บทที่ 11

เมิ่งซิ่งหลวนเดินไปที่ประตูห้องส่วนตัวที่ตั้งใจไว้ ทันทีที่เธอผลักประตูเข้าไป เสียง "ปัง ปัง ปัง"ดังขึ้นหลายครั้งพร้อมกับชิ้นส่วนตกแต่งสีสันสดใสแวววาวลอยละล่อง

"สุขสันต์วันเกิดพี่เมิ่ง!"

"ขอให้พี่เมิ่งของฉันยังสาวราวกับสิบแปดตลอดไป!"

เสียงใสดังขึ้นทันใดนั้นแล้วแสงไฟสลัวในห้องก็สว่างขึ้น

เว่ยเหิงเดินไปหาเมิ่งซิ่งหลวนพร้อมกับช่อดอกไม้และรอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลา

ในห้องส่วนตัวนั้นมีบางคนที่เธอไม่คุ้นหน้า พวกเขาคงเป็นเพื่อนของเว่ยเหิงในไห่เฉิง

เมิ่งซิ่งหลวนไม่ค่อยสบายใจอยู่สักพัก ก่อนจะพยายามยิ้มตอบ "น้องเหิงนี่ใจดีจริงๆ "

หลังจากเธอแต่งงานกับโจวยวี่ไป๋ เธอแทบไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าเลย

และเว่ยเหิงก็เป็นหนึ่งในนั้น

"ฉันก็ใจดีมาตลอดไหม? พี่เมิ่งน่ะเอาแต่สนแฟนมากกว่าเพื่อนๆ ตอนนี้เจียเจียรถติดบนถนนคงใช้เวลาอีกสิบหรือยี่สิบนาที"

เมิ่งซิ่งหลวนถูกนั่งล้อมตรงกลางวง

เพื่อนของเว่ยเหิงที่เจอเธอครั้งแรกได้เตรียมของขวัญมาให้เธอด้วย

"พี่เมิ่ง เราไม่รู้ว่าพี่จะชอบอะไรก็เลยซื้อของขวัญมาสุ่มๆ หวังว่าพี่จะไม่ว่ากัน"

ผู้พูดเกาหัวด้วยความเขินอาย

เมิ่งซิ่งหลวนหันไปเห็นโลโก้ของแบรนด์หรูที่ดังที่สุดในประเทศพิมพ์บนกล่อง

นั่นคือสุ่มๆ ของพวกเขาสินะ

เมิ่งซิ่งหลวนเริ่มไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งนี้แล้วหลังจากที่เจอการอวดรวยโดยไม่รู้ตัวของเจียงเมี่ยวเมี่ยว

เมื่อคนสุดท้ายมอบของขวัญเสร็จ ประตูห้องก็เปิดออกโดยไม่มีใครคาดคิด

"เจีย..."

เว่ยเหิงเงียบทันทีหลังจากเอ่ยได้เพียงแค่พยางค์เดียว

สีหน้าของเขาไม่พอใจทันที แต่ต้องระงับอาการไว้เพราะเมิ่งซิ่งหลวน

เสียงแข็งกล่าว "พี่เมิ่ง โจวยวี่ไป๋มา"

เมื่อได้ยินชื่อนั้น หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างผ่อนคลาย ท่าทางของเธอดูสง่างามและสบาย

คนที่นั่งขนาบสองข้างของเธอนั้นเป็นเพื่อนเพศเดียวกันกับเว่ยเหิง ทำให้ดวงตาของโจวยวี่ไป๋เย็นยะเยือกขึ้น

เขากล่าวขึ้นมาสามพยางค์อย่างเย็นชา "เมิ่งซิ่งหลวน"

"คุณชายโจวมีอะไรงั้นเหรอ?"

ท่าทีของเมิ่งซิ่งหลวนดูเหินห่างมากจนทำให้เว่ยเหิงหันไปมองเธอด้วยความตกใจและสับสนเล็กน้อย

นี่พวกเขาทะเลาะกันงั้นเหรอ?

ทว่าก็ลองคิดดูแล้ว เมิ่งซิ่งหลวนมักจะหาข้ออ้างไม่ออกมาฉลองวันในไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ปีนี้ก็ไม่คาดคิดเลยว่าเธอตอบรับที่จะออกมา

"มานี่"

โจวยวี่ไป๋สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทันใดนั้นเมิ่งซิ่งหลวนก็ยิ้ม ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยประกายของเธอจ้องอย่างเย็นชา

"ดูเหมือนว่าคุณชายโจวจะลืมไปว่าพวกเราหย่ากันแล้ว"

หลังจากที่หญิงสาวพูดออกมา ดวงตาของเว่ยเหิงเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ

เขาขัดขึ้นมา "พี่เมิ่ง พี่หย่ากับเขาแล้วเหรอ? เมื่อไหร่กัน? ทำไมพี่ไม่ส่งข้อความมาบอกพวกเราเลย? พวกเราจะได้จัดงานใหญ่ให้"

หย่าก็ดีแล้ว! ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เขาก็อยากแนะนำให้เมิ่งซิงหลวนหย่ากับโจวยวี่ไป๋แล้ว แต่ก็ลังเลเพราะหมัดของเมิ่งซิงหลวน

โจวยวี่ไป๋จะไปคู่ควรกับเมิ่งซิ่งหลวนได้อย่างไร? อย่างกับดอกไม้จมในโคลนตม!

คำพูดของเว่ยเหิงยิ่งทำให้สีหน้าของโจวยวี่ไป๋เข้มขึ้น

สายตาเขามองไปที่เว่ยเหิง และเว่ยเหิงเองก็มองตอบโต้กลับโดยไม่ยอมแพ้ยิ่งทำให้เติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟที่คุกกรุ่นของโจวยวี่ไป๋

"ประธานโจว สามีเก่าที่ดีก็ควรทำตัวเหมือนตายไปแล้ว ตอนนี้คุณฟื้นจากความตายแล้วเหรอ? วันนี้เป็นวันเกิดพี่เมิ่ง คุณกับเพื่อนๆ ของคุณหยุดทำตัวขัดหูขัดตาได้หรือยัง?"

โจวยวี่ไป๋ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่จะได้โกรธ เขาก็ได้ยินคำๆ หนึ่งที่เว่ยเหิงพูดออกมา

วันเกิดเมิ่งซิ่งหลวน?

ดวงตาตกตะลึงของชายหนุ่มจ้องไปยังเมิ่งซิ่งหลวน

"วันนี้วันเกิดเธอเหรอ?"

หากเขาไม่พูดอะไรก็คงดี แต่หลังจากเขาพูดขึ้นมาหัวของเมิ่งซิ่งหลวนกลับได้ยินเสียงหวึ่ง

โชคดีที่หัวใจของเธอนั้นด้านชาจากความเจ็บปวดไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเพียงแค่นี้ก็คงทำให้น้ำตาเธอไหลขึ้นมาแน่นอน