บทที่ 2 พลาดพลั้ง

ครืดๆ~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังไปทั่วห้องนอนในเวลาแปดโมงเช้า หญิงสาวยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างอ่อนเพลีย แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านช่องผ้าม่านสาดส่องยังเปลือกตาของเธอ ทำให้ดวงตากลมโตค่อยๆขยับก่อนจะลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า

“อือ…” ณดาครางในลำคอพร้อมกับบิดตัวไปหาโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงเพื่อกดปิดนาฬิกาปลุกที่ดังจนหูของเธอแสบไปหมด

ร่างเล็กยังคงนอนนิ่ง ดวงตากลมโตจ้องมองตัวเลขที่แจ้งเวลาในหน้าจอมือถือของตัวเอง ในหัวพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา จำได้ว่าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวและมีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มานั่งดื่มกับเธอและภาพก็ตัดไป

“คงไม่มีอะไรหรอก” เธอปลอบใจตัวเองเบาๆ มือเล็กจับผ้าห่มที่คลุมกายออก แต่ความรู้สึกโล่งเปล่าทำให้เจ้าตัวแน่นิ่งไปชั่วขณะ “นี่…มัน…” เธอก้มมองร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าของตัวเองด้วยใจที่หล่นวูบ

สองขารีบก้าวลงจากเตียง ความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่ใจกลางของร่างกาย ใบหน้าหวานเหยเกลงเพราะเจ็บที่จุดอ่อนไหว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเลื่อนมองคราบเลือดสีแดงเล็กๆ บนผ้าปูที่นอนสีชมพู ก่อนจะสังเกตเห็นว่าบนขาอ่อนตัวเองก็มีคราบเลือดและคราบสีขาวติดอยู่เช่นกัน

ปึก!

ณดาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ น้ำ ตาเอ่อล้นอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอเสียตัวให้ใครที่ไหนไม่รู้ จำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนกลับมาได้ยังไงแล้วทำไมถึงตกอยู่ในสภาพนี้

“ฮึก…” ณดาทำได้เพียงส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น แม้ว่าอายุจะยี่สิบกว่าๆ แล้ว การที่ได้มีประสบการณ์เรื่องเซ็กส์คงไม่ใช่เรื่องที่แปลก เพียงแต่ว่าเธออยากมอบให้กับคนที่เธอรักหรือเต็มใจจะมอบให้มาก กว่าที่ต้องโดนพรากไปทั้งที่ไม่รู้จักหรือไม่เต็มใจแบบนี้

เสียใจ แต่ทำอะไรมากไปกว่านั่งร้องไห้ไม่ได้แล้ว

หญิงสาวนั่งชันเข่ากอดตัวเองและร้องไห้ออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ในใจก็กังวลโรคทางเพศสัมพันธ์ กังวลว่าอีกฝ่ายได้ป้องกันกับเธอหรือไม่ ความคิดในหัวตีกันมั่วไปหมด ไม่รู้ว่าต้องกังวลเรื่องไหนก่อนกันแน่

ครืดๆ~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังเรียกสติหญิงสาว ดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตาพยายามเพ่งมองชื่อคนที่โทรเข้ามา

‘คุณนภาลัย’

ณดานิ่งไป สูดหายใจเฮือกใหญ่ พยายามตั้งสติ มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาออกลวกๆ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าไป ก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย

(“มัวทำอะไร ทำไมรับสายช้า!”) เสียง แม่เลี้ยง ตะหวาดใส่จนต้องเอียงหัวห่างจากโทรศัพท์

“ณดาพึ่งตื่นค่ะ”

(“ปลายฟ้าไม่มีเงินใช้แล้ว แกแบ่งมรดกที่พ่อแกให้มาให้น้องหน่อยสิ”)

“…” ปลายฟ้าคือลูกติดของแม่เลี้ยง ทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังเดียวกันกับเธอหลังจากที่แม่แท้ๆตายไปได้ปีเดียว

(“ฮัลโหล ไม่มีปากรึไง นี่ฉันอุตส่าห์มาขอเงินแกดีๆ นะ อย่าให้ต้องพูดไม่ดีนักเลย!”)

“ณดาไม่มีค่ะ”

(“อะไร แกได้ไปตั้งเยอะมันหายไปไหนหมด!”) เสียงของอีกฝ่ายเริ่มแข็งกร้าวเมื่อเธอตอบไปแบบนั้น

“ไม่มีจริงๆค่ะ ณดาจะไปเรียนแล้วแค่นี้นะคะ”

เธอตัดสายทิ้งและลุกเดินหนีเข้าห้องน้ำ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะพยา ยามโทรหาเธออีกกี่ครั้ง ทั้งที่สองแม่ลูกนั่นได้เงินจากพ่อแท้ๆของเธอไปตั้งมากมาย ยังกล้าที่จะโทรมาขอเงินจากเธออีก จริงอยู่ที่ตอนพ่อเสีย เธอได้มรดกเกือบทั้งหมดเพราะยังไงก็เป็นลูกในสายเลือดเดียวกับพ่อตัวเอง ไม่ใช่เมียใหม่พร้อมลูกติดแบบนภาลัย

แต่ก่อนหน้านั้นที่ทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยก็ผลาญเงินในบ้านไปไม่ใช่น้อย ถึงขนาดที่ธุรกิจรับเหมาของพ่อเสียหลักเพราะไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายค่าจ้างให้ลูกน้อง พ่อเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกและเสียชีวิต สมบัติส่วนหนึ่งที่พ่อทิ้งไว้คือที่ดินกว่าร้อยไร่ ณดาตัดสินใจขายที่ดินที่ได้มาทั้งหมดเพื่อนำเงินไปใช้หนี้ที่ค้างไว้ทั้งที่พ่อก่อและแม่เลี้ยงสร้าง จนตอนนี้ไม่เหลือหนี้ติดตัว

เหลือแต่นภาลัยที่เกลียดเธอจนเข้าไส้ เพราะเจ้าตัวกับลูกได้เพียงบ้านหลังที่อาศัยอยู่เพียงชิ้นเดียว นภาลัยจึงพยายามติดต่อมาขอเงินจากณดาอยู่ตลอด

มรดกที่เหลือคือหุ้นจากบริษัทเพื่อนสนิทพ่อ เขาเอ็นดูณดาเหมือนลูกตัวเอง เงินปันผลส่วนนั้นคุณลุงเป็นคนจัดการให้ณดาตลอด และคอยส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนแม้ว่าณดาจะไม่ขัดสนเลยก็ตาม

ท่านเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเธอเลยก็ว่าได้

“เย็นนี้ไปกินข้าวที่ร้านพี่แป้งปะ เห็นบอกมีเมนูใหม่ด้วย” กระต่ายพูดหลังจากนั่งหาร้านข้าวมาเกือบยี่สิบนาที

“สักร้านเหอะ หิวแล้วเนี่ย” ณดาที่นั่งรอเพื่อนสนิทใต้คณะตัวเองบ่นอุบอิบ เธอรอกระต่ายเลิกเรียนตอนสิบเจ็ดนาฬิกาทั้งที่ตัวเองเลิกเรียนไปก่อนหน้านั้นถึงสองชั่วโมง “นั่งรอนานแล้วยังต้องมารอแกเลือกร้านอีกหรอ”

“ก็อยากกินร้านอร่อยๆบ้าง ร้านที่แกเลือกมีแต่จืดชืด ไปร้านพี่แป้งนั่นแหละ อยากกินคะน้าหมูกรอบแบบเผ็ดๆๆๆ”

“กินเผ็ดมากมันไม่ดีต่อกระเพาะเหอะ เข้าโรงพยาบาลมารอบนึงแล้วไม่เข็ดรึไง” ณดาเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะอีกฝ่ายชอบกินอาหารรสจัดจนเป็นแผลในกระเพาะบ่อยๆ

“ไม่รู้ไม่ฟังไม่สน ไปเหอะ” กระต่ายลุกขึ้นอย่างดี้ด้าไม่สนคำเตือนเพื่อนตัวเอง

“เห้อ”

“แก…” ขณะที่เธอกำลังจะสะพายกระเป๋า เพื่อนสนิทก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่น “รีบไป” ยังไม่ทันที่ณดาจะหันมองตามสายตาของเพื่อนตัวเองที่เบิกโพลงเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง มือเล็กของกระต่ายก็รีบดึงตัวเธอให้ลุกตามไปทันที

“นี่ แกเป็นอะไรเนี่ย”

กึก!

“รีบไปไหนครับ?” ณดาและเพื่อนหยุดชะงักกึก เมื่อมีใครบางคนวิ่งมาดักรออยู่ข้างหน้าพวกเธอทั้งสอง

“หลบ” กระต่ายพูดเสียงแข็ง ต่างจากณดาที่ยืนงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตากลมโตมองหน้าผู้ชายตรงหน้าที่สูงกว่าเธอมาก จนต้องแหงนหน้ามอง

คุ้นตาเหลือเกิน ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน

“ขอคำตอบ” เสียงทุ้มเล็ดลอดจากปากหนาสีคล้ำที่ดูท่าจะสูบบุหรี่จัด

“น่ารำคาญ!” เพื่อนสาวตอบก่อนจะออกแรงดึงข้อมือของณดาให้เดินตามไปด้วย

“ขอคำตอบแค่นี้มันยากนักหรอวะ” ขายาวนั่นก้าวแค่ครั้งเดียวก็สามารถยืนดักหน้าพวกเธอทั้งสองได้อีกครั้ง

“เห้ยไอ้คีย์ พอเหอะมึง” ผู้ชายตัวสูงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดขึ้น “อย่าไปรบเร้าเขามากเลย”

“คีย์?” คนตัวเล็กที่ยืนหลบหลังเพื่อนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“กูจะเอาคำตอบวันนี้”

“ไม่ตอบนี่ดูไม่ออกหรอว่าไม่ได้ชอบ เลิกตามเลิกรังควานสักทีได้ปะ โคตรน่ารำคาญเลย!” กระต่ายตะโกนใส่อีกฝ่ายอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว “เอออีกอย่างนะ เลิกหลงตัวเองสักที มันตลก!”

“หลงตัวเองหรอ? ฉันเนี่ยนะ” ผู้ชายที่ชื่อคีย์ขยับตัวเข้าใกล้มากขึ้น “เธอควรดีใจมากกว่านะที่ฉันชอบเธอมากขนาดนี้”

“หรอ ฉันจะดีใจกว่านี้นะถ้านายไสหัวออกไปจากชีวิตฉัน!” กระ ต่ายตอบกลับพร้อมกับกระชากแขนเพื่อนตัวเองให้เดินตามออกไป

ณดาเร่งฝีเท้าเดินตามเพื่อนตัวเองไปอย่างเงียบๆ เก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะท่าทีเพื่อนสนิทยังคงความหงุดหงิดเอาไว้ ใบหน้าสวยคมบึ้งตึงจนไม่กล้าแม้แต่จะสะกิดถามอะไรออกไป

“กูบอกมึงละว่าอย่ารุกแบบนั้นไม่เชื่อกู” เสียงของ ‘เฟิร์ส’ เพื่อนสนิทคีย์ที่ไปด้วยเมื่อตอนเย็น พูดแทรกเสียงเพลงในร้านเหล้าที่พวกเขานั่งตั้งแต่หัวค่ำจนตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่ม

“ก็กูชอบ” ชายหนุ่มตอบพลางกระดกแก้วเหล้าในมือเข้าปากรวดเดียวหมด “ยากๆยิ่งชอบว่ะ”

“มึงก็บ้าเกินคีย์ เป็นกูก็กลัวนะ อย่างกับจะไปหาเรื่องเขางั้นแหละ” ‘โจ’ เพื่อนอีกคนพูดบ้าง

“ทำอย่างกับผู้หญิงเขาชอบผู้ชายดิบเถื่อนแบบมึงไปซะทุกคนงั้นแหละ” ‘โด้’ เพื่อนที่เงียบที่สุดในกลุ่มเอ่ย

“ส่วนใหญ่ก็ชอบเปล่าวะ ไม่งั้นกูจะได้มาถ้วนหน้าหรอ” เพื่อนคน อื่นๆ พากันทำหน้าเอือมระอากับสิ่งที่เขาพูด

จริงอยู่ที่คีย์เป็นผู้ชายที่ฮอตสุดๆ ผู้หญิงเข้าหาไม่ขาดสาย อันที่จริงผู้หญิงก็ไม่เคยขาดมือกันทั้งกลุ่มอยู่แล้ว แต่ดันไปเจอน้องรหัสเพื่อนร่วมคณะ ที่สวยคมโดนใจเสือร้ายอย่างเขาเข้า จึงเสนอตัวไปหาเขาถึงที่

‘ไม่ชอบคนแบบพี่ค่ะ’

แต่สิ่งที่ได้กลับมาไม่เป็นอย่างหวังเพราะถูกหักหน้าเข้าเต็มแรง คนแพ้ไม่เป็นอย่างเขาจึงอยากเอาชนะผู้หญิงที่ชื่อกระต่ายสะจนตัวสั่น หวังจะฟันให้สะใจแล้วทิ้งขว้างซะให้เข็ด

ตามตื้อไปมาเป็นเวลาสองเดือนกว่ากลับชอบผู้หญิงคนนั้นเข้าอย่างจัง ผู้หญิงก็พยายามหนีห่างส่วนเขาก็พยายามรุกล้ำทุกทาง จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตัวเธอมาสักที

“นั่นน้องคนนั้นไม่ใช่หรอวะ” เฟิร์สทำท่าชะเง้อชะแง้มอง

“ใครวะ” โจเข้าร่วมด้วยอีกคน

“น้องที่อยู่กับสาวมึงเมื่อเย็นไง” คีย์หันหลังมองตามสายตาเพื่อน เห็นผู้หญิงตัวเล็กเดินเก้ๆ กังๆ เหมือนกำลังมองหาใครสักคน “จะว่าไปน้องคนนี้ก็สวยนะมึง ทำไมกูพึ่งเคยเห็นวะ”

“เออสวยจริงว่ะ แต่ดูนิ่งๆ ไปหน่อย” โจพูดทั้งที่ไม่ละสายตาจากร่างเล็ก “อย่าบอกนะว่าเอาชีทงานมาแจกเพื่อน”

ทั้งสี่จ้องมองณดาที่กำลังเดินไปยังโต๊ะของใครบางคน ซองเอกสารจำนวนหนึ่งถูกหยิบออกจากกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ดูเหมือนว่าเธอจะเอางานมาแจกจ่ายให้เพื่อน คนตัวเล็กพูดพร้อมชี้นิ้วไล่ตามซองเอกสารด้วยสีหน้าจริงจัง

“หึ” คีย์หัวเราะในลำคอ ตาคมจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“คิดเหี้ยไรไม่ดีอยู่วะ” โด้เหลือบมองเพื่อนตัวดีก่อนจะถามเสียงเรียบ มือใหญ่กระดกเหล้าจนหมดพร้อมกับเทใหม่จนเต็มแก้วและยกดื่มรวดเดียวหมดอีกครั้ง “ปล่อยให้เขามีอนาคตที่ดีบ้าง อย่าไปทำลายเขาเลย”

“อนาคตที่ดีหมายถึงยังไงวะ”

“หมายถึงมึงอย่าไปเสือกยุ่งกับเขาไง” โด้ตอบพร้อมสบตากับเพื่อนตัวเอง “ให้คนดีๆเจอคนดีๆเหมือนกันดีกว่า”

ปึก! แก้วเหล้าในมือคีย์วางกระแทกโต๊ะตรงหน้าหลังจากที่เขายกดื่มเหล้าในแก้วจนไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

“กูนี่แหละดีสุดในโลกแล้ว” ร่างสูงลุกขึ้นพลางจ้องไปที่หญิงสาวที่กำลังเดินออกจากร้านไป “อีกอย่างที่มึงต้องรู้”

“…”

“กูได้ยัยนั่นก่อนที่มึงจะห้ามอีก”

“…”

“กูน่ะคนดี ไม่งั้นยัยนั่นจะได้ขึ้นสวรรค์หรอวะ”