ตอนที่  6 ถือว่าไม่ขาดทุน

 

มะปรางดึงตะวันเข้ามาจูบ ต่อหน้าคนที่ได้ชื่อว่า “แฟนเก่า” อย่างจักรกฤษ เมื่อเห็นภาพบาดตาตรงหน้า ก็ทำให้จักรรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ ส่วนตะวันนั้นตกใจจนตัวแข็งทื่อไปแล้ว

“ทีนี้เชื่อหรือยังคะ มีอะไรจะพูดอีกไหม”

“ปราง ทำไมทำแบบนี้”

สีหน้าที่เจ็บปวดของจักร ไม่ได้ทำให้มะปรางรู้สึกเห็นใจเขา และตอนนี้ก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก 

“กลับกันเถอะค่ะ”

ตะวันหันมาโอบเอวเธอ และเดินกลับไปที่รถทันที ตอนนี้หน้าคณะเริ่มมืดแล้ว คนที่เหลืออยู่ส่วนใหญ่ เป็นเด็กรุ่นน้องที่พึ่งออกมาจากชมรมเชียร์ ตะวันเปิดประตูให้มะปรางขึ้นรถไป และรีบขับออกไปทันที

คอนโด

“หิวหรือเปล่า ไปกินข้าวก่อนไหม”

“ไม่ค่ะ กุญแจล่ะคะ”

"ลงไปก่อนค่อยคุยกันเถอะ พี่หิวแล้ว"

เธอไม่ทันสังเกตว่า เขาขับมาจอดที่ร้านอาหารในคอนโด แทนที่จะเป็นตึกที่พวกเขาอยู่ ร้านนี้เปิดใต้ตึก และเป็นร้านที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไป ก็เลือกนั่งโต๊ะในสุด ตะวันสั่งอาหารเสร็จแล้วจึงหันมาถามเธอ

“เอาอะไรเพิ่มอีกไหม”

“ไม่ค่ะ”

“งั้นแค่นี้ก่อนครับ”

พนักงานเดินออกไปแล้ว เขาจึงนั่งมองเธอนิ่ง ๆ สักพัก มะปรางหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง

“กุญแจล่ะคะ”

“นึกว่าจะลืมแล้วเสียอีก ไม่เอาน่าเมื่อกี้นี้ยังเล่นบทแฟนให้อยู่เลย น่าจะต้องเลี้ยงขอบคุณสักมื้อถึงจะถูกสิ”

“ถึงพี่ไม่โผล่ไป ปรางก็จัดการได้ ไม่ต้องพึ่งพี่หรอกค่ะ”

“จุ๊ ๆ ๆ ไม่ขอบคุณยังไม่ว่า นี่ยังมาโทษว่าพี่…”

“ค่ะ สาระแนค่ะ”

“หึ เอาเถอะแต่ถึงยังไง งานนี้ก็ไม่ขาดทุนละนะ”

มะปรางเหมือนจะพึ่งนึกออกว่า เมื่อกี้นี้เธอดึงเขามาจูบต่อหน้าจักร ถึงจะไม่มีคนเห็น แต่พอมานึกได้ตอนนี้ก็เริ่มอาย

“เรื่องนั้นมันก็แค่”

“แค่อะไรเหรอ อย่าบอกนะว่าแค่จูบตุ๊กตาหมีน่ะ มุกนี้เก่าแล้วไม่ซื้อ”

อาหารเริ่มทยอยมาวาง พอมะปรางเห็นก็เลยเริ่มรู้สึกหิวทันที

“ไม่ใช่ตุ๊กตา แต่เป็นลูกหมาต่างหาก”

ตะวันถลึงตามองเธอ เมื่ออาหารวางหมดแล้ว มะปรางก็หันมาสนใจโต๊ะอาหารทันที 

“หึ ปากดีกว่าที่คิด”

“กินข้าวเถอะค่ะ พี่หิวไม่ใช่เหรอ”

หิวสิ แต่หิวอย่างอื่นนะ ตอนนี้เชิญปากดีไปก่อนเถอะแม่สาวน้อย 

เขาแค่คิดในใจ และลงมือกินข้าวทันที คืนนี้คงต้องออมแรงเอาไว้เยอะหน่อย เพื่อกำราบแม่สาวปากดีตรงหน้า คนที่เขาหมายตาเอาไว้ ไม่มีทางพลาดเป้าหมายแม้แต่คนเดียว

“กินเก่งกว่าที่คิดนะเนี่ย”

“วัยกำลังโต คนที่แก่แล้วคงไม่เข้าใจหรอกค่ะ”

"งั้นเหรอ อยากกินของหวานหน่อยไหม"

มะปรางชะงักไปทันที เมื่อเขาถามแปลก ๆ ด้วยน้ำเสียงกระซิบ ทำให้เธอคิดไปไกล

“อะไรนะคะ”

“ของหวานไง ลูกตาลลอยแก้วร้านนี้อร่อย ไม่อยากลองสักหน่อยเหรอ จะได้สดชื่นขึ้น”

“ลูกตาลลอยแก้ว หึ ไม่ละค่ะ ไม่ชอบกิน”

“อ้อ ไม่ชอบกิน หรือว่ามันเป็นของแสลงกันแน่”

เธอรู้ว่าเขากำลังจะเหน็บแนม เรื่องแฟนใหม่ของจักรที่ชื่อลูกตาล แต่เธอไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้กินอิ่มและกลัวอ้วน ก็เลยไม่อยากกินของหวานก็เท่านั้นเอง

“เรียกเก็บเงินเถอะค่ะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”

“นี่คงไม่คิดว่า พี่จะให้เราเลี้ยงข้าวจริง ๆ หรอกนะ”

“อ้าว แล้วไม่ใช่เหรอคะ ก็เมื่อกี้พี่บอกฉันเอง”

“ไม่ล่ะ พี่ไม่สะดวกให้ผู้หญิงเลี้ยงน่ะ น้อง! คิดเงินเลย”

มะปรางยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลก รุ่นพี่คนนี้เก็บกุญแจห้องเธอเอาไว้ จนถึงตอนนี้ไม่ยอมคืนให้ เมื่อกี้ก็เข้ามาช่วยเธอ และสวมรอยเป็นแฟน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“ไปกันเถอะ”

เขาจ่ายเงินให้กับพนักงานพร้อมทิป ก็หันมาชวนเธอกลับ แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าร้าน มะปรางก็หันมามองเขา

“กุญแจห้องล่ะคะ ตอนนี้ทุกอย่างก็ทำตามคำสั่งหมดแล้ว คืนกุญแจมาได้แล้วมั้งคะ เดี๋ยวฉันเดินกลับเองก็ได้”

“กลับถึงห้องค่อยว่ากันเถอะ”

“พี่ตะวัน”

“ก็กุญแจอยู่ในรถ จะคืนให้ยังไงละ”

มะปรางจำเป็นต้องเดินตามเขาขึ้นรถอีกครั้ง เมื่อขับมาจอดใต้ตึก เธอก็หันมาทวง แต่ว่าตะวันเดินออกจากรถไปแล้ว เธอทำได้แค่เดินตามเขาเข้าไปในตึก

“พี่ตะวันกลับมาแล้วเหรอคะ”

“ขิม มาทำอะไรที่นี่”

“เหยื่อใหม่อีกแล้ว ไม่ซ้ำหน้าเลยจริง ๆ”

“พี่ได้ยินนะมะปราง”

ตะวันหันไปกระซิบเธออีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาคงต้องจัดการคนตรงหน้าก่อน 

“มาทำอะไรที่นี่เหรอขิม”

“ก็เห็นว่าพี่กำลังจะกลับ ก็เลยมารอ นี่…ใครเหรอคะ”

“แฟน”

มะปรางหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่ตะวันบอกว่าเขาเป็นแฟนเธอ แม้ว่าครั้งแรกจะเป็นการช่วย แต่ครั้งนี้กลายเป็นว่าเธอต้องช่วยเขา

“อะไรนะคะ ไหนพี่บอกขิมว่าพี่ไม่อยากมีแฟน แล้วก็ไม่ชอบผูกมัดไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ ๆ ถึง…”

“ก็ตอนนี้มีแล้วไง จะให้พูดยังไงดีละ เห็น ๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ”

“แล้วขิมล่ะคะ!”

“ขิมทำไมละ”

“พี่ตะวัน นี่พี่จะนอนกับขิม แล้วทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบนี้เหรอคะ”

“เอ่อ ฉันขอตัวก่อน…”

มะปรางไม่อยากอยู่ตรงนี้สักเท่าไหร่ เพราะนี่มันหน้าตึกที่เธอพัก หากว่ามีเรื่องทะเลาะกันแบบนี้ เธอคงไม่มีหน้าอยู่ต่อ

“ไม่ต้องไปหรอกที่รัก ก็แค่เรื่องเก่า ๆ น่ะ อย่าหึงก็พอตกลงไหม”

มะปรางอ้าปากค้าง เมื่อตะวันหันมาจับมือเธอเอาไว้แน่น การที่เธอไร้สติ และทำกุญแจหล่นจนเขาเก็บได้ ถือเป็นเรื่องซวยที่สุดแล้ว

“พี่ตะวันจะให้ขิมเชื่อเหรอคะ ว่าผู้หญิงหน้าจืดคนนี้เป็นแฟนพี่”

“อะไรนะ ไม่เชื่อเหรอ”

“จะให้เชื่อได้ยังไงก็พี่นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า นี่ก็แค่ผู้หญิงคนใหม่พอเบื่อพี่ก็...พี่ตะวัน! ทำไมถึงจูบเธอล่ะ”