EP.8 บาดเจ็บ

EP.8

การทำธุระให้พ่อครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยความราบรื่น เจอลูกค้าดีอย่างคุณเจมส์ไม่ต้องให้ถึงมือฉันเตะต่อยฉันก็โล่งใจ นึกว่าวันนี้จะได้ปะทะซะแล้ว

ฉันขับรถออกจากโกดังสินค้า มุ่งหน้ากลับไปยังคอนโดของตัวเอง แต่แล้วก็เจอรถคันหรูจอดข้างทางคันหนึ่ง มีผู้หญิงแต่งตัวด้วยเดรสสีชมพูโบกไม้โบกมือยกใหญ่ด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ไม่ช่วยไม่ได้หรอก แถวนี้ค่อนข้างเปลี่ยวแสงไฟตามไรทางไม่ได้สว่างมากนัก หากขับผ่านไปฉันคงรู้สึกแย่แน่ ๆ เลยตัดสินใจจอดเทียบรถคันดังกล่าว ก่อนจะลดกระจกรถเอ่ยถามหญิงสาวคนนั้นทันที แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามเธอก็แทรกเสียงเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ระ.. รุ่นพี่แจนใช่ไหมคะ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”

“ฮืม...”

“หนูชื่อวีค่ะ ปีสองนิเทศ เรียนคณะเดียวกับพี่มีนค่ะ”

“อ่อ แล้วรู้จักฉันเหรอ”

“ค่ะ ต้องรู้จักแน่นอนสิคะ พี่ดังจะตาย”

“เหอะๆ ชื่อเสียงไร้สาระนั่นนะเหรอ อย่าไปใส่ใจ ว่าแต่ทำไมมาจอดรถอยู่ตรงนี้ รถเสียเหรอ”

“ค่ะ วีกำลังจะกลับบ้าน ต้องผ่านทางนี้ตลอด แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรยางรถรั่วค่ะ ขับไม่ได้เลย”

“แจ้งช่างรึยัง”

“แจ้งแล้วค่ะ แต่เพราะตรงนี้ห่างไกล ช่างแจ้งกับวีว่าจจะมาช้าน่ะค่ะ”

“งั้นพี่ไปส่งให้ก่อนไหม ส่วนรถก็ทิ้งไว้ให้ช่างมาลากเอาก็ได้”

“จะดีเหรอคะ วีเกรงใจพี่แจนมากค่ะ”

“พี่จะปล่อยให้ผู้หญิงคนเดียวยืนอยู่ที่เปลี่ยวตรงนี้ได้ยังไง ขึ้นรถเถอะ”

“เอ่อ...” น้องวียังคงช่างใจเหมือนจะพูดอะไร

“ไม่ไป  กลัวพี่เหรอ”

“ป่าวค่ะพี่แจน คือวีทิ้งลังเสื้อผ้าเหล่านั้นไว้ไม่ได้ค่ะ มันสำคัญมาก”

“งั้นก็ขนมารถพี่เลยเดี๋ยวพี่ช่วย”

“ขะ..ขอบคุณพี่แจนมากนะคะ” น้องวีโค้งตัวขอบคุณยกใหญ่

ฉันลงจากรถเพื่อช่วยเธอขนกล่องชุดขนาดใหญ่จำนวนสองกล่อง แน่นอนฉันเลือกกล่องที่ใหญ่กว่า แต่แล้วด้วยสัญชาตญาณของฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนซุ่มอยู่ตรงพุ่มไม้ ไม่ทันไร ชายชุดดำ มือซ้ายถือมีดพุ่งออกมาด้วยความเร็วมายังน้องวี ฉันที่ยังยกกล่องนั้นต้องรีบโยนกล่องไป

“เชี่ย!! ระวัง” ฉันพุ่งตัวเข้าไปขัดขวางดึงเธอออกมา แต่เพราะมันระยะกระชั้นชิดจึงทำให้ฉันเสียท่า มีดของมันเฉือนเข้าบนต้นแขนซ้ายของฉัน รุ่นน้องที่เห็นอยู่ยกมืออุดปากกรี๊ดดังลั่นด้วยความตกใจ ชายชุดดำเมื่อรู้ว่าผิดแผนไปหมดมันจึงคิดจะหาทางหลบหนี แต่ฉันที่เจอสถานการณ์ปางตายมาหลายครั้ง แผลแค่นี้ไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บปวด หรือตื่นตระหนกแต่อย่างใด  ฉันวิ่งตามปรี่เข้าประชิดตัวตวัดขาเตะก้านคอ มันจนล้มตัวลงนอนแน่นิ่ง

ฉันมองชายชุดดำที่นอนราบกองอยู่กับพื้นก่อนจะเอามืออีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเสยผม ถอนหายใจ พร้อมกับล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงโทรหาลูกน้องของฉันทันที

“พี่ทิมคะ”

(มีอะไรรับสั่งครับคุณหนู)

“ช่วยส่งคนมาเก็บคนที่โลเคชั่นที่แจนจะส่งให้ในไลน์หน่อยค่ะ ฝากเค้นด้วยนะคะว่ามันเป็นคนของใคร มีจุดประสงค์อะไร ด่วนนะคะ”

(รับคำสั่งครับคุณหนู)

ฉันมัวแต่สนใจผู้ชายสวมชุดดำตรงหน้าจนลืมนึกถึงน้องวี ที่นั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่กับพื้น ฉันจึงเดินเข้าไปช่วยประคองให้เธอลุกขึ้นแต่ดูเหมือนตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอะไรไปเธอก็คงไม่รับรู้มากนัก

“พะ..พี่แจนเจ็บไหมคะ ละ..เลือดไหลเต็มแขนเลย” เธอมองมายังแผลของฉัน ลืมซะสนิทเลยว่าเพิ่งถูกมีดเฉือนมา ฉันเดินไปที่รถคว้าผ้าขึ้นมารัดเหนือแผลเพื่อชะลอเลือดให้ออกมาน้อยลง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับรุ่นน้อง

“พี่ไม่เจ็บหรอก เรารีบไปจากตรงนี้กันเถอะ อยู่นานไม่ได้อันตรายเกินไป เดี๋ยวอาจจะมีพวกมันตามมาอีกได้ ทิ้งรถไว้ตรงนี้ก่อน” ฉันพูดไปงั้น แต่แท้จริงแล้วฉันกลัวว่า น้องวีจะเห็นพวกลูกน้องของฉัน และความลับที่ฉันเป็นลูกมาเฟียที่ปิดอยู่จะถูกเปิดเผยขึ้นมาได้

รุ่นน้องปาดน้ำตาก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถของฉัน เธอเอ่ยจะขับรถให้ฉัน ซึ่งฉันก็เห็นด้วย เพราะแขนซ้ายของฉันได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้แทบจะยกไม่ขึ้นแล้ว อีกอย่างตอนนี้รู้สึกหน้ามืดเป็นพักๆ อาจเกี่ยวเนื่องจากการเสียเลือดก็เป็นได้

“ใจเย็น อย่าขับรถเร็วมาก”

“หนูขับช้าไม่ได้หรอกค่ะ แขนพี่เลือดยังไหลอยู่เลย”

“ไม่เป็นไรพี่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นไปแล้ว พี่กลัวจะตายเพราะอุบัติเหตุมากกว่า”

“ขะ.. ขอโทษค่ะ วีจะตั้งใจขับอย่างดีค่ะ”

ฉันนิ่งเงียบไปพลางมองไปยังแผลที่แขน ทำธุระให้พ่อมากมายยังไม่เคยเจ็บตัว ดันมาเจ็บเพราะช่วยคนข้างทาง ฉันคงประมาทเกินไป ขืนบอกพ่อมีหวังโดนดุแน่

“ฮัลโหลพี่ พี่อยู่ไหน รพ รึเปล่า” น้องวีโทรหาใครคนหนึ่ง ดูท่าคนปลายสายคงเป็นพี่ชายของเธอ

(....)

“พี่หนูเกิดเรื่อง มีคนบาดเจ็บเพราะหนูพี่ต้องช่วยหนูนะ”

(....)

“ค่ะ  กำลังพาไป รพ.”

(....)

“ไว้เจอกันค่ะ พี่” น้องวีวางมือถือลงจากนั้นก็ตั้งหน้าขับรถต่อ นัยน์ตาของน้องเขายังชุ่มช่ำไปด้วยคราบน้ำตา ดูท่าจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากไม่น้อย

ขับรถมาไม่นานนัก ก็ถึงโรงพยาบาล ชื่อดังแห่งหนึ่ง โรงพยาบาลนี้มันขึ้นชื่อเรื่องชื่อเสียง และค่ารักษาที่แพงหูฉี่นินา

“แผลพี่แค่นี้เอง ไม่ต้องมาถึงมือโรงพยาบาลใหญ่ก็ได้มั้งน้องวี”

“ไม่เป็นไรค่ะ ที่นี่โรงพยาบาลของครอบครัววีเองพี่แจน” พูดจบเธอก็รีบลงจากรถ 

“อ่อ ลูกคนรวยเหมือนกันสินะ” ฉันเอ่ยเบาๆ

น้องวีรีบมาเปิดประตูฝั่งฉัน ก่อนจะวิ่งไปหาบุรุษพยาบาลที่หน้าตึกฉุกเฉิน เมื่อเหล่าบุรุษพยาบาลเห็นว่าคุณหนูของพวกเขามาด้วยตนเอง ก็มีท่าทีตื่นตระหนกกันยกใหญ่

“รุ่นพี่ฉันบาดเจ็บหนักที่แขนซ้าย รีบมารับเขาไปรักษาเร็ว” สิ้นคำทุกคนล้วนปฏิบัติหน้าที่อย่างชำนาญและรวดเร็วสมแล้วกับมาตรฐานโรงพยาบาลระดับโลก

ตัวฉันถูกเข็นมายังห้องฉุกเฉินอย่างรีบเร่งก่อนที่จะปรากฏคุณหมอผู้มีภูมิฐานกับอีกคนที่ฉันคุ้นหน้าอยู่นั่นมันรุ่นพี่แม็กคนคุยยัยมีนนี่นา เขามองเห็นฉันมีท่าทีอึ้งอยู่ไม่น้อยแต่ก็ต้องสำรวมเมื่อเขาอยู่เคียงคู่กับหมอใหญ่ของโรงพยาบาลแห่งนี้

“....”ฉันเพียงมองหน้าพี่เขา ผงกหัวเชิงทักทายแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

ตัวฉันถูกเข็นเข้าไปยังห้องรักษา คุณหมอทำการเย็บแผลของฉันหลายสิบเข็ม แม้บาดแผลไม่ได้กว้าง แต่มันกลับลึกเกือบเข้ากระดูก หลังเย็บแผลเสร็จ พี่แม็กเห็นว่าฉันมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก มีเหงื่อผุดเต็มใบหน้า จึงทำการวัดไข้เพิ่ม และแน่นอนว่าตอนนี้ฉันซมเพราะบาดแผลจนต้องแอดมิด

“พี่แม็ก ช่วยไลน์หามีนให้หน่อยได้ไหมคะ แจนไม่อยากโทรไม่งั้นโดนถามไม่พักแน่”

“ได้ให้พี่บอกมีนว่าไงมั่ง”

“ให้มีนนำเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวมาให้หน่อยน่ะค่ะ แจนแอดมิดราวสองวันใช่ไหมคะ”

“ครับประมาณนั้นถ้าไม่มีอาการข้างเคียง”

“ฝากเป็นภาระด้วยค่ะ ว่าแต่... น้องวีเขาไปไหนแล้วคะ”

“อ่อ น้องวีน่าจะวิ่งไปชั้นบน ห้องพักหมอน่ะครับ”

“อ่อ” แม้จะไม่เข้าใจว่าน้องวีจะวิ่งไปห้องพักหมอทำไม แต่ฉันก็ไม่ได้จะสนใจอะไรหรอก

“งั้นพี่ไม่กวนแล้ว พักผ่อนเถอะครับ”

ฉันที่อยู่ภายในห้องผู้ป่วย วีไอพี ในโรงพยาบาล แหงนมองฝ้าเพดาน(ตามเคย) พลางเหลียวมองแขนซ้ายของตัวเองที่เพิ่งถูกเย็บไป

“ปวดเอาการแหะ”

เรื่องที่เกิดฉันยังไม่คิดจะบอกผู้เป็นพ่อหรอก หากฉันบอกมีหวังโดนด่าหูเช็ดแน่ว่าไม่ระวัง แล้วถูกจับให้ไปฝึกอีกแหงๆน็น

“ง่วงจัง”  อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ถูกฉีดเมื่อครู่ เปลือกตาของฉันก็ค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ต้านความอ่อนล้าไม่ไหว แม้จะเห็นเงาคนเลือนลางว่ากำลังเข้ามา ก็คงเป็นพยาบาลสักคนแหละมั้ง