บทที่ 42 กำจัดไส้ศึก

มากกว่าความหวาดเสียวในสมรภูมิรบก็คงเป็นคำพูดของเวเดโน่นี่แหละ ที่ดูจริงจังเกินเหตุสำหรับแมททริกในตอนนี้ ซึ่งหลังได้ฟังชัดเต็มสองรูหูเหมือนจะค้างไปแล้ว 

เขาอึ้ง และพูดอะไรไม่ออก 

“ อะไรของมึงวะ “

ได้แต่เอ่ยเสียงแผ่ว กับคำถามที่ใคร่รู้เพียง เพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ ความหมายของเขาที่มีในหัวประมาณว่า ...

“ เพราะผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ 

ซึ่งคำตอบที่ได้คือร่างสูงพยักหน้ายอมรับโดยไม่คิดสักนิด

“ เฮ้ยยย พวกเราสั่งให้แกเข้าไปพัวพันในชีวิตเธอ เพราะหวังให้ชดเชยสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าวันนึงจะกลายเป็นเมียก็ไม่มีใครว่า แต่ไม่ใช่ให้ทำแบบนี้ “

“ แบบนี้มันแบบไหนวะ! “

กลายเป็นประเด็นใหญ่ให้เขาทั้งคู่ได้ถกเถียง และมองหน้ากัน ในขณะต่างฝ่ายต่างไม่ละสายตาและไม่มีใครยอมใคร 

แมททริกอมลมกลั้วปาก รู้สึกขัดใจขึ้นมาทันทีกับความคิดของเขา หนึ่งในแก็งค์อัลฟา ผู้ที่เคยเป็นตัวเต็งแนวหน้า ไม่เคยกลัวสิ่งใด แต่วันนี้กลับมากลัวความรักของตัวเองจะพังลง 

“ ก็แบบ...”

เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่

“ จะแบบไหนก็ช่างเถอะ แต่มึงจะทำแบบนั้นไม่ได้ มันเสี่ยงมากเกินไป ถ้าฝั่งศัตรูรู้ว่าเราแตกคอกันเอง จะทำยังไงวะ ลูกน้องไม่ขาดความสามัคคีกันหมดเรอะ “ 

“ ไม่รู้ รู้แต่ว่ากูจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ “ เขาดื้อ

“ อะไรของมึงวะ...”

แมททริกขมวดคิ้วยุ่งเหยิง อย่างหัวเสีย

“ไม่รู้จริงๆน่ะหรือ ว่าต่อไปภายภาคหน้าอรัลเบลจะทำอะไรกับเธอ “

เหตุผลของเวเดโน่ยิ่งทวีคูณความกดดันให้แมททริก เขาหรี่ตาลงต่ำ กุมขมับ หลับตาครุ่นคิด จนกระทั่งประโยคหนึ่งของสหายรักกระทบหู นั่นยิ่งทำสะเทือนใจ

" เธอท้อง.."

ร่างสูงหันหน้าขวับ พร้อมแววตาที่ไม่ต้องอธิบาย 

ความตกใจประนึ่งเหยียบกับระเบิด

" มึงว่าอะไรนะ! " 

ห้องประชุมลับ รอบๆเป็นกระจกติดฟิล์มทึบ บรรจุผู้นำทั้งห้า และบอดี้การ์ดไว้ใจได้อีกสิบ หนึ่งในนั้นถูกจิกจ้องตาไม่กระพริบ หลังความต้องการของเขาถูกคลี่คลายจากความลับ โดยเพื่อนตัวเอง

" จะจ้องกันอีกนานมั้ย อยากทำอะไรก็ทำเลย กูพร้อม "

มาเฟียผู้เคยถูกขนานนามว่าสุขุม คิดการใหญ่ใจมักนิ่งที่สุดในกลุ่ม บัดนี้แปรเปลี่ยนไปไร้เคล้าโคลงเดิมเพราะผู้หญิงคนเดียว

เขายักไหล่ไม่แยแส ซ้ำยังกวนบาทาพรรคพวกโดยการเอนหลังพิงพนักโซฟาอีก 

" จะบอกว่าสิ่งที่มึงทำอยู่ตอนนี้ มันฉลาดงั้นสิ? "

เรกาโดเอ่ยเสียงทุ้ม หน้านิ่ง คาดเดาอารมณ์ยาก 

มาเฟียหัวดื้อยักไหล่ให้อีกรอบ 

" ใช่ กูเชื่อ พวกมึงไม่มีวันทิ้งกู " 

" เอาความมั่นใจนั่นมาจากไหน "

เวเดนแค่นหัวเราะ หรี่ตามองหน้าทีละคน 

" จากตอนนี้ไง การที่พวกมึงพากันมานั่งหนักใจเรื่องของกู ถือว่ามีชัยไปเกินครึ่ง น่าดีใจสุดยอด "

ก่อนจะยานคางในประโยคทิ้งท้าย 

นั่นทำให้แมททริกแค่นหัวเราะกลับ ส่ายหัวเอือมระอา 

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าแก็งค์อัลฟาจะมาถึงจุดนี้ กับเหตุการณ์แบบนี้ ที่มันช่างกดดัน และท้าทายในเวลาเดียวกันได้

และแน่นอน ทุกคนในที่นี้ดูจะหน้าเสียหนักบ่ากันเป็นแถบ เมื่อรู้ชัดเจนแล้วว่า โครทิส เวเดโน่ หากมีใจเด็ดเดี่ยวต่อเรื่องใดในเรื่องหนึ่งแล้วเล่าก็ จะไม่มีทางเลิกคิด หรือหยุดยั้งใจตัวเองกลางคัน เว้นแต่...ซันดรู 

เขาเอาแต่นั่งนิ่ง ทำสีหน้าตาย ไร้อารมณ์สุดๆ

จนกระทั่งถูกคูดัสตบบ่า จึงจะกระเตื้องขึ้นมาอีกครั้ง ที่ครั้งนี้เผลอสบตาจ้องหน้าเข้ากับเวเดน ซึ่งกำลังนั่งหน้าตายอยู่

เขาเลิกคิ้ว ก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่ง ที่ทำให้ซันดรูต้องชะงัก

" และก็เชื่ออีกอย่างนึง ในฐานะเป็นเพื่อนร่วมสาบาน ไม่มีใครในนี้กล้าขัดใจกูหรอก เว้นแต่ใครบางคน .." 

กับคำทิ้งท้าย ที่หันมาทางเขาคนเดียว

ปัง!

ยังไม่ทันเห็นสีหน้าของเขาด้วยซ้ำ เสียงตบโต๊ะพาทุกคนสะดุ้งโหยงกันเสียก่อน หลังจากซันดรูโมโห แล้วลุกขึ้นยืน มองหน้าคนพูด ทว่า..เขาไม่ได้สะท้กสะท้านต่อแรงสะเทือนนั่นสักนิด ยังคงนั่งเมินเฉยไร้การไหวติง มิหนำซ้ำยังช้อนตามองขึ้นมาราวกับจะหาเรื่องอีก

ในขณะน้องสุดในแก็งค์อย่างซันดรูทำได้แค่จ้องกลับคืนมาเท่านั้น เขาเองก็ไร้คำพูดใดๆ เว้นแต่การทำปากอมลม ตามแบบฉบับชอบกวนประสาทของเขา

" ไม่เอาน่า.." เสียงสุขุมทุ้มใหญ่ของเรกาโดแทรกกลาง หลังทนฟังมาตั้งแต่ต้น 

ไม่ต่างจากแมททริกและคูดัส ที่เอาแต่นั่งขมวดคิ้วยุ่งเหยิง 

" พอทีเถอะวะ! "

คงไม่มีใครชอบ ให้ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของบุคคลสำคัญ ท่ามกลางสงครามเย็น ที่มันรู้แย่มากกว่าสงครามร้อนหลายเท่า 

ใช่ สู้ให้เขาแพ่งกบาลศัตรูเสียดีกว่ามาฟังเพื่อนทะเลาะกันแบบนี้

" จะมาบาดหมางกันเองให้ได้อะไรขึ้นมา สงครามจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ทำไมไม่สามัคคีกันไว้ " 

เลยเป็นธรรมดาที่คนอื่นจะท้วงติง และไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น หากแต่ยามนี้ไม่มีใครโทษใคร โดยเฉพาะฝ่ายหญิง

ใคร่แค่ต้องการให้เพลาทิฐิลงชั่วคราว ไม่ต้องทั้งหมดก็ได้ แล้วค่อยมาเคลียร์กันจริงจังภายหลัง

เพื่อสงคราม...

เพื่อมิตรภาพ...

แต่แล้วเวเดนเหมือนจะไม่เข้าใจ เขายังคงเด็ดขาด และใช้อารมณ์ที่เก็บกดมายาวนาน ตัดสินปัญหา 

" มาเฟียอย่างเราๆ คงมาถึงจุดนี้ไม่บ่อยนัก น้อยครั้งที่จะมีปัญหากันเอง และน้อยครั้ง เมื่อเกิดปัญหาแล้วเราจะคุยกันต่อได้ " 

เขาเอ่ยเสียงเรียบ ในขณะตาหรี่ลงต่ำ ก่อนเสียงถอนหายใจจะตามมา ที่เรกาโดเองก็ทำไปด้วย แต่เลือกที่จะนั่งนิ่ง คอยดูสถานการณ์ไปก่อน 

ในขณะซันดรูเอาแต่ยืนนิ่ง ร่างสูงทั้งร่างเบี่ยงไปทางแข็งทื่อ เขาไม่หืออือไม่พอยังทำท่าจะเดินหนีอีก 

แต่แล้ว...

เสียงท้วงของคู่กรณีนี้ กลับทำเขาชะงัก

" ไม่ได้เอากันถึงตาย แต่การทำตัวแบบนี้ใช่ว่าจะต่างนะซัน ถ้ากูยังยืนกรานว่าไม่ยกไศลาให้ มึงยังจะเป็นเพื่อนกูอีกมั้ย...ถ้าหากไม่ อย่าหวังว่าจะรอดพ้นออกไปจากห้องนี้" 

พร้อมเสียงบางอย่างที่เขาเองรู้จักมันดี

แกรก...

ในสถานะเพื่อนสนิท ที่เคยดื่มน้ำร่วมสาบานกันมาแล้ว การเอาปืนจ่อหัวอย่างนี้ สำหรับคนที่อยู่ในเหตุการณ์มันคือเรื่องใหญ่ เว้นแต่เวเดโน่และซันดรู คู่กระทบกระทั่งกันมานานแสนนาน พยายามเก็บก่ำความรู้สึกแย่เอาไว้ หวังทำงานให้ลุล่วง บัดนี้เหมือนจะแตกเป็นจุล ละเอียดยิบชนิดที่ว่า ไม่มีใครสามารถห้ามปรามได้ นอกจากเจ้าตัวอย่างพวกเขา!

เรกาโดนั่งมองหน้านิ่ง เขาเองก็หมดหนทางจะเกลี้ยกล่อม ความเหนื่อยล้าและทดท้อนี้ อนึ่งริคิดพยุงชีวิตใครคนนึงซึ่งกำลังจะตาย

...พยายามยื้อยึด ทั้งที่รู้อย่างไรก็ไม่รอด

ใช่..ตอนนี้ในความคิดเขากำลังเป็นแบบนั้น

จึงได้แต่ทำเพิกเฉย ราวกับไม่สนใจอีกต่อไป หากนาทีนี้ ซันดรูจะล้มลงตรงหน้า

" นี่ถึงขนาดเอาปืนจ่อกระบาลกันเลยเรอะ! " 

ต่างกับแมททริก ที่เหมือนจะตกใจและผิดหวังในเวลาเดียวกัน 

" บอกกูมาสิ มึงจะเอายังไง " 

เวเดนเร่งถาม กดดันซ้ำ พลางหมุนเกรียวปืน เตรียมขึ้นนกไว้ เสมือนขู่ 

สองตาคู่ทมิฬจดจ่ออยู่เพียงหน้าหล่อเหลาไร้ความสะท้กเทือนนั่น บ่งบอกให้รู้เป็นนัยๆว่า.. เขาเองก็ไม่อยากจะอยู่นักหรอก

ฉะนั้น..อย่าเอาเรื่องความตายมาขู่กัน

" หึ! "ซันดรูแค่นหัวเราะ ยักไหล่ " เหนี่ยวไกเล้ย ถ้ามึงตั้งใจขนาดนี้แล้ว อยากให้กูตาย... ก็เอาเลยเซ่!! " 

ก่อนตะโกนเสียงแหบในประโยคทิ้งท้าย ที่ทำคนถือปืนถึงกับสบถ เขากัดฟันกรอด ยกปืนเล็งให้มั่นอีกรอบ 

" ไอ้..." 

แต่แล้ว...

" อย่าน่าเว้ด! " 

เรกาโดกลับตบโต๊ะขัดขวางเสียก่อน เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จ้องมองพวกเขาสลับกันตาเป็นมัน

" เป็นบ้าอะไรกันไปหมดแล้ววะ! " 

" เรื่องนี้มึงรู้ดีเลยบิ๊กครูซ ลองนึกๆดูสิว่า ที่ผ่านมางานเราพังเพราะอะไร "

ทว่า ไม่คิดว่า คำพูดราบเรียบของเวเดนจะทำให้ใครคนนึงถ่างตางง 

ซันดรูถึงกับหันขวับ ขมวดคิ้ว 

" ว่าไงนะ?! " เค้นเสียงถามแหบแผ่ว

ในขณะมาเฟียร้ายยกยิ้ม เขากำกระบอกปืนแน่น 

" ฟังไม่ผิดหรอก ที่พูดแค่อยากให้ยอมรับมา ว่ามึงคือหนอนบ่นไส้ในทีม "

" ไอ้เว้ด..นี่มึง! "

ก่อนจะเล็งปืนระดับเดียวกับหัว แล้วลั่นไกทันที

ปัง!

ท่ามกลางความตกใจของทุกคน และความเงียบสงัดหลังจากนั้น 

แต่แล้ว...

กลับพากันโล่งอก เมื่อคนที่ล้มลงไม่ใช่ซันดรู แต่เป็นคนข้างกายอีกฝั่งของเขาในระยะประชิด

ใช่... เขาคือหนึ่งบอดี้การ์ด ที่ทำตัวลึกลับ ให้เวเดนจับพิรุธ 

ในขณะทั้งหมดช็อค รวมถึงซันดรู มีเพียงเรกาโดเท่านั้นที่ยืนยิ้ม

" ทีนี้มึงไม่มีทางเลือกแล้วแหละซัน หากมึงจะเดินหนี รวมถึงพวกมึงทุกคนในห้องนี้ด้วย ใครตุกติก ตายเหมือนไอ้นี่ ..สถานเดียว"

เวเดนประกาศกร้าว ชี้ปลายกระบอกปืนไปยังคนที่นอนจมกองเลือด