ВойтиShare
บทที่ 1 งานเลี้ยงวันเกิด
Последнее обновление:
2025-03-08 15:52:45[Nada's Part]
“ณดา แก้วเดียวแกจะดื่มทั้งคืนเลยรึไง” เสียงเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นข้างหู ‘กระต่าย’ มองแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าฉันมาพักใหญ่ คิดไว้อยู่ว่ามันต้องพูดแบบนี้แน่ๆ “ฉันไม่ได้คอทองแดงแบบแกนะ” ยัยเพื่อนรักคนดีนี่มันนักดื่มตัวจริงเลยแหละ ต่างกันกับฉันที่แทบจะไม่ออกงานปาร์ตี้หรือแตะของมึนเมาสักเท่าไร กระต่ายไหวไหล่ใส่ก่อนจะโยกย้ายสะโพกมนกลมของมันออกไปเต้นกับผู้คนในงาน ทิ้งฉันให้นั่งเฝ้าโต๊ะพวกมันอยู่คนเดียว ตอนมาจำได้ว่ามาหลายคน ไหงตอนนี้ข้างกายกลับไม่เหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ณดา กิตติคุณ ชื่อเล่น ณดา แต่ยัยกระต่ายชอบเรียกว่า ดา ตอนนี้อยู่ปีสอง คณะครุศาสาตร์ สาขาวิชาการประถมศึกษา หรือครูประถมวัยนั่นแหละ อายุยี่สิบเอ็ดปีย่างยี่สิบสองปี มีเพื่อนสนิทที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลเพียงคนเดียวก็คือยัยกระต่าย ด้วยความที่เราทั้งสองนิสัยค่อนข้างต่างกันสุดขั้ว กระต่ายมีเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องอีกมากมายที่รู้จักและสนิท ส่วนฉันที่ไม่ค่อยกล้าเข้าสังคม ไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า (แต่ดันเลือกเรียนครู…) ไม่ชอบออกไปเที่ยวไหนกับใคร เลยมีเพื่อนแค่คนเดียวก็คือมัน ซึ่งมันก็ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน เป็นเพื่อนรักคนหนึ่งที่เสมือนครอบครัวของฉันเลยล่ะ ยกเว้นตอนนี้ที่มันปล่อยฉันไว้เป็นผีเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว “เบื่อจัง” ที่จริงวันนี้ฉันไม่ได้จะมางานนี้หรอก เพราะเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ได้รู้จักหรือสนิทเป็นการส่วนตัว แต่ยัยกระต่ายนั่นแหละที่ชวนกึ่งบังคับให้มาเป็นเพื่อนให้ได้ ซ้ำยังให้ใส่ชุดมันอีกต่างหาก เดรสรัดรูปลายลูกไม้น้ำเงิน เด่นกว่าใครเขาในงาน! เดิมทีก็เป็นคนขี้อายไม่ชอบให้ใครมองหรือจ้องนานๆ อยู่แล้ว เจองานนี้เข้าไปถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยจริงๆ ต้องยอมรับแหละว่ายอมใส่มาเอง เพราะมันคะยั้นคะยอให้ใส่ให้ได้ อะไรของมันก็ไม่รู้ หากใครจะจ้องมองยังไงก็คงห้ามสายตาเขาไม่ได้ แต่ทว่ามันน่าอึดอัดจนอยากจะหนีกลับตอนนี้เลยนี่สิ “เห้อ” จึ้กๆ ฉันกำลังจะยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มกลับรู้สึกว่ามีอะไรบาง อย่างจิ้มอยู่ที่หัวไหล่ พอหันเอี้ยวกลับหลังเพื่อจะมองว่าคืออะไร แต่สิ่งที่พบเจอกลับกลายเป็นใบหน้าของใครบางคนที่อยู่ห่างเพียงแค่ปลายจมูกเท่านั้น ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังจ้องมองฉันด้วยแววตาแลดูผิดหวังหลังจากที่สบตาฉันได้เพียงชั่วครู่ ทั้งที่ก่อนหน้าริมฝีปากสีออกคล้ำนั่นกำลังฉีกยิ้มอยู่แท้ๆ อะไรกัน… “โทษที คิดว่าคนรู้จักน่ะ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มหู ร่างสูงขยับตัวออก ในตอนที่เขากำลังจะหันหลังกลับไป จู่ๆ สองเท้านั้นกลับขยับและเคลื่อนย้ายไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “ขอนั่งด้วยแล้วกัน" “….” เขาเป็นใคร คำถามที่ได้แต่สงสัยแต่ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถามออกไป ผู้ชายตรงหน้าจัดได้ว่าหล่อเหลาเอาการ ถ้ายัยกระต่ายอยู่คงกรี้ดสลบ แต่ในความหล่อกลับดูอันตรายอย่างบอกไม่ถูก “ไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?” รอยยิ้มเล็กปรากฏที่มุมปาก มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดนูนคว้าแก้วเหล้าที่ยังไม่ได้ใช้ตรงหน้าไปเทเหล้าดื่มอย่างถือวิสาสะ “ชนหน่อยไหม" “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ค่อยชอบดื่ม" ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว จะให้มายกแก้วเหล้าดื่มด้วยกันแบบนี้มันค่อนข้างจะอันตรายไปหน่อยมั้ง “ดื่มไม่เก่งหรอ" เขายกแก้วในมือขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด “หรือว่าไม่ชอบรสนี้ ลองน้ำผลไม้แทนไหม" “น้ำผลไม้หรอคะ?” เขายกยิ้มอีกครั้งไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับลุกเเดินไปหาบาร์เทนเดอร์ที่บาร์เหล้า ทั้งคู่คุยกันอยู่พักใหญ่ ไม่นานเขาก็เดินกลับมาพร้อมแก้วที่มีน้ำสีแดงถึงสามใบในมือ “ลองสิ ตัวดังเลยนะ" “…” “กลัวหรอ นี่มันน้ำผลไม้" แก้วใบหนึ่งถูกยื่นมาให้ กลิ่นสตอเบอรี่ลอยขึ้นมาเตะจมูก ท่าจะเป็นน้ำผลไม้อย่างที่เขาบอกจริงๆแหละ “ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมันมาถือไว้ ใจหนึ่งก็อยากลองแต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงกลัว “เรารู้จักกับอีฟด้วยหรอ" หลังจากที่เงียบอยู่นาน เขาก็เอ่ยปากถาม “เห็นมันบอกชวนแต่คนสนิทมา” พี่อีฟคือรุ่นพี่ที่เรียนอยู่คณะวิศวะ เธอค่อนข้างสนิทกับกระต่ายเพราะทั้งคู่เป็นคู่รหัสกัน “เปล่าค่ะ เพื่อนชวนมาเป็นเพื่อนอีกที" “เพื่อนชื่ออะไร" “กระต่ายค่ะ เขาเป็นน้องรหัสของพี่อีฟ" ตอบเสร็จก็เผลอตัวยกแก้วที่อยู่ในมือขึ้นดื่มสะงั้น “แค่กๆ นี่มัน…” “เป็นอะไรไหม" ไม่พูดเปล่า เขารีบขยับตัวย้ายที่นั่งมานั่งติดตัวฉันอย่างทันท่วงที “มะ ไม่เป็นไรค่ะ แต่น้ำนี่มันมีเหล้าด้วย" “ไม่อร่อยหรอ" “ก็อร่อยอยู่ค่ะ" “อร่อยก็ดื่มต่อสิคะ” เขาว่าแบบนั้นก่อนจะเอื้อมมือใหญ่ของตัว เองดันมือของฉันที่ถือแก้วไวน์ในมือขึ้นชิดริมฝีปาก “ถ้าเราเมาเดี๋ยวพี่ตามกระต่ายมาให้ พี่รู้จักอยู่” “พี่รู้จักกระต่ายด้วยหรอคะ" “รู้จักสิ เคยดื่มวงเดียวกันครั้งสองครั้ง พี่ก็เรียนคณะเดียวกันกับอีฟ สนิทกัน" รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าของเขา พอเขายิ้มแล้วหล่อกว่า เดิมเยอะเลย “พี่ชื่อคีย์” “อ๋อค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ มองน้ำในแก้วไวน์และตัดสินใจยกดื่มจนหมดในครั้งเดียวเหมือนกัน “อ้อ ชื่อณดาค่ะ เรียกดาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ แล้ว แต่พี่สะดวกเลย" ฉันรีบบอกชื่อตัวเองเมื่อเขายังคงเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น “ครับ ณดา" เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงยัยเพื่อนตัวดียังไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักนิด นี่มันเต้นจนลืมเพื่อนคนนี้ไปแล้วหรอ หรือว่าได้ผู้ชายไปส่งถึงที่บ้านแล้วถึงปล่อยให้ฉันนั่งอยู่กับผู้ชายคนนี้มาค่อนคืน “ไหวไหม” เสียงของเขาดังอยู่ใกล้ข้างหู ใกล้ซะจนรับรู้ถึงไอร้อนจากลมหายใจอีกฝ่าย “พี่ว่าเราไม่ไหวแล้วนะ” “ณดาก็ว่างั้นค่ะ” ฉันกับเขานั่งดื่มนั่งคุยกันมาสามชั่วโมงแล้ว อีกอย่างแก้วไวน์ที่ตอนแรกมีอยู่ไม่กี่ใบตอนนี้มันกลับวางเกลื่อนเต็มโต๊ะไปหมด ไม่รู้เลยว่าตัวเองดื่มไปเยอะแค่ไหนแล้ว แต่ตอนนี้ถ้าให้ยืนคงจะไม่ได้แล้วล่ะ “พี่คีย์ช่วยตามกระต่ายให้ณดาหน่อยได้ไหมคะ ณดาอยากกลับบ้านแล้วค่ะ” ฉันบอกตามความจริง “อยากกลับแล้วหรอ ณดากลับแล้วพี่จะนั่งอยู่กับใครล่ะ” พี่คีย์ตอบพร้อมเอื้อมมือมาทัดผมที่ปรกหน้าฉันออก “ณดาไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ ง่วงนอนแล้ว” เวลานี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ปวดหัวและมึนหัวสุดๆ ไม่รู้ว่ามันคือเหล้าผลไม้ชนิดไหนแต่รสชาติดีจนเผลอดื่มไปมากมาย รู้ตัวอีกทีว่าเมาก็ตอนที่นั่งแล้วจะหงายหลังนั่นแหละ โชคดีที่มีพี่คีย์พยุงไว้ได้ทัน “งั้นรอก่อน เดี๋ยวพี่ไปตามกระต่ายให้” “ขอบคุณค่ะ” เขาลุกเดินจากไป ยังไม่ทันได้มองว่าเขาเดินไปทางไหน ฉันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้ว ปวดหัวมากจริงๆ รอบหน้าไม่ดื่มแล้ว “ณดา” ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียงเรียกของใครบางคนดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล อยากจะลืมตามองแต่ดวงตาฉันมันหนักอึ้งเกินกว่าจะเปิดไหว “อือ…” ทำได้เพียงตอบรับในลำคอไป “พี่ไม่เจอกระต่าย เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านแล้วกัน” “ณดาอยู่คอนโด อึก ค่ะ ไม่มีบ้าน” พูดไปสะอึกไป จนได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะจับตัวฉันให้เงยหน้าขึ้น “ครับ บอกที่อยู่พี่มาแล้วกัน” รู้สึกได้ว่าพี่คีย์อุ้มฉันจนตัวลอย กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเขาลอยปะทะเข้าจมูกจนเผลอสูดดมไปฟอดใหญ่ โดยปกติที่เป็นคนเข้ากับใครได้ยาก การหาแฟนหรือคนรู้ใจจึงค่อนข้างยากเข้าไปอีก เพราะเหมือนจะไม่มีใครชอบในแบบที่ฉันเป็นฉัน ไม่เคยแม้แต่ทำความรู้จักกันอย่างจริงจัง มีเพียงแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายหรือสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใคร การที่พี่คีย์อุ้มฉันออกมาจากไนท์คลับแห่งนี้ถือเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้แตะต้องตัวฉันมากที่สุดในชีวิตรองจากพ่อ แต่ประโยคถัดมาของเขากลับทำให้ใจหวั่นแปลกๆ “เดี๋ยวคืนนี้พี่ไปส่ง” เขาพูดในขณะที่กำลังจะคาดเข็มขัดให้ฉัน “ให้ถึงที่นอนเองครับ” และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน… [End of Nada’s part]
Related chapter
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 2 พลาดพลั้ง
ครืดๆ~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังไปทั่วห้องนอนในเวลาแปดโมงเช้า หญิงสาวยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างอ่อนเพลีย แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านช่องผ้าม่านสาดส่องยังเปลือกตาของเธอ ทำให้ดวงตากลมโตค่อยๆขยับก่อนจะลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า “อือ…” ณดาครางในลำคอพร้อมกับบิดตัวไปหาโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงเพื่อกดปิดนาฬิกาปลุกที่ดังจนหูของเธอแสบไปหมด ร่างเล็กยังคงนอนนิ่ง ดวงตากลมโตจ้องมองตัวเลขที่แจ้งเวลาในหน้าจอมือถือของตัวเอง ในหัวพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา จำได้ว่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวและมีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มานั่งดื่มกับเธอและภาพก็ตัดไป “คงไม่มีอะไรหรอก” เธอปลอบใจตัวเองเบาๆ มือเล็กจับผ้าห่มที่คลุมกายออก แต่ความรู้สึกโล่งเปล่าทำให้เจ้าตัวแน่นิ่งไปชั่วขณะ “นี่…มัน…” เธอก้มมองร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าของตัวเองด้วยใจที่หล่นวูบ สองขารีบก้าวลงจากเตียง ความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่ใจกลางของร่างกาย ใบหน้าหวานเหยเกลงเพราะเจ็บที่จุดอ่อนไหว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเลื่อนมองคราบเลือดสีแดงเล็กๆ บนผ้าปูที่นอนสีชมพู ก่อนจะสังเกตเห็นว่าบนขาอ่อนตัวเองก็มีคราบเลือดและคราบสีขาวติดอยู่เช่นกัน ปึก! ณดาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ใ
Последнее обновление : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 3 พลาดพลั้ง
“โคตรอารมณ์เสียเลย ทำไมต้องมาเจอหน้าหมอนั่นก่อนกินข้าวด้วย” กระต่ายบ่นอุบหลังจากพากันมาถึงร้านอาหารที่ตกลกคุยกันไว้ก่อนหน้า ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน ณดาเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ ไม่กล้าถามเพื่อนออกไปเพราะเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ของอีกฝ่าย อีกทั้งกระต่ายยังเอาแต่ฟึดฟัด ถอนหายใจแรงถี่ๆ จนบรรยากาศรอบ ตัวอึมครึมอย่างอัตโนมัติ “แกเงียบทำไมเนี่ยณดา” กระต่ายเอ่ยถามเพราะเห็นว่าเพื่อนตัวเองเอาแต่นั่งนิ่งกุมมือตัวเองไม่กระดุกกระดิก “ก็เห็นแกหงุดหงิด ไม่รู้ว่าต้องคุยอะไรด้วย” “ฉันไม่เหวี่ยงใส่แกอยู่แล้ว คิดมาก” ใบหน้าสวยคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน “แล้วคนนั้นใครอะ” ณดาตัดสินใจถามสิ่งที่สงสัยมาพักใหญ่ แน่นอนว่าคิ้วเรียวสวยของคนตรงข้ามกลับมาขมวดเข้าหากันทันทีที่เธอถามจบ “หน้าคุ้นๆน่ะเลยถาม” “คีย์” “ฮะ?” “ไอ้บ้านั่นมันชื่อคีย์ เป็นรุ่นพี่เราปีนึง” กระต่ายตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง “จำได้ว่าวันนั้นไปปาร์ตี้กับพี่อีฟแหละ แล้วมันก็มาด้วย” “…” ณดานั่งนิ่งตั้งใจฟังอีกฝ่ายเล่า “เหมือนเล่นเกมอะไรกันสักอย่างนี่แหละ แล้วมีคนท้าให้มันมาจีบฉัน” “….” “คบกันไหม แหวะ มั่นหน้าขนาดไหนถึงเดินดุ
Последнее обновление : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 4 ข้อตกลง (อย่างจำนน)
หลังจากที่คุยกันหน้าผับบริเวณลานจอดรถวีไอพี จนณดายอมที่จะขึ้นรถมากับคีย์ ผู้ชายเจ้าเล่ห์ที่แอบถ่ายคลิปตอนที่อะไรกันเก็บเอาไว้เป็นข้อต่อรอง ณดายังไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเธอกันแน่ หน้าสวยมองออกทางหน้าต่างรถหรู ภายในใจว้าวุ่นถึงเรื่องคลิปตัวเองกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หากเกิดว่าอีกฝ่ายขอให้เธอทำเรื่องแบบนั้นกับเขาอีกครั้งพร้อมกับการถ่ายคลิปเพิ่มเป็นการแบล็กเมลเหมือนตามข่าวออก เธอจะแก้ปัญหายังไงดี ณดาหันมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายที่กำลังตั้งใจบึ่งรถไปที่ไหนสักที่ด้วยความเร็วแทบจะเกินกฎหมายกำหนด ริมฝีปากสวยเม้มเข้ากันอย่างประหม่า กำลังตัดสินใจว่าควรถามเขาตอนนี้หรือรอให้ถึงที่หมาย แต่ในขณะที่กำลังอ้าปากถามความอีกฝ่ายไป รถหรูคันที่ณดานั่งก็หักเลี้ยวเข้าโรงแรมข้างทาง “มาที่นี่ทำไมคะ" ณดาถามด้วยน้ำเสียงตระหนก กลัวว่าสิ่งที่เธอคิดจะเกิดขึ้นจริง “หึ” อีกฝ่ายไม่ตอบ เขาเลือกที่จะหัวเราะในลำคอโดยไม่แม้แต่จะหันมองสาวข้างกาย รถจอดสนิทในลานจอดรถของโรงแรม ถึงแม้จะเป็นโรงแรมที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โต แต่การจัดตกแต่งต้นไม้ รั้วและสีสันต่างๆ ทำให้ที่นี่ดูแพงไม่ต่างจากโรมแรมดังในย่านคนรวย “ล
Последнее обновление : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 5 ขัดใจ
“ณดา ไปห้องน้ำปะ” เชียร์ เพื่อนสาวร่วมขณะร้องถาม เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวก็อดที่จะเดินไปสะกิดถามไม่ได้ “เป็นไรเนี่ย”“หือ… ไม่เป็นไร” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับคนป่วย ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มซีดขาวอย่างกับคนขาดน้ำ “แกไปกันเลย ขอนอนพักก่อน”“โห ไหวปะแก สภาพดูไม่ได้เลย” ชีต้าร์เพื่อนสาวประเภทสองเดินเข้าประชิดตัว “พรีเซ้นต์งานไม่ไหวบอกได้นะ เดี๋ยวพวกฉันทำกันเอง”“ไหวๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดาตอบไปแบบนั้น ทั้งที่รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังหายใจร้อนผ่าว เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มี“หยุดทำตัวเป็นหญิงแกร่งจ่ะ เดี๋ยวพาไปหาหมอ”“บ้า จะพรีเซ้นต์งานอยู่แล้ว” ณดาตอบปัดไป “รอทำงานนี้เสร็จค่อยกลับก็ได้”“ตลกยัยดา! แกลืมหรอว่าเรากลุ่มสุดท้ายที่ขึ้นไปพรีเซ้นต์ อีกสามสี่ชั่วโมงนู่นแหละกว่าจะเสร็จ ถึงตอนนั้นแกเน่าตายก่อนพอดี!” อลันเพื่อนอีกคนกล่าว“ใช่ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปเรียกแท็กซี่ให้” กุ้บกิ้บเห็นด้วย“ไม่เอา” ณดายังคงดื้อดึงไม่ยอม แม้ว่าเพื่อนๆ จะพากันช่วยเก็บของใส่กระเป๋าไว้หมดแล้ว นอกจากกระต่ายที่เป็นเพื่อนสนิทต่างคณะก็มีเพื่อนกลุ่มนี้แห
Последнее обновление : 2025-03-08หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 6 คำสั่งแรก
บทที่ 6คำสั่งแรกคีย์ : “คืนนี้มาที่ผับ”ณดานั่งมองข้อความที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยความสงสัย เธอนั่งมองมันเฉยๆ โดยที่ยังไม่กดเข้าไปอ่านเป็นสิบนาทีแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป อีกอย่างเธอไม่ชอบสถานที่ที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ ไหนจะเหล้าอีก เธอเสียตัวให้เขาครั้งแรกก็เพราะแอลกอฮอล์ เพราะฉะนั้นการเลี่ยงตัวจากของหรือสถานที่แนวนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับเธอณดาถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมา คิดไม่ตกว่าควรตอบเขาหรือปล่อยให้ผ่านไป ยิ่งอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบมากขึ้นเท่านั้น ขนาดตัวเธอไม่สบายยังลากให้เดินตามไปที่คณะเพื่อให้ตัวเองได้เจอกับคนที่ชอบ เห็นแก่ตัวสุดๆ ไม่ได้คำนึงถึงคนที่ถูกพาไปแบบนั้นเลยสักนิด“ณดา” อลันสะกิดเรียกเธอพร้อมกับป้องปากกระซิบกระซาบ “แกกับพี่คีย์แอบคุยกันหรอ”“บ้า” ณดาตอบกลับทันควัน“เอ้า แล้วทำไมวันก่อนพี่คีย์พาแกไปส่งบ้านเลยล่ะ”“ไม่ใช่ พี่เขาไม่ได้ไปส่ง แต่พาไปหากระต่ายต่างหาก” ณดาตอบความจริง แต่อีกฝ่ายยังคงทำหน้าตาสงสัยเช่นเดิม“เขาชอบแกหรอ” ชีต้าร์ที่นั่งฟังเงียบๆ ในตอนแรกหันมาถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ณดาสาวสวยเงียบสุขุมนุ่มลึกแ
Последнее обновление : 2025-03-11หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 7 ไม่แมน
บทที่ 7ไม่แมน“แกมาที่นี่ได้ไงณดา” กระต่ายถามขึ้นหลังจากที่พาณดาออกมาจากด้านในตัวผับตอนนี้ทั้งสองออกมายืนอยู่บริเวณลานจอดด้านนอก ที่มีการ์ดร่างใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่ ณดาอึกอักไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงเลยเอาแต่ยืนเงียบ“ณดา” เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่นิ่งไม่ยอมปริปากพูด เจ้าตัวจึงทำเสียงแข็งใส่กดดันอีกฝ่าย “มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกไหม?”“ไม่มี” ณดาตอบเสียงอ่อย“อย่าโกหกได้ปะ แกมีอะไรแกบอกดิวะจะได้ช่วยกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าแกมีอะไรปิดบังอยู่!”“…”“ณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดาตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมา แต่ถ้าสารภาพไปว่าผู้ชายคนนั้นบังคับเธอยังไง กระต่ายคงไม่ยอมแน่ๆ เพื่อนเธอเอ่ยปากจะช่วยทำไมเธอจะไม่ยอม แต่เธอแค่ไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น เขาสามารถปล่อยคลิปเธอได้ตลอดเวลา“ไม่มีอะไรแล้วทำไมแกอยู่กับมันบ่อยจัง” กระต่ายยังคงถามต่อ “มันบังเอิญจริงหรอณดา”“บ่อยตรงไหน เราพึ่งเคยเจอกันแค่สองครั้งเองนะ”“ปกติแกมาที่แบบนี้หรอวะ ฉันที่เป็นเพื่อนแกมากกว่าสิบปีแกยังไม่ยอมมากับฉันแบบนี้เลย!”“…”“อย่าโกหก…ขอร้องณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดายังคงยืนยันคำตอบใ
Последнее обновление : 2025-03-11หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 8 เห็นแก่ตัว
บทที่ 8 เห็นแก่ตัว “ช่วงนี้ลุงวุ่นๆ นะ เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร” ‘พิภพ’ หรือลุงภพบอกกับณดา “ไม่เป็นไรค่ะ ณดาเข้าใจว่าคุณลุงงานเยอะ ยิ่งตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนให้พี่คิมหันต์รับช่วงต่อตำแหน่งของคุณลุงด้วย คงจะเหนื่อยกันน่าดู” ณดายิ้มให้ชายตรงหน้า แม้ว่าพิภพจะอายุเข้าเลขห้าแล้ว แต่เขายังดูหนุ่มแน่นต่างจากอายุจริงเสียอีก “แล้วณดาล่ะ ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง” “…” ณดานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้ม “ก็…ดีค่ะ เรื่อยๆ ดี” ถึงแม้ว่ามันไม่ดีอย่างที่พูดก็เถอะ ตากลมโตเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่เธอจะออกมากับคุณลุง เธอได้ตกลงกับคีย์ไว้ว่าจะตามกระต่ายให้ไปหาเขาที่ร้านกาแฟหลังมหาวิทยาลัยให้ได้ แลกกับการลบคลิปที่เขาได้ส่งให้ใครสักคนไปก่อนหน้า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ยอมหลอกให้เพื่อนรักตัวเองไปเจอผู้ชายที่อันตรายแบบนั้น แต่เธอไม่มีตัวเลือกมากนัก แค่ต้องการให้อีกฝ่ายหยุดกระจายคลิปโป๊ของตัวเองก็แค่นั้น ณดารู้ว่าตัวเองผิด เพื่อนของเธอไม่ควรโดนเธอหลอกใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอดแบบนี้ แต่ในทางกลับกัน ณดาก็แอบคิดว่าเธอเองก็ไม่มีส่วนในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงต้องมารับกรรมทุกอย่าง ทำไ
Последнее обновление : 2025-03-12หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 9 ความจริง
บทที่ 9 ความจริง “เสียดายเวลาที่รู้จักกันมาฉิบหาย” กระต่ายพูดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเพื่อนตัวเอง “แล้วจะให้ทำไงได้อะ” “ทำยังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ แกยอมให้มันบังคับแกได้ทุกอย่าง มันเห็นว่าแกยอมมันก็ทำแบบเดิมเรื่อยๆ ได้ไง” “ต่าย แกลองมาเป็นฉันดูปะ ลองมาอยู่ในจุดเดียวกันไหม!” “…” กระต่ายยืนเงียบ เมื่อเห็นว่าณดาพูดเสียงดังมากกว่าเดิม ซ้ำยังร้องไห้ออกมาอีก “แกแค่ต้องมาเจอหน้าเขา อยู่ใกล้เขา แกไม่ชอบฉันเข้าใจ” “….” “แต่มันก็แค่นี้เอง!” “มันไม่แค่นี้ไง มันกำลังวุ่นวายกับชีวิตฉัน!” “แต่ฉันต้องนอนกับเขา!” “…” “ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่ฉันพยายามไม่ทำตามคำสั่ง สุดท้ายแล้วฉันคนเดียวที่เจ็บ แกรู้อะไรบ้างวะ” “…” “ฉันโดนอยู่ฝ่ายเดียวเพียงเพราะว่าเขาชอบแก มันใช่หรอวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย” น้ำตาณดายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้สักที “แกนอนกับมันทำไมแต่แรกล่ะ ถ้าแกไม่ยอมมัน
Последнее обновление : 2025-03-13
Latest chapter
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 13 หวงก้าง
บทที่ 13 หวงก้าง “มึงพาสาวไหนติดสอยห้อยตูดมาวะไอ้คีย์” ‘อาร์ท’ รุ่นพี่ที่สนิทกันกับคีย์ถาม สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองไปยังผู้หญิงผมยาวใส่ชุดสบายตาที่นั่งอยู่ตรงบาร์ด้านล่าง เขาพาณดามาที่ผับใจกลางเมืองที่พึ่งเปิดใหม่เมื่อไม่นาน เป็นสถานบันเทิงของรุ่นพี่ที่อายุห่างกันห้าปี พวกเขารู้จักกันเพราะเคยเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ “คนนี้เบื่อยัง ถ้าเบื่อแล้วส่งต่อให้กูได้นะ” ‘ปิง’ รุ่นพี่อีกคนพูดติดตลก แต่เขารู้ว่ามันพูดจริง เพราะส่วนใหญ่ผู้หญิงที่เคยตามเขาต้อยๆ ก็ไปนอนกับปิงอยู่บ่อยครั้ง คีย์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มเงียบๆ ปล่อยให้คนอื่นพูดไป เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะยกณดาให้ใครง่ายๆ เขายังไม่เบื่อที่จะรังแกเธอ “มีเสน่ห์อยู่นะ มึงดูดิมีแต่คนจ้องจะงาบ ขนาดใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขายาวปกตินะ ถ้าแต่งเต็มจะขนาดไหน” “คงได้เหลียวกันจนคอเคล็ดแหละว่ะ” ปิงและอาร์ทยังคงพูดถึงณดาเรื่อยๆ อย่างสนใจ ทั้งยังคอยแอบมองสีหน้าของคีย์อีกด้วย “คนนี้เล่นๆ หรือจริงจังวะ” “ไม่รู้” คีย์ตอบ มือหนาแกว่งแก้วเหล้าในมือช้าๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เอาแต่นั่งมองแก้วเหล้าตรงหน้าไม่ยอมยกดื่มสักที “
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 12 ไม่รักษาสัญญา
ตอนที่ 12 ไม่รักษาสัญญา ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากคืนนั้นที่ณดาถูกคีย์ทิ้งไว้ข้างทาง เธอและเขาไม่ได้เจอกันอีก ณดาคิดว่ามันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ เพราะไม่ต้องโดนเขารังแกซ้ำๆ อีกเหมือนเคย แต่สิ่งที่น่ากังวลใจในตอนนี้คงเป็นเรื่องคลิปที่เขามีอยู่ เพราะไม่อาจนิ่งนอนใจได้นัก คนนิสัยไม่ดีอย่างเขาจะยอมลบคลิปเธอจริงๆ หรอ ไม่ใช่ว่าเอาคลิปของเธอไปปล่อยลงตามเว็บต่างๆ แล้วรึไง ณดานั่งกอดอก นิ้วสวยยกขึ้นชิดริมฝีปากก่อนจะอ้าปากขบกัดมันซ้ำๆ คิดไม่ตกกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขายอมปล่อยเธอมาง่ายๆ แบบนี้ไม่ใช่ว่ามีแผนอื่นรออยู่หรอ คนเจ้าเล่ห์แบบเขาไม่น่าหยุดอยู่แค่นี้ แต่ตอนนี้เขาเงียบเกินไป เงียบจนรู้สึกไม่ดี ความจริงวันนี้ณดามีตารางเข้าเรียนแต่อาจารย์ผู้สอนยกเลิกคลาสไปเมื่อเช้าเนื่องด้วยธุระส่วนตัวกระทันหัน เธอที่ตื่นมาแต่งตัวแต่เช้านอนแอ้งแม้งหมดแรง ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อนก็ไม่คุยด้วย จนตอนนี้ทั้งเธอและกระต่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาคุยกัน คงต้องบอกว่ากระต่ายคนเดียวต่างหากที่ไม่ยอมพูดคุยกับเธอเลยสักคำ ขนาดเธอตั้งใจโทรไปหาขอความช่วยเหลือยังปิดเครื่องหนี คงต้องจบความสัมพันธ์ของกันและกันไว้แค่นี้
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 11 ความในใจ (คีย์)
บทที่ 11 ความในใจ (คีย์) “เราจะไปไหนคะ” ณดาถามหลังจากที่ทั้งสองเข้ามานั่งภายในรถ โด้คือคนที่มาช่วยพาเธอกลับบ้าน ณดาคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา เพราะโดยปกติแล้วเธอและเขาไม่เคยคุยกันมาก่อน แค่สบตากันเธอยังไม่มีความกล้าเลย ความสงสัยก่อตัวภายในใจแต่เลือกเงียบเอาไว้ ต่อให้เหตุผลจะคืออะไรแต่สุดท้ายเธอก็ยอมมากับเขาอยู่ดี “ไปหาไอ้คีย์” “ณดาไม่ไปนะคะ” หน้าสวยแสดงอาการวิตกทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ผู้ชายข้างๆ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ขับรถออกจากซอยเปลี่ยวอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากเจอหน้าผู้ชายใจร้ายอย่างคีย์อีก แค่นี้เธอก็ทนมามากเกินพอแล้วกับสิ่งที่เขาทำไม่ดีกับเธอ อุตส่าห์ตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าเธอเดินกลับเขาจะเลิกยุ่ง ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก แต่ตอนนี้ผู้ชายข้างกายกำลังพาเธอไปเจอคีย์อีกซะงั้น “ณดาไม่ไปได้ไหมคะ ถือว่าขอร้อง” “เธอเป็นเมียมันใช่ไหม” “…” “ถาม” เขาหันมามองหน้าเธอ “ขอคำตอบ” “ไม่รู้ค่ะ” ณดาก้มหน้างุด “เราเคยมีอะไรกัน แต่คงใช้คำว่าเมียกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่รู้สึกอะไรด้วยได้หรอกค่ะ” “หึ” บทสนทนาของทั้งสองเงียบลง มีเพียงรถยนต์ที่แล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถเลยส
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 10 ตัวคนเดียว (?)
บทที่ 10 ตัวคนเดียว(?) “พี่คีย์ปล่อย!” ณดาร้องเสียงดัง แขนเล็กถูกบีบกระชากบังคับให้เดินตามเขาไปอย่างเอาแต่ใจ คนตัวสูงไม่สนการคัดค้านของเธอ เขายังคงออกแรงดึงกระชากอย่างไม่สนว่าเธอจะเจ็บตัวจากการกระทำของตัวเองหรือไม่ ขายาวยังคงก้าวเร็วๆ ไปยังจุดหมายของตน คนรอบข้างพากันมองมาด้วยความสงสัยเพราะณดาเอาแต่ร้องและพยายามสะบัดแขนหนี แต่ช่างไร้ประโยชน์ “พี่คีย์ปล่อยเดี๋ยวนี้ ณดาไม่ไปกับพี่หรอกนะ!” “หุบปากแล้วตามมาเงียบๆ!” “ไม่!” ณดาทั้งทุบทั้งแงะมือหนาที่บีบแขนตัวเอง แต่อีกฝ่ายดูไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย มีแต่ตัวเองที่หมดแรงไปเสียเปล่า “มึงจะไปไหน” โด้ที่เห็นเหตุการณ์จากระเบียงชั้นสอง รีบวิ่งลงมาดักหน้าเพื่อนตัวเองไว้ “มึงจะทำอะไรเขา!” “เสือก!” พูดจบร่างของโด้ก็ถูกผลักออกโดยคนนิสัยไม่ดี คีย์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ หมับ! แขนอีกข้างของณดาถูกคว้าไว้ “กูไม่ให้มึงพาเธอไป” เป็นโด้เองที่จับแขนอีกข้างของเธอ มือใหญ่บีบแน่นแต่ไม่สร้างความเจ็บเท่าอีกคน “มึงเสือกอะไรด้วยวะ!” คีย์เดินปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อ ตะหวาดเสียงใส่จนคนรอบตัวพากันสนใจเหตุการณ์มากขึ้น “อย่ามายุ่งเรื
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 9 ความจริง
บทที่ 9 ความจริง “เสียดายเวลาที่รู้จักกันมาฉิบหาย” กระต่ายพูดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเพื่อนตัวเอง “แล้วจะให้ทำไงได้อะ” “ทำยังไงก็ได้แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ แกยอมให้มันบังคับแกได้ทุกอย่าง มันเห็นว่าแกยอมมันก็ทำแบบเดิมเรื่อยๆ ได้ไง” “ต่าย แกลองมาเป็นฉันดูปะ ลองมาอยู่ในจุดเดียวกันไหม!” “…” กระต่ายยืนเงียบ เมื่อเห็นว่าณดาพูดเสียงดังมากกว่าเดิม ซ้ำยังร้องไห้ออกมาอีก “แกแค่ต้องมาเจอหน้าเขา อยู่ใกล้เขา แกไม่ชอบฉันเข้าใจ” “….” “แต่มันก็แค่นี้เอง!” “มันไม่แค่นี้ไง มันกำลังวุ่นวายกับชีวิตฉัน!” “แต่ฉันต้องนอนกับเขา!” “…” “ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่ฉันพยายามไม่ทำตามคำสั่ง สุดท้ายแล้วฉันคนเดียวที่เจ็บ แกรู้อะไรบ้างวะ” “…” “ฉันโดนอยู่ฝ่ายเดียวเพียงเพราะว่าเขาชอบแก มันใช่หรอวะ ไม่สมเหตุสมผลเลย” น้ำตาณดายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะหลุดพ้นจากเรื่องนี้สักที “แกนอนกับมันทำไมแต่แรกล่ะ ถ้าแกไม่ยอมมัน
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 8 เห็นแก่ตัว
บทที่ 8 เห็นแก่ตัว “ช่วงนี้ลุงวุ่นๆ นะ เลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไร” ‘พิภพ’ หรือลุงภพบอกกับณดา “ไม่เป็นไรค่ะ ณดาเข้าใจว่าคุณลุงงานเยอะ ยิ่งตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนให้พี่คิมหันต์รับช่วงต่อตำแหน่งของคุณลุงด้วย คงจะเหนื่อยกันน่าดู” ณดายิ้มให้ชายตรงหน้า แม้ว่าพิภพจะอายุเข้าเลขห้าแล้ว แต่เขายังดูหนุ่มแน่นต่างจากอายุจริงเสียอีก “แล้วณดาล่ะ ชีวิตช่วงนี้เป็นไงบ้าง” “…” ณดานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้ม “ก็…ดีค่ะ เรื่อยๆ ดี” ถึงแม้ว่ามันไม่ดีอย่างที่พูดก็เถอะ ตากลมโตเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่เธอจะออกมากับคุณลุง เธอได้ตกลงกับคีย์ไว้ว่าจะตามกระต่ายให้ไปหาเขาที่ร้านกาแฟหลังมหาวิทยาลัยให้ได้ แลกกับการลบคลิปที่เขาได้ส่งให้ใครสักคนไปก่อนหน้า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ยอมหลอกให้เพื่อนรักตัวเองไปเจอผู้ชายที่อันตรายแบบนั้น แต่เธอไม่มีตัวเลือกมากนัก แค่ต้องการให้อีกฝ่ายหยุดกระจายคลิปโป๊ของตัวเองก็แค่นั้น ณดารู้ว่าตัวเองผิด เพื่อนของเธอไม่ควรโดนเธอหลอกใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอดแบบนี้ แต่ในทางกลับกัน ณดาก็แอบคิดว่าเธอเองก็ไม่มีส่วนในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงต้องมารับกรรมทุกอย่าง ทำไ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 7 ไม่แมน
บทที่ 7ไม่แมน“แกมาที่นี่ได้ไงณดา” กระต่ายถามขึ้นหลังจากที่พาณดาออกมาจากด้านในตัวผับตอนนี้ทั้งสองออกมายืนอยู่บริเวณลานจอดด้านนอก ที่มีการ์ดร่างใหญ่สองคนยืนเฝ้าอยู่ ณดาอึกอักไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงเลยเอาแต่ยืนเงียบ“ณดา” เมื่อเห็นว่าอีกคนเอาแต่นิ่งไม่ยอมปริปากพูด เจ้าตัวจึงทำเสียงแข็งใส่กดดันอีกฝ่าย “มีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกไหม?”“ไม่มี” ณดาตอบเสียงอ่อย“อย่าโกหกได้ปะ แกมีอะไรแกบอกดิวะจะได้ช่วยกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าแกมีอะไรปิดบังอยู่!”“…”“ณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดาตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจของเธอแทบจะระเบิดออกมา แต่ถ้าสารภาพไปว่าผู้ชายคนนั้นบังคับเธอยังไง กระต่ายคงไม่ยอมแน่ๆ เพื่อนเธอเอ่ยปากจะช่วยทำไมเธอจะไม่ยอม แต่เธอแค่ไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น เขาสามารถปล่อยคลิปเธอได้ตลอดเวลา“ไม่มีอะไรแล้วทำไมแกอยู่กับมันบ่อยจัง” กระต่ายยังคงถามต่อ “มันบังเอิญจริงหรอณดา”“บ่อยตรงไหน เราพึ่งเคยเจอกันแค่สองครั้งเองนะ”“ปกติแกมาที่แบบนี้หรอวะ ฉันที่เป็นเพื่อนแกมากกว่าสิบปีแกยังไม่ยอมมากับฉันแบบนี้เลย!”“…”“อย่าโกหก…ขอร้องณดา”“ไม่มีอะไรจริงๆ” ณดายังคงยืนยันคำตอบใ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 6 คำสั่งแรก
บทที่ 6คำสั่งแรกคีย์ : “คืนนี้มาที่ผับ”ณดานั่งมองข้อความที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยความสงสัย เธอนั่งมองมันเฉยๆ โดยที่ยังไม่กดเข้าไปอ่านเป็นสิบนาทีแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป อีกอย่างเธอไม่ชอบสถานที่ที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ ไหนจะเหล้าอีก เธอเสียตัวให้เขาครั้งแรกก็เพราะแอลกอฮอล์ เพราะฉะนั้นการเลี่ยงตัวจากของหรือสถานที่แนวนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับเธอณดาถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมา คิดไม่ตกว่าควรตอบเขาหรือปล่อยให้ผ่านไป ยิ่งอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบมากขึ้นเท่านั้น ขนาดตัวเธอไม่สบายยังลากให้เดินตามไปที่คณะเพื่อให้ตัวเองได้เจอกับคนที่ชอบ เห็นแก่ตัวสุดๆ ไม่ได้คำนึงถึงคนที่ถูกพาไปแบบนั้นเลยสักนิด“ณดา” อลันสะกิดเรียกเธอพร้อมกับป้องปากกระซิบกระซาบ “แกกับพี่คีย์แอบคุยกันหรอ”“บ้า” ณดาตอบกลับทันควัน“เอ้า แล้วทำไมวันก่อนพี่คีย์พาแกไปส่งบ้านเลยล่ะ”“ไม่ใช่ พี่เขาไม่ได้ไปส่ง แต่พาไปหากระต่ายต่างหาก” ณดาตอบความจริง แต่อีกฝ่ายยังคงทำหน้าตาสงสัยเช่นเดิม“เขาชอบแกหรอ” ชีต้าร์ที่นั่งฟังเงียบๆ ในตอนแรกหันมาถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ณดาสาวสวยเงียบสุขุมนุ่มลึกแ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 5 ขัดใจ
“ณดา ไปห้องน้ำปะ” เชียร์ เพื่อนสาวร่วมขณะร้องถาม เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวก็อดที่จะเดินไปสะกิดถามไม่ได้ “เป็นไรเนี่ย”“หือ… ไม่เป็นไร” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นตอบ ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับคนป่วย ริมฝีปากที่เคยอวบอิ่มซีดขาวอย่างกับคนขาดน้ำ “แกไปกันเลย ขอนอนพักก่อน”“โห ไหวปะแก สภาพดูไม่ได้เลย” ชีต้าร์เพื่อนสาวประเภทสองเดินเข้าประชิดตัว “พรีเซ้นต์งานไม่ไหวบอกได้นะ เดี๋ยวพวกฉันทำกันเอง”“ไหวๆ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ณดาตอบไปแบบนั้น ทั้งที่รู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวไปทั่วร่างกาย อีกทั้งยังหายใจร้อนผ่าว เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มี“หยุดทำตัวเป็นหญิงแกร่งจ่ะ เดี๋ยวพาไปหาหมอ”“บ้า จะพรีเซ้นต์งานอยู่แล้ว” ณดาตอบปัดไป “รอทำงานนี้เสร็จค่อยกลับก็ได้”“ตลกยัยดา! แกลืมหรอว่าเรากลุ่มสุดท้ายที่ขึ้นไปพรีเซ้นต์ อีกสามสี่ชั่วโมงนู่นแหละกว่าจะเสร็จ ถึงตอนนั้นแกเน่าตายก่อนพอดี!” อลันเพื่อนอีกคนกล่าว“ใช่ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวไปเรียกแท็กซี่ให้” กุ้บกิ้บเห็นด้วย“ไม่เอา” ณดายังคงดื้อดึงไม่ยอม แม้ว่าเพื่อนๆ จะพากันช่วยเก็บของใส่กระเป๋าไว้หมดแล้ว นอกจากกระต่ายที่เป็นเพื่อนสนิทต่างคณะก็มีเพื่อนกลุ่มนี้แห
