EP.7 เช้าวันใหม่..

โอ๊ยเมื่อยตัวไปหมด เมื่อคืนฉันกับพี่เวลล์จัดหนักกันยกใหญ่จนตีสี่ กว่าฉันจะตื่นนอนก็ปาไปเกือบเที่ยง ดีนะว่าวันนี้มีเรียนบ่ายสองโมง ส่วนเขายังอยู่และดูเหมือนจะตื่นก่อนฉันเสียอีก ซึ่งเขากำลังเล่นมือถือ อยู่เงียบ ๆ ข้างฉัน

เราสองคนต่างมองหน้ากัน แต่กลับไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลย เหมือนเรากลับมาเป็นอีกตัวตนหนึ่งที่เป็นคนเงียบๆ พูดน้อย ที่พูดมากตอนกลางคืนนั้นก็คงเป็นฤทธิ์แอลที่ถาโถมซัดดื่มอย่างกับน้ำเปล่านั่นแหละ

ฉันละจากหน้าเขาหยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพันรอบตัวเพื่อเข้าไปอาบน้ำแต่ทันทีที่ลุก กลับโดนคนข้างๆ ดึงแขนให้กลับไปในอ้อมแขนของเขาก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากจูบเฉยเลย ก็จูบตอบเขาแหละเอากันทั้งทีก็เอาให้คุ้ม เพราะคงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว แต่เพราะมีเรียนบ่ายสอง ถ้าขืนมัวต่อมีหวังติดลมดังนั้นจึงกลั้นใจผลักเขาออกไป

“ขอตัว พอดีมีเรียนต่อค่ะ” ฉันหยักคิ้วก่อนจะลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายทันที เพราะตอนนี้เหนียวตัวจากเหงื่อสุดๆ  พออาบน้ำเสร็จก็พบว่าเขาแต่งตัวเรียบร้อยไปก่อนแล้ว

“พี่ไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ”

“ไม่ครับ จะกลับไปอาบที่ รพ.”

“อ่อ” พูดจบฉันก็หันไปแต่งตัวของตัวเอง ในขณะที่ปากก็ยังเอ่ยต่อ

“รุ่นพี่ ก่อนออกจากห้องรบกวนจ่ายค่าห้องคนล่ะครึ่งนะคะ ”

“อืม”

“แล้วถ้าเจอกันข้างนอก อย่าทำเป็นรู้จักฉันล่ะ”

“...”  เขาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อ “มันก็ควรเป็นแบบนั้น”

“ขอให้รุ่นพี่โชคดีค่ะ หวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จะเป็นความสุขของกันแหละกันครั้งหนึ่งนะคะ”

“....” พี่เวลล์ไม่ตอบอะไร ฉันจึงโบกมือให้ก่อนที่เขาจะวางเงินไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินออกไปทันที ส่วนฉันก็รีบแต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อยก่อนคว้ากระเป๋า คว้าเงินที่วางบนโต๊ะ

“เชี้ย บอกแล้วว่าคนล่ะครึ่ง ค่าห้องมันคนละพันห้าเอง จะวางไว้หมื่นหนึ่งทำไม ฉันไม่ได้ขายตัวซะหน่อย” ฉันส่ายหัวอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปจ่ายเงินแล้วตีตัวกลับคอนโดทันที เพื่อเปลี่ยนชุดนักศึกษาก่อนปรี่ตัวอย่างเร่งรีบไปมหาลัย

ยามเย็น..คอนโด

ฉันเดินเปิดประตูเข้าห้องด้วยความเหนื่อยล้าจากการเรียนและเรื่องเมื่อคืนก็ส่งผลมากอยู่ หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น แหงนมองฝ้าเพดานขาว ตอนนี้ในหัวขาวโพนไปหมด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมาทำเอาลืมไม่ลงจริงๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาของรุ่นพี่เวลล์ยังตราตรึงสุดๆ แต่ไงก็เถอะ จบคือจบ แอบแซ่บแล้วแยกย้ายนะดีที่สุดแล้ว ฉันเองก็สมใจอยาก และนั่นก็เป็นกฎที่ฉันพูดก่อนเพื่อไม่ให้เกิดพันธะใดๆ ใช่ฉันมันคนที่ไม่ควรมีพันธะใดๆ จริงๆ

“แหมมมมมมมมม....” ยัยมีนเปิดประตูออกมาจากห้องของตัวเอง พร้อมเอ่ยหยอกทันทีเมื่อเห็นฉัน

“...”

“เป็นไง รุ่นพี่เวลล์” ยัยมีนนั่งลงข้างๆ ก่อนจะสะกิดถามด้วยความอยากรู้

“ก็ดี” ฉันตอบไปในขณะที่ยังพิงพนักโซฟาหลับตาแบบนั้น

“ก็ดี.. รีแอคแค่นี้เนี่ยนะ นั่นพี่เวลล์เลยนะยะ ผู้หญิงที่แทบจะรองาบทั้งมหาลัย ทั้งในคลับ แต่แกแค่ไปนั่งร่วมโต๊ะก็ได้งาบเฉยโชคดีสุดๆ” ยัยมีนตบมือดัง เปาะๆ จนฉันรำคาญ

“โชคดีอะไร ไม่ได้เป็นเจ้าของเขาซะหน่อย แค่เอาแล้วก็จาว ไม่ได้มีซัมติงอะไรกันต่อ”

“ไม่ลองจีบพี่เขาดูเหรอ พี่แม็กบอกว่าพี่เวลล์โสดนะมึง”

“ไม่ล่ะไม่อยากมีแฟน แกก็รู้คนอย่างฉันไม่ควรมีแฟน”

“เอ่อ.....ก็นะ” ยัยมีนเหมือนฉุกนึกอะไรได้ก็เงียบไป

“ว่าแต่มึงเถอะมีน เอาไงต่อกับพี่แม็ก จูนติดป่าววะ”

“พี่เขาก็ดีนะ ก็แลกไลน์กันไปก่อน มึงก็รู้อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในการคบหาผู้ชายของกูคือพ่อกูค่ะ”

“พ่อมึงห่วงมึงแหละ ถ้าไม่ได้กูจะได้มานอนคอนโดแบบนี้ไหมล่ะ แต่เอาเถอะ รอบนี้ก็ค่อยๆ ศึกษาไปแล้วกัน ผู้ชายน่ะ รู้หน้าไม่รู้ใจ”

“น้อมรับคำสอนค่ะ คุณมึง”

‘ตู๊ด........................’

“ขอตัวแป๊บ ป๊ากูโทรมา” ฉันที่มองไปยังมือถือเห็นว่าป๊าโทรมาเลยเอ่ยบอกเพื่อนไป

“อืม งั้นกูกลับเข้าห้องก่อนล่ะ” ยัยมีนปลีกตัวเดินเข้าห้องไป

ฉันเดินมาตรงระเบียงคอนโดจากใบหน้าแน่นิ่ง ก็หลุบตาเข้าสู่โหมดจริงจังทันที

“ว่าไงคะ ป๊า”

“แจนลูก คืนนี้ช่วยป๊าทำงานหน่อย” เสียงอันน่าเกรงขามที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น

“เรื่องสำคัญ?”

“ใช่ล็อตนี้สำคัญมากมูลค่าหลักร้อยล้าน ป๊ายังกลับประเทศไม่ได้”

“ได้ค่ะป๊า เดี๋ยวแจนจัดการให้ค่ะ”

“ขอบใจมากลูก ป๊าคิดถึงลูกนะ”

“เช่นกันค่ะ ป๊า”

ฉันวางสายจากผู้เป็นพ่อ ทอดสายตาออกไปยังวิวข้างหน้าพลางถอนหายใจแรงๆ

“คืนนี้ก็คงไม่ได้พักอีกแล้วสินะ ช่างเถอะก็ขอให้อย่าเกิดเรื่องจนต้องออกแรงเลย ไม่อยากจะฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น”

เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายในการซื้อขายสินค้าล็อตสำคัญล็อตใหญ่ของบริษัทพ่อ ฉันก็ตรงดิ่งออกจากคอนโดขับรถมุ่งไปยังสถานที่นัดหมายทันทีซึ่งเป็นท่าเรือร้างแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลมากนัก ขับรถไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงจุดหมาย

“คุณหนู สวัสดีครับ”

“ทำตัวตามสบายค่ะพี่ทิม เป็นไงบ้างคะ ตรวจเช็คของไปก่อนรอบหนึ่งหรือยัง”

“เรียบร้อยครับคุณหนู”

“พาแจนไปที่คลังสินค้าหน่อยค่ะ แจนจะตรวจอีกรอบเผื่อมันเกิดปัญหาแจนจะได้เป็นคนรับผิดชอบได้”

“ขอบคุณคุณหนูมากครับ เชิญทางนี้ครับ”

ฉันเดินตามพี่ทิม ซึ่งเป็นมือขวาของคุณพ่อที่ถูกสั่งให้ประจำการในประเทศรองจากฉันก็พี่เขานี่แหละที่มีอำนาจตัดสินใจแทนพ่อฉัน

เมื่อตรวจสอบสินค้า และตรวจตราความเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เข้าไปนั่งโซฟาในห้องรับแขกเพื่อรอลูกค้ารายใหญ่

“นี่เป็นรายชื่อของลูกค้าวันนี้ครับคุณหนู” ฉันเอื้อมไปหยิบเอกสารในมือพี่ทิมขึ้นมาอ่าน “ตระกูลอิทธิฤทธิ์”

“ใช่ครับคุณหนู แต่ดูเหมือนคนที่จะเข้าทำการซื้อขายครั้งนี้จะเป็นลูกชายคนโต ของตระกูลอิทธิฤทธิ์ครับ”

“อ่อ แจนจำเขาได้เคยเจอที่งานสังคมครั้งหนึ่งน่ะค่ะ งั้นคงง่ายที่จะคุยหน่อย” ตระกูลอิทธิฤทธิ์เป็นลูกค้ารายใหญ่ของครอบครัวฉัน เป็นตระกูลที่เบื้องหน้าทำธุรกิจอสังหา แต่เบื้องหลังก็ดำสนิทซึ่งก็ไม่ต่างจากตระกูลฉันเท่าไหร่

ไม่นานนักก็มีคนคุ้มกันคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

“คุณหนูครับ พวกเขามาแล้วครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันก็นั่งไขว้ห้างมองไปยังประตู ร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคุ้นอยู่บ้าง เพราะเคยเจอสองสามหน ฉันจึงเอ่ยทักก่อนตามมารยาทของคนค้าขาย

“สวัสดีค่ะ คุณเจมส์ ไม่เจอกันตั้งนานนะคะ” ฉันยื่นมือออกไปจับมือพอเป็นพิธี

“เช่นกันครับคุณแจน”

“เชิญทางนี้ค่ะ”

“ครับ”

“ขอบคุณที่ทำการค้ากับทางเรานะคะ สินค้าตรงหน้าทั้งหมดแจนเป็นคนตรวจสอบเอง รับรองไม่มีผิดพลาดค่ะ จะตรวจสินค้าก่อนไหมคะ”

“ถ้าคุณแจนเป็นคนตรวจเองผมก็สบายใจครับ ไม่ต้องตรวจอีกรอบหรอกครับ”

“นี่เป็นเอกสารรายการทั้งหมดนะคะ”

“ครับ ผมโอนส่วนที่เหลือให้แล้วนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ หวังว่าจะได้ทำการค้ากันอีกนะคะ”

“เอ่อ คุณแจนครับ”

“คะ” ในขณะที่คุณเจมส์ทำเป็นเอื้อมมือจะมารั้งฉัน พี่ทิมก็เข้าขวางเขาไว้ทันที จนเขาชะงักไป

“เอ่อ... ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้จะล่วงเกินอะไร” เขายกมือพลางยิ้มมาให้ด้วยใบหน้ายิ้ม

“ขอโทษแทนพี่เขาด้วยค่ะ เขาทำตามคำสั่งของป๊าแจน”

“ลูกสาวสวยก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาสินะครับ”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

“ผมแค่จะชวนทานข้าวสักมื้อได้ไหมครับ” คุณเจมส์เอ่ยออกมา

“ทานข้าว? ต้องดูเจตนาก่อนค่ะว่าชวนทานเพราะอะไร ถ้าชวนเพราะจีบก็ต้องขอปฏิเสธน่ะค่ะ แต่ถ้าชวนเพราะการค้าทางธุรกิจ ก็ยินดีเสมอค่ะ”

“ได้ครับ ไว้จะรอโอกาสนั้นครับ”

“แจนขอตัวก่อนนะคะคุณเจมส์ ส่วนสินค้าเดี๋ยวแจนให้พี่ทิมจัดการเคลื่อนย้ายไปที่รถของคุณเจมส์ค่ะ”

ฉันปลีกตัวออกมาเมื่อเห็นว่าปิดดีลสำเร็จโดยให้พี่ทิมมือขวาคุณพ่อจัดการที่เหลือต่อ