เริ่มงาน

หลังจากปล่อยให้เธออยู่บ้านได้แค่เพียงสองวัน คุณกนกวรรณก็ทำการส่งเธอให้ติดสอยตามจิรายุออกไป ไม่ว่าเขาจะทำอะไรที่ไหน หน้าที่ของเธอก็คือต้องคอยรายงานโดยห้ามจิรายุรู้ อีกทั้งยังต้องคอยจดบันทึกรวบรวมข้อมูลสถานะความสัมพันธ์ระหว่างเขาและคนรักว่าพอจะมีแนวโน้มไปในทิศทางใด เพื่อที่ว่าคุณกนกวรรณเองจะได้ช่วยหาทางในการคิดวิเคราะห์แยกแยะและจัดการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนั้นเสีย

"เย็นนี้ฉันมีนัดกินข้าวกับนนท์นะ จะไปด้วยไหมหรือถ้าไม่เธอก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านเองก่อนได้เลย"

และพอทันทีที่เธอรายงานความเคลื่อนไหนนี้ไป แน่นอนว่าคุณกนกวรรณไม่มีทางยอมปล่อยให้เธอลอยหน้าลอยตากลับบ้านไปก่อนแน่ๆ ยังไงเสียเธอก็ต้องตามเขาไป แม้ว่าในใจจะไม่ได้อยากไปเป็นก้างขัดขวางช่วงเวลาความสุขของเขากับคนรักเลยสักนิด แต่จะไม่ไปก็ไม่ได้ คิดแล้วอยากนั่งร้องไห้ตรงนี้

"แล้วถ้าหนูไปด้วย คุณเจตน์กับคุณนนท์จะโอเคเหรอคะ"

"แล้วเพราะอะไรถึงจะไม่โอเคล่ะ ในเมื่อเธอทำงานกับฉัน ที่ไปกินข้าวกันนี่ก็เผลอๆไปคุยกันเรื่องงานด้วยซ้ำ แต่ที่ถามเธอก่อนก็เผื่อว่าเลิกงานแล้ว เผื่อว่าเธอมีธุระอะไรต่อที่ไหน"

"หนูไม่มีธุระที่ไหนหรอกค่ะ ถ้าเกิดว่าคุณเจตน์ไม่ว่าอะไรจริงๆงั้นหนูขอตามไปด้วยนะคะ ไม่ได้เดินห้างที่ไทยนานแล้ว จะขอไปอัพเดตสักหน่อย"

"อื้ม ก็ไปสิ"

"ว่าแต่ว่าคุณนนท์ไม่ว่าแน่จริงๆนะคะ"

"นนท์มันจะไปว่าเธอทำไม แค่ฉันลากเธอไปกินข้าวด้วยแค่นี้ เธอนี่ก็ถามแปลกๆ"

จากนั้นพอถึงเวลาเลิกงานจิรายุก็พาเธอขับรถไปยังห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพ อิงรดาเพลิดเพลินกับการมองนั่นมองนี่ไปรอบๆระหว่างที่จิรายุยังคงยืนรอนพนนท์ จากที่เห็นภายในเวลาเพียงแค่สี่ปี หลายสิ่งหลายอย่างนั้นมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก บางอย่างหายไป บางอย่างผุดทยอยขึ้นมาทดแทน กระทั่งเธอและจิรายุยืนคอยนพนนท์อยู่อย่างนั้นน่าจะราวๆสิบห้านาที จิรายุก็ได้รับสายโทรศัพท์จากนพนนท์ว่าตนเองติดธุระด่วน ทำให้ไม่สามารถมาตามนัดได้ การนัดหมายถือเป็นอันว่า ล่ม 

"นนท์ติดธุระ มาไม่ได้"

"งั้นคุณเจตน์จะกลับเลยไหมคะ"

"เธออยากกลับเหรอ ไหนว่าไม่ได้เดินห้างนานแล้วไง ตามมาสิเดี๋ยวพาไปกินของอร่อยๆ"

จากนั้นก็เป็นอันว่าจิรายุพาเธอไปตะลุยตามร้านต่างๆ เดินเข้าร้านนั้นเดินออกร้านนี้ กินไปกินมาสามสี่ร้านเธอก็เลยบอกเขาไปว่าให้พอแค่นี้ก่อน เพราะกระเพาะเธอไม่สามารถที่จะไปต่อได้แล้วนั่นแหละเขาถึงได้หยุด

"ทำไมกินน้อยจัง ไหนบอกว่าคิดถึงอาหารไทย"

"ไอ้คิดถึงน่ะมันก็ใช่ แต่คุณเจตน์ที่พามานี่มันร้านที่สี่แล้วนะคะ สงสารกระเพาะหนูเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าจะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนแล้ว"

"ถ้างั้นระหว่างนี้จะไปเดินช้อปปิ้งย่อยอาหารก่อนไหม แล้วค่อยกลับ"

"หนูยังไงก็ได้ค่ะ ตามใจคุณเจตน์"

แล้วอิงรดาก็ถูกจิรายุดึงแขนให้เดินตามไป แม้ว่ามองตามข้างหลังแล้วเขาจะมีรูปร่างสูงใหญ่สมชายชาตรี แต่พอมองลงไปยังข้อมือเล็กของตัวเองที่ถูกฝ่ามือใหญ่จับเอาไว้ ความรู้สึกที่มีต่อเขามันก็ชักเริ่มจะแปลกๆ  อยู่ๆอิงรดาก็รู้สึกราวกับว่าจิรายุนั้นเป็นเสมือนเพื่อนสาวหรือพี่สาวเธอไปซะอย่างงั้น คงเป็นเพราะว่าเธอดันไปล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาเข้าแล้วว่าเขาไม่ได้มีใจชอบผู้หญิง ก็เลยทำให้เธอรู้สึกกับเขาแบบนี้

"ดูชุดนี้สิฉันว่ามันเข้ากับเธอดีนะ บ้านเราอากาศร้อน จะตาย เธอก็หัดใส่สั้นๆอย่างคนอื่นเขาซะบ้าง ดูสิเเต่ละคนเดินมามีแต่คนใส่สั้นๆกันทั้งนั้น นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงนะจะใส่สั้นยิ่งกว่านี้อีก เอาให้แบบว่าพวกผู้ชายตะลึงกันไปเลยดีไหม"

จิรายุพูดเองขำเองก่อนจะดึงแขนเธอตรงเข้าไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่ง จากนั้นจึงยกพวกมันขึ้นมาทาบทับไปบนตัวเธอ แล้วสิ่งเหล่านี้ก็มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของอิงรดาเข้าไปอีกว่าสิ่งที่จิรายุทำอยู่นี่มันฟีลเพื่อนสาวชัดๆ

จิรายุพาเธอเดินเลือกชิ้นนั้นหยิบลองชิ้นนี้ ลองคิดเปรียบเทียบดูว่าถ้าเป็นผู้ชายปกติ เขาจะไม่มีทางที่จะสนใจหรือเต็มใจมาช่วยผู้หญิงเลือกซื้อเสื้อผ้าแน่ๆ แต่ละคนคงเอาแต่บ่นว่านานไม่ก็คงรำคาญ หากแต่จิรายุกลับทำด้วยความเต็มใจไม่มีบ่นเลย

แต่กระนั้นสิ่งที่จิรายุทำไป กลับทำเอาอิงรดาได้แต่สงสาร หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าชุดพวกนี้จิรายุอยากจะใส่เองแต่เขาไม่สามารถใส่มันได้หรือเปล่านะ โชคก็เลยได้มาหล่นทับอยู่ที่เธอ

"ปกติหนูไม่ค่อยชอบใส่ขาสั้นเวลาออกมาข้างนอกหรอกค่ะ ยิ่งบ้านเราแดดแรงจะตาย ผิวหนูมันคล้ำง่ายแล้วหนูกลัวดำ"

"ถ้าขาวขนาดเธอโดนแดดแล้วผิวคล้ำ งั้นฉันโดนทีไม่มืดเป็นตอตะโกเลยหรือไงอิง"

"พูดอย่างกับว่าคุณเจตน์ดำ ผิวคุณเจตน์ก็ขาวเนียนพอๆกับหนูนี่แหละค่ะ บอกเคล็ดลับบ้างสิคะว่าคุณเจตน์ใช้ครีมอะไร ทำไมหน้านี่เนียนอย่างกับก้นเด็ก"

"ก้นเด็กเลยเหรอ ตกลงนี่ชมใช่ไหม แต่ฉันก็ไม่ได้ใช้อะไรที่มันพิเศษเลยนะ จะมีก็แค่ทาครีมกันแดด"

"โห ดีขนาดนั้นเชียว"

"อยากจะได้บ้างไหมล่ะ เดี๋ยวซื้อให้เลยเซ็ตหนึ่ง ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับที่ได้มาทำงานด้วยกัน"

"เอาค่ะ ของฟรีมีใครบ้างไม่เอา"

"ชอบของฟรี? งั้นเสื้อผ้าพวกนี้ที่หยิบๆมาก็เอาไปด้วยหมดเลย ฉันว่ามันเข้ากับเธอดี"

"โหทำไมคุณเจตน์ใจดีจัง ทำแบบนี้นี่หวังจะติดสินบนอะไรหนูหรือเปล่าคะ"

"รู้ทัน"

จากนั้นจิรายุก็พาเธอไปจ่ายตังค์ชำระเงิน ซึ่งรวมๆแล้วก็หลายบาทอยู่ ว่าแต่เรื่องที่เธอพูดแหย่เขาเมื่อกี้นี้จิรายุพูดจริงหรือเปล่า เขาคงไม่ได้คิดจะใช้ของพวกนี้มาเป็นสินบนในการปิดปากเธอหรอกนะ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะทำใจลำบากหน่อย

"พึ่งจะทุ่มหนึ่งเอง ดูหนังกันสักเรื่องดีไหม"

"คุณเจตน์อยากดูเหรอคะ"

"ก็อันที่จริงวันนี้นนท์ก็ชวนดูอยู่ แต่ดูสิมันผิดนัดเฉย"

'อ๋อ ที่แท้ก็น้อยใจแฟนตัวเอง เลยอยากหาคนไปดูเป็นเพื่อนแก้เซ็งสินะ แต่ก็ได้อยู่แล้ว เห็นแก่ที่จิรายุพึ่งซื้อเสื้อผ้าให้เธอเป็นหอบ'

"ได้ค่ะ คุณนนท์ไม่มาไม่เป็นไร เดี๋ยวหนูดูเป็นเพื่อนคุณเจตน์เอง"

ว่าแล้วจิรายุก็พาเธอเดินไปยังทิศทางที่โรงหนังตั้งอยู่ ส่วนจะดูเรื่องอะไรนั้นเขาให้สิทธิ์เธอเป็นคนเลือก นี่คงจะยังอยู่ในโหมดน้อยใจที่แฟนผิดนัดจนไม่มีอารมณ์ทำอะไรสินะ หน้าที่เอ็นเตอร์เทนเขาจึงต้องตกมาที่เธอ