำตาเม็ดเดียว

 

และในจังหวะที่ยุ้ยกำลังจะก้าวเข้ามากระชากผมเธอซ้ำ 

เสียงหนัก ๆ ของรองเท้าคู่หนึ่งก็ดังขึ้นจากปลายทางเดิน

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำปรากฏขึ้นกลางความเงียบที่ตึงเครียด

อคินที่สั่งให้คนจับตาดูความปลอดภัยของลาริสาเป็นพิเศษ เขารีบลงมาทันทีเมื่อได้รับรายงาน

ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองสภาพตรงหน้า

ในวินาทีที่เห็นเลือดไหลอาบแขนของลาริสา

อุณหภูมิในห้องเหมือนลดลงต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง

พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็งกรีดกระดูก

"กลับไปเก็บของ แล้วออกไปจากที่นี่"

 

ยุ้ยหน้าถอดสีทันที

"บอสคะ...ฉันแค่หยอกเธอเล่น—"

 

"ห้านาที"

เสียงของอคินขาดห้วนจนไม่มีที่ให้ต่อรอง

"หรือจะให้การ์ดหิ้วแกออกไป?"

 

ยุ้ยกัดฟัน น้ำตาคลอด้วยความอับอายและโกรธแค้น

แต่ไม่กล้าเอ่ยคำใด นอกจากรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

 

อคินก้าวเข้ามาเงียบ ๆ

สั่งให้คนเอากล่องพยาบาลมาให้เธอ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

"รักษาแผลให้ดี"

"และอย่าทำให้ฉันต้องเห็นเธอเลือดตกยางออกแบบนี้อีก"