บทที่ 3

"จริงสิเสวี่ยเออร์ เจ้าอ่านหนังสือออกได้อย่างไรกัน" 

"คือว่าเรื่องนั้น ตอนที่ข้าไม่สบายหนักแล้วหลับไปหาวันข้าฝันขอรับ ในฝันนั้นข้าไปเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายโดยเฉพาะเรื่องการรักษาที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ในจะการปรุงยาและสมุนไพรต่างๆข้าก็รู้สึกว่าคุ้นเคยกับมันดี  คราแรกข้าก็คิดว่ามันเป็นเพียงความฝันขอรับแต่พอตื่นขึ้นมาข้ากลับยังจำทุกอย่างได้ดีอยู่ ข้าคิดว่าสวรรค์คงเป็นเมตตาข้าขอรับท่านพ่อท่านแม่ " เหอฟานเสวี่ยแต่งเรื่องขึ้นมาแอบคิดในใจว่าเรื่องราวเกินจริงแบบนี้ผู้ใดเขาจะเชื่อ

"จริงหรือเสวี่นเออร์  ลูกพ่อเจ้าช่างโชคดียิ่งนัก"  เอ่อ บิดาเขานี่แหละเชื่อ

"เช่นนั้นตอนนี้เจ้าก็รู้วิธีการรักษาสินะ" สวี่ฟางอดตกใจระคนยินดีไม่ได้

"ขอรับท่านแม่ ทั้งวิธีการรักษา การปรุงยา และสมุนไพรต่างๆข้ารู้สึกว่าตัวข้าคุ้นเคยราวกับศึกษามานานหลายปีเลยขอรับ" เหอฟานเสวี่ยได้แต่ขอโทษทั้งสองคนในที่ต้องโกหก

"ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก"  สวี่ฟางเอ่ยขึ้น

"ท่านพ่อท่านแม่ขอรับ พวกท่านคิดว่าอย่างไรหากข้าอยากใช้วิชาความรู้ที่ได้มาช่วยเหลือผู้อื่น" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยถามบิดามารดา

"เจ้าหมายถึงรักษาคนหรือ" เหอจงเทาเอ่ยถามบุตรเกอ

"ใช่ขอรับ  ข้าอยากเปิดบ้านรักษาชาวบ้านและเก็บเงินค่าสมุนไพรเพียงเล็กน้อยชาวบ้านที่เจ็บป่วยจะได้มีโอกาสรักษา"  เหอฟานเสวี่ยบอกความต้องการของตน

"มันก็ดีอยู่หรอกนะ  แต่เจ้าจะบอกชาวบ้านว่าเยี่ยงไรเล่าเรื่่องที่เจ้าสามารถรักษาผู้คนได้อย่าลืมว่าตัวเจ้าอายุเพิ่งสิบสองหนาวเพียงเท่านั้น" เหอจงเทาเอ่ยถามอย่าเป็นกังวล

"ข้าจะบอกว่าหมอพเนจรเป็นผู้ช่วยสอนวิชาการรักษาและปรุงยาสมุนไพรให้ข้าขอรับ อย่างไรเสียขึ้นชื่อว่าหมอพเนจรย่อมไม่มีใครตามหาพบได้อยู่แล้ว ส่วนชาวบ้านจะให้ข้ารักษาให้หรือไม่นั้นก็สุดแล้วแต่พวกเขาจะตัดสินใจขอรับ" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยบอกตามความคิดของตน

"ท่านพี่ตามใจลูกเถอะเจ้าค่ะ" สวี่ฟางเอ่ยบอกสามี

"เช่นนั้นก็เอาตามที่เจ้าว่าเถิด แต่อย่าทำให้ตัวเองเหนื่อยเล่า"  เหอจงเทาเอ่ยบอกลูกชาย

"ขอรับ ขอบคุณท่านพ่อท่านแม่ขอรับ" เหอฟานเสวี่ยตอบคนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

 หลังจากกินข้าวเสร็จเหอฟานเสวี่ยก็เข้าไปในห้องนอนของตนเพื่อวางแผนว่าจะทำอย่างไรให้ผู้คนยอมรับและกล้าที่จะรักษากับเขา

"ให้มาอยู่ต่างโลกแบบนี้ไม่ให้ของวิเศษอะไรมาเลยรึไง"  เหอฟานเสวี่ยบ่น 

"ท่านเทพขอรับ เหตุใดช่างใจร้ายส่งข้ามาตัวเปล่าๆเล่าขะ เหวอ! " เหอฟานเสวี่ยยังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกถึงแรงดึงจึงหลับตาปี๋ด้วยความกลัวว่าจะเจ็บแต่เวลาผ่านไปสักพักก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหอฟานเสวี่ยจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"นะ นี่มัน สวรรค์! ขอบคุณท่านเทพที่ตอบรับคำอ้อนวอนของข้าขอรับ" เหอฟานเสวี่ยนั่งคุกเข่าคำนับอากาศอยู่หลายทีก่อนจะลุกขึ้นเดินดูสิ่งที่เป็นดั่งสวนสวรรค์สมุนไพรที่เขายืนอยู่   เหอฟานเสวี่ยเดินดูรอบๆพบสมุนไพรทั่วไปจนไปถึงสมุนไพรล้ำค่าอย่าง เห็ดหลินจือเลือด เห็ดหลินจือดำ  โสมภูเขา โสมคน ถังเช่า  ต้นพืชสิบต้น  หรือแม้แต่ไข่มุกสำหรับปรุงยาและทำเครื่องสำอางค์ก็มี    อีกส่วนมีพื้นที่ปรุงยาพร้อมอุปกรณ์ครบครัน และสุดท้ายเป็นอุปกรณ์การแพทย์ทั้งแผนปัจจุบันและแพทย์แผนจีน  เหอฟานเสวีายมองดูของทั้งหมดอย่างมีความสุข

"เสวี่ยเออร์  พ่อจะขึ้นเขาเจ้าจะไปด้วยหรือไม่"  เสียงเรียกของบิดาทำให้เหอฟานเสวี่ยสะดุ้งตกใจก่อนที่ตัวของเขาจะถูกดึงมาในโลกแห่งความจริง

"เสวี่ยเออร์ได้ยินพ่อหรือไม่" เหอจงเทาเอ่ยเรียกบุตรเกออีกครั้ง

"ขอรับท่านพ่อ" เมื่อได้สติเหอฟานเสวี่ยก็รีบเปิดประตูออกไปหาบิดาทันที

"พ่อจะขึ้นเขา เจ้าจะเข้าไปหาสมุนไพรด้วยหรือไม่" เหอจงเทาเอ่ยถามบุตรเกอของตนเพราะก่อนหน้านั้นเกอน้อยบอกว่าอยากรักษาชาวบ้าน  จะรักษาก็ต้องมียาเขาจึงมาถาม

"ไปขอรับท่านพ่อ ข้าจะขึ้นเขากับท่าน" เหอฟานเสวี่ยเอ่ยบอกอย่างตื่นเต้น

"เจ้าพร้อมหรือไม่" เหอจงเทาเอ่ยถามบุตรเกอ

"ข้าพร้อมขอรับ" เหอฟานเสวี่ยตอบบิดาก่อนจะเดินไปหยิบตระกร้าขึ้นมาสะพายหลังเช่นเดียวกับพ่อของตน

"เช่นนั้นก็ตามพ่อมา" เหอจงเทาเดินนำบุตรชายมาที่ภูเขาที่ติดกับไร่นาของตนทั้งสองเดินขึ้นเขาไปเหอฟานเสวี่ยก็กวาดสายตามองดูรอบๆว่ามีสมุนไพรให้ตนได้เก็บหรือไม่ก็พบว่ามีสมุนไพรทั่วไปเขาก็จัดการเก็บมาไว้จนเดินเข้าไปลึกเรื่อยๆเหอจงเทาก็จัดการวางกับดักสัตว์ไว้ก่อน เหอฟานเสวี่ยนึกถึงของในมิติของตนเองจึงเอ่ยถามบิดา

"ท่านพ่อขอรับ ท่านพ่อรู้หรือไม่ขอรับว่าเห็ดหลินจือนั้นมีราคาเท่าใด" 

"หือ เห็ดหลินจือหรือ นั่นเป็นของหายากเชียวนะพ่อรู้มาว่าเห็ดหลินจือขายได้ตั้งแต่ร้อยตำลึงทองถึงหลายหมื่นตำลึงทองเลยทีเดียว" เหอจงเทาเอ่ยตอบบุตรเกอ

"แล้วโสมกับถังเช่าเล่าขอรับ"

"โสมนั้นมีราคาแพงพอๆกับเห็ดหลินจือเลยแหละ ส่วนถังเช่ามีราคาถูกกว่า" เหอจงเทาบอกไปตามที่เคยได้ยินมา

"เช่นนั้นหากเราเอาของพวกนี้ไปขายเราก็จะมีเงินจำนวนมากใช่หรือไม่ขอรับ  ต่อไปเราก็ไม่ต้องกังวลหากเปิดรักษาชาวบ้านโดยไม่ต้องคิดเงินสักอีแปะ" 

"ฮ่าๆ ใช่แล้วลูก แต่ของพวกนี้นั้นหายากมิใช่ว่าอยากเจอก็จะเจอโดยเฉพาะโสมพันปี เขาว่ากันว่าผู้ที่จะตามหาโสมพันปีได้ต้องทำการชำระร่างกายให้บริสุทธิ์เสียก่อน"  เหอจงเทาเอ่ยบอกพร้อมกับลูบหัวบุตรของตนอย่างรักใคร่

"แล้วถ้าข้ามีเล่าขอรับ" เหอฟานเสวี่ยตัดสินใจเอ่ยบอกบิดานี่เป็นหนทางที่เขาจะพาครอบครัวร่ำรวยและสานต่อเจตนารมณ์ของแพทย์ได้อย่างไม่ต้องวิตกกังวลเรื่องเงินทอง

"เจ้าหมายความว่าเช่นไร"  เหอจงเทาเอ่ยถามบุตรเกอตัวน้องก่อนจะตาเบิกกว้าระคนตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้รับรู้