บทที่ 40 ใกล้ความจริง

   

ร่างบางยืนตระหง่านอยู่บนถนนคอนกรีต เบื้องหน้าของเธอคือกึ่งบ้านกึ่งคฤหาสน์ที่จัดไปทางค่อนข้างจะทรุดโทรมทว่าดูหรูหราจนน่าแปลกใจ 

อุ้งมือน้อยๆกำสายกระเป๋าสะพายไว้แน่น พร้อมดวงตากลมโตเคลือบอมไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง สลดปนละห้อย เธอใช้สายตาคู่นั้น จรดตั้งแต่ระดับเดียวกันช้อนขึ้นไปมอง พลันถอนหายใจเฮือก เมื่อไปหยุดอยู่ตรงระเบียงชั้นสอง ที่มีใครคนนึงซึ่งคุ้นเคยและจำได้แม่น

" แม่คะ..." เธอขยับปากเรียก หล่อนยืนมองอยู่ก่อนแล้ว นับตั้งแต่รถแล่นเข้ามาไกลๆ

แม้เสียงนั้นดังไปไม่ถึง เพราะระยะทางที่ห่างกัน แต่น้ำตาแห่งความคิดถึง กับสีหน้าเลือนลาง ยังทำให้ทั้งคู่นั้นมองเห็นชัด

ใช่ เพราะต่างฝ่ายต่างโหยหาไม่มีใครยอมแพ้ ในขณะหัวไหล่เธอกำลังจะตก เผลอคิดไปถึงเหตุการณ์หลังจากนี้ ระหว่างที่อยู่ จะสรรหาประโยคไหนที่ดีพอ ที่ไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจ หากจะกล่าวถึงเรื่องของพี่ชายคนโต และการตายของเขา

แต่แล้ว.. 

มือใหญ่ข้างหนึ่งของคนที่มาด้วย กลับทำเธอหลุดภวังค์เสียก่อน ไศลาค่อยๆหันกลับไปมอง 

“ ฉันต้องการฟังความรู้สึกของเธอตอนนี้ที่มีต่อฉัน “

ก่อนจะก้มหน้าลอบถอนหายใจ

“ ฉันไม่มีอะไรจะพูด...” เธอส่ายหน้าเชื่องช้า

“ พูดให้กำลังใจสักคำ ก็ยังดี “

“จะให้ฉันดีใจกับสงครามของคุณน่ะหรือคะ “

“ เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึง...ถ้าฉันไม่ได้กลับมาอีก“

“ ฉันก็คงต้องทำใจ และยอมรับมันให้ได้แค่นั้นค่ะ “

เสียงหญิงสาวแผ่วเบาลงจนถึงคำทิ้งท้าย ทำท่าจะเดินไปข้างหน้า ตามความประสงค์และต้องการของเขา ที่ทั้งคู่ได้คุยกันมาก่อนหน้านี้ ทว่า เอวบางคอดกิ่วกลับถูกรวบดึงไปเสียก่อน ในขณะเธออยู่ในสภาวะผวาตกใจ แต่เขา..หลับตาพริ้มใช้คางเกยกลางหัว พร้อมโยกไปโยกมา ราวกับเด็ก 

“ ไม่ต้องปกป้องกันหรอกน่า..”

“ เรื่องอะไรคะ? “

“ พี่ชายเธอ การตาย และคนที่ทำให้ตาย ” 

“ นั่นน่ะสินะ ใครกันจะมาปกป้องคนใจดำอย่างคุณได้ ไม่ต้องห่วง ฉันจะพูดทุกอย่างที่ทำให้แม่และน้องชายของฉันสบายใจเท่านั้น เชิญคุณทำตามแผนที่คุณรู้อยู่คนเดียวไปเถอะค่ะ ขอให้สำเร็จ “

“ ไม่เอาซี... อย่าประชดประชันกันแบบนี้ “

เวเดโน่กำชับวงแขนอุ่น พลางเลื่อนคางจากศีรษะมาตรงหัวไหล่ ใช้แก้มแนบแก้ม ราวกับเปลี่ยนทิศทางเพื่อจะรับไออุ่นที่มันดีกว่า ก่อนหลับตาลงเหมือนเดิม 

“ ก็แค่ต้องการได้ยินถ้อยคำดีๆที่มันออกมาจากปากเธอสักครั้ง เพราะบางที...ฉันอาจจะไม่ได้กลับมา เท่านั้นเอง...”

เขาจะไม่มีทางรู้เลย ว่าประโยคนี้ของเขา มันทำให้ไศลาเผลอปล่อยน้ำตาร่วงหล่นลงมา แม้นแค่ข้างเดียวที่ไหล เท่านั้นก็พอจะบอกอะไรได้หลายอย่างแล้ว

เธอไม่ได้อึดอัด กับการจะต้องสรรหาคำพูด ที่ไม่ให้เขานั้นถูกเกลียด และ ไม่ให้เธอนั้นถูกมองว่าไร้ค่า หาคนรักที่ดีกว่าเขาไม่ได้ 

ทว่า สิ่งที่กลัวที่สุด คือการต้องอยู่โดดเดี่ยว ไร้ทั้งพี่ชาย และเขาต่างหาก

เธอหลับตาปี๋ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดสุดลึก แล้วจึงจะพูดในสิ่งที่ตัวเองควรจะพูด ..

แต่แล้วผลที่ได้รับกลับมานั้น กลับทำให้หัวใจของเธอและเขาพองโต

“ ฉันรักคุณ / ฉันรักเธอ “

ไศลาหลับตาพริ้ม รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หลังได้ยินประโยคนี้ ที่นับไม่ได้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ และไม่คิดว่าจะออกมาจากปากเขา หากแต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่กินใจเหลือเกิน 

หญิงสาวอมยิ้มทั้งน้ำตา รู้สึกโล่งใจแปลกๆ ราวกับหลังจากนี้ ถ้าเขาจะไม่กลับมา ความคุ้มครึ่งนึง ..อย่างน้อยก็ยังมี 

มือน้อยค่อยๆเลื่อนแนบมือใหญ่ ในตำแหน่งบริเวณท้องน้อย ที่โอบพันรอบเอว ก่อนจะกำชับแน่น แล้วดึงผละออกอย่างเบามือ เพื่อที่จะหันไปประจันหน้า 

“ ออกมาจากใจหรือเปล่า...” เธอถาม 

มาเฟียหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ทว่าเหมือนจะได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเสียมากกว่า 

ใครจะเชื่อ ...ว่าเขากำลังจะร้องไห้

“ จากใจ “ เขาพยักหน้า 

ไศลาไม่พูดต่อ แต่กลับก้มหน้างุน การกระทำของเขา ทำให้เธอไปต่อไม่ถูก สิ่งที่ได้มา มันคือสภาวะของการได้อย่างเสียอย่าง แม้ก่อนหน้านี้เธอกับเขาจะเหมือนเข้าใจกันแล้ว ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ ที่เขายกมาอธิบายให้ฟัง ต่อบทบาทหน้าที่ของเขา

แต่แล้ว ...

พอถึงบทที่จะไปจริงๆ เธอกลับใจหายซะงั้น

“ คุณจะกลับมาใช่ไหมคะ “

หน้าจิ้มลิ้มช้อนตามอง ถึงสีหน้าตอนนี้จะห้อมล้อมไปด้วยความเศร้าโศก ทว่าเคล้าโคลงความสวยยังชัดเจน ไม่จางหาย

“ ไศลา อย่าให้ฉันต้องจดจำสีหน้าแบบนี้ของเธอก่อนไปซี...” 

เวเดโน่เอ่ยเสียงแหบ ยกมือหนาแนบแก้มสาว เธอไม่ได้เบือนหน้าหนี กลับใช้อีกมือของตัวเองแนบทับไว้ ซึ่งนั้นเป็นตัวกระตุ้นจังหวะการเต้นของหัวใจได้เป็นอย่างดี

คนทั้งคู่สบตากัน ก่อนร่างบางจะเป็นฝ่ายโผเข้ากอดอีกครั้ง

“ ฉันรักคุณนะคะ คราวนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าฉันรักคุณจริงๆ “

ที่ครั้งนี้ทำเขามีพละกำลังมากมายอีกทวีคูณ

การจากลาชั่วคราวที่ราวกับจะขาดใจ ทำไศลาใจหายวาบ แต่กลับพูดอะไรหรือร้องขอออกไปมากไม่ได้ นี่คือหน้าที่สำคัญของเขา บทบาทสำคัญที่ชี้ชะตาอนาคตของคนสองคน และเป็นหัวโขนผู้มีอำนาจน้ำดีนั้นตัดสินใจ อย่างเช่นวันนี้ถ้าไม่มีเขา แล้วลูกน้องนับร้อยจะเอาที่พึ่งจากไหน กำลังใจสำคัญ ให้คิดเสียว่านี่คือแขนและขาที่ทำเพื่อเขาและองค์กรดาร์กทั้งสิ้น 

ทว่า...ผลประโยชน์จะตกอยู่ที่ใครบ้าง อันนี้สุดแล้วแต่เวรแต่เวรแต่กรรม

ใช่... ข้อใหญ่ๆที่เป็นประเด็นหลัก ไม่นับรวมความซื่อสัตย์และจงรักภักดีของบางคนเล่าก็ จะมีใครไหม ยอมเปลืองแรงเจ็บตัวฟรีๆ 

...คงไม่มีทางซะหรอก

“ สงครามนั่นน่ะ ฉันคงจะต้องเป็นฝ่ายยืนมองเฉยๆใช่ไหม ถึงจะสำเร็จ “

เธอพึมพำกับตัวเอง หลังจากโบกมือลาเขามาหลายชั่วโมง แล้วเดินเข้าบ้านมานั่งนิ่งๆข้างๆเตียงแม่ มองดูหญิงวัยกลางคนซึ่งขอตัวพักผ่อนก่อนจะคุยยาวไปมากกว่านี้ ตามประสาคนไม่ได้เจอกันมานานเป็นเดือน ละสายตาจากใบหน้าคล้ายคลึงกับเธอ ไปยังคนอีกคนหนึ่ง ที่มีใบหน้ารูปไข่เหมือนยิ่งกว่า

“ สรรค์ “ พลางเรียกด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ราวกับคนขาดน้ำ 

“ หืม...” 

“ คืนนี้นอนด้วยกันในห้องนี้นะ “

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาหวานจัดไปทางผู้หญิง แต่ชอบสายบู๊เป็นชีวิตจิตใจ ละสายตาจากหนังสือการ์ตูนในมือขึ้นมามองเธอ ก่อนเลิกคิ้ว 

“ ทำไม? ปกติก็อยู่แต่ในห้องนี้อยู่แล้วนี่ “ 

“ พี่หมายถึงตัวพี่ จะมานอนด้วย “

“ ก็นอนดิ มาขออนุญาตกันทำไม นี่มันบ้านสามีพี่ไม่ใช่เรอะ “

หญิงสาวก้มหน้างุน เงียบไปอึดใจหนึ่ง 

“ เขาว่าอย่างนั้นเหรอ “

“ อืมฮึ... เขาบอกว่าพี่อยู่ที่นี่ แม่เลยยอมมา”

ก่อนจะขมวดคิ้ว เปลี่ยนเป็นตึงเครียด พยายามประมวลภาพ ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต กับวันที่เธอหนีกลับไทย แล้วบ้านปิดเงียบไม่มีใครอยู่สักคน 

รู้อยู่แล้วล่ะว่า นี่น่ะแผนของเขา 

“ แล้วเขาได้บอกเรื่องอื่นหรือเปล่า นอกจากเรื่องนี้ “ เธอถาม

“ ไม่นะ เพราะตั้งแต่ที่พวกเรารู้ว่าไม่มีพี่อยู่ที่นี่แต่อยู่กับเขา รู้ว่าเขาโกหก พวกเราก็ไม่เชื่ออีกเลย “

พร้อมแววตาลอยละล่อง ฟังน้องชายเล่าหน้านิ่งฝ่ายเดียว ยากที่จะร่าเริง เพราะไร้เรี่ยวแรงจะฝืน

แต่แล้ว...

ประโยคนี้ของน้องชายทำให้เธอพลั้งปากพูด ทั้งที่สมองไม่ทันได้สั่งการ ซึ่งกว่าจะมารู้ตัวเองอีกที ก็เหมือนจะสายไปแล้ว

“ รวมถึงเรื่องพี่ใหญ่ด้วย ที่เขาบอกว่า พี่ใหญ่ตายไปแล้ว แม่กับผมก็ไม่เชื่อ...”

“ เรื่องจริง “

“ ระ หรอก.... “