บทที่ 3 ความทะเล้น

         

" เฮ้อ..หมดเวลางานสักที โอ้ย..ขาฉัน"

" เฮอะ น่ารำคาญจริง จริ๊ง ตั้งแต่เปิดร้านมาจนปิด บอกเลยฉันได้ยินเสียงบ่นจากเธอบ่อยมาก ไม่เบื่อบ้างรึไง"

ไศลามองค้อน ในขณะใช้กำปั้นทุบขาตัวเอง  ผ่านมาแปดชั่วโมงของการทำงาน ไม่รวมกับโอที คาดว่าตอนนี้คงใกล้จะเช้าแล้ว  ในคาสิโนบวกสถานที่บรรเทิงแห่งนี้ ไม่ว่าข้างนอกจะเวลาไหน ที่นี่เห็นแต่ความมืดสนิท มีเพียงนาฬิกาข้อมือเท่านั้นที่สามารถทำให้รับรู้วันเวลาได้

" แผนกที่ฉันทำยังขยับแข้งขาได้ดีกว่านี้ตั้งหลายเท่า "

" จ้า แล้วอย่ามาบ่นเรื่องถูกจับก้นให้ฉันได้ยินก็แล้วกัน พ่อจะทุบให้ "

เธอช้อนตามองเพื่อนตาละห้อย ก่อนหลุดขำในท่าทางประกอบคำของหล่อนประโยคหลัง

" ฮ่าๆๆ "

" ไม่ต้องมาขำเลย เร็ว..ลุก กลับบ้านกัน "

เทเรน่าไม่เหมือนใคร แม้จะดุไปบ้างในบางครั้ง แต่หล่อนก็ทำหน้าที่ได้ดี ราวกับเป็นพี่สาวเธอคนนึง มือที่ยื่นลงมาหยุดอยู่ตรงหน้า รอพยุงให้ลุกนี้ เปรียบเสมือนเชือกเส้นหนึ่ง ซึ่งคล้องรอบเอวบ่งบอกว่าจะไม่ทิ้งกัน  ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ภาพความทรงจำแรกพบระหว่างคนทั้งคู่ ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวไศลาไม่ไปไหน

' แท็กซี่ นี่ แท็กซี่!! '

' เกิดอะไรขึ้น?! '

' มันไม่ยอมทอนเงินให้ฉัน แถมออกรถไปเฉยเลย '

' กระเป๋าล่ะ ได้คืนมาหรือเปล่า '

' อืมได้ ...'

' เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ก็ดีกว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ล่ะน่า เนอะ'

' แล้วเงินฉัน? '

' ช่างมันเถอะ ที่นี่น่ะ ถ้ามันคิดจะเอา ชีวิตเธอมันก็เอาได้ เธออย่าเสี่ยงตามมันเลย เชื่อฉัน '

' เฮ้อ...โชคร้ายชะมัด'

'ชู่วววว อย่าพูดแบบนี้..'

' เอ๊ะ...'

' โชคร้ายน่ะ ไว้ใช้เวลาที่เราคิดถึงใครบางคน หรือเขาตายจากไปจะดีกว่า ปะ ไปกัน! เธอมาทำงานที่นี่ใช่ไหม '

' รู้ได้ไง เธอเป็นใครเนี่ย '

' ฉันชื่อเทเรน่า นับจากนี้ไปจะเป็นเพื่อนของเธอ..^^ '

ภาพจำเหล่านั้นคือคำทักทายของการเจอกันครั้งแรกที่ไม่เหมือนใคร เธอสัญญา..จะไม่มีวันลืมมันเด็ดขาด

" หึ ^^"

" ยิ้มอะไรย่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว ทางมันไกลมาก จนกลายเป็นบ้าไปแล้วเรอะ? "

เทเรน่าขมวดคิ้วงง หลังเดินทอดน่องมาจากที่ทำงาน จุดหมายคือหอพัก เนื่องจากอยากประหยัดเงิน ไม่อยากหมดไปกับค่าโดยสารในทุกๆวัน จึงเลือกที่จะเดิน

" เปล่า...เธอเนี่ยน้า ชอบมองลบอยู่เรื่อย ฉันก็แค่ คิดถึงวันก่อนๆน่ะ "

" วันก่อนๆ ...วันไหน? คิดถึงแม่เหรอ? "

รวมถึงเจตนารมณ์และความต้องการที่มาเหยียบแผ่นดินนี้ด้วย

ใช่ เธอคิดถึงคนที่นั่น ไศลาบอกตัวเองนับตั้งแต่มา จะไม่มีวันไหนที่จะลืมเขา หรือทอดทิ้งคนที่ล่วงลับไป ไร้ข้อมูลคนนั้น

" เทเรน่า เธอว่าเขาคนนั้นจะรู้เรื่องที่ฉันจะถามไหม "

ดวงตากลมโตปรับเปลี่ยนเป็นละห้อยหันไป ลองเชิงถาม ในขณะอีกฝ่ายปรับหัวคิ้วโค่งชนกันเป็นปม

" เขา? เขาคนไหนอีก นี่เธอ! อย่าพูดอะไรที่มันเข้าใจยากจะได้ไหม ฉันทำงานมาเหนื่อยๆ สมองเบลอคิดตามไม่ทันหรอกนะ "

" ก็ ..เรื่องของพี่ชายฉัน วันนี้ฉันไปเจอคุณโครทิสมา "

" หืม.. เจอ? เธอเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไง ตอนไหน? "

และยิ่งทวีความงงเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น

จนกระทั่ง...

" ตอนไปเข้าห้องน้ำน่ะ แต่เจอแบบไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ฉัน...เดินไปชนเขา แถมโดนขู่จะไล่ออกมาด้วย "

ไศลาบอกทำสีหน้าเหยเก ส่วนเพื่อนข้างกัน หยุดเดินกะทันหัน ราวกับมีขี้หมากองโตอยู่ตรงหน้า

" หา...ห๊ะ!!! "

"อะ อะไร....!!! "

“ หา! ”

แถมยิ่งทวีคูณมากกว่าเดิม เมื่อหล่อนรู้คำตอบอย่างชัดเจน เทเรน่าจับร่างบางหมุนไปหมุนมา ราวกับจะสำรวจว่ามีกระดูกข้อไหนแตกหักหรือสึกหลอรึเปล่า

“ เดี๋ยว...เดี๋ยวนะ! ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย เธอกำลังจะทำให้ฉันหัวใจวายนะ “

“ อยู่เฉยๆสิ ฉันจะดู...”

แต่เหมือนเทราน่าไม่ได้สนใจในสิ่งเธอกล่าว หล่อนยังคงจับตัวเธอหมุนรนรานอยู่แบบนั้น และคาดว่าจะไม่สาแก่ใจ จึงเป็นฝ่ายหมุนรอบตัวเธอเสียเอง

" ดูอะไร? "

" ดูว่าตรงไหน บุบสลายไปบ้างรึเปล่าไง "

" ห๊ะ! " เธอถึงกับยืนอึ้ง ก่อนจะโก่งตัวขำเอาเป็นเอาตาย

" ฮ่าๆๆ ตลกแล้วเทเรน่า แค่เดินชนอกเขา ไม่ได้โดนเขาจับทุ่มกับพื้น"

" ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ทำไมถึงไม่ทำ "

" เอ๋..."

แต่แล้วกลับต้องยืนนิ่งอีกครั้ง เพราะท่าทางเอาจริงเอาจังของหล่อน พลางเอียงคอ

" อะไรกัน นี่เธอเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เชียวเหรอ "

" ก็ใช่น่ะสิ "

" เพราะอะไร.."

คราวนี้ถามเสียงเอื่อย เทเรน่าเท้าสะเอวเน้นย้ำ

" ก็เพราะว่า .. เขาน่ะไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมาโดนตัว ถ้าไม่ได้รับอนุญาต.. ฉันเคยเห็น เขาผลักผู้หญิงล้มลงต่อหน้าต่อตา แล้วไล่ออก "

" จะบ้าเหรอ?! "

" เรื่องจริง "

" บ้าบอ "

ไศลาส่ายหน้าบ่งบอกว่าไม่เชื่อ พลางออกตัวเดินต่อ ทว่ากลับถูกเพื่อนสาวรั้งไว้ หล่อนดึงแขนอย่างแรง ร่างบางแทบปลิว

" โอ้ยนี่! "

" ฉันพูดจริงๆนะ และขอเตือน เธอห้ามเดินเพ่นพ่านแบบนั้นอีก ถ้าจะไปเข้าห้องน้ำก็คือไปเข้าห้องน้ำ แค่นั้น"

" เฮอะๆ ตลกมาก "

เธอยิ้มแฉ่งแล้วเดินต่ออีกระลอก ซึ่งครานี้เทราน่าไม่ได้ยึดยื้อแขนเธอเหมือนก่อน แต่เดินเร็วไปดักหน้าเธอแทน

" ไศลา! "

เธอตกใจอีกรอบ มีความสงสัยขึ้นมาเท่าตัว ทว่ากลับเลือกที่จะรับปากพร้อมพยักหน้า เพื่อความสบายใจของเพื่อนเธอเอง

" โอะ! โอเค เอางั้นก็ได้ .."

" ไศลา..."

" อะไรอีกล่ะ ก็ฉันรับปากแล้วไงเล่า "

" ฉันจริงจังนะ "

หญิงสาวหยุดเดินเป็นครั้งที่สาม เธอมองบนพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่ เม้มปากแน่นราวกับกำลังเรียบเรียงคำ

" ถามจริง เขาน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ "

" เขาเป็นมา.."

" ก็แค่มาเฟีย! "

" ...."

" จบไหม ไปเถอะฉันง่วงนอนแล้ว มายืนเถียงอะไรก็ไม่รู้อยู่ตรงข้างถนนเนี่ย เสียเวลาชะมัด "

" ฟังให้จบก่อนสิ "

" โอ้ย ไม่รู้แล้ว คราวนี้ฉันไม่หยุดเดินแล้วนะ อีกตั้งไกลกว่าจะถึงห้อง "

เธอกระโดดหนีหันมาแว้ดใส่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าทะเล้นภายหลัง

" แต่..ถ้าอยากจะพูดก็ตามมาให้ทันสิ แบร่..! "

" ไศลาง่า.."

" มาแมะ..มูๆๆ"

" หนอย..ยัยนี่! "

"ฮ่าๆๆ"

นัดประชุมพิเศษของเหล่าอัลฟา ก่อนออกศึก ปฏิบัติการปราบพยศพวกไม่เชื่อฟัง มักจะต้องมีการวางแผนกันตลอด หากแผนหนึ่งพลาดย่อมมีแผนสองมาคอยรองรับไว้เสมอ  บางจำพวกลูกค้าคิดว่าตนนั้นเหนือกว่าและเปี่ยมไปด้วยความเฉลียวฉลาด คิดโลภไม่พอใจในราคาที่ได้ตกลงกันก่อนหน้า ก่อนจะมีการซื้อขายอย่างจริงจัง นั่นคือที่มาของการทรยศ เมื่อรู้ที่มาของสินค้า การสืบเนื่องมาจากหนอนบ่อนไส้ ก็มักจะมีการลุกล้ำอณาเขตกัน หนักสุดคือการขโมย คัดลอก เรียนแบบ และใช้วัถุดิบที่ไม่ได้มาตรฐาน มิหนำซ้ำยังแย่งลูกค้ากันต่อหน้าต่อตา ไร้ความเกรงใจอีก

ใช่ หากไม่มีอัลฟาคอยกำราบอยู่บ่อยๆ เงินที่ได้มาเก็บไว้ในคลังรวม คงไม่มีทางมหาศาลขนาดนี้ เพราะพวกเขาไม่ได้ทำธุรกิจมืดเพียงอย่างเดียว ทว่ายังรับจ้างฆ่า ปราบอธรรมให้กับคนที่ไม่มีความกล้าพออีกด้วย

" ห่างกันไปเป็นปี แบบนี้ต้องฉลอง "

แม้ว่าจะมีบ้างบางช่วงที่เกิดปัญหา ระหว่างผู้นำกับผู้ตามอย่าง เรกาโด เดอะ ครูซัส ที่เกือบตายไปแล้วครั้งนึง แต่กลับรอดมาได้ราวกับปฏิหาริย์ ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาแสนจะทรมานของภรรยา ซึ่งกำลังตั้งท้องอ่อนๆและอยู่โดดเดี่ยวมาหลายเดือน จึงต้องหายจากวงการไปชั่วคราวจนกว่าเธอนั้นจะคลอด และมั่นใจว่าลูกเมียเขาจะปลอดภัย ไม่มีกลิ่นของตำรวจเข้าไปยุ่งย่ามให้รู้สึกไร้อิสระ กระทั่งกลับมา วันนี้จึงมีการต้อนรับ อย่างสมเกียรติ ชนิดที่เรียกได้ว่าสถานที่ที่จัดนั้น สามารถเปิดซิงทุกคนในกลุ่มอัลฟาได้ดีเลยทีเดียว

ใช่ เพราะพวกเขาไม่เคยลดตัวจากห้องวีไอพีลงมาดื่มชั้นล่างแบบนี้เลยสักครั้ง

" ร้านไอ้เวเดนดีกว่า กูอยากดื่มเหล้าฟรี"

" แค่เหล้าฟรี? "

" ไม่สิ ผู้หญิงด้วย "

" เฮอะ "

" กูขอบาย " ครูซัสยกมือเสมือนยกธงขาวขึ้นกลางวง ไม่รอให้ทันได้สรุป

" เฮ้ยอะไรวะเสือ ทำเป็นกลัวเมียไปได้ เอมิเลียไม่มีทางกลับมาสนใจมึงหรอกน่า รู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร? "

ซันดรูแซวไม่พอ ยังพาคนอื่นขำตามไปด้วย

" ลูกแย่งนมหรือวะ "

" ได้ข่าวว่า เดี๋ยวนี้จะเอากันแต่ละครั้ง ต้องรอลูกหลับ? ฮ่าๆๆ"

" ฮ่าๆๆ"

" เฮ้! พอเลย เดี๋ยวยิงแม่งรายตัว "

" ฮู้ว! แต่ยังคงความเป็นเสืออยู่นิดหน่อย "

" ไอ้ซัน! "

ก่อนเสียงโครทิสจะโพล่งกลางวงเป็นการห้ามทัพ พลางยกมือขึ้นกุมขมับ หากมีการถกเถียงกัน ก่อให้เกิดความวุ่นวาย และมีเขาอยู่ตรงนั้น ก็มักจะเป็นเขานี่แหละ เป็นผู้ห้ามปราม เขาเกลียดที่สุดกับเสียงตะโกนและคุยผสานกันจนฟังไม่รู้เรื่อง

" ที่ร้านก็ได้ แต่เมาแล้วห้ามทะเลาะวิวาท กูขอแค่นี้แหละ "

หากไม่นับเรกาโดที่มีนิสัยแบบนี้ ก็มักจะเป็นเขาเสียส่วนมาก ที่เป็นฝ่ายตัดบทแล้วเดินนำหน้าไปก่อนประจำ

" กูไม่เข้าใจ ทำไมมันไม่ไปเป็นบาทหลวงซะเลยวะ กูว่ามันดีกว่ามาเป็นเจ้าของคาสิโนนะ ตำแหน่งนั้นเหมาะกับมันมากกว่า

และคนที่ไม่ค่อยเข้ากับใครได้อย่างเจ้าพ่อแฮกเกอร์ก็มักจะเหน็บไล่หลังเป็นประจำ

" ไอ้ซัน.."

เลยต้องมีคนอื่นปรามกันอยู่ตลอด

" กูพูดเรื่องจริง"  ทว่า เขามักจะยักใหล่ไม่แยแสกลับมาตลอด

คาสิโนกึ่งผับที่ใหญ่ติดอันดับหนึ่งในห้า ถูกอ้อมล้อมไปด้วยเหล่าผีพนัน และเปรียบเปรยยกย่องให้เป็นสถานที่ปลดทุกข์ได้ดีที่สุดของเหล่าผีเสื้อราตรี โดยมีเจ้าของซึ่งไม่ใช่คนธรรมดาเป็นผู้ดูแล หากเขาไร้อิทธิพล ป่านนี้คงไม่มีสถานที่แห่งนี้ให้เป็นเรื่องเลื่องชื่อกล่าวขานถึงความมหัศจรรย์ของมันหรอก

" จะดื่มอะไร สั่งได้เลย เดี๋ยวกูมา "

" จะไปไหนวะ ไม่มีมึงเดี๋ยวพวกกูก็เหลือตัวเท่ามดหรอก "

" แค่สิบนาที ฉี่ของกูคงไม่เยอะไปจนถึงชาติหน้าหรอกโอเค๊? "

" โอะ โอ.."

" ฮ่าๆๆ มึงเนี่ยนะไอ้ซัน.."

" เอาล่ะพวก! เจ้าของเขาอนุญาตแล้ว เราต้องเต็มที่ให้เขาพึงพอใจ ว่าแต่พอมานั่งคลุกคลีกับลูกค้าคนอื่นตรงนี้แล้ว เหมือนถูกปลดปล่อยยังไงก็ไม่รู้ ดูท่าสนุกกว่าโซนวีไอพีเป็นไหนๆ เรียกเด็กมาซิ "

และแน่นอน เมื่อมาถึงคงเป็นซันดรูที่ทำตื่นเต้นราวกับได้ของเล่นใหม่กว่าใครเพื่อน

" อันดับแรก เราต้องสั่งอะไรมาล้างคอสักหน่อย เฮ้! เธอคนนั้นน่ะ เออเธอนั่นล่ะ มานี่สิ "

ส่วนคนอื่นคงทำได้แค่ส่ายหัวเอือมระอา พลางอมยิ้มให้กับความทะเล้น และก็คิดเหมือนกัน หากในกลุ่มนี้ไม่มีเขา จะเป็นยังไง คงเฉาไร้สีสันไปเลยกระมัง

" คะ?? "

และต่อให้พวกเขาทำตัวเป็นกันเองแค่ไหน สิ่งที่คือความจริงก็ย่อมจะเป็นความจริงต่อพนักงานที่เคยพบเจอมาก่อน ใช่ พวกเขาคือใคร ไฉนจะไม่มีใครรู้ .. เว้นแต่เธอคนนี้ ซึ่งเพิ่งเขามาใหม่ได้ไม่นาน

" รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ "

" หืม..."

นั่นทำให้ทุกคนงง เพราะปกติเพื่อนของคุณโครทิสชอบดื่มอะไร ทำอะไร ทุกอย่างจะถูกจารึกเอาไว้แล้ว นั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ฉะนั้นพนักงานไม่ต้องถามซ้ำ เพียงแค่รับรู้ล่วงหน้าว่าโซนวีไอพีจะถูกเปิด เป็นอันว่าต้องรู้หน้าที่ทั่วกัน

" เธอ..เพิ่งมาใหม่หรือ "

แมททริกถาม ก่อนจะโน้มตัวลงไป หวังให้เห็นหน้าเธอชัดๆ  หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ ถอยหลังออกไปครึ่งก้าว

" ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ "

แน่นอนตอนนี้เธอคือจุดเด่นของทุกคน และเป็นที่น่าเป็นห่วงของพนักงานที่อยู่ในระแวกนั้น รวมถึงเทเรน่าซึ่งสาระวนวุ่นวายอยู่กับการผสมคอกเทลในบาร์ ทว่า มองไกลๆหันมาเห็นพอดี

" ซวยแล้วไง ยัยไศลาเอ๊ย..."