ตอนที่ 7 แบ่งเวลา

 

“แต่เด็กเขาหกล้มเองไม่ใช่เหรอครับ”

“ใช่ค่ะแต่เด็กก็อยู่ในความรับผิดชอบของครู ตราบใดที่พ่อแม่เขายังไม่มารับก็เป็นหน้าที่ของครูค่ะ” ปิ่นปินัทธ์คิดว่าสิ่งที่ตนเองทำอยู่มันถูกต้องแล้ว ถ้าเธอดูแลนักเรียนดีกว่านี้ออมสินก็คงจะไม่เจ็บตัว

“แต่ผมว่ามันไม่ใช่ความผิดของครูนะครับ เด็กก็ต้องซนเป็นธรรมดาอย่าคิดมากเลย หรือที่ปิ่นพูดแบบนี้เพราะแม่เขาหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ แม่ของออมสินเขาเข้าใจค่ะ แต่ปิ่นรู้สึกผิดนิดหน่อยแค่นั้นเองค่ะ”

“ผมว่าปิ่นทำดีที่สุดแล้วนะครับ”

“ขอบคุณค่ะที่เข้าใจปิ่น”

“เป็นครูนี่เหนื่อยเหมือนกันนะครับ”

“แต่ปิ่นว่าคงเหนื่อยไม่เท่าหมอหรอกนะคะ ครูมีหน้าที่แค่สอนหนังสือและดูแลเด็กเอง ไม่เหมือนหมอที่ต้องรับผิดชอบชีวิตด้วย หมอทำงานหนักมากกว่าครูเยอะเลยค่ะ”

“มันก็ถูกครับหมอเป็นอาชีพที่ทำงานหนักจริงๆ”

“แต่คนก็ยังอยากเป็นหมอกันเยอะนะคะ”

“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“น่าจะเพราะรายได้ดีและดูมีเกียรติมั้งคะ”

“ผมว่าทุกอาชีพก็มีเกียรติเหมือนกันนะครับ ผมว่าการเป็นครูไม่ง่ายเลยนะครับ ถ้าไม่มีครูดีๆ สอนมาตั้งแต่เด็กๆ ผมจะโตมาเป็นหมอได้ยังไงจริงๆ แล้วผมว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่น่าชื่นชมและมีเกียรติมากอาชีพเลยทีเดียว”

“ขอบคุณนะคะที่มองอาชีพครูว่าเป็นอาชีพที่มีเกียรติ” เธอรู้สึกขอบคุณกรัณย์กรจริงๆ เพราะน้อยคนจะคิดแบบเขา

“แม่ของผมเป็นครูมาก่อนครับ ผมเลยเข้าใจดีว่าอาชีพนี้ต้องเสียสละมากแค่ไหน โรงเรียนเลิกสี่โมงเย็นก็จริงแต่บางครั้งกว่าแม่ผมจะกลับถึงบ้านก็หกโมงเลยนะครับ ส่วนใหญ่ผมก็อยู่กับพี่เลี้ยงจะได้อยู่กับแม่จริงๆ ก็รู้เสาร์อาทิตย์ แต่บางครั้งวันเสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องไปทำงานอีก”

“ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ ถึงแม้มันจะผ่านมาหลายปีแล้วแต่อาชีพครูก็ยังทำหน้าที่เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน”

กรัณย์กรรู้สึกว่าเขากับปิ่นปินัทธ์คุยกันถูกคอมาก เขาอยากคุยกับเธอเรื่อยๆ ให้มากกว่านี้แต่เมื่อมองนาฬิกาแล้วก็คิดว่าตนเองรบกวนเธอมากเกินไป

“ปกติปิ่นจะนอนดึกหรือเปล่าครับ”

“ส่วนใหญ่ก็ไม่เกินเที่ยงคืนหรอกค่ะ หมอมีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าครับผมกลัวว่าจะโทรมารบกวนเวลางานของปิ่น”

“ไม่หรอกค่ะ หมอโทรมาก็เท่ากับว่าปิ่นได้พักงานจากหน้าจอ แล้วหมอล่ะคะ วันนี้ไม่ขึ้นเวรเหรอคะถึงมีเวลาโทรมาหา”

“วันนี้ไม่ได้ขึ้นเวรครับ ปิ่นจะว่าอะไรไหมถ้าโทรมาคุยกับปิ่นบ้าง”

“ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ แต่ปิ่นอยากรู้ว่าทำไมหมอถึงอยากจะโทรมาหาล่ะคะ เพราะห่วงออมสินเหรอคะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมอยากหาเพื่อนคุย ผมอยู่ที่นี่ไม่ค่อยมีเพื่อนครับ เพราะถ้าวันไหนผมไม่ขึ้นเวรเพื่อนก็จะขึ้นเวรแทนก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไหร่”

“หมอมาอยู่ที่นี่นานแล้วไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักเลยเหรอคะ”

“ก็พอมีครับแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นสายวิชาชีพเดียวกันคุยแล้วมันยิ่งเครียดกว่าเดิมครับ ผมอยากคุยกับคุณอาชีพอื่นบ้าง”

“ถ้าหมอคิดว่าคุยกับปิ่นแล้วทำให้หมอไม่เครียด ก็โทรมาคุยกับปิ่นได้ค่ะ”

“ขอบคุณครับพี่ถ้างั้นวันนี้ผมไม่รบกวนพี่แล้วนะ เป็นมีไลน์หรือเปล่าผมอยากแอดไลน์ไว้เผื่อบางทีเราอาจจะว่างไม่ตรงกันจะได้ทิ้งข้อความไว้”

“หมอแอดจากเบอร์โทรได้เลยค่ะ รูปโปรไฟล์เป็นรูปปิ่นเด็กนักเรียนค่ะ”

“ถ้างั้นวันนี้ผมวางสายก่อนนะแล้วจะโทรมาคุยด้วยใหม่”

“ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ”

เมื่อวางสายจากปิ่นปินัทธ์แล้วกรัณย์กรก็แอดไลน์ก่อนจะส่งสติกเกอร์ไปทักทาย

เมื่อเห็นเธอตอบกลับมาด้วยสติกเกอร์ฝันดีเขาก็ยิ้มละส่งกลับไปหาเธอบ้าง กรัณย์กรอยากจะขอมากกว่าไลน์แต่ก็กลัวว่ารุกหนักเกินไปแล้วคุณครูสาวจะสงสัย เขาเข้าเฟซบุ๊กแล้วค้นหาชื่อเธอตามชื่อในไลน์ แต่ก็หาชื่อไม่เจอ

ชายหนุ่มเลยใช้วิธีเข้าเพจของโรงเรียนและไล่ดูรายชื่อคนที่เข้ามากดไลค์หรือคอมเม้นต์ในเพจก็เจอชื่อเฟซบุ๊กที่จะเป็นของปิ่นปินัทธ์เพราะเธอใช่รูปเดียวกับรูปในไลน์ แต่เขาไม่ได้ขอเป็นเพื่อน เพียงแต่เข้าไปดูว่าเธอมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง

ซึ่งหญิงสาวไม่ได้ตั้งค่าความเป็นส่วนตัวไว้ทำให้เขาเห็นกิจกรรมทุกอย่าง ส่วนใหญ่แล้วหญิงสาวจะถ่ายกับเด็กๆ และถ่ายกับคุณยายของเธอมากกว่า

เมื่อเห็นกิจกรรมของคุณครูแล้วเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าตอนนี้ปิ่นปินัทธ์น่าจะโสดเพราะไม่มีรูปคู่กับคนรักหรือโพสต์อะไรเกี่ยวกับความรักเลยสักนิด

ตั้งแต่เรียนจบมาทำงานกรัณย์กรยังไม่เคยคบใครอย่างจริงจัง เพราะติดปัญหาเรื่องเวลาและยังไม่เจอคนที่ถูกใจเท่าไหร่แต่เมื่อเจอกับคุณครูคนสวยแล้วเขาคิดว่าการแบ่งเวลาคุยกับใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องยากเลย ทุกคนมีเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงเท่ากันแล้วทำไมเพื่อนคนอื่นถึงมีแฟนได้

เขาคิดว่าที่ผ่านมามันเป็นข้ออ้างมากกว่าเพราะถ้าเขาสนใจใครจริงๆ เขาก็พร้อมที่จะแบ่งเวลาให้กับเธอ เหมือนกับตอนนี้ที่เขาแบ่งเวลามาคุยกับโทรศัพท์กับปิ่นปินัทธ์ทั้งที่ปกติแล้วถ้าว่างเขาก็จะเลือกนอนและอ่านหนังสือมากกว่า แต่การได้คุยกับใครสักคนทำให้เขารู้สึกดีเอามากๆ

กรัณย์กรคิดว่าจากนี้จะต้องแบ่งเวลาให้กับคุณครูให้มากขึ้น ไม่รู้ว่าครูจะใจตรงกันกับเขาหรือเปล่า แต่กรัณย์กรคิดว่าตนเองก็หน้าค่อนข้างดี คุณครูคนสวยก็อาจจะมองเขาบ้าง