LOGINShare
บทที่ 30 เยี่ยมจวนภรรยา
Last Updated:
2025-05-02 15:27:37
Related chapters
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 31 กระต่ายสีขาว
หลายวันต่อมา จ้าวไป๋ลู่ได้ตามองค์หญิงหงลี่เข้าวังหลวง เพื่อเยี่ยมเยือนอาการป่วยของฮองเฮา ได้ยินมาว่าพระนางมีอาการอ่อนเพลีย อีกทั้งยังเสวยสิ่งใดมิค่อยลงอีกด้วย จ้าวไป๋ลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงส่งยิ้มให้นางเล็กน้อย และช่วยองค์หญิงหงลี่จัดแจงเตรียมอาหารเข้าวังไปพบกับฮองเฮาในทันที ระหว่างที่นั่งในรถม้า องค์หญิงหงลี่บอกกับจ้าวไป๋ลู่ว่า เจียงฮองเฮากับพระนางเป็นสหายรักกัน เช่นเดียวกับมารดาของจ้าวไป๋ลู่ เจียงฮองเฮามีพระนามเต็ม ว่าเจียงลู่หว่าน อีกทั้งยังบอกนางถึงกฎระเบียบในวัง และให้นางทำตัวตามสบาย เพราะในวังหลวงมิได้เคร่งครัดสิ่งใดมากนัก เมื่อมาถึงวังหลวง ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักเฟิ่งหวงในทันที เจียงฮองเฮาที่ได้เห็นองค์หญิงหงลี่ ใบหน้างามก็เผยรอยยิ้มอย่างดีใจ นางรีบให้คนพยุงตนเองลุกเดินไปหาองค์หญิงหงลี่ทันที"หงลี่ ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มาเสียแล้ว" "ต้องมาอยู่แล้ว ลู่หว่านอาการเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง" "ไม่ดีเอาเสียเลย ข้ากินสิ่งใดไม่ลง อีกทั้งยังรู้สึกอยากอาเจียนด้วย" "ข้ากับลูกสะใภ้ทำอาหารที่เจ้าชอบมาให้ ลองชิมดูสักหน่อยดีหรือไม่?" "เจ้าช่างดียิ่งนัก" องค์หญิงหงลี่ส่งกล่องอาหารให้เหล่านางกำ
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 32 ต้องโทษ
จวนตระกูลหวัง "ข้าไม่กิน ไสหัวไป!!!" หวังเจียหมิ่นที่กำลังเดินกลับเข้ามาในเรือน ทำได้เพียงถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย เขาแต่งงานกับหนิงเสวี่ยได้ร่วมสองเดือนแล้ว แต่ทั้งสองคนยังไม่เคยหลับนอนด้วยกันเลยสักครา หนิงเสวี่ยเอาแต่เอ่ยวาจาแดกดันเขา เขาเองก็ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับชะตากรรมในครั้งนี้ เดิมทีเขาแอบหลงรักนาง แต่ก็ต้องตัดใจเมื่อรู้ว่านางเป็นคนรักของหลี่รั่วหาน แต่โชคชะตากลับเล่นตลก ทำให้เขาได้แต่งงานกับนางเพราะสมรสพระราชทาน ในคราแรกเขาดีใจยิ่งนัก แต่ทว่าในวันนี้เขากลับทุกข์ใจเหลือเกิน ทุกคราที่หนิงเสวี่ยรับรู้เรื่องราวของหลี่รั่วหานและสตรีนางนั้น หนิงเสวี่ยก็จะทุบตีด่าทอสาวใช้ในจวนอยู่เสมอ จวนของเขานั้น บิดามารดาจากไปนานแล้ว นางจึงเป็นฮูหยินใหญ่ในจวนแต่เพียงผู้เดียว "กลับมาแล้วหรือ!!! คนสารเลว!!! เจ้ารู้เรื่องของพี่รั่วกับนางแพศยานั่น แต่กลับไม่บอกข้า พี่รั่วนำกระต่ายไปมอบให้มัน แต่กลับไม่มอบให้ข้า ทั้งที่เขาก็รู้ว่าข้าชอบกระต่าย ข้าไม่ยอม!!!" "ระงับสติอารมณ์เถิด ต่อให้เจ้าโมโหจนตาย เขาก็ไม่มีวันกลับมาหาเจ้า" "หวังเจียหมิ่น หากไม่มีเจ้าข้าคงแต่งเข้าจวนโหวไปนานแล้ว กลับ
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 33 จุดแตกหัก
หลัวเทียนเฉินและเซียวถงที่ได้ทราบข่าว ต่างก็มีท่าทีที่ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะหลัวเทียนเฉินที่รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย เท่าที่เขารู้มานั้น บิดาของจ้าวไป๋ลู่ทำงานด้วยความซื่อสัตย์และรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง ผู้อื่นอาจจะคิดว่านี่เป็นความประมาทของจ้าวเยียน แต่สำหรับเขาไม่ได้คิดเช่นนั้น ต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่!!! หลี่รั่วหานรีบมุ่งหน้ากลับจวนโหวทันทีที่ได้ทราบข่าวจากหมิงอวี้ว่าจ้าวไป๋ลู่เป็นลมหมดสติไป ท่าทางของหมิงอวี้ดูอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ คล้ายมีบางอย่างจะบอกเขา แต่นางก็ไม่ได้บอก เขาจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก รีบเดินเข้าไปหาจ้าวไป๋ลู่ที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงทันที "ไป๋ไป๋" "อารั่ว ท่านต้องช่วยท่านพ่อข้านะ ช่วยคนตระกูลจ้าวของข้าด้วย ฮืออ ข้าขอร้องท่านละ จะให้ข้าทำสิ่งใดข้ายอมทุกอย่าง ท่านจะหย่ากับข้าก็ได้ ท่านจะกลับไปหาหนิงเสวี่ยก็ได้ ข้ายอมแล้ว ฮืออ ข้าขอร้องท่านละ" หลี่รั่วหานถูกนางโผเข้ามากอดและร้องไห้ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนาไม่น้อย เขายื่นมือไปลูบเส้นผมสีดำหนานุ่มของนาง ก่อนจะเอ่ยปลอบโยนนาง"ไป๋ไป๋ คดีนี้เป็นคดีใหญ่ เสด็จลุงรับสั่งให้ศาลต้าหลี
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 34 ความเจ็บที่ไม่มีเสียง
หลัวเทียนเฉินและเซียวถงทราบข่าวที่ฮ่องเต้สั่งประหารคนตระกูลจ้าวก็ตื่นตระหนกไม่น้อย ยามนี้โจรป่าที่ชายแดนทางใต้ถูกจับกุมตัวไว้หมดแล้ว พวกเขาจึงเร่งเดินทางกลับมาเมืองหลวงในทันที ในจดหมายของหลี่รั่วหานที่ส่งมา นัดหมายเขาที่วังหลวงเพื่อจะมอบหลักฐานสำคัญในคดีนี้ให้แก่เขาจ้าวไป๋ลู่นำเงินที่มีติดตัวเป็นสินเดิมออกมามอบให้หมิงอวี้ เพื่อใช้เป็นค่าไต่ถามทหารที่เฝ้าหน้าคุกหลวงว่าบิดาและพี่ชายของนางเป็นเช่นไรบ้าง อีกทั้งยังให้หมิงอวี้แอบไปซื้อของกินอร่อย ๆ แอบนำไปมอบให้ท่านแม่ที่จวนอีกด้วย ระยะเวลาเพียงสองวัน จ้าวไป๋ลู่ก็ไร้รอยยิ้มบนใบหน้า ยามนี้แววตาของนางแดงก่ำ นางร้องไห้ทุกวันจนหมิงอวี้อดสงสารไม่ได้หลี่รั่วหานจ้องมองจ้าวไป๋ลู่ที่ยามนี้กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาคีบเนื้อตุ๋นที่นางชอบกินวางลงบนชามข้าวให้นาง แต่สตรีตรงหน้ากลับเมินเฉยราวกับไร้ชีวิต "ไป๋ไป๋ เจ้ากินหน่อยเถิด" เสียงของหลี่รั่วหานดึงสติของจ้าวไป๋ลู่ให้กลับคืนมา นางค่อย ๆ หันไปมองเขาช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยปากถาม "ท่านพ่อท่านแม่และพี่ชายของข้าเป็นเช่นไรบ้าง" หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นก็วางตะเกียบในมือลง ก่อนจะเอ่ยตอบนาง "พ่
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 35 พ้นโทษ
หลัวเทียนเฉินและเซียวถงเดินทางมาถึงเมืองหลวงพอดี เขาได้พบกับขบวนนักโทษที่หน้าประตูเมืองหลวง จึงรีบเอ่ยปากหยุดยั้งเอาไว้เสียก่อน "ช้าก่อน พวกเจ้าอย่าได้กระทำการรีบร้อน จงคุมตัวนักโทษกลับไปที่ศาลต้าหลี่ ข้ามีหลักฐานสำคัญที่จะต้องกราบทูลต่อฝ่าบาท เรื่องนี้ข้าจะรับผิดชอบเอง" จ้าวเยียนและจ้าวเฉียนต่างมองมาที่หลัวเทียนเฉินและเซียวถงด้วยความตื่นตระหนก เซียวถงกระโดดลงจากหลังม้า ก่อนจะเดินมาหาจ้าวเยียน "ท่านลุง ตระกูลจ้าวจะต้องปลอดภัย" "อาถง หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับข้า เจ้าจงไปบอกไป๋ไป๋ว่าให้นางอยู่ต่อไป ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะ ฮือ" เซียวถงพยักหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาและคนตระกูลจ้าวเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมาก เมื่อมองดูท่านปู่ท่านย่าที่แก่ชราแล้วต้องมาลำบากลำบนเช่นนี้ เขาก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเป็นหลัวเทียนเฉินเหล่าทหารก็มิกล้าขัดคำสั่งอีก เมื่อจัดการทางนี้ เรียบร้อยแล้ว เขาจึงไปพบกับหลี่รั่วหานที่ด้านหน้าวังหลวงตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ในจดหมายก่อนหน้านี้ "หลี่รั่วหาน!!!" "หลัวเทียนเฉิน""ข้าได้ตัวพยานสำคัญมาแล้ว เราต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทโดยด่วน" หลี่รั่วหานพยัก
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 36 คำขอโทษที่ไม่มีคนฟัง
หลี่รั่วหานสอบถามจากหมิงอวี้อีกคราว่าจ้าวไป๋ลู่ไปที่ใดกันแน่ หมิงอวี้บอกเขาเพียงว่า นางปลอมตัวออกไปด้านนอกจวนเมื่อครึ่งชั่วยามที่ผ่านมา เพื่อจะไปส่งบิดามารดาและพี่ชายเป็นครั้งสุดท้าย หมิงอวี้บอกกับเขาเพียงเท่านี้ เขาควบม้ามุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่ขบวนนักโทษมุ่งหน้าไป จวบจนถึงที่ด้านหน้าประตูเมืองหลวงแต่ก็ไม่พบกับนางแม้แต่เงา "พวกเจ้า เห็นสตรีใบหน้างดงาม สวมชุดสาวใช้บ้างหรือไม่?" เขาเอ่ยถามชาวบ้านแถวนั้น แต่คำตอบที่ได้คือไม่มีผู้ใดพบเห็นนางเลยสักคนเดียว ใจของเขาร้อนรุ่มราวกับไฟเผา หลี่รั่วหานหันซ้ายมองขวาแต่ก็ไร้ซึ่งเงาของจ้าวไป๋ลู่ ไป๋ไป๋เจ้ากำลังคิดจะทำสิ่งใดกันแน่!!! เขาคิดเท่าใดก็คิดไม่ออกว่านางจะไปที่ใดกันแน่ จนกระทั่งเขานึกบางอย่างออก วัดไป๋หม่า หลี่รั่วหานรีบหันหัวม้ามุ่งหน้าไปยังทิศทางบนเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของวัดไป๋หม่าในทันที วัดไป๋หม่าตั้งอยู่บนภูเขาสูง ผู้คนมากมายต่างพากันขึ้นไปกราบไหว้สักการะพระโพธิสัตว์ไม่ขาดสาย อีกทั้งบนหน้าผายังมีภูเขาสูงที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์งดงามได้อีกด้วย หน้าผา!!! หลี่รั่วหานใช้แส้ฟาดท้องม้าให้มันออกแรงวิ่งเร็วกว่าเดิม เมื่อมาถึงบนวัดไป๋หม่า
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 37 ความสูญเสียที่แสนเศร้า
เมื่อหลัวเทียนเฉินและเซียวถงตามมาพบกับหลี่รั่วหาน เขาก็ได้เห็นว่าจ้าวไป๋ลู่เลือกจบชีวิตตนเองด้วยการกระโดดหน้าผาไปเสียแล้ว พวกเขารีบวิ่งเข้าไปดึงตัวหลี่รั่วหานเอาไว้ไม่ให้กระโดดตามนางไป เพราะยามนี้หลี่รั่วหานราวกับคนเสียสติ เขาพยายามพุ่งกายจะกระโดดลงไปที่หน้าผาอย่างไม่หยุดยั้ง "ไป๋ไป๋!!! ข้าขอโทษ!!! ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฮืออ!!! ปล่อยข้าสิโว้ย!!!" หลัวเทียนเฉินแม้จะจับตัวหลี่รั่วหานเอาไว้แต่ยามนี้สติของเขาก็ไม่อยู่กับตัวแล้วเช่นเดียวกันเซียวถงถลาคุกเข่าลงที่พื้นก่อนจะปล่อยโฮออกมา หลี่รั่วหานนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นราวกับคนจะขาดใจตายเสียตรงนั้น ในมือของเขาจับกำไลหยกของนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ปากก็พูดพร่ำอยู่เพียงประโยคเดียว ข้าขอโทษ! หลัวเทียนเฉินดวงตาแดงก่ำ เขาไม่เคยคิดเลยว่านางจะกล้าทำเช่นนี้ "เจ้าทำสิ่งใดกับนาง!!! นางจึงทำเช่นนี้! เจ้าทำสิ่งใดกับนาง!!!" ผลัวะ เซียวถงพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของหลี่รั่วหานขึ้นมาก่อนจะชกเขาอย่างไม่ออมมือ ครานี้หลี่รั่วหานยอมให้เซียวถงทุบตีเขาโดยไม่คิดต่อต้านเลยแม้แต่น้อย หลัวเทียนเฉินพยายามห้ามคนทั้งสองออกจากกันอย่างทุลักทุเล ยามนี้หลี่รั่วหานสภาพยับ
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 38 คนไร้สติ
"แม่นาง แม่นาง" เสียงเรียกของสตรีนางหนึ่งปลุกให้จ้าวไป๋ลู่ที่สลบไม่ได้สติร่วมสามวันฟื้นขึ้นมา นางรู้สึกปวดไปทั้งศีรษะ ดวงตาก็พร่ามัว อีกทั้งยังรู้สึกอ่อนเพลียไม่น้อยนางตายไปแล้วใช่หรือไม่ เหตุใดสัมผัสทั้งห้าจึงยังเด่นชัดถึงเพียงนี้เล่า "แม่นาง เจ้าดื่มยาก่อนเถิด"สตรีนางนั้นประคองจ้าวไป๋ลู่ให้ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะค่อย ๆ ตักยาป้อนใส่ปากของนาง ความขมฝาดของยาสมุนไพรทำให้สติของจ้าวไป๋ลู่กลับมาเด่นชัดดังเดิม นางยังไม่ตายหรือ!!! สวรรค์!!! เมื่อตั้งสติได้แล้ว นางจึงมองเห็นใบหน้าของสตรีตรงหน้าได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น สตรีนางนี้ดูเหมือนจะมีอายุมากกว่านางร่วมสิบปี สวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดาเหมือนชาวบ้านในชนบท จ้าวไป๋ลู่มองไปโดยรอบก็พบว่าที่นางนอนอยู่เป็นเตียงไม้ อีกทั้งเรือนที่พักอาศัยก็ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก "พี่สาว ที่นี่คือที่ใดกันหรือ?"จ้าวไป๋ลู่เอ่ยถามสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน สตรีนางนั้นวางถ้วยยาลง ก่อนจะหันมายิ้มให้นางอย่างเป็นมิตร "ที่นี่คือหมู่บ้านชาวประมง ห่างจากหน้าผาที่เจ้าตกลงมาไม่ไกลมากนัก สามีของข้าและชาวบ้านไปเจอเจ้านอนหมดสติอยู่ที่ริมฝั่งจึงช่วยเจ้าขึ้นมารักษา ว่าแต่เจ
Last Updated : 2025-05-02
Latest chapter
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทเสริม หนิงเสวี่ย
หวังเจียหมิ่นเดินถือกล่องใส่อาหารไว้ในมือ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนวัดไป๋หม่า เขาทำเช่นนี้มาร่วมปี เขาเองก็เต็มใจทำโดยไม่เคยปริปากบ่นแม้เพียงน้อยเสียงกวาดพื้นดังมาเป็นระยะ หวังเจียหมิ่นจ้องมองสตรีตรงหน้าที่ยามนี้นางเกล้าผมอย่างเรียบร้อย สวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดา กำลังถือไม้กวาดกวาดใบไม้อย่างตั้งใจนางคือหลี่หลานฮวา หรือก็คือ หนิงเสวี่ย นั่นเอง นางเสียสติอยู่ร่วมปี กว่าจะทำใจยอมรับเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้ มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ ที่นางจะยอมรับว่านางกับหลี่รั่วหานเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน และไม่ง่ายเลยกว่านางจะยอมรับว่าสตรีที่นางเกลียดชังนักหนา แท้จริงแล้วคือมารดาผู้ให้กำเนิดนาง แม้จะเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก แต่ในท้ายที่สุดนางก็ทำใจยอมรับมันได้ แม้จะต้องใช้เวลาบ้างก็ตาม นางอุทิศตัวให้พระโพธิสัตว์ ชาตินี้จะขอสร้างบุญเพื่อไถ่บาปกรรมที่นางเคยทำเอาไว้ทั้งหมด แม่ทัพใหญ่หลี่ องค์หญิงหงลี่และหลี่รั่วหานยังคงมาเยี่ยมนางอยู่เสมอ พวกเขายังคงพูดกับนางเหมือนเช่นทุกครา ว่ายังรอวันที่นางจะยินดีกลับจวนโหวอีกครั้ง ซึ่งนางเองก็ยังไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อใดนางรู้สึกผิดต่อทุกคน ด้วยความรู้สึกผิดในใจนางจึงเล
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 53 วิวาห์อีกครา (จบบริบูรณ์)
จ้าวไป๋ลู่ยื่นน้ำตาลก้อนหนึ่งให้หลี่รั่วหานเพื่อให้เขาใช้แก้อาการแสบร้อนในปาก เขารีบยัดน้ำตาลก้อนนั้นเข้าปากทันที ยามนี้ปากของเขาบวมราวกับโดนฝูงผึ้งรุมต่อย สร้างความขบขันให้แก่นางไม่น้อย "หลี่รั่วหาน" "หืม" "ท่านพ่อท่านแม่ข้าบอกข้าว่า พวกเขาชอบท่านมาก" "จริงหรือ?" "จริงสิ แต่จะให้ข้ากลับเข้าจวนไปง่าย ๆ ก็คงจะไม่ดีเท่าใดนัก" "จ้าวไป๋ลู่ เรามาแต่งงานกันอีกรอบเถิด!!!" "ท่านว่าอย่างไรนะ" "ข้าจะแต่งงานกับเจ้าอีกรอบ เรามาแต่งงานกันเถอะ" "หลี่รั่วหาน ท่านแน่ใจแล้วหรือ ว่าจะแต่งกับข้าอีกครั้ง" "แน่ใจสิ""หากข้าไม่ได้อ่อนโยนเหมือนแต่ก่อนเล่า ไม่ใช่คนที่ท่านสามารถเอาเปรียบได้เช่นแต่ก่อนอีกเล่า" "ข้าก็ยังยืนยันที่จะแต่งกับเจ้าเช่นเดิม" "ท่านจะไม่โกหกข้า ไม่ทำร้ายข้าอีกครั้งใช่หรือไม่" "ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้ากับลูกเสียใจอีกเป็นอันขาด" "หากท่านผิดสัญญา ข้าจะไม่กลับไปหาท่านอีก" "ห้าปีที่ข้ารอเจ้า มันเป็นบทเรียนชั้นดีที่สอนข้าอย่างสาหัสแล้วจ้าวไป๋ลู่" "ตกลง เช่นนั้นข้าจะแต่งงานกับท่านอีกครา" "จริงหรือ เจ้าพูดจริงหรือ!!!" "หน้าข้าเหมือนคนโกหกหรือ?" "ก็ข้าคิดว่าเจ้า..." "หุบปาก!!!"
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 52 เอาใจครอบครัวภรรยา
จวนตระกูลจ้าวหลี่รั่วหานมาตามที่ตกลงกับจ้าวไป๋ลู่เอาไว้ ยามนี้เขากำลังนั่งตัวเกร็งอยู่ที่ห้องโถงด้านในจวนตระกูลจ้าว อดทนกับสายตากดดันของจ้าวเยียน ฮูหยินหลิวอิ๋ง และจ้าวเฉียน ที่มองเขาด้วยแววตาที่เย็นเยียบแต่เพื่อนางกับลูกเขายอม จ้าวเยียนปรายตามองหลี่รั่วหานคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา "ซื่อจื่อ ท่านแน่ใจแล้วหรือ ที่จะลดตัวลงมาหาพวกเรา" "แน่ใจขอรับ ข้าเต็มใจทำทุกสิ่งเพื่อจ้าวไป๋ลู่กับลูก" "ก็ดี ท่านทำอาหารเป็นหรือไม่ แม่ครัวเก่าเพิ่งจะลาออกไป ฮูหยินข้ากำลังอยากได้ลูกมือทำครัวอยู่พอดี" "ได้เลยขอรับ" ฮูหยินหลิวอิ๋งปรายตามองหลี่รั่วหานคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดถึงจดหมายที่องค์หญิงหงลี่ส่งมาให้นาง ในจดหมายเขียนเอาไว้ว่า จัดการให้หนัก! ยามนี้นางกับองค์หญิงหงลี่ปรับความเข้าใจกันด้วยดีแล้วหลี่รั่วหานเดินตามฮูหยินหลิวอิ๋งเข้ามาในโรงครัว ก่อนจะจ้องมองนางที่กำลังหยิบมีดคมขึ้นมาถือเอาไว้ ในใจของเขาก็รู้สึกเย็นวาบแปลก ๆ "มีดนี่คมมาก ข้าใช้มันหั่นเนื้อเป็นประจำ เป็นมีดประจำตัวของข้า เดิมทีข้าอยากส่งต่อมันให้กับจ้าวไป๋ลู่ ซื่อจื่อท่านรู้หรือไม่ว่า เหตุใดข้าจึงอยากส่งต่อมีดนี้ให้บุตรสาวของข้า"
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 51 ตามง้ออีกครา
ยามนี้เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในความสงบแล้ว ทุกคนกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเช่นเคย และมีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องหนึ่งนั่นก็คือ เซียวถงกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับสวีลั่วลั่ว ทั้งสองพบรักกันเมื่อหนึ่งปีก่อนจ้าวไป๋ลู่ยินดีกับทั้งสองเป็นอย่างมาก และนางดีใจที่เซียวถงจะมีสตรีที่ดีพร้อมมาคอยดูแลเสียที ส่วนนางเองก็ยังไม่ได้ใจอ่อนกับหลี่รั่วหาน แม้ว่าเขาจะพยายามตามง้อนางก็ตาม ยามนี้จ้าวหยางอายุได้สี่ขวบปีแล้ว เป็นวัยที่กำลังช่างพูดช่างคุย บางคราเขาตื่นมาชวนนางคุยกลางดึกก็เคยทำมาแล้ว วันนี้เป็นวันมงคลของเซียวถงและสวีลั่วลั่ว จ้าวไป๋ลู่พาจ้าวหยางไปร่วมงานในครานี้ด้วย งานเลี้ยงจัดอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนต่างมาร่วมยินดีกับบ่าวสาวกันมากมายจ้าวไป๋ลู่มองดูเซียวถงกับสวีลั่วลั่วที่หยอกล้อกันตามประสาคู่แต่งงานก็เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย งานแต่งของนางไม่เคยมีความทรงจำเหล่านี้อยู่เลยแม้แต่น้อย "ไป๋ไป๋" จ้าวไป๋ลู่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพบหลี่รั่วหานที่เดินมาพร้อมกับหลัวเทียนเฉิน นางเพียงมองเขาแต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา "แม่นางไป๋ไป๋ ดีใจที่ได้พบเจ้าอีกครา" "ใต้เท้าหลัว" "อย่าเรียกบ่อย ข้ากลัวจะตกหลุมรักเจ้
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 50 เสียสติ
เว่ยจิ่นซางหยิบยาพิษออกมาจากในอกเสื้ออีกขวดหนึ่ง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาองค์หญิงหงลี่ช้า ๆ "ตายซะเถอะ ในที่สุดข้าก็ล้างแค้นได้สำเร็จสักที" ฉึก! ยังไม่ทันที่เว่ยจิ่นซางจะสังหารองค์หญิงหงลี่ได้สำเร็จ มีดเล่มหนึ่งก็แทงเข้ามาที่แผ่นหลังของนางทะลุมาที่หน้าท้อง เมื่อนางหันกลับไปช้า ๆ จึงได้พบว่าเป็นฝีมือของหนิงเสวี่ย "นะ!!! นังชั่ว นังเนรคุณ!!!" "ฮือออออ" หนิงเสวี่ยแทงมีดจนสุดด้าม ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งบนพื้นแล้วปิดหน้าร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวดเว่ยจิ่นซางตกตายด้วยมีดเล่มนั้นของหนิงเสวี่ย"ท่านแม่!!!"ด้านนอกมีเสียงการต่อสู้ดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดประตูพุ่งเข้ามา เป็นหลี่รั่วหานนั่นเอง เขามองสภาพศพของเว่ยจิ่นซางที่นอนตายอยู่บนพื้นดวงตาเบิกกว้าง ข้าง ๆ กันมีหนิงเสวี่ยที่นั่งร้องไห้อยู่ เขาไม่มีเวลาสนใจหนิงเสวี่ยมากนัก เขารีบวิ่งเข้าไปแก้มัดให้องค์หญิงหงลี่ ก่อนจะเดินเข้าไปหาจ้าวไป๋ลู่และลูกที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ กัน"ไป๋ไป๋!!!" "นางสลบไม่ได้สติมาหลายชั่วยามแล้ว" เสียงของหลี่รั่วหานปลุกหนิงเสวี่ยให้ตื่นจากความสับสนและหวาดกลัวในจิตใจ นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองเขาช้า ๆ เมื่อเขาหันมาส
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 49 ความจริงที่แสนเจ็บปวด
นางกรอกยาพิษทั้งที่มือก็สั่นไม่น้อย ยิ่งได้เห็นแววตาที่แข็งกระด้างขององค์หญิงหงลี่ที่มองมา มือนางก็สั่นมากยิ่งขึ้น จนทำยาพิษหกลงพื้นไปเสียดื้อ ๆ องค์หญิงหงลี่กินยาพิษนั้นไปไม่ถึงครึ่งขวดด้วยซ้ำ แต่นางก็กระอักโลหิตสีดำออกมาไม่น้อย เว่ยจิ่นซางที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะสะใจออกมาอย่างบ้าคลั่ง แปะ แปะ แปะ หนิงเสวี่ยกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองเว่ยจิ่นซาง "ท่านแม่" เว่ยจิ่นซางหันมามองหนิงเสวี่ยด้วยสายตาที่เย็นชา "ผู้ใดเป็นแม่เจ้ากัน?" "เอ๋? ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงเอ่ยวาจาเช่นนี้เจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจ" เว่ยจิ่นซางปรายตามองหนิงเสวี่ยอย่างดูแคลน แววตาที่เคยมองนางประดุจลูกในไส้ แววตาที่อ่อนโยนเลือนหายไปจนหมดสิ้น ยามนี้มีเพียงความเกลียดชังเข้ามาแทนที่ นางทุ่มเทแรงกายแรงใจ รอเวลานี้มานานเหลือเกิน นางรอจนกระทั่งถึงวันนี้!!! "ฮ่า ๆ ๆ ๆ การได้มองเห็นบุตรสาวกำลังฆ่ามารดาของตนเองกับมือ ช่างเป็นภาพที่งดงามเสียจริง ๆ" เว่ยจิ่นซางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข หนิงเสวี่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ด้านองค์หญิงหงลี่ที่ได้ยินเว่ยจิ่นซางเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมา ใจของนางก็เต้นแรงอย่างบ
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 48 แค้นเก่าหนหลัง
จ้าวไป๋ลู่ถูกลักพาตัวมาที่เรือนโกโรโกโสหลังหนึ่งบนหุบเขา นางกอดจ้าวหยางเอาไว้แนบอก พยายามปกป้องบุตรชายเอาไว้อย่างสุดชีวิต "ลงมา!!! เดินเข้าไป!!!" ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนพากันล้อมตัวนางเอาไว้ ก่อนจะบังคับให้นางเดินเข้าไปในเรือนหลังนั้น เมื่อนางมาถึงก็พบกับองค์หญิงหงลี่ที่ยามนี้ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ ใบหน้าขององค์หญิงหงลี่บวมเป่งคล้ายกับถูกตบตีมาอย่างหนัก "ท่านแม่!!!" "ไป๋ไป๋" จ้าวไป๋ลู่ถูกนำมาขังรวมเอาไว้กับองค์หญิงหงลี่ นางกอดจ้าวหยางไว้แนบอก ก่อนจะหันมองไปโดยรอบอย่างระแวดระวัง พวกมันจับตัวนางมาด้วยเหตุใดกัน ไม่นานนักความสงสัยของนางก็กระจ่าง เมื่อได้พบกับ หนิงเสวี่ยและมารดาของนาง หนิงเสวี่ยจ้องมองนางด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะสลับมองมาที่จ้าวหยางอย่างเกลียดชัง "หึ!!! ตายยากเสียจริงนะจ้าวไป๋ลู่ เจ้าไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังคลอดเด็กนรกนี่ออกมาอีกด้วย!!!" "อย่ายุ่งกับบุตรของข้า" "ฮ่า ๆ ๆ ๆ เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาขอร้องข้ากัน" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องที่ท่านแม่บอกเล่าให้ฟัง ท่านแม่บอกว่าจ้าวไป๋ลู่รอดตายกลับมาได้อีกทั้งยังมีบุตรชายที่เกิดจากหลี่รั่วหานตามมาอีกด้
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 47 ลักพาตัว
เมื่อหลี่รั่วหานกลับมาถึงจวน เขาก็ได้พบข่าวร้ายว่าท่านแม่ของเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ยามนี้ท่านพ่อออกไปตรวจตราชายแดนยังไม่กลับเมืองหลวง เขาเองก็เอาแต่ตามติดจ้าวไป๋ลู่และลูก ระยะนี้จึงไม่ได้สนใจมารดาของตนมากเท่าใดนัก"เจ้าเล่ามา ท่านแม่หายไปได้เช่นไร!!!" "บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ เดิมทีฮูหยินกำลังเดินเล่นอยู่ที่ริมสระบัวท้ายจวน แล้วเกิดอยากกินขนมกุ้ยฮวา จึงให้บ่าวมาทำ ฮูหยินบอกว่าอยากอยู่เงียบ ๆ เพียงลำพังจึงให้สาวใช้ปลีกตัวออกมาจนหมด พอบ่าวกลับไปก็ไม่พบฮูหยินแล้วเจ้าค่ะ" หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที เขาสั่งให้คนค้นหาท่านแม่จนทั่วจวน เผื่อว่าจะเป็นลมอยู่ที่ใดสักแห่ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พบตัวขององค์หญิงหงลี่ เขาจึงรีบเข้าวังกราบทูลฮ่องเต้หงหยวนในทันที ด้านจ้าวไป๋ลู่นั้น เมื่อเสร็จธุระจากร้านอาหารแล้ว นางจึงสั่งให้คนขับรถม้ามุ่งหน้าไปยังวัดไป๋หม่า เพื่อจะพาจ้าวหยางไปไหว้พระขอพรแต่ระหว่างทาง รถม้าของนางก็เกิดหยุดลงกะทันหัน จู่ ๆ ก็มีชายชุดดำสี่ห้าคนเข้ามาลักพาตัวของนางและจ้าวหยางไป ข่าวที่องค์หญิงหงลี่หายตัวไปยังไม่ทันได้สืบทราบ หลี่รั่วหานก็ได้รับข่าวร้ายจากจวนต
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 46 ตามง้อ
ยามนี้เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ เหล่าราษฎรต่างพากันออกมาทำมาหากิน บ้างก็ทำเรือกสวนไร่นา บ้างก็ออกมาขายของที่ตลาด ช่างเป็นบรรยากาศที่คึกคักเป็นอย่างมาก วันนี้จ้าวไป๋ลู่พาจ้าวหยางที่มีอายุสองขวบกว่าแล้ว มาที่ร้านอาหารของท่านปู่ท่านย่า นางอยากให้เขาเรียนรู้การใช้ชีวิตให้มาก ๆ จึงตั้งใจให้เขาเรียนรู้ทุกอย่างในชีวิต "นี่ เต้าหู้ เด็กดีพูดตามแม่สิ เต้าหู้" "เต้าหู้ ท่านแม่ ท่านแม่ เต้าหู้" "เก่งมากเลยจ้ะลูกรัก" จ้าวไป๋ลู่ตบมือให้จ้าวหยางด้วยความชื่นชม เด็กน้อยที่เห็นเช่นนั้นก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข "ขอหม้อไฟสองที่ ซุปซี่โครงหมูหนึ่งที่" "เชิญ..." จ้าวไป๋ลู่หันไปมองก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะจางหายไป มาอีกแล้ว!!! "แม่นางคนงาม ข้ารอหม้อไฟอยู่นะ" หลัวเทียนเฉินเอ่ยด้วยท่าทียั่วเย้า หลี่รั่วหานที่เห็นเช่นนั้นจึงแอบยื่นมือไปหยิกบั้นท้ายหลัวเทียนเฉินจนเขาสะดุ้งโหยง หึ!!! ถึงข้าจะเหลือแขนเดียวแต่ข้าก็สู้นะ!!! "ใต้เท้ารอสักครู่ พี่เซียวถงนั่งก่อนเถิด" จ้าวไป๋ลู่เดินกลับเข้าไปในโรงครัวพักใหญ่ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับจ้าวหยาง นางวางหม้อไฟลงบนโต๊ะ พร้อมกับซุปกระดูกหมูที่มีพริกสีแดงสดลอยเต็ม
