EP.9 พบกันอีกครั้ง

EP.9

(Well Part)

“พี่เวลล์ พี่ตื่นเดี๋ยวนี้นะ” ผมที่กำลังนอนพักอยู่ในห้องพักหมอของโรงพยาบาล สะดุ้งตื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เสียงที่คุ้นหูอย่างดี คนที่กล้าจะเข้าห้องผมมาปลุกถึงที่ นอกจากพ่อแม่ผมแล้ว ก็มีแค่น้องสาวจอมดื้อตัวดีของผมเท่านั้นแหละ แน่นอนว่าหากทำเมินเชย น้องสาวผมได้คว้าหมอนมาทุบตีผมแน่นอน

“มีอะไร ว่างมากรึไงมากวนพี่” ผมขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะมองไปยังต้นเสียง ใบหน้าน้องสาวผมยู่ยี่อย่างไม่พอใจ แต่จู่ ๆ  น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเธอ ผมตกใจไม่น้อย ไม่เคยเห็นเธองอแงแบบนี้มาก่อน คนเอาแต่ใจอย่างน้องผมปกติมีแต่คนตามใจจนไม่เคยร้องไห้สักครั้ง

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”

“พี่ลืมไปแล้วรึไงที่วีโทรมาหาพี่อ่ะ”

“....” ผมนิ่งอึ้ง นี่ผมลืมไปได้ไง

“พะ...พี่ อีอนเอ็บเอาะอั้น”

“ตั้งสติก่อนแล้วบอกพี่ดีๆ” น้องผมเอามือปาดน้ำตา และสูดหายใจเข้าลึกๆ

“พี่เวลล์ เมื่อกี้มีคนจะวิ่งมาแทงฉัน”

“อะไรนะ!!!”

ผมได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นทันที

“มันเป็นใคร แจ้งตำรวจรึยัง บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”ผมจับตัวเธอหมุนซ้ายหมุนขวา มองน้องสาวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด จนน้องสาวผมเอามือสองมือจับแขนผมไว้ก่อนจะนั่งกดผมให้นั่งลง

“หนูปลอดภัยดีค่ะพี่ มีรุ่นพี่คนหนึ่งช่วยวีไว้ และก็จับตัวคนร้ายไปแล้วค่ะ แต่...”

“แต่อะไร”

“พี่เขาโดนแทง ขะ..เขาโดนแทงเพราะหนู เป็นเพราะหนูเรียกเขาลงมาช่วยขนของแท้ๆ ฮือ.... วีรู้สึกผิดมากๆ ค่ะ” น้องผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ผมที่เห็นสภาพน้องก็รู้สึกปวดใจ  ตอนนี้ก็ทำได้แค่เอื้อมมือดึงน้องเข้ามากอดปลอบ

“แล้วตอนนี้ คนนั้นเขาเป็นยังไงบ้างถึงมือหมอแล้วใช่ไหม”

“คุณหมอพัฒน์รักษาให้แล้วค่ะ เย็บไปหลายเข็มเลย ตอนนี้แอดมิดที่โรงพยาบาลของเรานี่แหละค่ะ”

“ดีแล้ว”

“พี่...พี่ต้องคอยช่วยดูแลเขาแทนหนูด้วยนะคะ”

“เขาอยู่ที่โรงพยาบาลเรา ยังไงก็ได้รับการรักษาอย่างดีที่สุดอยู่แล้วไม่ต้องห่วง”

“ไม่ค่ะยังไม่พอ คนนี้พี่ต้องดูแลเป็นพิเศษนะ วีชอบพี่เขามากจริงๆ”

“ชอบ...” ผมตกใจ น้องสาวผมที่แสนจะหยิ่งผยอง ตีตราคนอื่นแทบเป็นมูลค่า เอาแต่ใจสุดๆ คนนี้ถึงกับพูดว่าชอบคนอื่นออกจากปาก

“แฟน?” ผมเอ่ยถามตรงๆ ด้วยความสงสัย ถ้าเป็นแฟนน้องผมจริงๆ ผมก็ต้องสแกนก่อน

“มะ..ไม่ใช่แฟนค่ะ ชอบแบบว่าอยากเป็นเหมือนเขาน่ะ ไม่พูดแล้วพี่ต้องดูแลเขาแทนหนูที่โรงพยาบาลด้วย เขาคือผู้มีพระคุณของวี”

“โอเค รับปาก งั้นตอนนี้น้องสาวพี่ กลับไปพักผ่อนก่อนไหมครับ ส่วนคนป่วยให้หมอที่นี่จัดการเอง”

“ไม่ใช่หมอที่นี่ค่ะ ต้องเป็นพี่เท่านั้น คนอื่นวีไม่ไว้ใจ”

“พี่ก็พี่ ถ้าเรากลับพี่จะไปดูเขาให้ทันที”

“ขอบคุณค่ะพี่ งั้นหนูกลับก่อนนะคะ ตอนนี้เหนื่อยเหลือเกิน”

“ให้คนขับรถไปส่งนะอย่าขับเอง”

“อื้อไม่ขับหรอกค่ะ เพราะยังไงรถวีก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อยู่แล้ว” ผมเดินลงไปส่งน้องผมด้านล่าง ก่อนจะกลับมาคว้าชุดกาวน์สวมทับ ในเมื่อผมรับปากน้องสาวผมแล้วผมก็ต้องแวะเข้าไปดูหน่อย

ผมมุ่งไปยังห้องหมอพัฒน์ ซึ่งเป็นหมอที่อยู่เวรคืนนี้ เพื่อถามอาการ จึงได้รู้ว่า ผู้ช่วยชีวิตน้องสาวผมนั้นเป็นผู้หญิงและได้รับบาดเจ็บแผลลึกบริเวณแขนซ้าย เห็นว่าเย็บไปหลายสิบเข็ม ซมด้วยพิษไข้จากการบาดเจ็บแผล ก็สมควรที่น้องผมจะซาบซึ้งใจ คงเป็นผู้หญิงที่แกร่งพอดู

ผมเคาะประตูไปสองสามที แต่ก็ไม่มีเสียงเอื้อนเอ่ยออกมา อาจจะนอนพักไปแล้ว จึงถือวิสาสะเปิดประตูแง้มดูในฐานะนักเรียนแพทย์ของที่นี่ ภายในห้องปรากฏร่างหญิงสาวนอนนิ่งใบหน้าขาวซีด แต่ก็ยังคงสวยสะดุดตา และเป็นใบหน้าที่ผมจดจำได้ดี

“แจน” ผมเดินเข้าไปมองใกล้ๆ เพื่อยืนยันความคิดของตน แน่นอนว่าหญิงสาวคนนี้คือแจนจริงๆ  ผมนั่งลงข้างๆ เตียงผู้ป่วย มองคนนอนแน่นิ่งไม่ขยับอย่างพิจารณา หลังจากแยกย้ายคืนก่อนหน้า เป็นเธอเองที่พูดออกมาว่าเจอกันคราวหน้าอย่าทักทายกัน ซึ่งนั่นก็เป็นข้อตกลงระหว่างเรา แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผมลืมเรื่องนั้นไม่ลงเลย กว่าจะสะบัดใบหน้าของเธอในหัวสมองได้ก็ใช้เวลาไปค่อนวัน และตอนนี้เธอก็มาปรากฏต่อหน้าอีกครั้ง ทำเอาเรื่องเหล่านั้นมันหวนกลับมาอีก หรือผมจะกลายเป็นพวกเสพติดร่างกายเธอไปแล้วเสียจริงๆ

(Well Part End)

ฉันนอนหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้ หูฉันเริ่มได้ยินเสียงดังกึกก้องของเพื่อนสนิทฉันแล้วหนึ่ง

“แจน.. แจนตื่นแล้วกุ้ก”

เปลือกตาของฉันค่อยๆ กะพริบช้าๆ ก่อนจะปลายตามองพวกมันสองคน คนหนึ่งโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์ อีกคนนั่งปอกผลไม้เงียบๆ

“เงียบหน่อยมึง นี่โรงพยาบาลนะ” ฉันเอ่ยเบาๆ

“ใครใช้ให้มึงทำตัวให้พวกกูเป็นห่วงกันล่ะ” ยัยมีนน่ามุ้ยหันไปนั่งลงโซฟาข้างๆ ยัยกุ้ก

“กินผลไม้หน่อยไหม แจน” กุ้กเอ่ยถามก่อนจะหยิบจานผลไม้ที่ปอกแล้วมาวางไว้โต๊ะข้างเตียง

“อืม ทานสิ” ฉันตอบรับก่อนจะกินผลไม้ที่ยัยกุ้กป้อน

“ยังเจ็บอยู่ไหมมึง ตอนพี่แม็กทักไลน์มาหา ฉันตกใจหมดทำตัวไม่ถูกเลย ชีวิตแกนี่วนเวียนกับเรื่องคอขาดบาดตายชะมัด”

“ยังปวดอยู่ แล้วเรื่องที่เกิดไม่ได้เกี่ยวกับงานทางบ้านฉัน แต่เอาเถอะเรื่องนี้ฉันจัดการไปหมดแล้วไม่ต้องห่วง”

“เห็นสภาพตอนนี้ของมึง กูก็สบายใจมาหน่อยแล้วล่ะ ดีไม่โดนแทงตรงจุดสำคัญ”

“อย่างกูไม่ตายง่ายๆ หรอกมีน”

“ปากดีนะคะคุณมึง เจ็บแล้วไม่เจียม ยัยกุ้กดูมันพูดดิ”  ยัยมีนหันไปฟ้องกุ้ก

“ใจเย็นๆ ทั้งสองคน ตอนนี้มีนปลอดภัยก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว คราวหน้าแจนเอง แกก็ต้องระวังนะ ฉันรู้ว่าแกเก่งแต่บางเรื่องแกก็ต้องคิดว่าแกก็ผู้หญิงตัวเล็กๆ”

“อืม รู้น่ะคราวหน้าจะไม่ประมาท”