บทที่ 3

“หรือไม่ก็แก้ผ้าเอาหน้ารอด ด้วยการหาผู้หญิงสักคนมาเป็นเจ้าสาว” ขณะพูดเพียงดาวก็มองตรงมายังดรินทร์ โดยที่คนถูกมองนั้นไม่รู้ตัวสักนิด ว่าเพื่อนกำลังวางแผนอะไรอยู่ในใจ 

“บ้า...ผู้หญิงสติดีที่ไหนจะยอมแต่งงานกับใครง่ายๆ ขนาดนั้นกัน”

“แกไง”

“เราเนี่ยเหรอ”คราวนี้ดรินทร์ตกใจจนตาโตเป็นไข่นกกระจอกเทศ ก่อนจะชี้นิ้วมาที่ตัวเองแล้วทำตาปริบๆ มองมายังเพียงดาว ส่วนคนพูดนั้นกลับส่งยิ้มหวานมาให้

 

 

 

 

ในเมื่อสถานการณ์มันบีบบังคับถึงขั้นนี้แล้ว บางทีสวรรค์อาจกำหนดให้ดรินทร์กับปุณณ์ได้แต่งงานกัน ทุกอย่างมันถึงได้ประจวบเหมาะ

“ใช่” เพียงดาวพยักหน้ารับด้วยความหนักแน่น 

“ละ...แล้วทำไมต้องเป็นเราด้วยยะ” 

“ก็แกเหมาะที่จะสวมรอยเป็นเจ้าสาวของพี่ปุณณ์มากที่สุดแล้วยายลิน”

“จะบ้าหรือไง”

“ไม่บ้า” เพียงดาวรีบตอบเช่นกัน 

“แล้วเรื่องอะไรเราจะต้องยอมสวมรอยเป็นเจ้าสาว เพื่อไปแต่งงานกับพี่ชายแกด้วย ไม่เอา” ดรินทร์ส่ายหน้าปฏิเสธ แม้ใจหนึ่งจะแอบคิดว่าจะตอบตกลงก็ตาม ซึ่งคำพูดของเธอกำเอาคนเจ้าแผนการอย่างเพียงดาวเริ่มอ้ำๆ อึ้งๆ 

“ถือซะว่าช่วยเราหน่อยเถอะนะเพื่อนนะ อีกอย่างแกก็เคยชอบ พี่ปุณณ์ไม่ใช่เหรอ”

“ยอมรับว่าเคย”

“นั่นไง” คนฟังดีดนิ้วเสียงดัง 

“นั่นไงอะไร ที่ยอมรับเพราะมันคืออดีตต่างหาก ตอนนี้เราออกจะเฉยๆ กับพี่ปุณณ์แล้วยะ” แม้ปากจะบอกว่าเฉยๆ และก่อนหน้านี้ก็เคยพูดว่าไม่ได้คิดอะไรกับปุณณ์ แต่ใจของดรินทร์นั้นกลับหวิวๆ คลายจะเป็นลม เมื่อรู้ว่าปุณณ์กำลังจะแต่งงานกับดาวจรัส 

“อย่าพูดแบบนี้สิเพื่อน” 

“ไม่พูดไม่ได้” ดรินทร์จ้องตาเพียงดาวนิ่ง เพราะยังไงเธอก็ไม่ยอมเป็นเจ้าสาวแก้ขัดของใครแน่นอน 

“ก็ไหนแกเคยพูดนี่ ว่าถ้าแกสามสิบแล้วยังโสดไม่ได้แต่งงาน แกจะมาขอพี่ปุณณ์แต่งงานไง” คนฟังอย่างดรินทร์ถึงกับน้ำท่วมปาก ก่อนที่จะพยายามนึกว่าเธอไปพูดอะไรทำนองนี้ไว้ตอนไหน เพื่อปฏิเสธคำขอของเพียงดาว 

“ปีนี้แกก็สามสิบพอดิบพอดีใช่ไหม” เพียงดาวส่งสายตาวิบวับมายังดรินทร์ 

“ก็ใช่”

“นั่นไง ทุกอย่างลงตัวเป๊ะ” เพียงดาวไล่ต้อนเพื่อนทุกทาง นั่นเพราะลึกๆ เธอก็อยากให้ปุณณ์กับดรินทร์ลงเอยกัน

จริงๆ โดยเพียงดาวเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น 

รู้แค่ว่าเคยเอาวันเดือนปีเกิดของสองคนนี้ไปดูดวงแบบขำๆ ว่าใช่เนื้อคู่กันไหม ซึ่งคำตอบที่แม่หมอให้มาตอนนั้นคือ...ใช่ แต่ทุกอย่างมักจะผิดที่ผิดทางไปหมด 

“ที่เราพูดตอนนั้นเพราะเราเมา แกจะถือสาคำพูดของคนเมาทำไมเล่า” ดรินทร์โบกมือหยอยๆ ให้เพื่อน เพื่อหวังบ่ายเบี่ยง แต่เพียงดาวหรือจะเลิกตื้อ

“งั้นเราขอร้องแกก็ได้อะ ถือซะว่าสงสารผู้ชายตาดำๆ ที่ถูกเทงานแต่งงานสักครั้งเถอะ...พลีส”

“พี่ชายแกไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าเรื่องแค่นี้ยังผ่านไปไม่ได้ ก็โกนผมหนีไปบวชเถอะ”

“เราเชื่อว่าพี่ปุณณ์ผ่านไปได้ แต่แม่พี่ปุณณ์นี่สิ...เฮ้อ!” เพียงดาวถอนหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับตีสีหน้าเศร้าสร้อยขั้นสุด เพราะจู่ๆ ก็คิดแผนสำรองขึ้นมาได้ 

ไหนๆ ก็ไหนๆ เพียงดาวจึงขอโกหกแบบชุดใหญ่ไฟกะพริบกันไปเลย โดยในใจนั้นเอ่ยขอโทษขอโพยปรียาอยู่เช่นกัน 

“แกรู้ไหมว่าแม่พี่ปุณณ์เขากำลังป่วยเป็นโรคหัวใจ ขืนรู้เรื่องนี้เข้ามีหวังได้ช็อคแน่” เอ่ยจบเพียงดาวก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ 

“แม่พี่ปุณณ์เป็นโรคหัวใจเหรอ” ดรินทร์ถามย้ำ นั่นเพราะรู้สึกตกใจที่ได้รู้เรื่องนี้ เพราะเธอเองก็สูญเสียผู้เป็นพ่อจากโรคหัวใจไปอย่างกะทันหันเช่นกัน 

“อื้อ...คุณป้าพูดบ่อยๆ ว่าอยากให้พี่ปุณณ์แต่งงานมีครอบครัวก่อนที่ตัวแกจะ...ตาย” น้ำเสียงของเพียงดาวนั่นสั่นเครือ เรียกได้ว่าเล่นละครได้แนบเนียนมาก แต่ก็แอบสังเกตสีหน้าของดรินทร์ไปด้วย 

“แล้วถ้าแม่พี่ปุณณ์เห็นเราซึ่งหน้าตาไม่ได้เหมือนเจ้าสาวเลย จะไม่ช็อคกว่าหรือไง”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราบอกคุณป้าเองว่าแก เอ้ย...พี่ดาว ไปให้หมอเกาหลีเหลาหน้าใหม่เพื่อปรับโหงวเฮ้ง จะได้เฮงๆ รวยๆ เป็นสะใภ้ที่ดีอยู่ในโอวาส”

“ยายกุ๊กไก่บ้า หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้แกก็ยังคิดได้”