บทที่ 39 ตามนาง

องค์หญิงหงลี่รู้สึกปวดหัวมาหลายวันแล้ว ในใจของนางยังนึกโกรธเคืองหลี่รั่วหานที่เป็นตัวต้นเหตุ อีกทั้งยังคิดถึงจ้าวไป๋ลู่มาก จนกระทั่งไม่อยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

นางส่งจดหมายไปขอพบฮูหยินหลิวอิ๋ง แต่ทางนั้นกลับไม่ยอมตอบจดหมายนางเลยแม้แต่ฉบับเดียว นางเองก็เข้าใจและไม่ได้โกรธเคืองอันใด นางเข้าใจดี หากนางเป็นมารดาของจ้าวไป๋ลู่ก็คงจะทำเช่นเดียวกัน

แม่ทัพใหญ่หลี่สามีของนางก็อับจนหนทางเช่นกัน ยามนี้หลี่รั่วหานราวกับคนไม่เต็มคนไปเสียแล้ว

หลัวเทียนเฉินและเซียวถงทิ้งกายลงนั่งข้างหลี่รั่วหาน ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่ของเขาเบา ๆ

"หลี่รั่วหาน เจ้าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วเจ้าจะหนีความจริงพ้นอย่างนั้นหรือ?"

หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเงยหน้าไปมองหลัวเทียนเฉินคราหนึ่ง

"บางครา การดื่มสุราอาจทำให้ข้าเมามายจนลืมนางได้ แต่มันไม่ใช่ ข้าไม่เคยลืมนางได้เลยสักครั้ง"

"เช่นนั้นก็ไม่ต้องลืม"

คำพูดของหลัวเทียนเฉินทำให้หลี่รั่วหานนิ่งไปครู่หนึ่ง

ด้านเซียวถงเองแม้จะไม่ชอบหน้าหลี่รั่วหานเอามาก ๆ แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่หลี่รั่วหานเล่าให้ฟังเขาก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก

จ้าวไป๋ลู่ที่เสียใจเพราะตระกูลจ้าวกำลังจะถูกประหา