บทที่ 7 การท้าทายที่อันตราย

ลาริสาก้มหน้าถือกล่องปฐมพยาบาลแน่นในมือ

ฝ่ามือที่บาดเจ็บแสบระคนกับอาการปวดที่ยังแล่นขึ้นตามข้อศอกทุกครั้งที่ขยับ

เธอเดินอย่างระมัดระวังไปตามทางเดินแคบ ๆ

หลบสายตาอยากรู้อยากเห็นที่ไหลวนรอบตัว

เหมือนสัตว์ตัวเล็กที่ถูกโยนเข้าไปในป่าใหญ่ที่ไม่ปรานี

ระหว่างทาง เธอเกือบสะดุดอีกครั้งเพราะขาสั่นจากความเจ็บ

แต่แล้ว...มีมือหนึ่งเอื้อมมาคว้าแขนเธอไว้เบา ๆ

 

"เดี๋ยวฉันช่วย" เสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้นข้างหู

 

ส้ม​ พี่สาวร่างเล็กในชุดเสื้อโปโลสีเข้ม ที่ลาริสาได้พบในวันแรกที่เธอถูกส่งตัวเข้ามาอยู่ที่นี่

ส้มเคยเป็นคนแรกที่ยื่นน้ำให้เธอในคืนที่ร้องไห้ไม่หยุด

เคยเป็นคนที่นั่งเงียบ ๆ ข้าง ๆ ตอนที่เธอรู้สึกว่าทั้งโลกนี้ไม่เหลือใคร

ลาริสาเม้มปากแน่น แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้ส้มช่วยพยุงตัวไปนั่งที่ม้านั่งยาวด้านหลัง

 

ส้มไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

เพียงแค่ดึงกล่องออกจากมือเธออย่างเบามือ แล้วเริ่มทำแผลให้อย่างเงียบ ๆ

ปลายนิ้วที่พันผ้าพันแผลแน่นแต่ไม่เจ็บ

สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อในสถานที่แห้งแล้งเช่นนี้

 

"พักก่อนเถอะนะ..." ส้มกระซิบเสียงเบา ขณะพันแผลเสร็จ

"เดี๋ยวฉันจะไปบอกหัวหน้าว่าเธอทำงานไม่ไหว ขอพักคืนนี้"

 

ลาริสาเม้มปากแน่น พยักหน้าเบา ๆ

ไม่กล้าเปล่งเสียงใด เพราะรู้ดีว่าหากพูดออกมา น้ำตาคงไหลโดยไม่อาจกลั้น

สำหรับเธอ​ ส้มคือเสี้ยวหนึ่งของความเป็นคน ที่ยังหลงเหลืออยู่ในที่แห่งนี้

 

...แต่ในมุมหนึ่ง

ซ่อนเร้นอยู่ในเงามืดของโถงห้อง

ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมาอย่างเกรี้ยวกราด

แยม​ น้องสาวแท้ ๆ ของยุ้ย

พนักงานอีกคนที่เข้ามาทำงานที่นี่พร้อมกันกับพี่สาว

แยมเห็นทุกอย่าง

เห็นพี่สาวของเธอถูกไล่ออก ไม่ใช่ด้วยเกียรติ

แต่ถูกโยนออกไปเหมือนขยะที่ไม่มีค่าอะไร

และเธอรู้ดี...ว่าข้างนอกนั่น ไม่มีใครรอรับยุ้ยอีกแล้ว

เธอออกไปจากที่นี่ทั้ง ๆ ที่ยังไม่หมดสัญญา จึงไม่มีคนส่งเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย

พวกค้ามนุษย์​ พวกขูดรีด​ และความตายที่รออยู่ด้านนอกอย่างเงียบ ๆ

ทั้งหมดนี้

ในสายตาแยม ต้นเหตุก็มีเพียงหนึ่งเดียว

ลาริสา

เด็กใหม่ที่ทำให้ยุ้ยต้องสูญสิ้นทุกอย่าง

สายตาของแยมแข็งกร้าว

ใบหน้าอ่อนวัยที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยความฝัน ตอนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

ริมฝีปากบางขบแน่น​ หัวใจของเธอสาบานเงียบ ๆ ในใจ

ไม่ว่าเมื่อไร​ ไม่ว่าอย่างไร

สักวันหนึ่ง...ฉันจะลากแกลงไปนรกด้วยมือของฉันเอง

 

............................

 

ห้องทำงานส่วนตัว ตึกซาเลียน อินโนเวชั่น​ ​ใน​ฝั่งไทย

ภานุวัฒน์นั่งพิงพนักเก้าอี้ หนังสือเอกสารกระจายอยู่เต็มโต๊ะ

มือถือที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะสั่นครืดขึ้น

เขาชำเลืองตามอง ก่อนจะกดรับสายอย่างไม่เร่งรีบ

 

"ว่าไง" น้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชาจนแทบไม่มีอารมณ์

 

["เกิดเรื่องที่คลับ"]

เสียงอคินดังมาจากปลายสาย

["ลาริสาโดนทำร้าย"]

 

ภานุวัฒน์นิ่งไปชั่ววินาที

ปลายนิ้วที่เคยเคาะแฟ้มข้อมูลอยู่เงียบ ๆ ก็หยุดชะงัก

เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้มากขึ้น

สายตาคมกริบจ้องมองไปยังจุดว่างบนโต๊ะราวกับกำลังไตร่ตรองบางอย่าง

 

"...สร้างแต่ปัญหาจริง ๆ"

 

เขาพูดเสียงเรียบ คล้ายตำหนิกลั้วด้วยความรำคาญ

แต่หากมองให้ลึกกว่านั้น

แววตาใต้แพขนตาคมเข้มกลับสั่นไหวบางเบา

ประกายคุกรุ่นของความห่วงใยเจือจางผ่านในชั่ววินาที...

ก่อนที่เขาจะกดมันกลับไปสู่ความเย็นชาอีกครั้ง

 

"ฉันยังกลับไปไม่ได้ตอนนี้"

น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบ

"มีบางอย่างที่ต้องเคลียร์ให้จบฝั่งนี้ก่อน"

 

["แล้วจะให้ทำยังไง?"] อคินถามตรง ๆ

 

ภานุวัฒน์ถอนหายใจเบา ๆ ราวกับเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องรำคาญใจเล็กน้อย

"ดูแลเธอให้ดี...อย่าให้ตายซะก่อน"

เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา

"อย่างน้อย...จนกว่าฉันจะกลับไปเคลียร์หนี้กับเธอให้จบ"

 

ไม่มีคำหวาน​ ไม่มีสัญญาว่าจะรีบไปหา

แต่ในจังหวะที่ปลายนิ้วเขาบีบมือถือแน่นขึ้นนิดหนึ่ง

มันบอกได้มากกว่าคำพูดเป็นพันคำ

 

ภานุวัฒน์ตัดสายโดยไม่รอคำตอบจากอคิน

เขาโยนมือถือกลับลงบนโต๊ะอย่างไม่อ่อนโยน

แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หรี่ตาลงช้า ๆ

เสียงของอคินที่บอกว่าลาริสาได้รับบาดเจ็บไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่อยู่

 

"อย่าโง่ไปทำตัวให้เจ็บอีกล่ะ" 

 

เสียงเขาพึมพำเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว

 

 

...................

 

 

ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง

บรรยากาศยามค่ำคืนอบอวลด้วยกลิ่นไวน์และกลิ่นหอมจาง ๆ ของเทียนอโรม่า

ไฟในห้องสลัวนวลพอให้เห็นรอยยิ้มขี้เล่นของหญิงสาวบนโซฟา

พราวฟ้าดาราสาวสวยในชุดเดรสลำลองนั่งกอดเข่าอยู่ปลายโซฟา

มือเล็กกำลังเล่นจานผลไม้ข้างตัวอย่างเพลิน ๆ ขณะที่สายตาลอบชำเลืองมองชายหนุ่มที่นั่งอีกฟากอย่างไม่วางตา

คีรณัฐ กำลังพูดโทรศัพท์ น้ำเสียงทุ้มต่ำขรึมจริงจังจนแทบกลืนกินบรรยากาศทั้งหมด

 

"ข้อมูลล็อตใหม่ได้มาแล้ว"

"ฉันพร้อมช่วยนายเล่นงานมัน โดยเฉพาะรัฐมนตรีวิศรุต"

 

พราวฟ้าสะดุ้งนิด ๆ เมื่อได้ยินชื่อที่ไม่คาดคิดหลุดออกมาจากปากของเขา

หลังจากวางสายกับภานุวัฒน์ คีรณัฐก็ถอนหายใจเบา ๆ วางมือถือลงข้างตัวอย่างเหนื่อยล้า

พราวฟ้าลุกขึ้นย้ายตัวเองมานั่งข้างเขาอย่างแนบเนียน

มือเล็กวางบนต้นขาเขาเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มซุกซน

"เมื่อกี้...พูดถึงรัฐมนตรีวิศรุตใช่ไหมคะ?"

 

คีรณัฐเลิกคิ้ว​ "คุณรู้จัก?"

 

พราวฟ้าหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะเท้าคางเล่าอย่างไม่ทุกข์ร้อน

"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ..."

"แต่ครั้งหนึ่ง ผู้จัดการส่วนตัวเคยบอกว่ามีรัฐมนตรีคนหนึ่ง...ชื่อนี้แหละ ติดต่อมาอยากชวนฉันไปทานข้าวด้วย"

เธอยกนิ้วทำท่ากำกับคำพูดอย่างขี้เล่น

"แต่ใคร ๆ ก็รู้ ว่าคำว่า 'ทานข้าว' ของพวกเขา...มันไม่ใช่แค่นั้น"

 

คีรณัฐนิ่งงัน ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาคมเข้มกดลึกเหมือนกลืนทุกแสงไฟในห้องลงไป

พราวฟ้ายิ้มหวาน ยิ่งเห็นเขาเครียด ก็ยิ่งอยากแหย่

เธอยักคิ้วขี้เล่น

 

"น่าเสียดายนะคะ...ถ้าตอนนั้นฉันยอมตกลง บางทีวันนี้อาจโกอินเตอร์ไปแล้วก็ได้..."

 

เสียงใสราวกับจะยั่วเย้า

รอยยิ้มที่โปรยออกมา มีทั้งเสน่ห์และไฟที่กำลังท้าทายอำนาจเงียบ ๆ ของเขา

คีรณัฐหันขวับมามองเธอ

ในดวงตานั้นมีทั้งความหึงหวง และความปรารถนาที่เดือดพล่านขึ้นทุกขณะ

 

"เธออยากใช้ร่างกายเพื่อแลกกับโอกาสขนาดนั้นเลยเหรอ?"

 

เสียงเขาทุ้มต่ำ ขุ่นจัดกว่าปกติ

พราวฟ้าเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่ตอบ แต่จงใจเลื่อนปลายนิ้วไล้ไปตามต้นแขนเขาเบา ๆ

เป็นการท้าทายที่เกือบไร้เดียงสา และอันตรายถึงขีดสุด