LOGINShare
บทที่ 34 ความเจ็บที่ไม่มีเสียง
Last Updated:
2025-05-02 15:28:52
Related chapters
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 35 พ้นโทษ
หลัวเทียนเฉินและเซียวถงเดินทางมาถึงเมืองหลวงพอดี เขาได้พบกับขบวนนักโทษที่หน้าประตูเมืองหลวง จึงรีบเอ่ยปากหยุดยั้งเอาไว้เสียก่อน "ช้าก่อน พวกเจ้าอย่าได้กระทำการรีบร้อน จงคุมตัวนักโทษกลับไปที่ศาลต้าหลี่ ข้ามีหลักฐานสำคัญที่จะต้องกราบทูลต่อฝ่าบาท เรื่องนี้ข้าจะรับผิดชอบเอง" จ้าวเยียนและจ้าวเฉียนต่างมองมาที่หลัวเทียนเฉินและเซียวถงด้วยความตื่นตระหนก เซียวถงกระโดดลงจากหลังม้า ก่อนจะเดินมาหาจ้าวเยียน "ท่านลุง ตระกูลจ้าวจะต้องปลอดภัย" "อาถง หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับข้า เจ้าจงไปบอกไป๋ไป๋ว่าให้นางอยู่ต่อไป ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะ ฮือ" เซียวถงพยักหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาและคนตระกูลจ้าวเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมาก เมื่อมองดูท่านปู่ท่านย่าที่แก่ชราแล้วต้องมาลำบากลำบนเช่นนี้ เขาก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเป็นหลัวเทียนเฉินเหล่าทหารก็มิกล้าขัดคำสั่งอีก เมื่อจัดการทางนี้ เรียบร้อยแล้ว เขาจึงไปพบกับหลี่รั่วหานที่ด้านหน้าวังหลวงตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ในจดหมายก่อนหน้านี้ "หลี่รั่วหาน!!!" "หลัวเทียนเฉิน""ข้าได้ตัวพยานสำคัญมาแล้ว เราต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทโดยด่วน" หลี่รั่วหานพยัก
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 36 คำขอโทษที่ไม่มีคนฟัง
หลี่รั่วหานสอบถามจากหมิงอวี้อีกคราว่าจ้าวไป๋ลู่ไปที่ใดกันแน่ หมิงอวี้บอกเขาเพียงว่า นางปลอมตัวออกไปด้านนอกจวนเมื่อครึ่งชั่วยามที่ผ่านมา เพื่อจะไปส่งบิดามารดาและพี่ชายเป็นครั้งสุดท้าย หมิงอวี้บอกกับเขาเพียงเท่านี้ เขาควบม้ามุ่งหน้าไปตามเส้นทางที่ขบวนนักโทษมุ่งหน้าไป จวบจนถึงที่ด้านหน้าประตูเมืองหลวงแต่ก็ไม่พบกับนางแม้แต่เงา "พวกเจ้า เห็นสตรีใบหน้างดงาม สวมชุดสาวใช้บ้างหรือไม่?" เขาเอ่ยถามชาวบ้านแถวนั้น แต่คำตอบที่ได้คือไม่มีผู้ใดพบเห็นนางเลยสักคนเดียว ใจของเขาร้อนรุ่มราวกับไฟเผา หลี่รั่วหานหันซ้ายมองขวาแต่ก็ไร้ซึ่งเงาของจ้าวไป๋ลู่ ไป๋ไป๋เจ้ากำลังคิดจะทำสิ่งใดกันแน่!!! เขาคิดเท่าใดก็คิดไม่ออกว่านางจะไปที่ใดกันแน่ จนกระทั่งเขานึกบางอย่างออก วัดไป๋หม่า หลี่รั่วหานรีบหันหัวม้ามุ่งหน้าไปยังทิศทางบนเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของวัดไป๋หม่าในทันที วัดไป๋หม่าตั้งอยู่บนภูเขาสูง ผู้คนมากมายต่างพากันขึ้นไปกราบไหว้สักการะพระโพธิสัตว์ไม่ขาดสาย อีกทั้งบนหน้าผายังมีภูเขาสูงที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์งดงามได้อีกด้วย หน้าผา!!! หลี่รั่วหานใช้แส้ฟาดท้องม้าให้มันออกแรงวิ่งเร็วกว่าเดิม เมื่อมาถึงบนวัดไป๋หม่า
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 37 ความสูญเสียที่แสนเศร้า
เมื่อหลัวเทียนเฉินและเซียวถงตามมาพบกับหลี่รั่วหาน เขาก็ได้เห็นว่าจ้าวไป๋ลู่เลือกจบชีวิตตนเองด้วยการกระโดดหน้าผาไปเสียแล้ว พวกเขารีบวิ่งเข้าไปดึงตัวหลี่รั่วหานเอาไว้ไม่ให้กระโดดตามนางไป เพราะยามนี้หลี่รั่วหานราวกับคนเสียสติ เขาพยายามพุ่งกายจะกระโดดลงไปที่หน้าผาอย่างไม่หยุดยั้ง "ไป๋ไป๋!!! ข้าขอโทษ!!! ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฮืออ!!! ปล่อยข้าสิโว้ย!!!" หลัวเทียนเฉินแม้จะจับตัวหลี่รั่วหานเอาไว้แต่ยามนี้สติของเขาก็ไม่อยู่กับตัวแล้วเช่นเดียวกันเซียวถงถลาคุกเข่าลงที่พื้นก่อนจะปล่อยโฮออกมา หลี่รั่วหานนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นราวกับคนจะขาดใจตายเสียตรงนั้น ในมือของเขาจับกำไลหยกของนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ปากก็พูดพร่ำอยู่เพียงประโยคเดียว ข้าขอโทษ! หลัวเทียนเฉินดวงตาแดงก่ำ เขาไม่เคยคิดเลยว่านางจะกล้าทำเช่นนี้ "เจ้าทำสิ่งใดกับนาง!!! นางจึงทำเช่นนี้! เจ้าทำสิ่งใดกับนาง!!!" ผลัวะ เซียวถงพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของหลี่รั่วหานขึ้นมาก่อนจะชกเขาอย่างไม่ออมมือ ครานี้หลี่รั่วหานยอมให้เซียวถงทุบตีเขาโดยไม่คิดต่อต้านเลยแม้แต่น้อย หลัวเทียนเฉินพยายามห้ามคนทั้งสองออกจากกันอย่างทุลักทุเล ยามนี้หลี่รั่วหานสภาพยับ
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 38 คนไร้สติ
"แม่นาง แม่นาง" เสียงเรียกของสตรีนางหนึ่งปลุกให้จ้าวไป๋ลู่ที่สลบไม่ได้สติร่วมสามวันฟื้นขึ้นมา นางรู้สึกปวดไปทั้งศีรษะ ดวงตาก็พร่ามัว อีกทั้งยังรู้สึกอ่อนเพลียไม่น้อยนางตายไปแล้วใช่หรือไม่ เหตุใดสัมผัสทั้งห้าจึงยังเด่นชัดถึงเพียงนี้เล่า "แม่นาง เจ้าดื่มยาก่อนเถิด"สตรีนางนั้นประคองจ้าวไป๋ลู่ให้ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะค่อย ๆ ตักยาป้อนใส่ปากของนาง ความขมฝาดของยาสมุนไพรทำให้สติของจ้าวไป๋ลู่กลับมาเด่นชัดดังเดิม นางยังไม่ตายหรือ!!! สวรรค์!!! เมื่อตั้งสติได้แล้ว นางจึงมองเห็นใบหน้าของสตรีตรงหน้าได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น สตรีนางนี้ดูเหมือนจะมีอายุมากกว่านางร่วมสิบปี สวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดาเหมือนชาวบ้านในชนบท จ้าวไป๋ลู่มองไปโดยรอบก็พบว่าที่นางนอนอยู่เป็นเตียงไม้ อีกทั้งเรือนที่พักอาศัยก็ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก "พี่สาว ที่นี่คือที่ใดกันหรือ?"จ้าวไป๋ลู่เอ่ยถามสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน สตรีนางนั้นวางถ้วยยาลง ก่อนจะหันมายิ้มให้นางอย่างเป็นมิตร "ที่นี่คือหมู่บ้านชาวประมง ห่างจากหน้าผาที่เจ้าตกลงมาไม่ไกลมากนัก สามีของข้าและชาวบ้านไปเจอเจ้านอนหมดสติอยู่ที่ริมฝั่งจึงช่วยเจ้าขึ้นมารักษา ว่าแต่เจ
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 39 ตามนาง
องค์หญิงหงลี่รู้สึกปวดหัวมาหลายวันแล้ว ในใจของนางยังนึกโกรธเคืองหลี่รั่วหานที่เป็นตัวต้นเหตุ อีกทั้งยังคิดถึงจ้าวไป๋ลู่มาก จนกระทั่งไม่อยากอาหารเลยแม้แต่น้อย นางส่งจดหมายไปขอพบฮูหยินหลิวอิ๋ง แต่ทางนั้นกลับไม่ยอมตอบจดหมายนางเลยแม้แต่ฉบับเดียว นางเองก็เข้าใจและไม่ได้โกรธเคืองอันใด นางเข้าใจดี หากนางเป็นมารดาของจ้าวไป๋ลู่ก็คงจะทำเช่นเดียวกัน แม่ทัพใหญ่หลี่สามีของนางก็อับจนหนทางเช่นกัน ยามนี้หลี่รั่วหานราวกับคนไม่เต็มคนไปเสียแล้ว หลัวเทียนเฉินและเซียวถงทิ้งกายลงนั่งข้างหลี่รั่วหาน ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่ของเขาเบา ๆ "หลี่รั่วหาน เจ้าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วเจ้าจะหนีความจริงพ้นอย่างนั้นหรือ?" หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเงยหน้าไปมองหลัวเทียนเฉินคราหนึ่ง "บางครา การดื่มสุราอาจทำให้ข้าเมามายจนลืมนางได้ แต่มันไม่ใช่ ข้าไม่เคยลืมนางได้เลยสักครั้ง" "เช่นนั้นก็ไม่ต้องลืม"คำพูดของหลัวเทียนเฉินทำให้หลี่รั่วหานนิ่งไปครู่หนึ่ง ด้านเซียวถงเองแม้จะไม่ชอบหน้าหลี่รั่วหานเอามาก ๆ แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่หลี่รั่วหานเล่าให้ฟังเขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีกจ้าวไป๋ลู่ที่เสียใจเพราะตระกูลจ้าวกำลังจะถูกประหา
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 40 จับคนร้าย
"เบ่งอีกหน่อย แม่นาง!!!""อื้อออออ!!! อ๊า!!!" เสียงร้องครวญครางของสตรีในห้องทำให้เหมยหลิงถึงกับนั่งไม่ติดพื้น จ้าวไป๋ลู่เจ็บท้องจะคลอดตั้งแต่ยามดึก จนตอนนี้ล่วงเข้าสู่ยามเช้าแล้ว นางก็ยังไม่คลอดเสียที สร้างความเป็นห่วงให้เหมยหลิงเป็นอย่างมาก "เหตุใดยังไม่คลอดเสียที!!!" "เจ้าใจเย็นก่อนเถิด ยามที่เจ้าคลอดก็ร่วมวันร่วมคืนเจ้าจำไม่ได้หรือ" "นั่นสินะ!!!" เหมยหลิงและสามีของนางต่างปลอบใจซึ่งกันและกัน ด้านจ้าวไป๋ลู่ในยามนี้นั้น เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าสวย นางรู้สึกเจ็บปวดราวกับจะขาดใจตายเสียให้ได้ "ออกแรงเบ่งอีกคราเถิด ใกล้แล้วแม่นาง" เสียงของหมอทำคลอดชราทำให้จ้าวไป๋ลู่ออกแรงเบ่งอย่างสุดชีวิต อุแว้ เสียงร้องของเด็กทารกดังขึ้นทำให้จ้าวไป๋ลู่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา "แม่นาง เจ้าได้บุตรชาย" บุตรชาย หรือ? ดีใจจัง ความเหนื่อยล้าเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ทำให้จ้าวไป๋ลู่หลับตาลงในทันที ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด นางค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะสัมผัสได้ถึงผ้าเปียกชื้นที่กำลังเช็ดใบหน้าของนางอยู่"ฟื้นแล้วหรือ" "พี่เหมยหลิง ลูกของข้าเล่า" "เขาเพิ่งหลับไปน่ะ เจ้าอยากเห็นเข
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 41 ปลาตากแห้ง
หลี่รั่วหานกลับมาที่หน้าผาแห่งนั้นทุกวัน และทุกครั้งเขาจะไหว้พระขอพรที่วัดไป๋หม่า ขอให้จ้าวไป๋ลู่กับลูกของเขายังมีชีวิตรอดปลอดภัย สายลมพัดโชยมาเป็นระยะ ยามนี้เข้าสู่กลางฤดูหนาวแล้ว อากาศค่อนข้างหนาวเย็น วันเวลาผันผ่านมาเรื่อย ๆ จนวันนี้ก็ครบสองปีกว่าแล้วที่นางจากไป เขาควบม้าลงมาจากวัดไป๋หม่า ก่อนจะมุ่งหน้ามายังภัตตาคารชิงชาง ซึ่งเขานัดกับหลัวเทียนเฉินและเซียวถงเอาไว้ เมื่อมาถึงก็พบว่าสหายทั้งสองกำลังนั่งรอเขาอยู่ในห้องด้านบนแล้ว "พวกเจ้ามานานแล้วหรือ?""สักพักแล้ว""นี่คือสิ่งใด?" "ปลาตากแห้งน่ะ เจ้าลองชิมดูสิ พ่อครัวของที่นี่บอกว่าเพิ่งรับปลาพวกนี้มาจากหมู่บ้านชาวประมงแห่งหนึ่ง ปลาตัวเล็กตัวน้อยพวกนี้ พอนำมาตากแห้งและปรุงเป็นอาหาร รสชาติดีเหลือเกิน" หลี่รั่วหานไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก ทันทีที่เขาใช้ตะเกียบคีบปลาตากแห้งทอดเข้าปาก ความรู้สึกมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเขา รสชาติมันเหมือนกับ..."อาเฉิน!!! ไปเรียกพ่อครัวมา" "เรียกมาทำไมกัน?" "ข้าจำได้ว่าปลานี่รสชาติเดียวกับที่ไป๋ไป๋เคยมอบให้ข้ากิน!!! ต้องเป็นนางแน่ ๆ ต้องเป็นนางแน่ ๆ" "อารั่ว!!! ตั้งสติ!!!" "ข้าจะไปหาพ่อครัว!!!" หล
Last Updated : 2025-05-02หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 42 ห่างเพียงเอื้อมมือ
เหมยหลิงไปยืมรถเทียมเกวียนจากคนในหมู่บ้านให้ไปส่งจ้าวไป๋ลู่ที่เมืองหลวง ระยะทางจากหมู่บ้านชาวประมงกับเมืองหลวงค่อนข้างห่างไกลไม่น้อย เกรงว่ากว่าจะถึงจวนตระกูลจ้าวก็คงจะย่ำค่ำเป็นแน่ จ้าวไป๋ลู่จึงให้เหมยหลิงพาบุตรชายของตนเองไปด้วย นางอยากให้เหมยหลิงพักที่จวนตระกูลจ้าวสักคืน แล้วค่อยออกเดินทางกลับ เหมยหลิงพยักหน้าเล็กน้อย นางฝากคำพูดกับคนในหมู่บ้านเอาไว้ว่าหากสามีของนางมา ให้บอกไปว่านางไปส่งจ้าวไป๋ลู่ที่เมืองหลวง เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพพวกนางจึงออกเดินทางกันในทันที ยามนี้เข้าสู่ปลายฤดูหนาวอากาศจึงไม่หนาวมากนัก จ้าวหยางขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นมารดาก่อนจะผล็อยหลับไป จ้าวไป๋ลู่ใช้ผ้าห่มห่อหุ้มร่างกายของบุตรชายเอาไว้เพื่อมิให้เขาหนาวจนป่วยมิเช่นนั้นจะลำบากเอาได้ ด้านหลี่รั่วหานก็มาตามที่นัดกับสามีของเหมยหลิงเอาไว้ เขาตั้งใจที่จะขี่ม้าไปเพราะมันรวดเร็วมากกว่า จึงได้มอบม้าให้สามีของเหมยหลิงตัวหนึ่ง ส่วนรถเทียมเกวียนนี้เขาจะให้คนนำไปส่งที่หมู่บ้านในภายหลัง การเดินทางในครั้งนี้ มีหลัวเทียนเฉินและเซียวถงติดตามไปด้วย จ้าวไป๋ลู่รู้สึกกังวลอยู่ในใจตลอดเวลา นางหันซ้ายแลขวา ด้วยกลัวว่าร
Last Updated : 2025-05-02
Latest chapter
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทเสริม หนิงเสวี่ย
หวังเจียหมิ่นเดินถือกล่องใส่อาหารไว้ในมือ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนวัดไป๋หม่า เขาทำเช่นนี้มาร่วมปี เขาเองก็เต็มใจทำโดยไม่เคยปริปากบ่นแม้เพียงน้อยเสียงกวาดพื้นดังมาเป็นระยะ หวังเจียหมิ่นจ้องมองสตรีตรงหน้าที่ยามนี้นางเกล้าผมอย่างเรียบร้อย สวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดา กำลังถือไม้กวาดกวาดใบไม้อย่างตั้งใจนางคือหลี่หลานฮวา หรือก็คือ หนิงเสวี่ย นั่นเอง นางเสียสติอยู่ร่วมปี กว่าจะทำใจยอมรับเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้ มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ ที่นางจะยอมรับว่านางกับหลี่รั่วหานเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน และไม่ง่ายเลยกว่านางจะยอมรับว่าสตรีที่นางเกลียดชังนักหนา แท้จริงแล้วคือมารดาผู้ให้กำเนิดนาง แม้จะเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก แต่ในท้ายที่สุดนางก็ทำใจยอมรับมันได้ แม้จะต้องใช้เวลาบ้างก็ตาม นางอุทิศตัวให้พระโพธิสัตว์ ชาตินี้จะขอสร้างบุญเพื่อไถ่บาปกรรมที่นางเคยทำเอาไว้ทั้งหมด แม่ทัพใหญ่หลี่ องค์หญิงหงลี่และหลี่รั่วหานยังคงมาเยี่ยมนางอยู่เสมอ พวกเขายังคงพูดกับนางเหมือนเช่นทุกครา ว่ายังรอวันที่นางจะยินดีกลับจวนโหวอีกครั้ง ซึ่งนางเองก็ยังไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อใดนางรู้สึกผิดต่อทุกคน ด้วยความรู้สึกผิดในใจนางจึงเล
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 53 วิวาห์อีกครา (จบบริบูรณ์)
จ้าวไป๋ลู่ยื่นน้ำตาลก้อนหนึ่งให้หลี่รั่วหานเพื่อให้เขาใช้แก้อาการแสบร้อนในปาก เขารีบยัดน้ำตาลก้อนนั้นเข้าปากทันที ยามนี้ปากของเขาบวมราวกับโดนฝูงผึ้งรุมต่อย สร้างความขบขันให้แก่นางไม่น้อย "หลี่รั่วหาน" "หืม" "ท่านพ่อท่านแม่ข้าบอกข้าว่า พวกเขาชอบท่านมาก" "จริงหรือ?" "จริงสิ แต่จะให้ข้ากลับเข้าจวนไปง่าย ๆ ก็คงจะไม่ดีเท่าใดนัก" "จ้าวไป๋ลู่ เรามาแต่งงานกันอีกรอบเถิด!!!" "ท่านว่าอย่างไรนะ" "ข้าจะแต่งงานกับเจ้าอีกรอบ เรามาแต่งงานกันเถอะ" "หลี่รั่วหาน ท่านแน่ใจแล้วหรือ ว่าจะแต่งกับข้าอีกครั้ง" "แน่ใจสิ""หากข้าไม่ได้อ่อนโยนเหมือนแต่ก่อนเล่า ไม่ใช่คนที่ท่านสามารถเอาเปรียบได้เช่นแต่ก่อนอีกเล่า" "ข้าก็ยังยืนยันที่จะแต่งกับเจ้าเช่นเดิม" "ท่านจะไม่โกหกข้า ไม่ทำร้ายข้าอีกครั้งใช่หรือไม่" "ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้ากับลูกเสียใจอีกเป็นอันขาด" "หากท่านผิดสัญญา ข้าจะไม่กลับไปหาท่านอีก" "ห้าปีที่ข้ารอเจ้า มันเป็นบทเรียนชั้นดีที่สอนข้าอย่างสาหัสแล้วจ้าวไป๋ลู่" "ตกลง เช่นนั้นข้าจะแต่งงานกับท่านอีกครา" "จริงหรือ เจ้าพูดจริงหรือ!!!" "หน้าข้าเหมือนคนโกหกหรือ?" "ก็ข้าคิดว่าเจ้า..." "หุบปาก!!!"
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 52 เอาใจครอบครัวภรรยา
จวนตระกูลจ้าวหลี่รั่วหานมาตามที่ตกลงกับจ้าวไป๋ลู่เอาไว้ ยามนี้เขากำลังนั่งตัวเกร็งอยู่ที่ห้องโถงด้านในจวนตระกูลจ้าว อดทนกับสายตากดดันของจ้าวเยียน ฮูหยินหลิวอิ๋ง และจ้าวเฉียน ที่มองเขาด้วยแววตาที่เย็นเยียบแต่เพื่อนางกับลูกเขายอม จ้าวเยียนปรายตามองหลี่รั่วหานคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา "ซื่อจื่อ ท่านแน่ใจแล้วหรือ ที่จะลดตัวลงมาหาพวกเรา" "แน่ใจขอรับ ข้าเต็มใจทำทุกสิ่งเพื่อจ้าวไป๋ลู่กับลูก" "ก็ดี ท่านทำอาหารเป็นหรือไม่ แม่ครัวเก่าเพิ่งจะลาออกไป ฮูหยินข้ากำลังอยากได้ลูกมือทำครัวอยู่พอดี" "ได้เลยขอรับ" ฮูหยินหลิวอิ๋งปรายตามองหลี่รั่วหานคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดถึงจดหมายที่องค์หญิงหงลี่ส่งมาให้นาง ในจดหมายเขียนเอาไว้ว่า จัดการให้หนัก! ยามนี้นางกับองค์หญิงหงลี่ปรับความเข้าใจกันด้วยดีแล้วหลี่รั่วหานเดินตามฮูหยินหลิวอิ๋งเข้ามาในโรงครัว ก่อนจะจ้องมองนางที่กำลังหยิบมีดคมขึ้นมาถือเอาไว้ ในใจของเขาก็รู้สึกเย็นวาบแปลก ๆ "มีดนี่คมมาก ข้าใช้มันหั่นเนื้อเป็นประจำ เป็นมีดประจำตัวของข้า เดิมทีข้าอยากส่งต่อมันให้กับจ้าวไป๋ลู่ ซื่อจื่อท่านรู้หรือไม่ว่า เหตุใดข้าจึงอยากส่งต่อมีดนี้ให้บุตรสาวของข้า"
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 51 ตามง้ออีกครา
ยามนี้เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในความสงบแล้ว ทุกคนกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเช่นเคย และมีเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องหนึ่งนั่นก็คือ เซียวถงกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับสวีลั่วลั่ว ทั้งสองพบรักกันเมื่อหนึ่งปีก่อนจ้าวไป๋ลู่ยินดีกับทั้งสองเป็นอย่างมาก และนางดีใจที่เซียวถงจะมีสตรีที่ดีพร้อมมาคอยดูแลเสียที ส่วนนางเองก็ยังไม่ได้ใจอ่อนกับหลี่รั่วหาน แม้ว่าเขาจะพยายามตามง้อนางก็ตาม ยามนี้จ้าวหยางอายุได้สี่ขวบปีแล้ว เป็นวัยที่กำลังช่างพูดช่างคุย บางคราเขาตื่นมาชวนนางคุยกลางดึกก็เคยทำมาแล้ว วันนี้เป็นวันมงคลของเซียวถงและสวีลั่วลั่ว จ้าวไป๋ลู่พาจ้าวหยางไปร่วมงานในครานี้ด้วย งานเลี้ยงจัดอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนต่างมาร่วมยินดีกับบ่าวสาวกันมากมายจ้าวไป๋ลู่มองดูเซียวถงกับสวีลั่วลั่วที่หยอกล้อกันตามประสาคู่แต่งงานก็เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย งานแต่งของนางไม่เคยมีความทรงจำเหล่านี้อยู่เลยแม้แต่น้อย "ไป๋ไป๋" จ้าวไป๋ลู่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพบหลี่รั่วหานที่เดินมาพร้อมกับหลัวเทียนเฉิน นางเพียงมองเขาแต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา "แม่นางไป๋ไป๋ ดีใจที่ได้พบเจ้าอีกครา" "ใต้เท้าหลัว" "อย่าเรียกบ่อย ข้ากลัวจะตกหลุมรักเจ้
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 50 เสียสติ
เว่ยจิ่นซางหยิบยาพิษออกมาจากในอกเสื้ออีกขวดหนึ่ง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาองค์หญิงหงลี่ช้า ๆ "ตายซะเถอะ ในที่สุดข้าก็ล้างแค้นได้สำเร็จสักที" ฉึก! ยังไม่ทันที่เว่ยจิ่นซางจะสังหารองค์หญิงหงลี่ได้สำเร็จ มีดเล่มหนึ่งก็แทงเข้ามาที่แผ่นหลังของนางทะลุมาที่หน้าท้อง เมื่อนางหันกลับไปช้า ๆ จึงได้พบว่าเป็นฝีมือของหนิงเสวี่ย "นะ!!! นังชั่ว นังเนรคุณ!!!" "ฮือออออ" หนิงเสวี่ยแทงมีดจนสุดด้าม ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งบนพื้นแล้วปิดหน้าร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวดเว่ยจิ่นซางตกตายด้วยมีดเล่มนั้นของหนิงเสวี่ย"ท่านแม่!!!"ด้านนอกมีเสียงการต่อสู้ดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดประตูพุ่งเข้ามา เป็นหลี่รั่วหานนั่นเอง เขามองสภาพศพของเว่ยจิ่นซางที่นอนตายอยู่บนพื้นดวงตาเบิกกว้าง ข้าง ๆ กันมีหนิงเสวี่ยที่นั่งร้องไห้อยู่ เขาไม่มีเวลาสนใจหนิงเสวี่ยมากนัก เขารีบวิ่งเข้าไปแก้มัดให้องค์หญิงหงลี่ ก่อนจะเดินเข้าไปหาจ้าวไป๋ลู่และลูกที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ กัน"ไป๋ไป๋!!!" "นางสลบไม่ได้สติมาหลายชั่วยามแล้ว" เสียงของหลี่รั่วหานปลุกหนิงเสวี่ยให้ตื่นจากความสับสนและหวาดกลัวในจิตใจ นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองเขาช้า ๆ เมื่อเขาหันมาส
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 49 ความจริงที่แสนเจ็บปวด
นางกรอกยาพิษทั้งที่มือก็สั่นไม่น้อย ยิ่งได้เห็นแววตาที่แข็งกระด้างขององค์หญิงหงลี่ที่มองมา มือนางก็สั่นมากยิ่งขึ้น จนทำยาพิษหกลงพื้นไปเสียดื้อ ๆ องค์หญิงหงลี่กินยาพิษนั้นไปไม่ถึงครึ่งขวดด้วยซ้ำ แต่นางก็กระอักโลหิตสีดำออกมาไม่น้อย เว่ยจิ่นซางที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะสะใจออกมาอย่างบ้าคลั่ง แปะ แปะ แปะ หนิงเสวี่ยกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองเว่ยจิ่นซาง "ท่านแม่" เว่ยจิ่นซางหันมามองหนิงเสวี่ยด้วยสายตาที่เย็นชา "ผู้ใดเป็นแม่เจ้ากัน?" "เอ๋? ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงเอ่ยวาจาเช่นนี้เจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจ" เว่ยจิ่นซางปรายตามองหนิงเสวี่ยอย่างดูแคลน แววตาที่เคยมองนางประดุจลูกในไส้ แววตาที่อ่อนโยนเลือนหายไปจนหมดสิ้น ยามนี้มีเพียงความเกลียดชังเข้ามาแทนที่ นางทุ่มเทแรงกายแรงใจ รอเวลานี้มานานเหลือเกิน นางรอจนกระทั่งถึงวันนี้!!! "ฮ่า ๆ ๆ ๆ การได้มองเห็นบุตรสาวกำลังฆ่ามารดาของตนเองกับมือ ช่างเป็นภาพที่งดงามเสียจริง ๆ" เว่ยจิ่นซางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข หนิงเสวี่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ด้านองค์หญิงหงลี่ที่ได้ยินเว่ยจิ่นซางเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมา ใจของนางก็เต้นแรงอย่างบ
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 48 แค้นเก่าหนหลัง
จ้าวไป๋ลู่ถูกลักพาตัวมาที่เรือนโกโรโกโสหลังหนึ่งบนหุบเขา นางกอดจ้าวหยางเอาไว้แนบอก พยายามปกป้องบุตรชายเอาไว้อย่างสุดชีวิต "ลงมา!!! เดินเข้าไป!!!" ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนพากันล้อมตัวนางเอาไว้ ก่อนจะบังคับให้นางเดินเข้าไปในเรือนหลังนั้น เมื่อนางมาถึงก็พบกับองค์หญิงหงลี่ที่ยามนี้ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ ใบหน้าขององค์หญิงหงลี่บวมเป่งคล้ายกับถูกตบตีมาอย่างหนัก "ท่านแม่!!!" "ไป๋ไป๋" จ้าวไป๋ลู่ถูกนำมาขังรวมเอาไว้กับองค์หญิงหงลี่ นางกอดจ้าวหยางไว้แนบอก ก่อนจะหันมองไปโดยรอบอย่างระแวดระวัง พวกมันจับตัวนางมาด้วยเหตุใดกัน ไม่นานนักความสงสัยของนางก็กระจ่าง เมื่อได้พบกับ หนิงเสวี่ยและมารดาของนาง หนิงเสวี่ยจ้องมองนางด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะสลับมองมาที่จ้าวหยางอย่างเกลียดชัง "หึ!!! ตายยากเสียจริงนะจ้าวไป๋ลู่ เจ้าไม่เพียงไม่ตาย แต่ยังคลอดเด็กนรกนี่ออกมาอีกด้วย!!!" "อย่ายุ่งกับบุตรของข้า" "ฮ่า ๆ ๆ ๆ เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาขอร้องข้ากัน" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องที่ท่านแม่บอกเล่าให้ฟัง ท่านแม่บอกว่าจ้าวไป๋ลู่รอดตายกลับมาได้อีกทั้งยังมีบุตรชายที่เกิดจากหลี่รั่วหานตามมาอีกด้
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 47 ลักพาตัว
เมื่อหลี่รั่วหานกลับมาถึงจวน เขาก็ได้พบข่าวร้ายว่าท่านแม่ของเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ยามนี้ท่านพ่อออกไปตรวจตราชายแดนยังไม่กลับเมืองหลวง เขาเองก็เอาแต่ตามติดจ้าวไป๋ลู่และลูก ระยะนี้จึงไม่ได้สนใจมารดาของตนมากเท่าใดนัก"เจ้าเล่ามา ท่านแม่หายไปได้เช่นไร!!!" "บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ เดิมทีฮูหยินกำลังเดินเล่นอยู่ที่ริมสระบัวท้ายจวน แล้วเกิดอยากกินขนมกุ้ยฮวา จึงให้บ่าวมาทำ ฮูหยินบอกว่าอยากอยู่เงียบ ๆ เพียงลำพังจึงให้สาวใช้ปลีกตัวออกมาจนหมด พอบ่าวกลับไปก็ไม่พบฮูหยินแล้วเจ้าค่ะ" หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที เขาสั่งให้คนค้นหาท่านแม่จนทั่วจวน เผื่อว่าจะเป็นลมอยู่ที่ใดสักแห่ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่พบตัวขององค์หญิงหงลี่ เขาจึงรีบเข้าวังกราบทูลฮ่องเต้หงหยวนในทันที ด้านจ้าวไป๋ลู่นั้น เมื่อเสร็จธุระจากร้านอาหารแล้ว นางจึงสั่งให้คนขับรถม้ามุ่งหน้าไปยังวัดไป๋หม่า เพื่อจะพาจ้าวหยางไปไหว้พระขอพรแต่ระหว่างทาง รถม้าของนางก็เกิดหยุดลงกะทันหัน จู่ ๆ ก็มีชายชุดดำสี่ห้าคนเข้ามาลักพาตัวของนางและจ้าวหยางไป ข่าวที่องค์หญิงหงลี่หายตัวไปยังไม่ทันได้สืบทราบ หลี่รั่วหานก็ได้รับข่าวร้ายจากจวนต
หยกงามใต้เงาจันทร์ บทที่ 46 ตามง้อ
ยามนี้เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ เหล่าราษฎรต่างพากันออกมาทำมาหากิน บ้างก็ทำเรือกสวนไร่นา บ้างก็ออกมาขายของที่ตลาด ช่างเป็นบรรยากาศที่คึกคักเป็นอย่างมาก วันนี้จ้าวไป๋ลู่พาจ้าวหยางที่มีอายุสองขวบกว่าแล้ว มาที่ร้านอาหารของท่านปู่ท่านย่า นางอยากให้เขาเรียนรู้การใช้ชีวิตให้มาก ๆ จึงตั้งใจให้เขาเรียนรู้ทุกอย่างในชีวิต "นี่ เต้าหู้ เด็กดีพูดตามแม่สิ เต้าหู้" "เต้าหู้ ท่านแม่ ท่านแม่ เต้าหู้" "เก่งมากเลยจ้ะลูกรัก" จ้าวไป๋ลู่ตบมือให้จ้าวหยางด้วยความชื่นชม เด็กน้อยที่เห็นเช่นนั้นก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข "ขอหม้อไฟสองที่ ซุปซี่โครงหมูหนึ่งที่" "เชิญ..." จ้าวไป๋ลู่หันไปมองก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะจางหายไป มาอีกแล้ว!!! "แม่นางคนงาม ข้ารอหม้อไฟอยู่นะ" หลัวเทียนเฉินเอ่ยด้วยท่าทียั่วเย้า หลี่รั่วหานที่เห็นเช่นนั้นจึงแอบยื่นมือไปหยิกบั้นท้ายหลัวเทียนเฉินจนเขาสะดุ้งโหยง หึ!!! ถึงข้าจะเหลือแขนเดียวแต่ข้าก็สู้นะ!!! "ใต้เท้ารอสักครู่ พี่เซียวถงนั่งก่อนเถิด" จ้าวไป๋ลู่เดินกลับเข้าไปในโรงครัวพักใหญ่ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับจ้าวหยาง นางวางหม้อไฟลงบนโต๊ะ พร้อมกับซุปกระดูกหมูที่มีพริกสีแดงสดลอยเต็ม
