บทที่ 18 เผลอใจ

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ไศลาหลับไป เมื่อรู้สึกตัวอีกที เลยต้องจูลใหม่ทั้งหมด ร่างบางลืมตาตื่น ก่อนเบิกตะลึงเมื่อเห็นว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของตัวเองแล้ว

" ที่นี่มัน..."

ริมฝีบางเฉียบขมุบขมิบ ฝ่ามือบางตะปบแก้มเนียนใส ตีแปะๆ สองสามทีจนแดงเป็นรอย ก่อนจะเบิกตากว้างหนักกว่าเดิม แล้วรีบกระโจนลงจากเตียง ไปโผล่อีกทีที่ห้องตัวเอง โชคดีหน่อย ที่เวเดนไม่ได้อยู่ในห้อง หรือบริเวณนั้น

" ฟู่ววว"

เธอพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก หลังปิดประตูลงสนิท และคราวนี้ไม่ลืมที่จะล็อคกลอนอย่างแน่นหนาด้วย ก่อนช้อนตามองไปรอบๆ เพื่อดูเวลา

" จะหมดวันแล้วหรือนี่ "

เธอห่อปากจู๋พร้อมขมวดคิ้ว ดวงตาคมกลอกไปกลอกมาคิดแผนเอาตัวรอด หลังนึกไปถึงดินเนอร์มื้อเย็น เพราะเดี๋ยวเขาต้องโผล่มา ไม่ก็ให้เดซี่มาตาม

" ทำไงดี ทำไงดี คิดสิๆ อ่อ! นึกออกแล้ว ต้องป่วยสินะ โอเคตามนั้น "

ว่าแล้วเธอก็ดีดตัวขึ้นบนเตียงทีนที ดึงผ้านวมผืนหนาขึ้นมาปกปิด นอนตะแคงหันหลังให้ประตู โดยไม่คิดแม้จะเปิดไฟหรือแอร์

" จงหลับ จงหลับ หลับต่อสิไศลา ตะกี้ยังง่วงอยู่เลย"

และเพราะรู้อยู่เต็มอก ว่ามาเฟียอย่างเขาจะหลอกกันคงไม่ง่าย วิธีหลับจนเพลีย คือวิธีที่ดีที่สุด ตัวมันจะร้อนขึ้นมาเอง แถมนอนตอนตะวันใกล้ลับขอบฟ้าเสียด้วย

แต่แล้ว...

"ฉันไม่อยากเจอเค้า ไม่อยากเจอหลับสิไศลา หลับๆ โอ๊ย! "

หญิงสาวกลับสั่งตัวเองไม่ได้ เธอดีดตัวลุกขึ้นมาใหม่อีกรอบ หน้าบึ้งแสดงอารมณ์หัวเสียออกมาอย่างชัดเจน

" ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย เฮ้อ..."

พลางนั่งกร่นด่าสลับกับส่งเสียงงอแงราวกับเด็ก พยายามคิดหาทางออก ที่จะไม่ต้องไปเจอกับเขา เนื่องจากเธอไม่กล้าสู้หน้าอีกต่อไป จนกระทั่ง เสียเวลาไปนานสองนาน ท้ายที่สุด...

ก็อก ก็อก ก็อก

" นายหญิงคะ นายท่านรอทานข้าวเย็นค่ะ "

" O.O"

ไศลาถึงขั้นสะดุ้ง ไม่คิดว่าสิ่งที่คาดเดามันจะแม่นขนาดนี้

ก็อกๆๆ

" นายหญิง ยังไม่ตื่นหรือคะ"

" บอกเขา ฉันอาบน้ำอยู่!! "

เธอจึงตะโกนไป หลังประตูถูกเคาะเป็นครั้งที่สอง

" ค่ะ ได้ค่ะ"

แล้วมานั่งกอดเข่าครุ่นคิดอีกครั้ง ย้อนไปย้อนมาถึงเรื่องที่เขาพูด ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการที่สุดคืออยากกลับบ้าน แต่จนแล้วจนเล่าเวเดนคงไม่ยอมหรอก มิหนำซ้ำบ้านนี้ก็อยู่กลางป่า หากจะหนีคงเป็นการรนหาที่ตายเสียเอง

เธอรู้บ้านเขาไม่ได้มีแค่หลังนี้หลังเดียว และเธอก็รู้ เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ

...เวเดนคงคาดเดาความน่าจะเป็นเอาไว้แล้ว หากความลับนั้นถูกเปิดเผย

" ได้...ไอ้ยักษ์ อยากจะดูแลกันมากนักใช่ไหม ได้ "

ก่อนกัดฟันกรอด ยิ้มร้าย แล้วสลัดผ้านวมเพื่อพาตัวเองไปนั่งสวยๆ ทานข้าวกับเขาทันที

โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ทว่าทานกันแค่สองคน ไศลานั่งใช้ส้อมหมุนเส้นสปาร์เก็ตตี้นับตั้งแต่มา โดยไม่เงยหน้าหรือช้อนตาขึ้นมองเขา ทำเวเดนที่มองอยู่อึดอัด กินไปทำหน้าฉงนไป

ก็ก่อนหน้านี้ สาวเจ้าที่เห็นไม่ใช่แบบนี้นี่ ทะเลาะกันแทบจะฆ่ากัน ไฉนมานั่งยิ้มให้เส้นราวกับเพิ่งเคยพบเคยเห็นมา

" ไศลา"

" คะ?! "

แถมรีบขานรับทันที เมื่อเขาเรียก ซึ่งมันต่างกันราวฟ้ากับเหว 

" เธอโอเคใช่มั้ย?! "

" โอเคค่ะ มันอร่อยดี " เขาชะงักช้อนในมือ

" ไม่ ฉันหมายถึงตัวเธอ "

มองหน้าหญิงสาว ทำหน้าเหรอหราราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะในมือถือช้อนค้างไปด้วย

" หมายถึงฉัน ฉันทำไมคะ? "

" อ่อเปล่า .." เวเดนส่ายหน้า ทั้งที่คิ้วยังขมวดอยู่

" กินต่อเถอะ "

" ค่ะ^^"

แล้วเธอก็ทานต่อ ตามที่เขาเชื้อเชิญจริงๆ แถมยังยิ้มให้ทุกครั้ง เมื่อช้อนตาขึ้นมาเจอเขา  ทั้งที่ในปากเขี้ยวตุ่ยๆ เต็มไปด้วยซอสและเส้น เวเดนพ่นลมหายใจพรืด เริ่มจะหงุดหงิด เมื่อคราวนี้เขาเป็นฝ่ายตามเธอไม่ทัน

แต่ก็เลือกที่จะกินต่อโดยไม่ถามอะไรเธออีก

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

เวลาจากพลบค่ำ ย่างเข้าใกล้เวลาดึก ไศลาใช้เวลานั้นมาเดินเล่น เธอใช้เก้าอี้เปล่าในสวนหย่อมเป็นการนั่งรีแลกซ์ ท่ามกลางการถูกมองของคนร่างสูงที่ยืนดูดบุหรี่อยู่ในที่มืดและสูงกว่า จากระเบียงของห้องทำงาน มองลงมาเห็นหญิงสาว มุมนี้ของเธอช่างพาให้จรรโลงใจสูงสุด ร่างบางแกว่งแขน ขยับท่วงท่า พร้อมสูดอากาศ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นมีความสุขกนักหนา ราวกับกำลังสดชื่น ที่ได้รับความเย็นฝ่าความมืดแบบนี้

มาเฟียหนุ่มอมยิ้มคนเดียว ก่อนจะเดินหายเข้าห้องเพื่อจะเคลียร์งานต่อ หารู้ไม่ว่าลับหลังนั้น หญิงสาวรู้อยู่แล้ว เธอหันกลับมาหลังจากเขาเดินหายเข้าไป ก่อนจะยิ้มกว้างจนตาหยี ยินดีกับตัวเองที่สามารถทำให้เขาตายใจไปแล้วกึ่งนึงได้

"คนเราอะนะ ถ้าบริสุทธิ์ใจจริง ก็ต้องส่งฉันกลับบ้านซี่..ชิ ไอ้ยักษ์ "

ก่อนกลับมาทำหน้าบึ้ง ด่าทอเขาลับหลัง แล้วจึงเปลี่ยนเป็นหน้าสลดอีกที เมื่อนึกถึงอนาคต ที่กำลังจะเกิดขึ้น อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

" เฮ้อ! อีกแล้วรึเนี่ย.."

เหลือก็แต่หลังจากนี้ กระทั่งถึงตอนเช้า ที่เหมือนเธอจะต้องรับบทหนักอยู่ เพราะเธอรู้ อย่างไรเขาก็ขาดการมีเซ็กซ์ไม่ได้

" เอาวะ! ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่หว่า สู้ๆ อีไศ "

 เธอพึมพำ พร้อมยกกำปั้น ให้กำลังใจตัวเอง!

ดึกดื่นคืนเดียวกัน ไศลาเสร็จจากกิจส่วนตัว คือการรีแลกซ์ตัวเองหลังรับประทานอาหารเสร็จ ในตอนนั้นเธอตั้งคำถามกับตัวเองมากมาย เป็นคำถามประมาณว่า คนที่ไม่มีอะไรโดดเด่น เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงอย่างเธอ ไฉนมาถึงจุดนี้ได้ อาจเป็นเพราะตอนนั้นอยู่ตามลำพัง กับบรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบ แม้จะมีบริวารของเวเดนยืนคุมเป็นจุดๆ ทว่าคนเหล่านั้นก็ไม่ต่างกับหินผา ที่ยืนแน่นิ่งราวกับไร้ชีวิตชีวาอยู่ดี

....มันช่างน่าทึ่ง ช่างห่างไกลการคาดเดา เธอไม่มีข้อมูล หรือรู้ความเป็นมาของเขาเลยสักนิด แต่กลับถูกดูแล ปรนนิบัติราวกับบุคคลคนนึง ซึ่งเพิ่งรู้ที่มาของตัวเอง ประหนึ่งคือเจ้าหญิง ในคฤหาสน์แห่งนี้

" บ้าน่า ไม่ใช่หรอก..."

ทว่า ท้ายที่สุด หญิงสาวกลับสลัดความคิดนั้น โดยการส่ายหน้ารัวๆ ในขณะเดินขึ้นบันไดเชื่องช้ามายังห้องนอนของตัวเอง

แต่แล้ว...

" ฮะแฮ่ม! "

เสียงกระแอมกระไอในมุมมืด จังหวะโค้งหักศอกสุดท้าย ทำเธอสะดุ้ง เพราะเขายืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง และใช้แผ่นหลังพิงบานประตู

" คะ คุณเวเดโน่ ยะ ยังไม่นอนหรือคะ "

กลายเป็นว่าสายตาคมกริบสีอำพัน ทำเธอประหม่า หญิงสาวก้มหน้าลง เบือนสายตาไปทางอื่น พร้อมอุ้งมือผสานกันเป็นเกลียว ปากเล็กที่เม้มสนิท บ่งบอกให้คนมองอยู่รู้เป็นอย่างดี ว่าเธอกำลังอึดอัดใจ ในขณะเจ้าตัวเองก็คิดแบบนั้น เธอรู้สึกโกรธตัวเองลึกๆ ที่ดีแต่เก่งลับหลัง ต่อหน้ากลับขี้ขลาดไม่มีทางสู้

" รอเธอไง "

เสียงทุ้มบอก หญิงสาวเผลอถ่างตา เงยขึ้นมองหน้า ก่อนจะเร่งหลุบกลับ เมื่อเห็นเขามองอยู่ และสายตานั้น....

" รอทำไมคะ ข้าวก็ทานด้วยกันแล้ว "

มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน

...ตายล่ะหว่าไศลา! แกจะฆ่าตัวตายรึไง...

" เอ่อ ไศยังไม่ง่วงค่ะ ว่าจะไปฟิตเนสให้เหงื่อออกสักหน่อย "

เธอพูดเร็ว เตรียมจะหมุนตัวกลับ ทว่า..

" หืม ไศ? ตะกี้เธอแทนชื่อตัวเองกับฉันหรือ "

" ฮะ? "

" แปลว่าเราสนิทกันแล้วใช่ไหม? "

บ้าจริง!

เธออุทานในใจ ก่อนจะยกมือตะปบปาก แล้วกรอกตาไปมา โชคดีหน่อยในจังหวะนั้น เธอหันหลังให้เขาแล้ว เขาจึงไม่เห็นความโก๊ะของเธอ แต่เธอกลับเห็นหน้าเขาแทน เพราะเขาเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้า

" ค่า แหะๆ "

แน่นอนหญิงสาวต้องยิ้มให้ ทว่ายิ้มนั้นมันช่างฟืดแล้วเจื่อน ในขณะไศลาคงไม่รู้ ในใจเวเดนตอนนี้กำลังขำ กับท่าทางเอาลิ้นดุนกระปุ้งแก้มของเธออยู่

" ฟิตเนส? " แต่แสร้งทำหน้าตายคิ้วขมวด

" ค่ะ "

" ตอนนี้น่ะเรอะ? "

กับคำถามต่อไปที่ทำหญิงสาวรีบรนรานก้มดูเวลาบนข้อมือ

" กี่โมงแล้ว? "

ก่อนจะทำหน้าเหรอหรา กลบเกลื่อนความอับอาย เมื่อพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน

" ฮ่าๆๆ "

และนั่นทำเวเดนถึงกับหัวเราะร่วน เขาโก่งตัวขำ ก่อนจะเร่งเปลี่ยนท่ายืน พลางโน้มหน้าลงไปกระซิบ

" เอาล่ะสาวน้อย เลิกหาทางเอาตัวรอดได้แล้ว เพราะมันไม่รอด อยากให้เหงื่อออก ไม่ต้องไปฟิตเนสให้เหนื่อยหรอก มานอนเล่นกับฉันดีกว่า "

ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลใหญ่ที่ทำให้ไศลาถ่างตาออกมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า เมื่อเขาไม่พูดเปล่า แต่กลับล็อคคอ ลากเธอไปด้วย

" ไม่ ....นั่นไม่ใช่ห้องฉัน! ปล่อยฉันนะ! ไอ้ยักษ์ ไอ้ถึก! "

" ........"

" งือออ ปล่อยฉ้านนนน"

อย่าเรียกว่าฉุดกระชากลากถู เพราะเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอมันเทียบกันไม่ได้เลยกับเขา ให้เรียกว่ากอดคอพาเดินจะดีกว่า

“ปล่อย!”

เธอจะเป็นอิสระ ก็ต่อเมื่อเขาจงใจปล่อยเท่านั้น หลังจากยืนหยัดได้ด้วยตัวเองอีกครั้งแล้ว สายตาคมสีดำสนิทช้อนจิกเขม็งคนตรงหน้า

สำหรับเขาเปรียบท่าทางนั้นเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ที่กำลังหัดขู่

“ก็ปล่อยแล้วไง ทำไมต้องโกรธ”

“ปล่อยฉันออกไปจากห้องนี้ด้วย”

“หืม คำว่าไศหายไปไหนแล้วล่ะ “

เขายียวนกวนประสาท

“ก็....”

“ไม่เอาน่า อย่าทำตัวเหมือนไม่เคยสิ “

ก่อนจะโพล่งคำนึง ที่หญิงสาวไม่ชอบ

“นี่ หยุดพูดแบบนี้ เดี๋ยวนี้นะ! “

เธอแว้ดพร้อมถลึงตาใส่

“ทำไม?”

“ใจคอจะรังแกฉันทุกคืนเลยรึไง!”

“รังแก?”

เขาทวนคำ ก่อนจะแค่นหัวเราะ เดินเข้าไปหาเธอช้าๆ พร้อมดวงตาที่แสร้งถ่างขึ้นจริงจัง

“ใช่หรือ? ทบทวนใหม่ซิ”

ทำไศลาประหม่า ก้าวถอยหลังตามโดยสัญชาตญาณไปด้วย

“ชะ ใช่ ...” หุนหันหลังสลับกับมองเขา ดวงตาเลิ่กลัก ใจเต้นโครมคราม “อย่าเข้ามานะ”

ส่วนเขาปลดกระดุม ปลดเข็มขัด เตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ

“หึ...”

“จะ จะทำอะไรน่ะ"

" ไศลา เธออย่าถามในสิ่งที่รู้แล้วจะได้ไหม มันกำลังจะทำให้ฉันหงุดหงิด "

" กะ ก็หงุดหงิดไปสิ คิดว่าหงุดหงิดเป็นคนเดียวรึไง "

เธอต่อปากต่อคำ สายตามองหาอาวุธ หรืออะไรสักอย่างที่สามารถเอามาตีหัวเขาได้ แต่ทว่ากลับเดินไปชนขอบเตียงจนเสียหลังซะเอง

" ว้ายยย! "

เป็นจังหวะที่เขาถึงพอดี ร่างสูงโน้มตัวลงไปคร่อม พร้อมแสะยิ้มมุมปาก

" อย่านะคุณ ฉันอยากพัก "

หญิงสาวกัดฟันราวกับกระซิบ ดวงตาเลิ่กลัก มีความหวั่นเกรงเขาไม่น้อย ทว่า เพราะนิสัยกลัวจะเสียฟอร์ม เธอจึงทำได้แค่นี้

" ในขณะฉันทำอยู่ เธอก็พักได้ .."

แต่แล้ว ...

เขากลับตอบรับเธอด้วยการปลอบใจ นิ้วชี้แข็งกร้านราวกับหินลูบไล้ไปทั่วโหนกแก้ม ก่อนลากมาหยุดอยู่เปลือกปากอ่อนนุ่ม จากนั้นจึงจะประกบลงมา

" จะบ้าเหรอ มันจะพักได้งะ....อื้มมมม"

ไม่คิดจะรอให้เธอพูดจบก่อน ชายหนุ่มบดขยี้หนักหน่วง ประหนึ่งว่าชาตินี้จะไม่ได้จูบใครอีกแล้ว ทั้งเนื้อแนบทั้งดูดดื่ม ทำหญิงสาวหายใจแทบไม่ทัน

ปึกๆๆ

จึงต้องใช้กำปั้นทุบหลังแทน กระหน่ำรัว หวังเอาตัวรอด บอกให้เขานั้นหยุด ทว่า... เวเดนกลับผ่อนแรงแทนซะงั้น เขาไม่ได้หยุดอย่างคำขอทางกายของเธอ แต่เลือกที่จะบดขยี้เบาๆ และค่อยปรับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนแทน

" อืม..."

ทำไศลาครางหิ่งในจังหวะที่ลิ้นบางถูกลิ้นหนาตวัด เขาดึงดูดราวกับมันคือหลอด และตัวคนดูดเองก็กระหายน้ำปานใจจะขาด จึงเก็บทุกอย่างในโพลงนั้นไม่ให้หลงเหลือสักหยดเดียว ก่อนจะค่อยๆ ถอดออก เปลี่ยนมาไซร้หน้าไซร้คอเธอแทน หญิงสาวกัดฟันเข้าหากันแน่น แหงนลำคอตึงเผลอซู้ดปาก ตัวอ่อนยวบ ยินยอมแม้กระทั่งตอนเขาจับพลิก สลับตำแหน่งให้เธอขึ้นมาอยู่ข้างบน คงลืมไปแล้วกระมัง ก่อนหน้าใครกัน คือคนร้องห้าม และที่ยิ่งน่าทึ่งไปมากกว่านั้น เวเดนทำเธอเคลิ้ม เผลอถอดเสื้อผ้าเองด้วย

"  ไศลา มามะ ทูลหัว "

ยิ่งทวีคูณอารมณ์กระสันในตัวชายหนุ่ม เขาทิ้งตัวนอนราบ มองดูการเปลื้องผ้าของเธอ ด้วยน้ำมือของเธอเอง แต่แล้ว... คำนี้กลับทำให้เธอชะงัก

" วันนี้ เธอจะเป็นฝ่ายทำให้ฉันใช่มั้ย? "

ไศลาเหมือนจะได้สติขึ้นมา เธอรนรานเตรียมลงจากหน้าท้องกล้ามเนื้อเป็นลอนแข็งนั้น ทว่า เหมือนจะสาย เมื่อเขาตะปบเอวคอดกิ่ว แล้วกึ่งบังคับให้เธอสอดใส่มัน

" ไม่..."

" ไม่อะไรสาวน้อย เคยได้ยินไหม เข้าง่ายออกยาก"

แน่นอน เธอต้องโวยวาย แต่กลับถูกเขากระซิบข้างหูเสียก่อน พร้อมท่อนล่างขยับหมุนควงไปด้วย จงใจให้มันถูไถไปกับน้องสาวเธอ

" บ้า! "

" อา..เธอกลัวมันหรือ..."

" กลัวทั้งมัน ทั้งเจ้าของมันนั่นล่ะ "

ไศลาทำหน้าบึ้ง

" ฮ่าๆๆ "

ส่วนเขาหัวเราะเสียงทุ้ม กังวาน ก่อนจะแหวกแพนตี้ของเธอไปด้านข้าง แล้วจับท่อนเอ็นท่อนใส่ ซึ่งมันเร็วมากจนเธอตั้งตัวไม่ทัน พร้อมกับกระซิบ

"ฉันโคตรจะชอบ ตอนที่เธอเรียกไอ้เจ้านี่ว่ามันนะ เพราะมันจะทำให้เธอ...มันส์ จริงๆ "

สวบ!

" อร๊ายยย"

" ไศลา... ขย่มสิ "

" ไม่ "

เธอเบ้ปากสีหน้ายับยู่ ส่ายหัวแรงจนผมเผ้าสยายกระจายเต็มกลางหลัง

" ดื้อนักใช่ไหม "

เขาสับสะโพกขึ้น จงใจยั่วให้เธอทรมานเล่น และเหมือนจะได้ผล เมื่อเธอเป็นฝ่ายแพ้เขาราบคาบ เพราะความรัญจวนที่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ

" ใช่ อย่างนั้นล่ะที่รัก โว้วๆๆ ใจเย็นๆ ก่อน ค่อยๆ สิ มาเดี๋ยวฉันจะสอนให้ "

" ฮึก..! "

ทั้งที่มันเป็นเรื่องน่าอาย แต่ทำไมเธอถึงกล้าที่จะทำมัน!