บทที่ 41 กบฏเพื่อเธอ

   

ไศลานั่งคอตก เมื่อเห็นสีหน้าของน้องชาย หลังพูดประโยคนั้นออกไป เธอเม้มปากแน่น ข่มเปลือกตาลงจนมันสั่นระริก ก่อนจะค่อยๆคลี่คลายออก มองไปยังที่เก่า ในขณะรอบนี้เผยความหม่องหม่นนัยย์ตาออกมาด้วย ที่ดูก็รู้เธอกำลังจะร้องไห้ และคนข้างกายเธอเองก็เช่นกัน 

" พี่พูดว่าอะไรนะ? " เขาถามย้ำ

ก่อนน้ำตาก้อนใหญ่เหล่านั้นจะไหลลงมา 

ไศลาไม่ตอบ แต่เลือกที่จะก้มหน้านิ่งแทน มองผ่านม่านน้ำตาไปยังมือตัวเอง ซึ่งบีบจิกเข้าหากันราวกับกำลังระบาย

" ฮึก..."

ความอึดอัดเคยเก็บไว้ในใจสุดลึก เสแสร้งทำเป็นเข้มแข็งมาตลอด ทั้งต่อหน้าและลับหลังครอบครัว วันนี้ถล่มทลายลงมาไม่เหลือชิ้นดี เพียงแค่อยากให้คนที่เธอรักหมดปัญหาเรื่องนี้

ไม่ว่าผลจะออกมาดีหรือร้าย เธอก็สบายใจทั้งนั้น 

ริมฝีปากแดงระเรื่อปริเบ้ออก ยิ่งสะอื้นไห้หนัก หลังร่างสูงถลาเข้ามาเขย่าตัว พยายามกดดันเค้นหาคำตอบ

" มองหน้าผมเซ่! ผมถามตั้งนานแล้วนะ พี่ใหญ่เป็นอะไรถึงตาย"

ทว่า สิ่งที่เธอเห็น กลับเป็นเพียงภาพที่ไร้เสียง มีเพียงปากพูดเขาที่ขยับ และร้องไห้อยู่ พร้อมบริเวณรอบๆ ที่เปลี่ยนไป

' รู้ไหมว่าพี่สอนให้ฉันชิน ชินต่อการคิดถึงพี่ ในวันที่พี่ไม่อยู่ ..ชินกับการเห็นพี่โบกมือลาแล้วก็เดินจากไป

แต่ไม่ใช่การจากตาย อย่างไม่มีวันหวนกลับแบบนี้ พี่คงไม่รู้..ว่าพวกเราโคตรจะทรมาน '

หญิงสาวหลับตาพร้อมก้มหน้าอึดใจหนึ่ง ปล่อยเสียงสะอึกสะอื้นตัวโยน ไปตามแรงเขย่าของน้องชายนั้น แล้วจึงจะดึงเขามากอด 

" ระเบิด... เพราะเขาเสียสละ เขารักเจ้านายของเขา ...อึก มาก จึงตาย"

"....!!! "

" พี่ขอโทษ! "

ซึ่งนั่นทำให้เขานิ่ง ชะงักค้างไป ราวกับเวลาหยุดเดิน

" ไม่เอาว่ะ พี่พูดโกหก "

ก่อนโวยวาย ในขณะมือบางพยายามโอบแผ่นหลังเขาจนแน่น กันเสียหลักล้ม ยามที่เขาขยับตัวและทิ้งน้ำหนักเอาไว้

" สรรค์..." เรียกเสียงแผ่ว

แต่แล้ว...

" แล้วพวกเราจะอยู่ยังไง..."

" ฮึก..."

เสียงนั้นกลับถูกกลบด้วยคำถาม ที่มันแทงใจดำให้สะเทือนใจเธอ 

ท่ามกลางความเจ็บปวดของไศลาอีกเท่าทวีคูณ เมื่อจังหวะที่หรี่ตาขึ้นมา เผลอเหลือบไปยังเตียงสบตาเข้ากับคนที่เคยนอนอยู่บนนั้น ซึ่งตอนนี้ตื่นขึ้นมาจ้องเธอแล้ว 

สิ่งที่เกิดต่อมาหลังจากนั้นก็คือ... สภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ตกอยู่ในสภาวะหัวใจใกล้จะล้มเหลว

" แม่..."

หญิงสาวนั่งกอดน้องชายแน่น ในขณะตรงหน้ากันคือแม่ของเธอ ซึ่งกำลังจะช็อคอีกคน ดวงตากลมรื้นไปด้วยน้ำตา คงไม่เจ็บที่สุดเท่ากับขอบตาเหี่ยวหย่อนแดงก่ำที่กำลังจะมีน้ำหยดใสเช่นเดียวกันกับเธอ

ยามนี้มันทั้งกดดันและเสียใจในเวลาเดียวกัน 

รูปประโยคที่เคยคิดไว้ตั้งแต่เนิ่นก่อนหน้าเลือนหาย มลายลงลำคอหมดสิ้น เพียงแค่เธอกลืนน้ำลาย พร้อมกับคลายอ้อมกอดนั้น

“ แม่จ๋า...”

ก่อนค่อยๆคลานเข้าไปหา และจับปลายเท้าด้วยมือที่สั่นเท่า เมื่อไปถึง 

ผู้หญิงวัยกลางคน กว่าจะมาถึงจุดนี้ ก่อนหน้า ก็ย่อมรู้กันดีว่า เธอต้องแบกรับภาวะอันหนักอึ้งมาตั้งเท่าไหร่ นับวันที่ไร้สามีเคียงข้างกัน 

หากไร้ลูกคนโตอย่างเช่นพี่ใหญ่ของพวกเขา ก็คงไม่มีกำลังพอที่จะดูแลน้องๆให้เรียนจบกันและสุขสบายขนาดนี้ได้ แม้นวันเหล่านั้นจะมีวันที่เคยเสียใจที่สุด กับความผิดหวังที่โทมัสมอบให้ก็ตาม แต่ครั้นนึกถึงเจตนาของเขา บวกกับคำว่าลูกในสายเลือด ไม่มีแม่คนไหนหรอกที่จะโกรธจริงจัง หรือเกลียดลง

....หล่อนไม่มีวันเกลียดลูกตัวเอง 

....ถึงจะโดนใครต่อใครครหาว่ามีลูกเป็นโจรขี้คุกขี้ตารางก็เถอะ

แล้ววันนี้สิ่งที่หล่อนเคยได้ยิน และไม่เคยคิดจะเชื่อมาตลอดคืออะไร?

เธอคงต้องเชื่อแล้วใช่ไหม??

หากลูกสาวตรงหน้าที่ไม่เคยมีนิสัยโกหก...เป็นคนบอก

“ ฮึก...” 

ริมฝีกปากซีดแห้งเผือดสมกับอายุเม้มแน่น ราวกับพยายามขบข่มเสียงสะอื้น พร้อมมือคู่สากผสานกันเป็นเกลียว 

ไศลาเห็นถึงกับรับไม่ได้ เรียกน้ำตาและความเจ็บปวดภายในออกมาอีกหนึ่งเท่าตัว เธอกัดฟันกรอด ร้องไห้ตัวเกร็ง แต่ก็ยังมีสติพอที่จะละมือจากอุ้งเท้าไปยังหน้าตักของคนเป็นแม่ได้ ก่อนจะซบหน้าลงตรงนั้น 

ปล่อยโฮออกมาเบาๆ คลายความเสียใจสูงสุดที่ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว 

“ หนูขอโทษ....” 

“ ......”

“ ขอโทษค่ะแม่ ฮืออออ” 

กับคำขอโทษนี้ ที่มีเพียงเธอเท่านั้นรู้ความหมายของมัน

ใช่... สามีของเธอ คนที่เธอรัก มีส่วนเกี่ยวข้องต่อความตายของเขา 

....พี่ใหญ่ของตระกูล 

ผู้ที่ไม่เคยรังแกครอบครัวตัวเองสักครั้ง แม้ว่าภายนอกของเขาจะต่างกันก็เถอะ

สำหรับพวกเธอ ... 

เขาคือฮีโร่ ที่ไม่เคยทอดทิ้งให้แม่และน้องต้องอดอยาก มีศักยภาพเกินคำว่าพี่ชาย ไม่ต่างจากพ่อบังเกิดเกล้าก็ว่าได้

หญิงสาวสูดน้ำมูกจนเกิดเสียง พลางผงกศีรษะขึ้น เพื่อช้อนตามองหน้าแม่ ที่เห็นเพียงปลายคางเท่านั้น เพราะหล่อนคงช็อคจนนิ่งไม่หาย ก่อนจะเริ่มพูด....

“ ขอโทษที่วันนี้ ไศทำให้แม่ต้องผิดหวัง “

“......”

“ แต่มันจะเป็นครั้งเดียวที่แม่จะได้เห็นมัน หลังจากนี้ ไศจะทำให้หน้าที่นี้แทนพี่ใหญ่ทั้งหมดเอง “

“.....”

“ ขอแค่แม่กับน้องให้อภัยเขา และอยู่ที่นี่กับเรานะคะ “

ท่ามกลางความเสียใจของทุกคน ซึ่งเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงที่จะคัดค้านใดๆ กับคำขอร้องของไศลา

คำว่าสงคราม เพียงได้ยินชื่อ ก็ยากที่ใครจะเข้าใจ บวกถึงความโปรดปรานกับความหมายของมันยิ่งแล้วใหญ่ ที่ไม่ได้มีดีตรงไหนเลย จัดอยู่ในด้านมืดดำเสียด้วยซ้ำ สัมผัสได้ถึงความรุนแรง และกลิ่นคาวคลุ้งไปด้วยเลือด โดยไม่ต้องอธิบายให้ยาว

แม้มันจะเป็นทางเลือกสุดท้าย ที่สามารถยับยั้งสิ่งที่เกิดขึ้นต่ออนาคตข้างหน้าได้ กับเหล่าผู้คนหัวแข็งและยืนกรานกับการเป็นศัตรูซึ่งๆหน้า โดยแก็งค์อัลฟาใช้ระบบนี้ในการกำราบ ชูชันยกย่องตัวขึ้นมา ภายใต้ความกดดันขององค์กรตัวเอง ที่มีอำนาจยิ่งกว่า 

ถึงขนาดทุกคนยอมก้มหัว ทำตามคำสั่ง ไร้ท่าดีทีเหลว เพื่อแลกมาด้วยเม็ดเงินมหาศาล

ทว่า.. สิ่งเหล่านี้กลับสร้างความสูญเสียต่อความเป็นคนระหว่างกิเลสและชีวิต

พรากผู้คนล้มตาย เปลี่ยนโลกของคนที่ยังอยู่ไปตลอดกาล 

ใช่ วันนี้...พวกเขากำลังจะเป็นแบบนั้น

เวเดโน่เขวี้ยงก้นบุหรี่ หลังเหือดเข้าปอดครั้งสุดท้ายลงถัง เขาค่อนข้างเครียด กับแผนการที่กำลังจะดำเนินขึ้น 

" คนอย่างมึง มีท่าทีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "

แมททริกเลิกคิ้ว แค่นหัวเราะ พลางลุกบิดขี้เกียจ มีความรู้สึกต่างกันกับเขาโดยสิ้นเชิง

" หรือว่าเครียด ที่ต้องมาทุ่มเทให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง "

นอกจากไม่เคยเครียดหรือกดดันตัวเอง ยามใกล้สงครามแล้ว กับเรื่องความตายที่มีสิทธิ์เจอะเจอ ก็ยากที่จะมีอิทธิพลต่อใจเขา

คิดว่าเวเดโน่คงไม่ต่างกัน ไฉนวันนี้จึงแปรเปลี่ยน

มาเฟียหนุ่มไม่ตอบ แต่เลือกที่จะยืนเต็มความสูงแทน 

ดวงตาสีดำสนิทบิดเบือนทอดมองออกไปยังหน้าต่างบานใหญ่ หลังหรี่ลงต่ำ เอาแต่มองจอสมาร์ทโฟนตรงหน้า ที่ในนั้นมีภาพถ่ายผู้หญิงคนนึงอยู่...

คนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป และคิดการใหญ่ที่จะกบฏในครั้งนี้ 

...ตามลำพัง ไม่มีใครรู้!

" มึงกำลังพูดถึงเรื่องอะไร "

" ก็คนที่อยู่ในจอ แล้วมึงก็นั่งจ้องอยู่เป็นนานสองนานนั่นไงเล่า อย่าบอกนะ ไอ้ดัสส่งกูมาอยู่กับมึง เพื่อที่จะให้กูมานั่งดูท่าทางอ่อนๆของมึงเนี่ย "

" แค่คิดถึงเมีย มันทำให้กูดูแย่ขนาดนั้นเลยเรอะ " 

เสียงแหบสุขุมเอ่ย หากแต่ไม่ได้มีเจตนาที่จะคุยด้วยอย่างเต็มที่ เขาถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปเตรียมตัว 

ใส่เสื้อเกราะ และ เตรียมปืน...

" คิดถึงเมีย? "

" ใช่ กุญแจสำคัญของกูทั้งหมด จะให้เธอเป็นผู้พิพากษาอรัลเบล"

แมททริกชะงัก หันขวับไปมอง พลางเลิกคิ้วฉงน

" หมายความว่าไง? " 

เป็นจังหวะเวเดนยกลำกล้องเป็นขึ้นมาเล็ง ก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง

" จะบอกมึงเป็นคนแรก ในฐานะที่กูไว้ใจที่สุดก็ได้..."

"......"

" แผนที่ไอ้ครูซวางไว้ คราวนี้ กูจะตัดตอนหัวหน้าองค์กร และฆ่าอรัลเบล"

" ว่าไงนะ!"

" ถ้ามึงกับพรรคพวกในอัลฟาไม่พอใจล่ะก็ หยิบปืนขึ้นมา ยิงกบาลกูได้เลย "

" เว้ด..."