ตอนที่ 5 ใจละลาย

หนึ่งเดือนต่อมา

เย็นวันศุกร์หลังเลิกเรียน ฉลามก็ได้เตรียมตัวกลับบ้านด้วยรถยนต์ส่วนตัวของทะเล ที่ได้นำมาจอดไว้ที่ลานจอดรถของคณะ เนื่องจากหอพักในมหาวิทยาลัยห้ามนักศึกษานำรถมาใช้

ช่วงแรกของการเปิดภาคเรียนพวกเขาต้องเข้าร่วมกิจกรรมหลายอย่าง ทั้งการปรับพื้นฐาน กิจกรรมรับน้อง กิจกรรมประกวดดาวเดือนของแต่ละคณะ ซึ่งไอ้หน้าหล่ออย่างทะเลก็ได้รับเลือกให้เป็นเดือนของคณะบริหารธุรกิจอย่างไม่ต้องสงสัย

ครืด ครืด…

ขณะที่นั่งอยู่บนรถของเพื่อนที่ขับออกจากมหาวิทยาลัยได้ไม่นาน ก็มีเสียงสั่นเตือนสายเรียกเข้าดังมาจากโทรศัพท์ของฉลาม

 “ครับแม่” 

 (กำลังจะกลับบ้านใช่ไหม แม่ฝากแวะไปรับน้องหน่อย) 

 “สถาบันสอนพิเศษข้างโรงเรียนใช่ไหมครับ” 

 (ใช่จ้ะ แม่ฝากหน่อยนะ เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะเตรียมของโปรดลูกเอาไว้รอ อ้อ แล้วอย่าลืมชวนเพื่อนที่มาส่งกินข้าวที่บ้านเราด้วยนะ) 

 “ครับ” 

หลังจากวางสายผู้เป็นแม่ ฉลามก็หันไปเอ่ยกับเจ้าของรถ

 “ก่อนเข้าบ้าน กูขอแวะรับน้องด้วยนะ” 

 “อือ” 

สถาบันสอนพิเศษอยู่ถัดจากโรงเรียนมัธยมเพียงไม่กี่ก้าว ซึ่งก็เป็นทางผ่านก่อนจะถึงบ้านของพวกเขาอยู่แล้ว และทั้งสองหนุ่มก็ได้เดินทางไปถึงที่นั่นก่อนเวลาเลิกเรียน ก็ได้นั่งเล่นโทรศัพท์รอเวลาอยู่ในรถ

สิบนาทีผ่านไป

 “นั่นไง เดินออกมาโน่นละ” ฉลามเอ่ยพลางเปิดประตูลงจากรถแล้วตะโกนเรียกน้องที่กำลังล่ำลากับเพื่อนของเธอ

 “ยัยเตี้ย ทางนี้” 

ปลาดาวได้ยินเสียงอันคุ้นเคยก็ทำหน้าตกใจ เธอจึงรีบเดินเข้าไปหาที่รถ

 “ทำไมเป็นพี่มารับล่ะ แล้วนี่มากับใคร” 

หญิงสาวตั้งคำถามกับพี่ชาย ก่อนจะถามหาเจ้าของรถเพราะไม่เคยเห็นรถคันนี้มาก่อน

 “มากับไอ้ทะเล แม่บอกให้แวะมารับ” 

 “พี่ทะเลเหรอคะ” 

น้องสาวเปลี่ยนน้ำเสียงทันที ใบหน้าหวานแย้มยิ้มขึ้นกว่าตอนเจอพี่ชายเสียอีก

 “อือ รีบขึ้นรถได้แล้ว” 

ปลาดาวอมยิ้มเปิดประตูเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง คนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับก็เหลียวหน้ามามองแล้วเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงละมุนไม่ต่างจากวันนั้น

 “สวัสดีครับปลาดาว เจอกันอีกแล้วนะ” 

 “สวัสดีค่ะพี่ทะเล” 

เด็กสาวทักทายกลับเสียงหวาน หลบสายตาของเขาเล็กน้อย นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกเสียแล้ว

แต่จะว่าไปไม่เจอกันหนึ่งเดือน ปลาดาวกลับมองว่าพี่ทะเลของเธอนั้นดูหล่อขึ้นกว่าเดิม พวงแก้มของเด็กสาวเริ่มแดงปลั่งกับความคิดในหัว

สิบห้านาทีต่อมา รถเก๋งสีดำก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านของสองพี่น้อง ก่อนจะลงจากรถฉลามก็ได้เอ่ยขอบคุณและชวนเพื่อนเข้าบ้าน

 “ขอบใจนะเว้ยที่ให้ติดรถมาด้วย แต่อย่าเพิ่งกลับล่ะ แม่กูชวนกินข้าว” 

 “อือ”  ทะเลขานรับในลำคอ

เด็กสาวที่ลงไปยืนอยู่ข้างรถได้ยินพวกพี่คุยกันก็อมยิ้มเขินที่ทะเลจะได้อยู่ต่อที่บ้านเธออีกหน่อย

ฉลามพาทะเลเข้าไปไหว้สวัสดีพ่อแม่ของตน ก็ชวนเพื่อนขึ้นไปนั่งเล่นบนห้อง พอไปถึงชั้นสองสายตาของทะเลก็หันมองไปที่ประตูห้องที่อยู่ฝั่งซ้ายมือ มีสติกเกอร์ลายแมว ยีราฟ กระต่าย หมีแพนด้า ติดอยู่ทั้งประตูและฝาผนัง ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มขึ้นทันที คงเดาได้ไม่ยากว่านั่นเป็นห้องของใคร

ฉลามพาทะเลเดินไปทางฝั่งขวามือซึ่งเป็นห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนั้น และห้องที่อยู่ตรงกลางก็เป็นห้องของพ่อแม่

 “ตามสบายเลยนะเพื่อน” 

เจ้าของห้องเอ่ยพลางดึงเก้าอี้เกมมิ่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์มานั่ง ส่วนทะเลก็หย่อนก้นนั่งที่ปลายเตียง ระหว่างนี้สองหนุ่มก็ชวนกันเล่นเกมไปพลาง ๆ สักครึ่งชั่วโมงแม่ของฉลามก็ขึ้นมาเรียกให้ทุกคนลงไปกินข้าว รวมทั้งเด็กสาวตัวเล็กที่เปิดประตูออกจากห้องมาพร้อมกัน

ปลาดาวสบสายตากับหนุ่มรุ่นพี่แวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าที่เขินอายเดินลงบันไดไปก่อน และทั้งสองหนุ่มก็เดินตามกันลงไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

 “ตามสบายเลยนะจ๊ะทะเล ไม่ต้องเกรงใจ” 

 “ขอบคุณคุณลุงคุณป้านะครับที่ชวนผมกินข้าวด้วย” 

 “ป้าต่างหากที่ต้องขอบคุณที่ทะเลมีน้ำใจให้ฉลามติดรถมาด้วย แล้วยังแวะไปรับปลาดาวให้อีก” 

 “ผมยินดีครับ มันเป็นทางผ่านไปบ้านอยู่แล้วครับ” 

 “ได้ยินฉลามพูดถึงมานาน เพิ่งจะย้ายมาปีก่อนใช่ไหมจ๊ะ” 

 “ใช่ครับ ครอบครัวผมเปิดรีสอร์ตอยู่อีกฝั่งครับ” 

นภาถามไถ่เพื่อนลูกชายพอเป็นพิธีให้ได้รู้จักกัน ก็เอ่ยชวนทุกคนกินข้าว

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทะเลก็ได้ไหว้ลาพ่อแม่ของเพื่อน แล้วเดินออกไปนอกตัวบ้านพร้อมกับฉลาม

“ปลาดาวอย่าลืมขอบคุณพี่ทะเลด้วยนะลูก”

นภาบอกกับลูกสาว ปลาดาวจึงรีบเดินตามหลังพี่ชายออกไปที่หน้าบ้าน

 “พี่ทะเล ขอบคุณนะคะที่แวะไปรับ” 

เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม และเธอก็ได้รับยิ้มหล่อละมุนของเขากลับมาเช่นกัน

 “พี่ยินดีครับ ยังไงก็ต้องแวะมาส่งพี่ชายเราอยู่ดี” 

 “พี่ทะเลใจดี ไม่เหมือนใครบางคน จะกลับบ้านมาเจอน้องสาวไม่เห็นมีของติดไม้ติดมือมาเลย ชิ” ปลาดาวว่าพลางหันไปจิปากใส่พี่ชาย

 “อ้าว วกกลับมาหาพี่จนได้” 

 “ก็มันจริงไหมล่ะ แม้แต่ขนมสักห่อก็ยังไม่ซื้อให้น้อง คนขี้งก” 

 “เออ ๆ ไว้ครั้งหน้าแล้วกัน” 

 “ครั้งหน้า แล้วมันเมื่อไหร่” 

 “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น กูเข้าบ้านก่อนนะเว้ย มึงก็ขับรถดี ๆ ล่ะ อ้อ อย่าลืมปิดประตูรั้วด้วยล่ะปลาดาว” 

 “อือ ไว้เจอกันวันอาทิตย์” ทะเลเอ่ยตามหลังเพื่อนที่รีบหนีน้องสาวเข้าบ้าน

 “อ้าว ทำไมทิ้งให้ฉันปิดประตูล่ะ” ปลาดาวหันไปต่อว่าพี่ชาย ก่อนจะหันกลับมาเจอใบหน้าหล่อละมุนของหนุ่มรุ่นพี่

 “พี่มีอะไรจะให้” 

 “อะไรเหรอคะ” 

เด็กสาวถามออกไปด้วยหัวใจที่เต้นรัว มองดูคนที่เดินไปเปิดกระโปรงท้ายรถแล้วหยิบกล่องสี่เหลี่ยมออกมายื่นให้

 “นี่ครับ” 

 “พี่ยังไม่ลืม?” 

ปลาดาวเลื่อนมือออกไปรับด้วยความแปลกใจแต่ก็เผยรอยยิ้มหวานขึ้นมาเช่นกัน เธอก็นึกว่าเขาแค่พูดไปอย่างนั้นที่บอกว่าจะซื้อกล่องสุ่มให้เป็นของขวัญที่ได้รู้จักกัน

 “สัญญากันแล้วจะลืมได้ยังไง” 

ทะเลเลื่อนมือวางบนศีรษะของคนตัวเล็ก ปลาดาวก็ช้อนสายตาขึ้นมองหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความดีใจ ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 “ขอบคุณนะคะ หนูจะรักษาของที่พี่ให้อย่างดีเลยค่ะ” 

 “กลับก่อนนะ เดี๋ยวพี่ช่วยปิดประตูให้” 

 “ขอบคุณค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ” 

 “ครับ นอนหลับฝันดีนะตัวเล็ก” 

 “ฝันดีค่ะพี่ทะเล” 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาบอกฝันดี ทำเอาใจดวงน้อยแทบละลายลงไปกองอยู่กับพื้น

ปลาดาวยืนโบกมือให้กับคนที่กำลังจะกลับบ้านด้วยรอยยิ้มเขิน มองรถที่ขับออกไปจนลับสายตาก็รีบถือของที่ได้รับขึ้นไปบนห้องนอน

มือเล็กแกะกล่องลายการ์ตูนที่ด้านในมีซองพลาสติกห่อหุ้มอีกชั้น เมื่อแกะซองออกเธอก็หยิบตุ๊กตาเด็กผู้หญิงที่สวมชุดกระต่ายสีชมพูออกมาเชยชม

 “น่ารักเหมือนคนให้เลย” 

เสียงหวานเอ่ยกับตุ๊กตาตัวน้อยราวกับมันเป็นตัวแทนของใครบางคน แล้ววางตุ๊กตาลงบนโต๊ะเขียนหนังสือเพื่อเป็นแบบที่จะวาดลงในสมุดโน้ต แล้วเขียนข้อความว่า ของขวัญชิ้นแรกที่ได้รับจาก...